2 กุมภาพันธ์ 2547 08:43 น.
พู่กันของหูกวาง
มองอย่างเหงา-เหงาไปยังท้องฟ้า
ที่ยังไม่เคยรู้ว่าท้องฟ้ากว้างแค่ไหน
แต่คงไม่เท่ากับครึ่งหนึ่งของความห่วงใย
ที่ฉันเต็มใจส่งไปให้คนไม่คุ้นกัน
เคยพบเจอคนมาตั้งมากมาย
ก็ยังไม่เคยทำให้ใจไหวหวั่น
ครั้งแรกที่เห็น...ความรู้สึกที่เป็นไม่ใช่ความผูกพัน
แต่พอนานวัน...ใจของฉันกลับเปลี่ยนไป
แต่ใครคนนั้นที่ไฝ่ฝัน
คงไม่อาจกลับมาเจอกันได้ใหม่
เพราะเราต่างก็ไม่เคยรู้จักกันแต่อย่างใด
และดูเหมือนเธอก็ไม่เคยมีใจให้กัน
แต่ฉันก็ยังแอบดีใจ
แม้เพียงได้แอบมองเธอไกล-ไกล...ในเวลาสั้น-สั้น
อยากจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้...ตอนที่ไม่มีใครให้ผูกพัน
จะหยิบเอาความรู้สึกเก่าเก่าเหล่านั้น...มาคิดถึงเธอ...
หวังไว้สักวันหนึ่งวันนั้น
ความห่วงใยที่ไม่สำคัญ...ที่ยังรอวันอยู่เสมอ
คงพอใจแล้วกับวาสนาที่มี...ที่ยินดีให้ละเมอ
อย่างน้อย...ถ้าฉันบังเอิญได้พบเธอ...
...**อารมณ์ที่ฉันเคยไหวเพ้อ...คงกลับมาอีกที**...
1 กุมภาพันธ์ 2547 05:43 น.
พู่กันของหูกวาง
เพราะรัก-พิสูจน์รัก...................ผู้หญิงไร้เงา
เพราะซึ้งในรัก-จึงบอกรัก..........พู่กันของหูกวาง
สิ่งที่พิสูจน์...มันลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดไหนไหน
ยอมรับว่ายังไม่เคยเปลี่ยนใจ...จากความหวัง
แม้ฐานะเรา...เป็นได้แค่เงาในภวังค์
แตกต่างเกินกำลัง...จะมากมายเกินคู่ควร
สิ่งที่พิสูจน์...ให้รู้ว่ารัก
มันได้ประจักษ์...ว่าความรักที่ต้องสงวน
ไม่จากไป...ไม่ห่างหาย...ไม่เปลี่ยนไป...ไม่ทั้งมวล
เพราะรักที่มีให้ล้วนเป็นรักจริง
สิ่งที่พิสูจน์...เพราะซึ้งในรักที่มีให้
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งจะเป็นอย่างไร...ยังไม่แน่ใจกับบางสิ่ง
แต่รู้ว่าวันนี้...คำว่า*รัก*...ที่ย้ำนักว่าควรเว้นประวิง
มันอดทนไม่ไหวที่จะบอกว่าขอบคุณทุก-ทุก สิ่ง...*และฉันรักเธอ*...
สิ่งที่พิสูจน์...ได้รับรู้หมดทุกอย่าง
วันใดที่เราหายร้าง...ให้รู้ว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิมเสมอ
แค่อักษรของคำกลอน...ที่ต่างก็ยอกย้อนยามพบเจอ
ล้วนทำให้รู้ว่าพิสูจน์จริงแล้วนะเออ...*ว่าเธอจะเป็นที่หนึ่งในใจ*...
สิ่งที่พิสูจน์...พิสูจน์ตอบให้รู้ว่ารัก
แม้มันห่างไกลกันนัก...แต่มันพรากเราไม่ได้
พี่น้อง...ผองเพื่อน...หรือคู่รัก...ก็จักไม่เปลี่ยนไป
พร้อมยอมรับรักที่พิสูจน์จากใจ...ตอบแทนด้วยใจ...ไอ ก็ เลิฟ ยู...
31 มกราคม 2547 07:11 น.
พู่กันของหูกวาง
วันเวลาครั้งก่อน ที่ชวนให้ย้อนคิดถึง
ยังมีความรู้สึกซึ้ง-ซึ้งไว้ให้ห่วงหา
แต่ทำไมวันนี้...ฉันถึงมีแต่น้ำตา
ซบใบหน้าอยู่กับความอ่อนล้าในจิตใจ
ความว่างเปล่ามันกรายเข้ามา
ทำให้ฉันโหยหา...อดีตของเวลาอย่างหวั่นไหว
ที่เธอเหินห่างกันอย่างนี้...บอกหน่อยคนดี *เพราะอะไร*
เธอจึงเฉยชากับความห่วงใย...ที่ฉันเต็มใจให้เธอ
เธอคงไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน
แค่ถ้อยคำเธอที่พูดออกไป...ทำให้ฉันสงสัยอยู่เสมอ
รู้ไหมว่าฉันเสียใจ...กับบางคำที่พูดออกไปของเธอ
รักกันแล้วทำอย่างนี้น่ะเหรอ...คนดี
อารมณ์ทีแสนอ่อนไหวของฉัน
มันแสนไหวหวั่น...เข้าทางตันยากหลบหนี
เรื่องราวที่ฉันห่วงใย...และโทรไปอย่างหวังดี
ก็ขอให้เธอลืมมันคนดี...ให้เหมือนว่าพรุ่งนี้ไม่มีอะไร
ฉันก็จะได้ทำใจไว้บ้าง
หากวันใดที่เธอหายร้าง...อาจคือคำตอบของทุกอย่างที่เคยสงสัย
จะไม่ถามเธอหรอกคนดี...ว่าที่เธอเปลี่ยนไปอย่างนี้ *เพราะอะไร*
หากฉันฉลาดพอที่จะเข้าใจ...แค่เธอห่างหายไป *ก็แปลว่าใจเธอเปลี่ยนแปลง*...
30 มกราคม 2547 05:11 น.
พู่กันของหูกวาง
ในบางอารมณ์ที่แสนเย็นชา
กับสายตาที่เธอหันมา...มองคุณค่าความเป็นฉัน
ฉันเพิกเฉย...ละเลยความรู้สึกที่เคยให้กัน
กลับเดินเลยผ่าน...ในคืนวันที่เธอเดียวดาย
อยากบอกเธอว่าทุกสิ่งมันตรงกันข้าม
ความรู้สึกนี้มันมีในนาม...ของคนอ่อนไหว
ไม่กล้าจะเปิดเผย...เฉลยความข้างในใจ
ทั้งที่ฉันก็เจ็บปวดมากมาย...ที่ทำร้ายน้ำใจให้แก่กัน
แล้วเธอจเข้าใจบ้างไหม
ขอโทษที่ฉันแอบใจ...เอาไว้อย่างนั้น
หากบอกเธอไป...ก็กลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปไม่เห็นความสำคัญ
เพียงเพราะเธอก็เป็นคนที่ใฝ่ฝัน...ของใครต่อใคร
ฉันยังคงปวดร้าวอยู่ข้างในลึก-ลึก
เมื่อเธอกลับเป็นไม่รู้สึก...ว่าฉันเป็นคนชิดใกล้
เจ็บเหมือนกันรึเปล่า...ที่เธอก็ปวดร้าวเมื่อฉันไม่มีใจ
เข้าใจว่าฉันไม่รักใช่ไหม...เธอ
แอบรักแอบใจเอาไว้ตรงนี้
เก็บความรู้สึกดี-ดี แอบไว้ให้เธอเสมอ
หากวันนึงเธอเห็นฉันไม่อยากพบเจอเธอ
อยากให้เธอรู้ว่าเมื่อคืนฉันแอบพร่ำเพ้อ...ร้องไห้ถึงเธอทั้งคืน...
29 มกราคม 2547 06:00 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉัน...เป็นเพียงตัวฉัน
ย่อมมีผิดพลั้ง...มีไหวหวั่น...มีเพ้อฝัน...มีสดใส
อย่ามาคาดเดา...ว่าเราจะเป็นอย่างใจ
ฉันก็เป็นคนคนนึงที่ไม่อาจทำตามที่ใครหวังได้...เป็นอย่างดี
เรื่องผิดพลาด...ย่อมเป็นเรื่องธรรดา
ความรักที่เข้ามา...ก็อาจหลุดลอยหลบหนี
เมื่อมีรัก...เหมือนกับว่าได้พักใจให้รู้สึกดี
คงจะรับรักนี้...เอามาใส่ใจทุกทีที่ได้มา
หรือหากรักที่มันอาจจะเปลี่ยนแปลง
คงไม่อาจทุ่มเทเรี่ยวแรง...เพื่อให้มันกลับคืนมาหา
เมื่อรักมันเดินจากไป...ก็คิดว่าคงทำใจได้สักครา
ยอมรับมันคงดีกว่า...จะได้ไม่เสียน้ำตาให้ตอกย้ำใจ
เพราะฉันไม่ใช่คนที่อ่อนไหวมาก
แม้ว่าฉันจะไม่มีคนรัก...ก็คงไม่ใช่เรื่องหนักเรื่องใหญ่
ยังมีอะไรอื่นอีกมาก...ให้ฉันรักมันได้หมดใจ
กลอน...ดนตรี...ต้นไม้...ยังพร้อมให้หัวใจ...ฉันได้พักพิง
ถึงจะไม่มีเธอ...ก็ไม่เป็นไร
ฉันก็ยังอยู่ไหว...ยังคงอุ่นไอกับทุกสิ่ง
กลอน...ดนตรี...ต้นไม้เหล่านั้น...ยินดีให้ฉันได้แอบอิง
พร้อมดูแลฉันในโลกแห่งความเป็นจริง...*ที่ไม่มีเธอ*...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
727
