10 เมษายน 2547 12:12 น.
พู่กันของหูกวาง
บ่อยครั้งที่รู้สึกเหงา เหงา
คิดถึงวันเก่า เก่า ที่กลับคืนไม่ได้
ยังรู้สึกดีเสมอ..ฉันเคยมีเธอข้างกาย
เฝ้าดูแลความทรงจำเหล่านั้นไว้..ไม่ให้เลือนลาง
เหมือนว่ามีเธอเคียงใกล้..ในวันนี้
แม้วันผ่านไปนานเต็มที..จนมีเหลือเพียงความหลัง
ฉันก็ยังอยู่ได้..แม้จะอ่อนไหวบนเส้นทาง
แต่ไม่เคยรู้สึกอ้างว้าง..ในวันที่ขาดเธอไป
สมุดเก่า เก่า..ที่ฉันเฝ้าจดเนื้อหา
บันทึกไว้แทนวันเวลา..คอยการกลับมาอย่างอ่อนไหว
สักวันนึง..คน คนนึงที่เคยจากกันแสนไกล
จะคืนมารับรู้ทั้งหมดของใจ..
...ตั้งแต่วันที่เธอจากไป..จนถึงวันที่เธอกลับมา..
8 เมษายน 2547 15:42 น.
พู่กันของหูกวาง
ไม่เคยต้องการความรักเธอในวันนั้น
ทั้งที่รู้ว่าเธอห่วงใยกันมากเพียงไหน
มองข้ามความรู้สึกของเธอไปแสนไกล
เพราะฉันไม่เคยรู้ความหมายสิ่งที่เธอให้กัน
จนวันที่ฉันขาดบางสิ่งไป
ไออุ่นที่ฉันสัมผัสได้..มันมาจากเธอมอบไว้ในวันนั้น
วันที่เธอห่างหาย..ฉันก็กลายเป็นคนเหงาเงียบงัน
โหยหาความห่วงใยเหล่านั้น..ที่ฉันมองข้ามไป
ขาดหาย..สิ่งที่เคยเรียงรายต่อหน้า
เหลือแต่ความเหว่ว้า..ที่ฉันสัมผัสได้
ผิดหวังเหมือนที่เธอเคย..ฉันไม่รู้เลยจนได้เข้าใจ
ขอโทษ..สำหรับสิ่งที่ผ่านไป..
...ฉันเสียใจเหลือเกิน...
7 เมษายน 2547 20:33 น.
พู่กันของหูกวาง
คิดถึงเสมอนะ..คนดีที่ปลายฟ้า
ที่ตรงนี้กว้างไปถนัดตา..เมื่อไม่มีเธอใกล้
ถึงแม้จะว่างเปล่า..ถึงฉันจะเหงาเพียงใด
ก็รู้ว่ายังมีเธอในใจ..ตลอดเวลา
เก็บเรื่องราวของเราไว้ทุกอย่าง
มีร้องไห้เสียน้ำตาบ้างตามประสา
แต่ฉันไม่เคยลืมหัวใจ..ที่ไกลสายตา
รู้ตัวว่าต้องเฝ้ารอจนกว่า..เธอจะกลับมาที่เดิม..
7 เมษายน 2547 14:01 น.
พู่กันของหูกวาง
ในวันที่โลกเงียบเหงา
ท้องฟ้าดูว่างเปล่าไร้จุดหมาย
มองไปตามถนนสายยาวไกล
ไม่พบแม้ร่องรอยใดของคนแปลกตา
ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไร
เธอเป็นเพียงหนึ่งในใคร ใคร ที่ไม่เคยพบหน้า
แต่พึ่งรู้สึกว่าเธอ..ทำให้ฉันไหวเพ้อในแววตา
คิดถึงห่วงหา..วันที่เราหายหน้าห่างไกล
เธอเป็นใครฉันไม่รู้
แปลกที่หัวใจรู้สึกอยู่..จะเป็นถึงขนาดนี้ได้
ปล่อยใจให้เธอเข้ามา..แล้วห่วงหาเรื่อยไป
ทั้งทั้งที่รู้ว่าเป็นวันเดียวและวันสุดท้าย..
..ในการจะได้เจอเธอคนเดิม..
และในวันที่เราไกลห่างกัน
วันเดียวที่ฉันได้เจอเธอนั้น..ทำให้ความผูกพันมันยิ่งเพิ่ม
ไม่เคยสบตาพูดจา..เพียงผ่านไปมาในวันเดิมเดิม
ความรู้สึกที่มีเธอมาแต่งเติม..ยิ่งทำให้เหงาถนัดใจ
อยากบอกเธอว่าแสนคิดถึง
รู้บ้างไหมว่าคนคนนึง..อยากจะรั้งดึงให้เธออยุ่ใกล้
เธอเคยไม่รู้จักฉัน..ฉันไม่เคยรู้จักหัวใจ
วันนี้จึงมีความรู้สึกแปลกไป...เพียงเพราะเธอคนไกล..
..คนแปลกหน้าที่คิดถึงหมดใจ..และฉันไม่อาจลืม..
6 เมษายน 2547 15:31 น.
พู่กันของหูกวาง
เป็นเพียงคนคนนึงเท่านั้น
หลงทางในความฝันอันอ่อนไหว
เหนี่อยล้ากับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด..ถึงรู้สึกได้ว่าเหงา วังเวง
พยายามค้นหาความหมาย
คนคนนึงที่อยู่แสนใกล..คงทำให้ใจเคว้ง
ฉันคงรักเขามาก..มากกว่ารักตัวเอง
ถึงได้ปล่อยให้หัวใจวังเวง..อยู่อย่างเดียงดาย
ไม่เคยหวังว่าเค้านั้นจะคิดถึง
รู้ตัวเป็นเพียงแค่คนนึง..ที่ทำอะไรไม่ได้
มองท้องฟ้าอย่างเหงา เหงา เพราะเราไม่ใช่คนที่เค้าสนใจ
ได้แค่เพียงเก็บสิ่งดีดีเอาไว้..ไว้ปลอบใจตัวเรา
ไม่รู้ว่านานเท่าไร..จะได้พบกันอีกครั้ง
ฉันจึงเก็บรักฝากฝัง..ไว้ตรงกลางของความเหงา
เพียงรู้สึกว่าไม่มีใคร..จะได้หยิบความเดียวดายมาบรรเทา
โอบกอดรักข้างเดียวที่รุมเร้า..ในเงาของหัวใจ
ความเจ็บปวด..ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้
ไม่ได้เสียใจที่ความหวังดี..ส่งถึงเธอไม่ได้
คนที่เค้ามีเจ้าของ..เค้าคงไม่มองมาที่ใครใคร
ฉันเองเป็นแค่คนที่แอบเก็บเขาไว้ในใจ..
...ไม่ต้องการรู้สึกอะไรมากกว่าที่เป็น...
หน้าส่วนตัว
1376
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
