31 ตุลาคม 2547 15:27 น.
พู่กันของหูกวาง
จะรักเธอเหมือนเดิมได้ยังไง
ก็เธอไช่ไหมที่เดินไปจากฉัน
ทิ้งความหลังเดิม ๆ ไว้ให้กัน
แทนความรู้สึกผูกพันที่เคยมี
ฉันเฝ้ารอคอยการกลับมา
เพื่อหวังรั้งเธอคืนมาด้วยคำ คำนี้
คำที่อยากบอกว่า รัก ..นะคนดี
บอกความรู้สึกที่มีให้เข้าใจ
แต่เมื่อเวลาผ่านไปแสนนาน
เกินกว่าตัวฉันจะทำใจไหว
ท้ายสุดพึ่งรู้ว่าไม่มีใคร
ความรักที่ไร้ความหมายจะรั้งเธอ
หากจะจากกันก็ขออย่าหันกลับมา
ฉันจะปาดรอยน้ำตาหยุดพร่ำเพ้อ
ความฝันร้ายร้ายที่เคยได้เจอ
จะปล่อยให้ลอยไปกับเธอตลอดไป
อาจไม่เหมือนอย่างเดิมที่เคยเห็น
เพราะคงกลับไปเป็นอย่างเก่าไม่ไหว
ที่ฉันยังกล้ายืนอยู่เพื่อมองเธอจากไป
เพราะตอนนี้ทั้งหมดของหัวใจ...มันจะไม่มีเธอ..
14 ตุลาคม 2547 17:11 น.
พู่กันของหูกวาง
ที่ได้รู้สึกดีดีอยู่ตอนนี้
ไม่ใช่ว่าเพราะมีคนดีคอยเคียงข้าง
ถ้อยความของหัวใจที่เคยปิดบัง
ก็ยังไม่เคยพลาดพลั้งบอกใคร
ยังไม่มีความรักให้หัวใจดวงน้อย
และก็ไม่เคยเฝ้าคอยหาใครคนไหน
ทำนองที่บอกรัก ก็ไม่เคยทักผู้ใด
ไม่เคยเสียดาย..ที่ไม่เป็นอย่างที่ใครใครเค้ามี
เพราะว่าฉันยังรักตัวเอง
รักเสียงที่บรรเลงหัวใจดวงนี้
ทั้งทั้งที่ร้างความรัก..จากคนหวังดี
แต่ใจมันก็ยังเต็มปรี่อยู่ทุกวัน
เพียงอยากจะรักโลกใบน้อย น้อย
รักชีวิตที่ต่ำต้อย..ของคนอย่างฉัน
รักที่จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเงียบงัน
บอกตัวเองว่าสิ่งเหล่านั้น..คือตัวเรา
ไขว่คว้าลำบาก..คงไม่อยากไขว่คว้า
หากรัก(ข้างเดียว)เกิดขึ้นมา..ฉันคงแสนเหงา
เมื่อไรเมื่อนั้น..หากคำว่าตัวฉันจะเปลี่ยนเป็น เรา
ก็จะโอบรับมันด้วยมือเปล่า..ไร้สิ่งใด
ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มีความรัก
หากคนหนึ่งบนโลกอยากจะพัก..เพราะความอ่อนไหว
และแม้หากโลกใบนี้..ต้องเปลี่ยนสีไป
ฉันก็ยังจะยืนหยัดอยู่ได้...เพราะรักตัวเอง..