5 มกราคม 2547 00:07 น.
พู่กันของหูกวาง
PipPins song : a tribute to faramir
Home is behind...
The world ahead...
And there are many paths to tread
Through shadow
To the edge of night...
Until the stars are all alight
Mist and shadow
Cloud and shade
All shall fade
All shallfade
*************************************************************
(บทเพลงของพิพพิน : คำสรรเสริญแด่ ฟาราเมียร์)
(จากบ้านเดินทาง...............) ได้จากบ้าน...ภูมิหลัง...ยังเดินทาง
(โลกกว้างคือจุดหมาย.........) ให้โลกกว้าง...ข้างหน้า...ว่าจุดหมาย
(เส้นทางร้อยสาย................) เส้นทางยาว...ท้าให้เรา...ต้องก้าวไป
(ท้าทายให้ลอง....................) นับร้อยสาย...แต่ละเส้น...ให้เห็นลอง
(ผ่านเงาเทาหม่น................) ผ่านพ้นเงา...เทามืด...ในคืนหม่น
(จนล่วงราตรี......................) ราตรีล้น...จนล่วงลับ...ดับแสงส่อง
(ดาวพร่างรัศมี...................) ดาวพรายพร่าง...ร่างรัศมี...มีครรลอง
(ทาบฟ้าทอประกาย.............) ทาบทิวท่อง...ส่องประกาย...ไปทั่วนภา
(หมอกทึบเงาทึม.................) เมฆหมอกเงา...ทับทึม...ครึ้มมืดมิด
(เมฆครึ้มเลือนหาย.............) เงาปกปิด...เลือนล่อง...ทั่วท้องฟ้า
(มืดหมองคลี่คลาย...............) เมื่อใดเล่า...เงาสลาย...คลายมนตรา
(อุปสรรคจักมลาย...สลายไป) อุปสรรค...จักถอยล่า...หายหน้าไป
4 มกราคม 2547 23:49 น.
พู่กันของหูกวาง
ฮู้ย...มึงปัญญาอ่อน
(ขออภัยไว่ ณ ที่นี้ ที่ต้องใช้คำโบราณ แต่ผมว่าได้อารมณ์มากกว่า ฮู้ย...เธอปัญญาอ่อน โขเลยครับ...คำอื่น ๆ ด้วยนะครับ)
ยามฉันเข้าไปหาทุกตอน...แล้วเพื่อนพูดกับฉัน
รู้ดีว่ามันไร้สาระ...มากกว่าปล่อย-ปล่อย ไปวัน-วัน
แต่แค่ต้องการให้เหมือนที่ผ่านมา
แต่เพื่อนใหม่ของฉัน
คงรู้นิสัยกัน...ว่าฉันมันไม่น่าคบหา
อารมณ์ไม่คงที่อย่างฉัน...ใครจะดึงดันเข้ามา
เดี๋ยวก็โดนฉันตะคอกว่า...จนถอยห่างไป
เพื่อนสนิทที่ฉันรัก
ก็กำลังเห็นสนิทหนักกับคนไหน-ไหน
จนฉันเอง รู้สึกน้อยใจมากมาย
จะบอกให้เพื่อนรู้ไป...เดี๋ยวก็หาว่าน่ารำคาญ
สำนึกผิดตอนนี้จะดีไหม
รู้ว่าอีกไม่กี่เดือนถัดไป...คงไม่มีผล
อยากแค่เพียงค้นหาเพื่อนที่ดีสักคน
ไว้ห่วงใยยามไร้คน...มาสนใจ
เพื่อนใหม่คงไม่ยอมรับ
คงเข็ดหลาบกับน้ำเสียงที่มอบให้
...*กูไม่เอาแล้วไอ้บ้านี่*...เลยคิดจะไม่คบต่อไป
ปล่อยให้ฉันงมงาย...กับความเงียบงัน
เขี่ยให้คนโน้น...ปัดให้คนนี้
...*เนี่ย...มึงไปถามคนนั้นสิ*...ที่เพื่อนบอกกับฉัน
มันหมายความว่าไง...ที่เพื่อนไม่อยากคุยกัน
หรือเบื่อที่ต้องทนรำคาญ...เพราะฉันนิสัยไม่ดี
ในยามที่ล้มลุกคลุกคลาน
อยากให้เพื่อนช่วยโอบดุ้มกันบ้างได้ไหม
รู้อย่างดี...ว่าเห็นแก่ตัวเกินไป
แต่อยากให้ดพื่อนอภัยได้ไหม...ช่วยมาพูดกัน
จงอย่าคิดว่าตลอดเวลา
ฉันคือเจ้าหนี้ที่เพื่อนต้องหามาชดใช้ฉัน
รู้บ้างไหม...ฉันไม่เคยคิดทวงคืนสักวัน
แม้ว่าบางคั้งจะหุนหัน...เวลาให้ไป
เพราะมีบางทีที่ฉันลำบาก
แต่รู้ว่าเพื่อนลำบากกว่า...จึงหาเอาไว้ให้
แต่ได้แค่นั้น...ฉันเลยไม่พอใจ
เพราะที่แล้วมาเพือนก็ไม่เคยทำให้ต้องกลุ้มใจสักวัน
หากหนี้สินทั้งหมด
จะช่วยปลดความเหินห่างของเพื่อนกับฉัน
อยู่กับแบบไร้บุญคุณซึ่งกันและกัน
ถ้าเป็นอย่างนั้น...จะยกหนี้ให้หมดเลย
อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาาาา...
ก็อย่างว่านิสัยเพื่อนฉัน
อย่าคิดนะว่าจะเจ๊ากัน
พูดเล่นต่างหากเพราะมัน...มากเกินไป
เพื่อนฉันที่มีตลอดหลายปี
คงมีเพื่อนที่แสนดี...คือเพื่อนเท่านั้น
อาจจะมีบ้างที่มีใครรู้สึกผูกพันกัน
แต่เพื่อนคือคนที่ทำให้ฉัน...ได้รู้จักใคร-ใคร
คิดนิด-นิด ว่าจะกลับมาสนิทกับเพื่อน
แต่สิ่งหนึ่งที่คอยเตือนอยู่เสมอ
อารมณ์รุนแรงของฉัน...ไม่ต้องการให้ใครพบเจอ
เป็นตัวของตัวเองอย่างที่เพื่อนเกลอ...เคยแนะนำ
อ่านจบแล้วมีอะไรจะบอกไหม
รู้ว่าน้ำเน่าเกินไปสำหรับความเป็นเพื่อน
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีวันลบเลือน
คือความทรงจำที่ย้ำเตือน...^^^*-*ว่าฉันก็เคยมีเพื่อนที่ดี*-*^^^...
4 มกราคม 2547 16:38 น.
พู่กันของหูกวาง
ผิดใจกับเพื่อนไหม่ไม่นาน
ก็รู้สึกเงียบงัน เมื่อไม่มีใครใกล้
อ้าว...แล้วเพื่อนที่เคยเล่นกันหายไปที่ใด
ทำไม่-ทำไม ไม่มาพูดกันเหมือนเดิม
รู้สึกตัวอีกทีก็สายไป
บัดนี้ไม่มีใคร มาคอยส่งเสริม
รอยยิ้ม และความสุข ไม่มีใครมาแต่งเติม
อยากเป็นอย่างเดิมที่เคย ที่ผ่านมา
ไหนล่ะเพื่อนใหม่ของฉัน
ทำไมไม่มาหากัน ฉันเริ่มห่วงหา
ไหนล่ะคนที่จะมาเล่นเกมส์กับฉัน...ทุกวันเวลา
ยังคอยมองหาว่าอพื่อนไปไหนกับใคร
และฉันก็เริ่มคิดถึงเพื่อนที่ห่างเหิน
คิดถึงเส้นทางที่เดินไปไหนต่อไหน
คิดถึงท่าทีขบขัน...ที่เคยเล่นกันมากมาย
คิดถึงรอยสัมผัสที่อุ่นไอ...ยามใกล้กัน
คิดโรงหนัง
คิดถึงทุกอย่างที่เคยนั่งฝัน
คิดถึงยามเพื่อนมาหากัน
คิดถึงแหนมมัน-มัน ที่เคยแบ่งกันกิน
มีบางครั้งฉันเต็มใจ
แบ่งปันให้สำหรับทรัพย์สิน
ตัวเราเองก็พอใช้ พอกิน
จึงมอบให้อย่างใจยินดี ปรีดา
แต่ฉันไม่รู้นี่ ว่าไม่พอ
เพื่อนฉันก็เริ่มขอ เริ่มเข้าหา
แล้วเมื่อไรจะใช้...ฉันถามคำถามนี้ในใจตลอดมา
แต่ก็ไม่เคยกล่าวหา ให้ใคร ต่อใครฟัง
ผ่านไปแล้วกับช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต
เป็นเรื่องที่น่าคิดเกี่ยวกับความคาดหวัง
เพื่อนแท้ แพ้ใกล้ชิดเสียจริง ดูสิ คนข้าง -ข้าง
กลับไม่ใช่ฉันเลยทุกอย่าง...น่าเสียใจจริง-จริง
รู้ว่าเพื่อนใหม่ของฉัน
ตอนนี้สนุกสนาน...กับเพื่อนอีกคนอย่างยิ่ง
กับเพื่อนคนอื่น...ที่กำลังยืนพิง
รู้ว่าเพื่อนใหม่กำลังลืมบางสิ่ง...ที่ไม่อาจสำคัญ
ฉันเองก็รู้สึกผิด
จึงคิดเข้าไปหาในแบบของฉัน
เคล้าคลอจนเพื่อนรำคาญกัน
จึงรู้ว่าฉัน...คงไม่ใช่เพื่อนสำคัญ...อีกต่อไป
4 มกราคม 2547 15:01 น.
พู่กันของหูกวาง
เสียงเฮฮา...
ที่สอดแทกเข้ามาข้างหู
มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะรับรู้
จึงต้องแอบดูด้วยความสนใจ
เห็นเพื่อน-เพื่อนฉัน
สนุกสนานต่อกันอย่างสดใส
แต่ฉันเองยังไม่กล้าไปไหนไกล
กลัวว่าการเคลื่อนไหว...จะทำให้คนอื่นรำคาญ
เพื่อนที่ฉันเคยหวัง
แต่ความตั้งใจ...ก็ยังไม่ถึงปลายฝัน
จมอยู่กับคำว่า...*เข้ากันไม่ได้*...ระหว่างเพื่อนกัน
จนเริ่มรู้สึกว่าความผูกพันค่อย ๆ หายไป
แต่ครั้งนั้นฉันไม่เคยสน
ฉันคิดว่าคือคนที่อยู่ตัวคนเดียวได้
ไปไหนก้ไปคนเดียว...สบายใจ
ดีเสียอีกไม่ต้องมามีใครวุ่นวาย...ให้เสียอารมณ์
ฉันคิดวาเป็นทางออก
แต่ก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้องไม่เหมาะสม
อาจะเป็นความคิดที่แสนโง่งม
ทำให้ฉันต้องนั่งซมอยู่เรื่อยไป
นึกถึงตอนนั้น
จำได้ว่าฉันได้รู้จักกับเพื่อนใหม่
ช่างเป็นอะไรที่แฮปปี้มากมาย
ทำไม่เพื่อนคนนี้ถึงทำให้ใจ...เราเบิกบาน
จึงคิดว่าใช่
เธอคือเพื่อนใหม่...ที่ใจเฝ้าฝัน
เลิกเรียน...ก็นัดเล่นเกมส์ทุกวัน
เย็นย่ำก็ลากัน...แล้วดีกวันก็มาเจอ
ขณะเดียวกันก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับเพื่อนเก่า
และยังมีเรื่องเล่ามาบอกกันเสมอ
ยังสนิทสนมกันเป็นเพื่อนเกลอ
พบเจอก็ทักทายซึ่งกัน
แต่ด้วยอารมณ์ที่หุนหันเกินไป
ทำให้บางครั้งก็ใส่ไฟกับเพื่อนของฉัน
ทำไปแล้วก็กลับมาคิด...ว่าผิดเหมือนกัน
แต่ให้ทำไง่ก็ฉันไม่ต้องการ...จะเสียฟอร์ม
จากเพื่อนกลายเป็นผัก
ยามโมโหก็ไม่อยากทะนุถนอม
คิดว่าสนิทกันแล้ว...ยังไม่ก็ต้องยอม
ไม่เคยคิดว่าจะเป็นอารมณ์จอมปลอม...ที่ทำร้ายกัน
ติดตามตอนหน้านะครับ กลอนไตรภาค...คิก คิก หรูมะครับ...เผอิญติดมาจากเดอะลอร์ดนะครับ...สนุกมากเลยเน้อ
4 มกราคม 2547 14:40 น.
พู่กันของหูกวาง
บ่อยครั้งที่ปลอบใจ
บอกตัวเองว่ายังไง คงไม่ได้พบหน้า
รู้แก่ใจ...ว่าหากผ่านไป คงไม่กลับคืนมา
ยังคงคิดถึงเวลา...ที่เคยมองหากัน
ยังคงหวั่นไหวถ้าคิดถึง
ยังแต่งกลอนซึ้ง-ซึ้ง ก่อนนอนหลับฝัน
ยังมองหาเธอท่ามกลางผู้คนร้อยพัน
แม้รู้ดีว่ามัน...คงไม่มีวันพบเจอ
ณ มุมใดมุมหนึ่งใต้ผืนฟ้า
แม้รู้ดีว่ากว้างเกินกว่า...ค้นหาเธอเสมอ
เส้นทางชีวิต...คงไม่ได้ลิขิตให้ฉันได้รู้จักกับเธอ
เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาเจอ แล้วจากไป
ไม่อาจเสียใจกับความไกลห่าง
เพราะเข้าใจว่าทุกอย่าง...คงแก้ไขไม่ไหว
ร้อนรนสับสน...เมื่อรู้ว่าไม่เหลือคนข้างกาย
กดดันความรู้สึกภายในใจ...ที่คิดถึงตลอดมา
แม้ยามค่ำคืน
สิ่งที่ทนกล้ำกลืนคือความห่วงหา
บอกเล่ากับพระจันทร์...ว่ายังคิดถึงวันนั้นตลอดมา
อยู่ลำพังเดียวดายกับน้ำตา และใจตัวเอง...
หน้าส่วนตัว
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
739
