21 กุมภาพันธ์ 2547 19:04 น.
พู่กันของหูกวาง
ขมิบตูด..ปู๊ดตด..อดไม่ไหว
ก็ปล่อยไป..ตามใจ..ใครจะสน
ก็ตูดเรา..ตดเรา..เปล่าสัปดน
แหมก็คน..จะให้ทน..ได้อย่างไร???
กลิ่นอบอวล..ชวนชื่น..รื่นจมูก
สลายน้ำมูก..แม้ขัด..ขจัดไหว
หลับหลับอยู่..รู้ว่าลอย..จากดอยใด
ก็ตื่นได้..ด้วยลมตด..สดซิง-ซิง...!!!
แด๊กปลาร้า..ตำปู..ดูพิลึก
พอตกดึก..ตดให้หมา..!!! มันว่า หงิง-หงิง....??
สงสัยชอบ..แหมขอบใจ..เจ้าจริง-จริง !!!
อุตสาห์ชม..ว่าผมยิ่ง..ตดจริงใจ ???
ในชุมชน..คนมากมาย..หากใครตด
ก็ให้อด..เผยใบหน้า..ว่าข้าใช่
ทำนิ่ง-นิ่ง..ยิ่งแง้มตูด..ปู้ดคราใด
ก็สุดยอด..จะปลอดภัย..ใครจะเจอ..!!!
สะบัดตูด..เล็กน้อย..ค่อย-ค่อยส่าย
กลิ่นประปราย..จะได้ปล่อย..ลอยเสมอ
สบายเรา..เขาเหม็น..เป็นไรเธอ...???
อย่าทำเวอร์..แกก็ตด..แหมปดพราง...(อ้าว แกก็ตด แหมแอบแฝง !!!)
ขอบคุณที่พี่ซอนย่ามาสร้างกลิ่น ??? และสีสันให้ที่นี่มีรอยยิ้มนะครับ อิอิ*-*อ่านงานของพี่แล้วก๊ากง่ะ...
21 กุมภาพันธ์ 2547 12:08 น.
พู่กันของหูกวาง
ข้าอย่าพึ่งหมดแรงกำลัง..ณ ตอนนี้
ก้าวต่อแม้มันจะร้ายดี..สักแค่ไหน
ข้าต้องทนอยู่..เพื่อรับรู้ความเป็นไป
สิ่งต่าง ต่างจะเป็นอย่างไร..เราต้องได้รับรู้มัน
ท้อถอย..สักวันหนึ่งข้าคงไม่เป็นไร
แรงที่มีให้ก้าวต่อไป..ขอบอกไว้ว่ายังไม่หมดแค่นั้น
ที่พักเพราะข้าไม่อยากหมดไฟ..ตอนใกล้ใกล้จะถึงคืนวัน
ที่ข้าและผู้คนเหล่านั้น..จะกลับมาผูกพันเหมือนเดิม
สัญญา..ว่าข้าจะอยู่ต่อไป
จะทุกข์ทน เหนื่อยล้าแค่ไหน..กำลังใจมันยิ่งเพิ่ม
พูนทวีความแข็มแข็ง..ดึงเอาเรี่ยวแรงจากวันเดิมเดิม
สู่ชีวิตภายภาคต่อไปในเทอม..ของวันเวลา..
ในหัวข้า..ข้าจะไม่ยอมละจากความทรงจำ
จะตอกจะย้ำ..จะจำไว้ตลอดทุกอณูของคุณค่า
สิ่งที่ผ่านไปทั้งดีร้าย..แม้สุดท้ายมันไม่หวนกลับมา
แต่ข้าต้องอยู่เพื่อฝันฝ่า..รอยอำลา น้ำตาและอาลัย
ชาตินี้..ที่ชีวิตข้าได้มีอยู่ทั้งชาติ
จะไม่ยอมตัดขาด..ความทรงจำที่ข้าเคยกอบได้
เพราะชีวิตข้าทั้งชีวิต..คงมืดมิดถ้าปราศจากกำลังใจ
ดังนั้น..ข้าจึงต้องอยู่เพื่อรับรู้ความเป็นไป...**ทั้งครอบครัว เพื่อนที่ห่วงใย..และหัวใจของข้าเอง**
20 กุมภาพันธ์ 2547 16:03 น.
พู่กันของหูกวาง
เหลือชีวิต ริดรอน จากก่อนนั้น
ไร้ตะวัน พยุงฝัน ครั้นอ่อนไหว
วันที่โลก ได้หายร้าง อ้างว้างใจ
ที่วาดไว้ ก็กลายกลับ ดับภวังค์
หมดเรี่ยวแรง แล้งถิ่น ปานสิ้นจิต
เมฆหมอกมิด ปิดบัง ใจยังหวัง
คลื่นซัดโหม โถมกระหน่ำ ซ้ำกำลัง
รอรุ่งสาง เมื่อย่างเยือน ไว้เตือนใจ
เหมือนดอกไม้ ใกล้บาน ในวันหน้า
ฝนอาจซ้ำ หล่นพรำมา ในหล้าได้
ครั้นยามฟ้า มีเพียงรุ้ง กลางทุ่งใด
ก็เปรียบได้ เหมือนไร้มาร มาผลาญผจญ
ชีวิตบาน เหมือนวันดอก ได้ออกผลิ
งดงามได้ แม้โลกนี้ ยังมีฝน
เพราะอุปสรรค มักมาพร้อม รายล้อมคน
ให้สู้ทน บนกำลัง คอยหยั่งใจ
แม้ไม่นาน ดอกพลันงาม ตามอายุ
ก็ยังดี ที่ได้อยู่ สู้ทนไหว
แม้ไม่มี ให้ได้หวัง กำลังใจ
เพราะดอกไม้ จำต้องบาน เพื่อวันของตน
19 กุมภาพันธ์ 2547 18:30 น.
พู่กันของหูกวาง
แม้โลก ยังพัดโบก ชะตากรรม
กงเกวียน เวียนย้ำ จำหวนไห้
ชีวิตคน บนทาง ที่ยาวไกล
มีจุดหมาย คือใจสิ้น ชั่วนิรันดร์
ความหมดมอด ถอดฝัน วันเวลา
รอยน้ำตา ควาทรงจำ แลความฝัน
อยากกลับคืน ยืนกับเรา ตราบเท่านาน
ลบเลือนล้าง รอยวังวัน เงียบงันใจ
ฤาชะตา ตลกหลอก กลับกลอกคน
เกิดมาทน ก็ทุกข์ล้น แสนอ่อนไหว
แค่นี้หรือ คือชีวิน ต้องสิ้นใจ
จากกันไป ตลอดไป ตลอดกาล
เกิดแก่ เจ็บตาย ไม่วายจาก
มันแยกพราก อายุขัย ใจอาสัญ
เช้ายังเห็น เย็นจากไป แสนไกลกัน
อยากบอกลา ว่าวันนั้น อย่าหวั่นใจ
หลับนิรันตร์ วันคืนจบ พบพอแล้ว
คงไม่แคล้ว เป็นธุลี เถ้าที่ใส่
โกฐกระดูก ผูกคืนวัน ที่ผันไป
การจากไป และไฟฟอน ที่รอนราญ
19 กุมภาพันธ์ 2547 04:45 น.
พู่กันของหูกวาง
กับเรื่องเก่า..เก่า..เดิม..เดิม
เมื่อแรกเริ่ม..วัยฝัน..
รู้จัก..ซึ่งความสัมพันธ์
สั้น..สั้น..ของวัน..วันนึง
กลับผูกพัน..กันมาก
หากเราต้องจาก..คงคิดถึง
สิ่งที่ย้ำ..จะจดจำ..คำนึง
ไม่มีถ้อยคำ..ซึ้ง..ซึ้ง..ใด..ใด
วันเก่า..เก่า
มีแต่ทำให้เหงา..แล้วร้องไห้
ไม่รู้ว่าเวลา..จะหวนมา..เมื่อไร
รอยทางแสนไกล..เหลือเกิน
ย้อนกลับ..ไม่ได้
จากไป..ใจยังไม่ห่างเหิน
ทางเดิม..ที่เคยเดิน
จะไม่ไกลเกิน..มองหากัน
โบกมือ..อำลา
น้ำตา..ของวันนั้น
ทำให้วันนี้..ไม่มีความเงียบงัน
จากกัน..ด้วยคำว่า..*โชคดี*...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1015
