Long distance

พู่กันของหูกวาง

สิ่งสำคัญ ที่จะได้มีโอกาสสัมผัส ในช่วงชีวิตคนเรา
บางครั้งมันเลือนลางแทบมองไม่เห็น
แต่บางครั้ง มันชัดเจนมากเสียจนแทบไม่เคยคาดคิด
...การได้มีโอกาส ได้ใกล้ชิดกับใครซักคน ด้วยความรู้สึกที่ดี
โดยไม่มีการคาดหวัง หรือจุดมุ่งหมายอะไร เราจะไม่รู้สึกเสียดายเลย
กับบางสิ่งที่ได้มอบให้กับใครซักคนที่อยู่ตรงหน้า

มันคือความสุข ที่เริ่มจากจุดเล็ก ๆ คอยสร้างรอยยิ้มน้อยๆ ให้คนๆ นึง

โลกกว้างใบนี้ มีสถานที่อยู่มากมาย ผู้คนก็ลานตา เดินกันไปมาวุ่นวาย
เวลาก็ไหลไป ๆ ไม่มีการรอคอยใครเลยแม้สักคน
มันทำให้รู้ว่าเวลาที่เคยได้อยู่ด้วยกัน...มันน่าคิดถึงมากแค่ไหน

มองความว่างเปล่าของความรู้สึกที่เกิดขึ้น หลังจากวินาทีนี้
ยังมีภาระหน้าที่ของแต่ละคนที่จะต้องทำ..ไม่งั้นก็คงอดตาย
ยังมีคนข้างหลังที่ต้องกลับมาดูแล

มันก็ยาก ที่จะบังคับความรู้สึก ให้เป็นกลาง
เป็นใครก็อยากครอบครองในสิ่งที่ตัวเองรักไปตลอด..แต่คงคิดผิดถนัด
เพราะเคยมีคนบอกผมว่า "ตัวเราไม่ใช่ของเรา"ไม่มีสิ่งใดที่สามารถครอบครอง
ไม่มีใครจะเป็นเจ้าของใครได้ตลอด สักวันก็ต้องสูญเสียมันไป...

ท้องฟ้าตอนกลางคืนสวยงามเสมอ..ถามว่าทำไมถึงชอบมองอะไรที่มันมืด ๆ
ผมตอบได้คำเดียวว่า ในที่มืด ๆ มันมักจะมีแสงสว่างจุดเล็กๆ ที่ส่องใจผมใด้สว่างที่สุด
ทำให้ผมเห็นทุกสิ่งในความมืด มองเห็นทุกอย่างในความรู้สึกผมไม่ผิดเพี้ยน
และผมจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกนั้น (เว่อร์ไปป่าววะ)
แล้วบางครั้งผมจะมองเห็นหน้าคนที่ผมคิดถึงได้ด้วย ลองดูดิ (ไม่ได้เมาด้วยนะ)

สำหรับสิ่งสำคัญที่บางครั้งเลือนลางแทบมองไม่เห็น
บางสิ่งที่อาจรู้ว่าสำคัญเมื่อสายไป..เราชนะมันได้แค่ยอมสารภาพ

แล้วความสุข ที่เริ่มจากจุดเล็ก ๆ จะค่อยสร้างรอยยิ้มน้อยๆ ให้คนๆ นึง อย่างที่เป็นอยู่

ยังไม่รู้เลยว่าจะกำลังเดินทาง อยู่ ณ ที่แห่งไหน