7 มกราคม 2547 08:57 น.
พู่กันของหูกวาง
เสียงลมวูบไหว...
รู้สึกเหมือนหัวใจได้สัมผัสอีกครั้ง
เหมือนใครบางคน...กำลังผ่านทาง
เพราะฉันรู้สึกถึงความหลัง...เมื่อยังเจอเธอ
ยังคงไม่ลืมช่วงเวลานั้น
ความอบอุ่นที่กรุ่นกลั่น...จากความไหวเพ้อ
ลืมเตือนตัวเอง...ว่าเราเก่งเรื่องละเมอ
ไม่อาจหันไปเจอ...เพราะกลัวไม่ใช่เธอ แล้วเสียใจ
เพียงเธออาจหน้าคล้ายเขา
ตอกย้ำกับตัวเรา...ว่าเขาไม่ใช่
อยากกลับไปที่นั่นอีกครั้ง...แต่ยังหวั่นใจ
เพราะกลัวเหลือเกินว่าเธอจะมีใคร...และฉันคงรับไม่ได้จริง-จริง
ได้แต่หวนคิดถึงวันนั้น
และเศร้าอย่างเงียบงันกับทุกสิ่ง
ชีวิต และวันเวลาที่ไม่อาจหยุดนิ่ง
ทำให้ดูเหมือนตามไม่ทันกับบางสิ่ง...ที่มันห่างไกล
และถ้าไม่ใช่เธอ...ที่ฉันเพ้อยามผ่าน
ก็อยากรู้ว่าเธอคนนั้น...จะคิดถึงกันบ้างไหม
คนแปลกหน้าอย่างฉัน...ที่มันไม่มีค่าอะไร
ยังคงคิดถึงเธอทุกลมหายใจ...แม้เวลาจะผันผ่านนานเท่าใด...ไม่เคยลืม
6 มกราคม 2547 19:58 น.
พู่กันของหูกวาง
เดินผ่านเธออย่างบังเอิญ
ภายในใจเคอะเขิน...แสนสับสน
เพียงได้พบสบหน้าคนหนึ่งคน
แหละเหมือนว่ามีสิ่งดล...ให้เธอหันมา
เพียงวินาทีนั้น
เหมือนว่าใจฉัน...มันเพ้อฝันหนักหนา
หนึ่งนาทีที่ได้สบกับสายตา
เหมือนความรู้สึกที่มากมายล้นฟ้า...ได้ถูกสื่อไป
ทางสายตาคู่นี้ของฉัน
แม้ว่ามัน...ไม่มีค่าสำหรับเธอเท่าไหร่
แต่สำหรับฉัน...อยากบอกว่าวินาทีนั้นแสนสุขใจ
ได้สบสายตา พร้อมส่งใจ...ในวินาทีเดียว
แต่แล้วเธอก็หันไป
ไปคุยเล่นกับใครต่อใครโดยไม่แลเหลียว
โธ่...ความรัก....ไม่อาจยึกยักให้นานได้เลยจริงเชียว
ปล่อยให้ใจที่สดใส...กลับแห้งเหี่ยว...ในทันที
ใจเจ้าเอย...คงเสียใจแย่
ความจริงที่แน่แท้...ที่อยากหลบหนี
เป็นคนแสนไกล...ที่เธอบังเอิญหันไปพอดี
ฉันก็เลยสุขใจเพียง หนึ่งวินาที...และก็เหงาเหมือนเดิม (แป่วววววว)
6 มกราคม 2547 00:43 น.
พู่กันของหูกวาง
ไม่อยากพบเจอกับความผิดหวัง
มันช่างบั่นทองกำลังให้อ่อนล้า
ความผูกพัน...ที่ไม่อาจผันคืนมา
เหลือเพียงรอยน้ำตา...ให้ไว้จดจำ
แต่วันนี้...ที่มันหวนคืนมา
ความรู้สึกที่แสนอ่อนล้า...เจ็บช้ำ
รอยรักที่เคยร้าว...ได้เข้ามาในความทรงจำ
ตอกเข้า...และตอกย้ำ...ให้ปวดใจ
คนรัก...กับความรักที่ผิดหวัง
ไม่อาจกลับคืนมาจากรักร้างที่อ่อนไหว
เศษความรู้สึกที่เคยแตก...กลับมากระแทกใจ
ให้เจ็บปวด...ร้าวไหว เกินทานทน
ขอให้ผ่านพ้นวันนี้ไปเสียที
ความรู้สึกที่อยากหลบหนี...ไปให้พ้น
รักที่ไม่อาจเข้ากันได้...กับใจคนหนึ่งคน
จึงขอให้วันนี้ผ่านพ้น...แต่โดยไว
อยากกลับมาเสียน้ำตา
ปลดเปลื้องความอ่อนล้า...ให้รักหมดความหมาย
พอกันวันนี้...รักที่มีมันไม่ปลอบใจ
กลับเป็นมีดแหลมแทงเข้าไป...เจ็บเสียดแทบขาดใจ...^^^เพราะรักเธอ^^^
6 มกราคม 2547 00:25 น.
พู่กันของหูกวาง
ดวงดาวยามค่ำคืน
ล้วนหลากร้อยลอยเลื่อนเกลื่อนท้องฟ้า
ระยิบระยับจับแสงแห่งจันทรา
ที่เด่นดวงบนนภาเพียงหนึ่งจันทร์
จันทร์เจ้าเอย...เจ้าส่องแสง
ในค่ำขึ้นน้ำค้างแรงไม่เปลี่ยนผัน
ยังคงอยู่เพียงหนึ่งเดียวทุกคืนวัน
ส่วนฉันเป็นเพียงหนึ่งในนั้น...ของหมู่ดาว
หมู่ดาวนับแสนล้าน
ต่างระยิบแข่งขันภายใต้เมฆขาว
บ้างกระพริบลิบล่องส่องสกาว
ลาดลิ่วส่องทิวยาว...ตามสายทาง
หนึ่งดวงดาวที่แอบรักพระจันทร์
เข้าใจความใฝ่ฝัน...คงแสนไกลห่าง
ส่องแสงริบหรี่...เลือนลาง
ไม่อาจแข่งกับดาวแห่งฟ้ากว้าง...อย่างสมใจ
จึงได้เพียงเฝ้าฝัน
ดาวน้อย...คอยพระจันทร์อย่างหวั่นไหว
เคลื่อนคล้อยมาเสัยที...มาใกล้-ใกล้ใจ
เพียงดาวดวงนี้อยากได้สัมผัสอุ่นไอ...ของจันทรา
ความรักจากหนึ่งในร้อยพัน
ดาวดวงนี้เข้าใจว่าพระจันทร์...คงไม่อาจเห็นค่า
ยังมีดวงดาวงดงามอีกมากมายให้อยู่ในสายตา
ไม่อาจเป็นดาวน้อยไร้ค่า...อย่างเรา
ได้แต่ร้องไห้กับท้องฟ้า
เราเองคงเป็นดาวบนนภา...ที่แสนโง่เขลา
รักนี้...ไม่อาจยินดีให้กับดาวน้อย-น้อยอย่างเรา
โดดเดี่ยวกลางเวหาหาว...เพียงลำพัง
จะกี่วันคืนที่พ้นผ่าน
หรือกี่วันวาน...ที่ดวงดาวยังหวัง
ทุกค่ำคืน...ดาวน้อยสะอื้นอยู่ในภวังค์
เป็นดวงดาวที่อ้างว้าง...ข้าง-ข้างผืนดิน
ตราบฟ้าดินจะลับลา
ตราบเวหาจะมลายสิ้น
ตราบดาวดวงนี้ยังไม่หล่นลงบนดิน
ตราบใดจันทร์ต้องการน้ำใจที่ไหลริน...ดาวน้อยพลัดถิ่น...^^^ยินดี^^^
6 มกราคม 2547 00:07 น.
พู่กันของหูกวาง
เพียงได้พบ...ความรัก...ที่หนักหน่วง
เพียงได้พบ...คำลวง...ที่หลอกหลอน
เพียงได้พบ...สบพักตร์...รักอมร
เพียงได้ซ่อน...ความนัย...ไว้ในทรวง
แสนเหน็ดเหนื่อย...แสนหนัก...จักพักผ่อน
มีเร่าร้อน...เรื่อยมา...ว่าหึงหวง
รักนี่เอง...บรรเลงมา...ว่าหลอกลวง
จึงช้ำช่วง...ชอกเจ็บ...เหน็บกายา
เพียงผ่านวัน...วันนี้...ก็ดีนัก
เพียงได้พัก...ผ่อนความรัก...ที่หนักหนา
เพียงพ้นรัก...พักนี้...ที่พบมา
เพียงเท่านี้...ก็ดีกว่า...อยู่เป็น...ก ข ค
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
636
