6 กุมภาพันธ์ 2547 08:26 น.
พู่กันของหูกวาง
หลายครั้งที่เธอไม่มีเวลา
ดูเหมือนว่า...เธอจะเหนื่อยล้ากับงานนั้น
จะพักอยู่ได้นานเท่าไร...เมื่อต้องไปทำงานทุกวัน
เหนื่อยมากไหมเธอที่เป็นอย่างนั้น...เพราะฉันเป็นห่วงมากมาย
จะตื่นนอนตอนเช้าหรือหลับฝัน
เพียงแค่นิดน้อยของคืนวัน...เธอก็อุตสาห์แบ่งให้ฉันใช่ไหม
เข้ามาที่นี่-แห่งนี้...เพื่อตอบรับสิ่งดีดีจากคนมากมาย
นั่นมันอาจทำให้เธอผ่อนคลาย...ในวัยทำงาน...
ทุกคืนที่เธอมีงานมากมาย
เจอผู้คนทั้งดี-ร้าย..ภายใต้วงการการแข่งขัน
บ้างก็สวมหน้ากาก...ปิดบังซึ่งกันและกัน
หรืออาจมีแต่คนให้กำลังใจอยู่ทุกวัน...ซึ่งมันก็น่าสบายใจ...
แต่ในทุกวันที่เธอไม่อยู่
ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าเธออ่อนล้าแค่ไหน
อยากไต่ถามเรื่องราว...ป่วย - เศร้า - หรือสบายใจ
ทุกข์ - ท้อ - รอปัญหาให้คลาย - หรือเธอกำลังสบายดี
แค่วันนี้อยากให้เธอหายเหนื่อยก็เท่านั้น
เพราะในทุกวัน...เธอก็ต้องทำงานแข่งขันกันอย่างนี้
ฉันอาจเป็นเพียงคนตัวเล็ก-เล็ก...เด็กที่ไม่รู้อะไรดี-ไม่ดี
แต่เมื่อมีพี่สาวกะเค้าทั้งที...**จะให้ไม่ห่วงได้ไง*...
5 กุมภาพันธ์ 2547 00:51 น.
พู่กันของหูกวาง
เธอเคยเห็นพระอาทิตย์ตอนเช้านั่นไหม
แสงอ่อนอ่อนของวันใหม่ที่ยังไม่ผลัดจากลมหนาว
ลอยล่องมาท่ามกลางกลีบเมฆบางเบา
ได้เสกสรรยามเช้า...เพื่อต้อนรับเหล่าผู้คน
ตื่นจากหลับไหล...เพื่อรับกลิ่นไอของตะวัน
ลาซะทีราตรีอันยาวนาน...กับคืนวันที่สับสน
เรื่องราวของวันวาน...ที่มันแสนทรมานและทุกข์ทน
ขอให้มันผ่านพ้น...ไปพร้อมกับความมืดมัว
ให้แสงแห่งตะวัน...ส่องหล้า
ปลุกชีวิตให้ทั่วฟ้า...ลบรอยราคีที่ดูสลัว
ชีวิตกับแสงสว่าง ขจัดอ้างว้างและหวาดกลัว
เผชิญสิ่งหมองมัว...และก้าวผ่านอย่างทรนง
ให้แสงแห่งสัญลักษณ์ของวันใหม่
ส่องให้ทั่วใจ...สว่างสดใสบินไปดังนกหงษ์
พาดผ่านท้องฟ้า...ผจญปัญหาให้ยิ่งยง
แม้นพระอาทิตย์ลับลง...ก็ยังคงไม่เกรงกลัว
ขอให้วันพรุ่งนี้...เป็นวันใหม่ของพวกเรา
ให้อาทิตย์แผดเผา...สลายความหมองเศร้าให้ถ้วนทั่ว
เธอต้องเข็มแข็ง...มีแรงยืนหยัดกับความหมองมัว
ต่อสู้อุปสรรคอย่างไม่เกรงกลัว...เพื่อวันใหม่ที่ดี...
4 กุมภาพันธ์ 2547 03:17 น.
พู่กันของหูกวาง
ความรักที่ฉันได้ผูกไว้ที่นี่
ยังรอคอยเธอคนดีให้กลับมาหา
ถึงจะนานนับปี...ที่เธอจะกลับมา
แต่ว่าฉันก็ไม่เคยอ่อนล้า...เรื่องที่เธอได้ลาไป
ยังอบอุ่นใจอยู่ตรงนี้
แม้ว่ามีบางที...ที่สองเราจะห่างหาย
ก็ไม่เคยทำให้ความผูกพันจางไป
ระยะทางที่แสนไกล...ก็ไม่เคยทำให้ใจเราห่างกัน
ยังคอยรับส่งเรื่องราว...ระหว่างเราอยู่เสมอ
การที่เราไม่ได้พบเจอ...ก็รู้ว่าเธอยังคิดถึงฉัน
ยิ่งห่างไกลกันเท่าใด...ก็ยิ่งห่วงใยซึ่งกันและกัน
เพราะว่าเรายังเชื่อมั่น...ว่าความรักเรานั้น -*ยังมีต่อกันไม่เปลี่ยนไป*-
หากจะถามว่าเพราะอะไร...ถึงเชื่อมั่นในรักได้ขนาดนี้
ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี...เพราะว่าบางทีก็ไม่รู้ความหมาย
ที่ว่ามีความรัก...ก็ไม่ยักรู้จักว่า...*รักเพราะอะไร*...
ไม่เคยระแวง...ไม่เคยสงสัย...ว่าเธอจะมีใครที่ห่วงใยมากกว่ากัน
กับความในใจ...ที่ใครใครก็ไม่อาจค้นหา
รักที่มีอยู่ในใจนั้นตลอดมา...พิสูจน์ให้รู้ว่าฉันเชื่อมั่น
สรุปว่าไม่มีเหตุผล...ที่ทำให้คนสองคนได้รักกัน
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเข้าใจอย่างนั้น...แค่รู้ว่าเรารักกัน...*เท่านั้นก็พอ*
2 กุมภาพันธ์ 2547 08:43 น.
พู่กันของหูกวาง
มองอย่างเหงา-เหงาไปยังท้องฟ้า
ที่ยังไม่เคยรู้ว่าท้องฟ้ากว้างแค่ไหน
แต่คงไม่เท่ากับครึ่งหนึ่งของความห่วงใย
ที่ฉันเต็มใจส่งไปให้คนไม่คุ้นกัน
เคยพบเจอคนมาตั้งมากมาย
ก็ยังไม่เคยทำให้ใจไหวหวั่น
ครั้งแรกที่เห็น...ความรู้สึกที่เป็นไม่ใช่ความผูกพัน
แต่พอนานวัน...ใจของฉันกลับเปลี่ยนไป
แต่ใครคนนั้นที่ไฝ่ฝัน
คงไม่อาจกลับมาเจอกันได้ใหม่
เพราะเราต่างก็ไม่เคยรู้จักกันแต่อย่างใด
และดูเหมือนเธอก็ไม่เคยมีใจให้กัน
แต่ฉันก็ยังแอบดีใจ
แม้เพียงได้แอบมองเธอไกล-ไกล...ในเวลาสั้น-สั้น
อยากจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้...ตอนที่ไม่มีใครให้ผูกพัน
จะหยิบเอาความรู้สึกเก่าเก่าเหล่านั้น...มาคิดถึงเธอ...
หวังไว้สักวันหนึ่งวันนั้น
ความห่วงใยที่ไม่สำคัญ...ที่ยังรอวันอยู่เสมอ
คงพอใจแล้วกับวาสนาที่มี...ที่ยินดีให้ละเมอ
อย่างน้อย...ถ้าฉันบังเอิญได้พบเธอ...
...**อารมณ์ที่ฉันเคยไหวเพ้อ...คงกลับมาอีกที**...
1 กุมภาพันธ์ 2547 05:43 น.
พู่กันของหูกวาง
เพราะรัก-พิสูจน์รัก...................ผู้หญิงไร้เงา
เพราะซึ้งในรัก-จึงบอกรัก..........พู่กันของหูกวาง
สิ่งที่พิสูจน์...มันลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดไหนไหน
ยอมรับว่ายังไม่เคยเปลี่ยนใจ...จากความหวัง
แม้ฐานะเรา...เป็นได้แค่เงาในภวังค์
แตกต่างเกินกำลัง...จะมากมายเกินคู่ควร
สิ่งที่พิสูจน์...ให้รู้ว่ารัก
มันได้ประจักษ์...ว่าความรักที่ต้องสงวน
ไม่จากไป...ไม่ห่างหาย...ไม่เปลี่ยนไป...ไม่ทั้งมวล
เพราะรักที่มีให้ล้วนเป็นรักจริง
สิ่งที่พิสูจน์...เพราะซึ้งในรักที่มีให้
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งจะเป็นอย่างไร...ยังไม่แน่ใจกับบางสิ่ง
แต่รู้ว่าวันนี้...คำว่า*รัก*...ที่ย้ำนักว่าควรเว้นประวิง
มันอดทนไม่ไหวที่จะบอกว่าขอบคุณทุก-ทุก สิ่ง...*และฉันรักเธอ*...
สิ่งที่พิสูจน์...ได้รับรู้หมดทุกอย่าง
วันใดที่เราหายร้าง...ให้รู้ว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิมเสมอ
แค่อักษรของคำกลอน...ที่ต่างก็ยอกย้อนยามพบเจอ
ล้วนทำให้รู้ว่าพิสูจน์จริงแล้วนะเออ...*ว่าเธอจะเป็นที่หนึ่งในใจ*...
สิ่งที่พิสูจน์...พิสูจน์ตอบให้รู้ว่ารัก
แม้มันห่างไกลกันนัก...แต่มันพรากเราไม่ได้
พี่น้อง...ผองเพื่อน...หรือคู่รัก...ก็จักไม่เปลี่ยนไป
พร้อมยอมรับรักที่พิสูจน์จากใจ...ตอบแทนด้วยใจ...ไอ ก็ เลิฟ ยู...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
6771
