25 กุมภาพันธ์ 2547 22:16 น.
พู่กันของหูกวาง
อย่าสรุปถ้าไม่ได้อ่านจนจบ
อย่าคบคนที่ไม่รู้จักการให้
อย่าตอกย้ำเมื่อคนพลั้งไป
อย่าคว้าไขว่ความยิ่งใหญ่เมื่อเราเป็นรอง
อย่าถือสากับความรักที่อ่อนไหว
อย่าใส่ใจกับสิ่งที่ไม่ใช่เจ้าของ
อย่าหวังว่าเขาจะหันกลับมามอง
อย่าทดลองความารักที่ห่างไกล
อย่าคิดว่าสิ่งที่เราทำถูกต้อง
อย่าหม่นหมองในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
อย่ารักเขาถ้าเขาไม่มีใจ
อย่าห่วงใยถ้าไม่มีใครใยดี
อย่าปิดบังในสิ่งที่ตนอยากบอก
อย่ากลับกลอกหากเราต้องการหลบหนี
อย่าหลบตาถ้าต้องการค้นหาสิ่งดีดี
อย่าสงวนท่าทีถ้ามีใจให้คนบางคน
อย่าเสียดายกับสิ่งที่ผิดพลาด
อย่าขยาดกับรักร้างข้างถนน
อย่ารังเกียจคนเราที่เขาอับจน
อย่าเป็นคนที่จ้องเห็นแก่ตัว
อย่าหวังว่าจะมีพรุ่งนี้
อย่าคิดว่าโชคดีจะมีให้ถ้วนทั่ว
อย่าเหมาเอาว่าเราไม่กลัว
อย่ามัวหลงแต่คารมคนเรา
อย่าเห็นว่าเป็นสีฟ้า
อย่าเดาว่าเป็นสีขาว
อย่าคิดว่าเป็นสีเทา
อย่าเขลาถ้าเรายังไม่ได้สัมผัสมัน
อย่ามองโลกแง่เดียว
อย่าแลเหลียวแค่ความฝัน
อย่ามองความจริงว่าเงียบงัน
อย่าดื้อรั้นกับบุพการี
อย่าแก้โจทย์โดยไม่คิด
อย่าทำผิดแล้วหลบหนี
อย่าสรรเสริญแต่คนที่เค้าว่าดี
อย่าว่าคนไม่ดีทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
อย่ามองข้ามความธรรมดา
อย่าแบ่งแยกเวลาไม่ได้
อย่าหยุดอยู่กับที่ที่คิดว่าไกล
อย่าเอาความคิดตนเป็นใหญ่ฝ่ายเดียว
อย่าเสี่ยงถ้าไม่แน่ใจ
อย่าคิดว่าใครเขาจะแลเหลียว
อย่าคิดว่าเราอยู่คนเดียว
อย่าคิดว่าเลี้ยวดีกว่าตรง
อย่าคิดว่าคนฉลาดกว่าปลา
อย่าคิดว่าอีกาขี้เหร่กว่าหงส์
อย่าพึ่งเป็นคนเถรตรง
อย่าทรนงว่าเรารู้มากมาย
อย่าคิดว่าภูเขาสูงเทียมฟ้า
อย่าหาว่าต้นหญ้าไม้ค่าความหมาย
อย่ามองว่าไม้ผลัดใบต้องตาย
อย่าจากไปถ้ายังไม่บอกลา
อย่าคิดว่าไปทีหลังเผื่อคนว่าง
อย่ามองว่าเศษสตางค์ไม่มีค่า
อย่าคิดว่าเรามีเวลา
อย่าให้คนต่อว่ามามองดู
อย่าอุ่นใจถ้ายังไม่ได้ฟันฝ่า
อย่าอ่อนล้าถ้ายังไม่ได้ต่อสู้
อย่าหลวตัวว่ามีคนเชิดชู
อย่าอยู่อย่างคนไม่ทำกิน
อย่าคิดว่าเรามีแค่นี้
อย่าคิดว่าคนดีจะสูญสิ้น
อย่าละเลยคุณของพื้นดิน
อย่าจากถิ่นถ้าไม่เคยได้ดูแล
อย่าเป็นคนที่ไม่เห็นคุณคน
อย่าอับจนถ้าปัญหายังไม่ได้แก้
อย่าคิดว่าไม่มีใครยามท้อแท้
อย่าลืมทดแทนบุญคุณพ่อแม่ผู้ให้ชีวิตเรา...
24 กุมภาพันธ์ 2547 14:03 น.
พู่กันของหูกวาง
...หมดเวลา..แล้วเหรอ...
ที่คนคิดถึงธอ..ต้องร้องไห้
นับเวลาต่อจากนี้..คงไม่มีผู้ใด
แต่งเติมสีสันของหัวใจ..ให้แก่กัน
...เจอกล่องเก่า-เก่าใบหนึ่ง..
ที่เก็บความซาบซึ้ง..ตรึงอยู่ในนั้น
เปิดดูด้วยยินดี..เราก็เคยมีรักเหมือนกัน
แต่นั่นมันแสนนาน..ล่วงวันมาแสนไกล
...น้ำตา..ชักหยดไหลลงสู่กล่องเก่า-เก่า...
ไม่รู้ว่าความปวดร้าว..มันมาจากไหน
หลับตานึกถึงภาพเก่า..วันที่เราจากไกล
ก็ยิ่งเจ็บช้ำมากมาย..เหลือเกิน
..ความรัก...มันค่อย-ค่อยจางหาย..
สำหรับเธอคงกลาย..เป็นความห่างเหิน
เหลือร้างแค่ฉัน..กับคืนวันและเส้นทางเดิน
ที่มันเหงา..เสนเหงาเกิน..จะก้าวต่อไป
...เก็บหัวใจ..เก็บไว้ที่เดิม..
กลอ่งเก่า-เก่าที่คอยเติม..แต่ความอ่อนไหว
ยิ่งนับวันผ่าน..ฉันคงทรมานเรื่อยไป
จึงขอเก็บกล่องใส่ใจ..ปิดตายภายใต้วันเวลา..
23 กุมภาพันธ์ 2547 10:04 น.
พู่กันของหูกวาง
อย่าได้ผูกพันธะไว้ที่นี่
เพราะบางทีเธอก็ต้องมีเรื่องของเธอบ้าง
เข้าใจว่าสิ่งที่เป็นไปทุกอย่าง
เธอก็อาจต้องห่างร้างเป็นธรรมดา
บ้างก็เพื่อชีวิตที่ดีกว่าเดิม
บ้างก็เพื่อเพิ่ม..กำลังใจยามอ่อนล้า
บ้างก็ห่างไปเผื่อวันใดจะได้กลับมา
บ้างก็จากลาเพื่อสุ่ที่ที่ดีกว่าเดิม
อยากบอกว่าอย่าผูกพัน
ความรู้สึกที่มีให้นั้น..มันไม่หายไม่เพิ่ม
กำลังใจต่างต่าง ที่เราคอยแต่งเติม
จะงดงามในใจดวงเดิมเพียงดวงเดียว
เรามาเจอกันได้ที่นี่
หลบหลีกคนไม่ดี..ที่ไม่เคยแลเหลียว
เข้ามาเพื่อผูกพันกลมเกลียว
จากที่เคยโดดเดี่ยว..ก็กลับไม่เดียวดาย
ขอบคุณโชคชะตา
หวังว่าหากเราจากลา..คงได้พบกันใหม่
ใต้ผืนฟ้าแผ่นนี้...ยังมีกำลังใจ
หากเรายังไม่หมดแรงไฝ่..การจากไกลก็ไม่สำคัญ
22 กุมภาพันธ์ 2547 18:02 น.
พู่กันของหูกวาง
เหมือนวันทีเราต้องจากวันนั้น
คำบางคำที่สำคัญ..มันกลั่นออกมาไม่ได้
มีเพียงน้ำตาบาง-บางที่หลั่งมาจากข้างใน
รับรู้ความรู้สึกหวั่นไหว..ว่าเราต้องไกลกัน
ฉันคงมาไม่ทันบอกกับเธอ
ตลอดเวลาที่เราพบเจอ..ฉันเก็บมันไว้เสมอข้างในนั้น
ในที่ที่มีแค่ลมหายใจ..และความอุ่นไอยามใกล้กัน
แต่หลังจากงานวันนั้น..ใจฉันยังคงเดียวดาย
คำบางคำ ง่าย-ง่าย-สั้น-สั้น
ฉันคิดว่าเธอคงไม่ให้ความสำคัญสักเท่าไร
เพราะรายล้อมตัวเธอ..ก็พบเจอแต่คนรอบกาย
จนถึงยามหมดเวลาของหัวใจ..จะได้บอกความจริง
รัก...ฉันรักเธอมากขนาดไหน
เธอคงสัมผัสไม่ได้..แม้วันสุดท้ายของทุกสิ่ง
ห่างไกลกันออกอย่างนี้..สิ่งที่แสนดีคงไม่ได้พักพิง
ฉันคงไม่อาจแอบอิง..บอกความจริงข้างกายเธอ
ลาก่อนนะคนที่ฉัน...แอบรัก
สิ่งที่ฉันชอบห้ามนัก..เก็บพักเอาไว้ในใจเสมอ
จนวันที่เหลือเพียงความว่างเปล่า..และเราไม่ได้พบเจอ
ภายใต้ความเหงาที่ล้นเอ่อ..ฉันอยากบอกเธอ...*จะรักเธอเรื่อยไป*...
22 กุมภาพันธ์ 2547 09:25 น.
พู่กันของหูกวาง
คืนวันอันเดียวดาย
ที่ฉันเคยร้องไห้...อยู่อย่างอ้างว้าง
ขาดความอบอุ่น...ที่ครุกรุ่นบนเส้นทาง
เหงาใจในคืนร้าง...กับความรู้สึกทีอ่อนบางอย่างเงียบงัน
แต่เมื่อได้เจอเธอ
ในโลกที่เคยไหวเพ้อ...ก็เริ่มเปลี่ยนผัน
เธอเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตและคืนวัน
ให้ยิ่งยามฉันสบตาเธอนั้น...ก็รู้สึกว่ามันอุ่นใจ
เพราะรู้ว่าเราสองนั้น
ไม่ว่าจะเจอทุกข์ร้อยพัน...ต่างก็เชื่อมั่นว่าจะไม่หวั่นไหว
จะดูแลกันและกัน...ก้าวผ่านเรื่องราวเหล่านั้นไป
แม้ล้มลุกคลุกคลานเพียงใด...ก็ยังเป็นกำลังใจให้กันและกัน
หากว่าฉันไม่เจอเธอ
ฉันก็คงตกอยู่กับความเพ้อเจ้อ...และสิ่งที่เพ้อที่ไฝ่ฝัน
โลกนี้คงว่างเปล่า...และแต่ละเช้าคงเงียบงัน
ฉันคงไม่สามารถรู้ว่าความรักนั้น...มันงดงามมากเพียงใด
จากนี้ไปเราจะเดินไปด้วยกัน
ร่วมกันฝ่าฟัน...อุปสรรคที่ขวางกั้นเพื่อวันใหม่
จุดหมายปลายทาง...ก็คงไม่ร้างเกินความห่างไกล
และสองเราก็พร้อมจะก้าวไป...*ด้วยความรักความห่วงใยที่เราต่างมี*...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
3305
