13 กุมภาพันธ์ 2547 06:51 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนนี้...เธอจะสบายดีไหม
ฉันไม่ได้เห็นหน้าเธอนานเท่าไรแล้ว
วันวาน วันนี้ ไม่มีวี่แวว
ความเหงาเรียงมาเป็นแถว..เพื่อเข้าสู่ใจ
อยากเจอเธอจัง
วันนี้เธอจะยัง..จำฉันได้ไหม
คนที่เธอเคยห่วงใย
ส่งกำลังใจทุกทีที่เสียน้ำตา
ทั้งทั้งที่รู้ว่าเธออยู่ไหน
ก็สุดหัวใจจะไขว่คว้า
รัก..คงเปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ไม่อาจค้นหา..ความหมายใด
ฉันเหงาจัง
อยากให้เรื่องทุกอย่าง..หวนมาใหม่
กลับมาเพื่อให้ฉันแก้ไข
ทบทวนเรื่องร้ายร้าย ให้กลายเป็นผูกพัน
จะกลับมาได้รึเปล่า
วันของเรา - และรักนั้น
วอนฟ้า วอนดาว วอนจันทร์
อยากกลับไปฝัน..ถึงวันเดิมเดิม
13 กุมภาพันธ์ 2547 06:42 น.
พู่กันของหูกวาง
แค่วันนี้ฉันอ่อนแอ
เหลือก็เพียงแค่..ความอ่อนไหว
สิ่งต่าง-ต่างก็ร้างหายไป
เพียงเพราะเราไม่ได้ชิดใกล้..เหมือนเดิม
รู้สึกเหมือนถูกทิ้ง
บางสิ่งเหมือนถูกเพิ่ม
ระแวงสงสัย..หัวใจดวงเดิม
ทำให้เริ่ม..ไม่มั่นใจ
เจ็บปวดเพียงลำพัง
ความรักครั้งหลัง..มันสาดใส่
ทิ่มแทงหัวใจ
เจ็บช้ำ..หวั่นไหว..เสียน้ำตา
วันนี้ที่ตัดสินใจถาม
เธอพูดในยามที่อ่อนล้า
*ทำไมเราถึงได้ห่างสายตา*
*คิดถึงกันบ้างบางเวลา..รึเปล่าเธอ*
สะดุดหัวใจตัวเอง
สิ่งที่ฉันวังเวง..คิดไปเองอยู่เสมอ
เหมือนเดิมทุกอย่าง..ตั้งแต่แรกเจอ
ทำไมฉันต้องเพ้อไปเองทุกที
อยากบอกเธอนะ
รักเธอมากกว่าความรู้สึกนี้
หากวันนึงเห็นฉันใจไม่ดี
ก็ให้เข้าใจว่าวันนี้..แค่ไม่มั่นใจ...
10 กุมภาพันธ์ 2547 08:47 น.
พู่กันของหูกวาง
*เมื่อวาน* ฉ่ำย่ำแฉะทั่วแผ่นฟ้า
ฝนหล่นมาแต่เช้าสั่นเทาไหว
พร่ำพร่ำเคลื่นเป็นผืนพัดสะบัดไว
สาดใส่ใจให้ชื่นช้ำระกำเรา
เป็นหนึ่งเช้าร้าวรอนละอ่อนล้า
ลืมตามายังไม่ลาจากความเหงา
มองท้องฟ้าไม่ใยดีมีสีเทา
ให้หมองมัวหมองเศร้าเคล้าจิตใจ
*วันนี้* หนาวจับจิตอิดโรยล้า
ตื่นเช้ามาก็พาสั่นให้หวั่นไหว
ยะเยือกเย็นเป็นน้ำแข็งทิ่มแทงใจ
ให้เจ็บแปลบแสบไส้แทบวายวอน
ลมลอยล่อก็แสนหนาวแทบร้าวไห้
ฝนซาไปลมก็พัดสะบัดร่อน
หลงลมฝนคนขี้หนาวก็ร้าวรอน
หวังวิงวอนวัน *พรุ่งนี้* มีอุ่นใจ
8 กุมภาพันธ์ 2547 04:21 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนนี้เธอเองจะทำอะไรอยู่
เธอจะรู้หรือไม่รู้...ว่ามีคนหดหู่แค่ไหน
ชักไม่มั่นใจในความสัมพันธ์...ว่าเรานั้นจะยังไม่เปลี่ยนไป
เกิดคำถามสั้น-สั้นขึ้นในใจ...อะไรทำให้เธอห่างกัน...
คำตอบมันก็อยู่ที่ตัวเธอ
ถึงฉันเองจะนั่งละเมอ...คาดเดาเพ้อเจ้อก็เท่านั้น
สิ่งที่เธอรู้สึก...ลึก-ลึกนั่นมันเป็นสิ่งสำคัญ
ฉันเองก็กำหนดไม่ได้ว่ามัน...จะออกมาในรูปแบบยังไง
...ยังคิดถึงฉันอยู่เสมอ
แม้ว่าเราจะไม่ได้เจอ...ก็ใช่ว่าเธอจะเปลี่ยนใจไปไหน
...หรือว่าเล่นสนุกับคนอื่นอยู่...ยังไม่อยากรู้ว่าใครห่วงใย
ถ้าอย่างนั้นละก็ต่อให้คิดถึงกันแค่ไหน...ค่าหัวใจมันก็ไม่สำคัญ
จดจ่ออยู่กับใจตัวเองที่สับสน
แค่ไม่เจอ วัน-สองวัน ก็สุดทน...กับคนหนึ่งคนที่เคยคุ้นนั้น
อยากถามใจเธอหน่อย...ที่เธอปล่อยให้ฉันทรมาน
แกล้ง...หรือแค่ทิ้งไว้ก็เท่านั้น...เพราะฉันต้องการเข้าใจ
อย่าเงียบหายไปเฉย-เฉยอย่างนี้...ขอร้อง
สนใจฉันบ้างแค่เหลียวมอง...แต่เธอไม่ต้องเดินเข้ามาก็ได้
ขอแค่เห็นหน้า...ถามเธออีกสักนิดว่า...*ตอนนี้ฉันเหลือค่าอยู่เท่าใด*...
เธอถึงได้เอาทิ้งไว้...แล้วปล่อยให้หัวใจ...เฉาตายตามลำพัง...
7 กุมภาพันธ์ 2547 09:20 น.
พู่กันของหูกวาง
สิ่งที่ระหว่างเราเป็นอยู่ตอนนี้
อาจจะไม่มีปลายทางที่ดี...ที่ลงตัวได้
เพราะต่างคนก็ต่างความเป็นไป
ไม่อาจบรรจบพบกันได้ในสักวัน
เส้นทางที่เธอเลือกเดิน
อาจดูขนานจนห่างเหินกับชีวิตของฉัน
เราจึงได้เพียงแค่นี้...ส่งความใยดีให้แก่กัน
แล้วต่างเดินไปตามเส้นทางที่เลือกนั้น...ต่อไป
สิ่งที่เราห่าง และแตกต่างกันอยู่เสมอ
เส้นทางของเธอ...เธอก็คงไม่อาจเลี่ยงได้
ฉันเอง...ก็คงวังเวงบนเส้นทางฉันต่อไป
ไม่อาจเปลี่ยนแปลง...ไม่อาจแก้ไข...กับหัวใจที่ไม่มีทางไปด้วยกัน
ทางคู่ขนานที่ไม่มีวันพบเจอ
มีเหตุผลที่ยั่งยืนเสมอ...เรื่องที่เธอไม่สามารถไปกับฉัน
อาจเป็นเพราะเราแตกต่าง...ไกลห่างระหว่างกัน
ทั้งชีวิตเธอและฉัน...กับความไฝ่ฝันคนละเส้นทาง
ขอให้เธอก้าวไปตามเส้นทางที่ขีดไว้
ต่างคนต่างที่ไป...ต่างใจที่ไกลห่าง
แม้วันนี้...ฉันจะมีรอยน้ำตาที่ออกมาบ้าง
แต่ก็ไม่ถึงกับไร้สิ้นหนทาง...ที่คนอย่างฉันจะก้าวเดิน...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
632
