4 ตุลาคม 2548 15:51 น.

ให้..!

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song503.html
(ให้)
...........

พลีลั่นทมรัดร้อยแทนสร้อยรัก
ศรัทธาภักดิ์ยังคงอยู่ตราบคู่ฟ้า
คืนและวันผันผ่านเนิ่นนานมา
ใจเหว่ว้ายังดายเดียวเปลี่ยวระทม...

เพียงซบหน้าในอ้อมกอดแล้วร้องไห้
ได้ชิดใกล้ได้กลิ่นแก้มไม้แซมผม
ได้ดอมดมพรมจูบลืมตรอมตรม
ได้กลิ่นผมกลิ่นเกศเกล้าเจ้าจอมใจ

กี่ปีเดือนเลื่อนลอยหลงคอยขวัญ
แสงตะวันส่องหล้าเยือนฟ้าใหม่
น้ำผึ้งหวานยังหยาดสายร่ายมนต์ใจ
หากทำไมใจดวงร้าวยังหนาวนัก

พลีเทียนหอมหลอมละลายหมายสร้างฝัน
ท่ามคืนวันอย่าท้อพ้อที่รัก
เศร้าล้ำลึกนึกเหนือโลกย์โศกประจักษ์
คือทุกข์รักให้หยุดรู้ดูมายา

ท่ามแสงเทียนเสียงฝนภวังค์ฝัน
ในเงียบงันนิ่งงามยามโหยหา
ไม่มีเราไม่มีเขากาลเวลา
แค่ผ่านมาผ่านไป..ไยระทม

หลับตานิ่งทิ้งใจไปกับฝน
วางกมลกระจ่างให้ว่างห่ม
คือดวงใจใสงามวางทุกข์ตรม
ไม่ระทมไม่สุขเศร้าดับหนาวใจ

คือความจริงสิ่งไม่มีที่รายรอบ
แค่ประกอบกรรมวิบากฝากหวั่นไหว
ราวสายลมพัดแผ่วจางร่างหายไป
ลมหายใจเพียงนิดน้อยชรอยบุญ

ให้..หัวใจให้ความดีพลีแด่โลก
การอยโศกใจเจ้าคลายหนาวอุ่น
ให้น้ำใจใสพร่างน้ำค้างคุณ
ฝากหอมกรุ่นดั่งดวงดอกไม้ดับไร้รอ...
.................

ใกล้ค่ำ.........
จุดตะเกียงเพียงแสงเดียว
ล้อเรียวจำปีเขียวใสใบระบัด
วิบวับ วูบไหว กลางกระท่อมใบไม้...

กังหัน..เหนือชายคาหมุนวน ตามแรงลม...
แต่..ใจคนที่นอนเฝ้าดูกลับนิ่งงันเงียบงาม..

โมบาย..กระทบกันกรุ๋งกริ๋ง..ๆ
หรีดหริ่ง จิ้งหรีด พากันกรีดปีกร้องระงม..

เสี้ยวจันทร์แรม..
ราวเคียวสีทองส่องทอทอดลอดริ้วเรียวไผ่
โผล้พ้นกลีบเมฆ เหนือทิวไม้ตะคุ่ม..

ดาวดวงละออ ทอแสงแข่งกันพริบพรายฟ้า..
มนต์จันทรา..พาให้นวลใจ..นุ่มเนียนนึกลึกล้ำ.....

ใช้กิ่งไม้แทนตะเกียบ..คีบก๋วยเตี๋ยวในชามกะลา
อาหารค่ำง่ายๆ ใต้แสงตะเกียงเพียงลำพัง...

ท้องอิ่ม..
หลับตานิ่งๆ
ทิ้งหน้าที่
ทิ้งสรรพสิ่ง สรรพเสียงไว้ภายนอก..ร่าง...ใจ มิไหวรับรู้

จิตจับ กับความว่างเปล่า
เบาสบาย คล้ายสายลมบางเบา
พัดร่างให้ลอยละลิ่ว..ปลิวคว้าง..
เหนือโลกย์..เหนือโศกสุข ของทุกข์ผู้คน

และ..
บางครั้งครา
ราวกับว่า ได้ถอยจิต ทอดร่าง
ไปวางไว้บนฟองคลื่น
เหนือริ้วทะเลสีคราม น้ำใสใส..
ปลดปล่อยดวงใจ...
ปล่อยผมสยาย แผ่พลิ้วพราย คล้ายสาหร่ายงามละเลื่อม

กับร่างไร้น้ำหนัก
ที่มีเพียงรักจากผืนฟ้า คลุมร่าง
พร่างพรมด้วยลมรำเพย โลมไล้แผ่วเบาละเมียดละไม

เหนือนับ..กับ
นาน..นี้..ที่ใจ..เพียรพยายาม ...ใฝ่หางามภายในใส่ตัว
แม้นานนับชั่วกับป์กัลป์ มิถึงไหน

หวังเพียงขณะ ที่นวลใจพบนิ่งงันนั้น
พลันพอเพียง ได้ปิติ ดื่มด่ำ กับความว่างเปล่า เบาสบาย

ไม่ว่าใจดวงนี้
จะผ่านดี ผ่านร้าย ผ่านร่ำ ผ่านรวย
ผ่านสวย ผ่านงาม ผ่านหวาน
ผ่านสุข ผ่านทุกข์ ผ่านโศก
ผ่านโลก..ที่โชคชะตาเลือกหยิบยื่นให้..
ก็ใช่จะนานนักหนอ
กับชีวีนี้ที่..รอวันโบกมือลา ..มิช้านาน..มิยาวยืน

แล้วอะไรกันเล่า
จะช่วยเราได้ เท่าจิตวิญญาณ

ที่จะตามติดให้งาม
กับเนื้อนวลใจเราทุกผู้ ทุกภพ ทุกชาติไป.....

ใช่ไหมเล่าทุกเจ้ายอดดวงใจ
ในเรือนใจเรือนไทยในร่มรัก

ผู้พร้อมเต็มไปด้วยน้ำใจ เนื้อใจงามละม่อม
พร้อมพลี..ที่จักหวังได้ครองจิตวิญญาณแห่งงามนั้น

ขอเพียงโอบเอื้อฝัน ปันอ้อมอุ่น
กรุ่นกลิ่นรักสามัคคี
ด้วยความงาม ด้วยความดี
ที่ล้ำค่านี้แด่กันและกันทั้งฉันเธอ นะดวงใจ!
................

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song503.html
ให้ ...สวลี ผกาพันธ์

หญิงมีสิ่งที่หวงห่วงใย
สิ่งนั้นก็คือหัวใจ
เปี่ยมในรักมั่น
หัวใจใช่จะมีไว้แบ่งปัน
ถ้าใจไม่รักผูกพัน
จะปันใจรักอย่างไร
ฉันจึงไม่อาจขายสิ่งหวง
ถ้ารักยอมพลีทั้งปวง
มอบของหวงให้
ฉันจึงต้องยอม
กระเทาะเปลือกใจ
มอบสิ่งที่หวงให้ไป
แต่ไม่ยอมขายแลกเงิน
ให้ทองนั้นกองท่วมฟ้า
อย่ามาล่วงล้ำกล้ำเกิน
แม้ทองมากมาย ใจฉันเมิน
แม้เงินท่วมโลก หรือจะโยกจิตคลอน
หัวใจซื่อ ใครซื้อไม่ขาย
ไม่รักจึงต้องหวงกาย เก็บใจไว้ก่อน
แม้ปลงหทัย ในรักแน่นอน
อาจให้โดยมิต้องวอน
อย่าทำใจร้อนวู่วาม
ดนตรี
ให้ทองนั้นกองท่วมฟ้า
อย่ามาล่วงล้ำกล้ำเกิน
แม้ทองมากมาย ใจฉันเมิน
แม้เงินท่วมโลก หรือจะโยกจิตคลอน
หัวใจซื่อ ใครซื้อไม่ขาย
ไม่รักจึงต้องหวงกาย เก็บใจไว้ก่อน
แม้ปลงหทัย ในรักแน่นอน
อาจให้โดยมิต้องวอน
อย่าทำใจร้อนวู่วาม...

985

love

comment

3 ตุลาคม 2548 21:04 น.

ค่ำคืนของความคิดถึง..

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song359.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2551.html
(ไกลบ้าน..เดียวดาย)

ฟัง*ไกลบ้าน*
และ..บทเพลงบรรเลง
*ชุด..เสียงเพรียกจากสายลม*
ในยามดึกดื่นดายเดียว...แล้ว..นอน..นับดาว
บนโซฟาผ้าฝ้ายตัวใหม่
สีขาวนวลนุ่มที่แสนอบอุ่นอ่อนโยน...

หัวใจเงียบงามสุขสงบ...
เมื่อยามได้ยินเสียง
ลมรำเพยพรายพร่างพรมแผ่วผิวปลิวมากระซิกกระซี้
ระริกระรี้รำพึงรำพัน...
ปลุกปลอบมอบฝันหวานหวานให้..
หากไยเล่าดวงใจเจ้ากรรมจึงย้ำรอยราน..

รายรอบบ้านเงียบ...จน..ได้ยินเสียงใบไม้หล่น
เทียน..กำลังวะวับแวม..แข่งกับแสงดาวรำไรรำไร
ที่..
เริ่มจะพร่าเลือนไปกับหมองมวลเมฆฝน

เสียงพายุหวีดหวิว...
ใบไม้ปลิดปลิวละลิ่วลอยควะคว้าง
อย่างอ้างว้างในคืนแรม..ไร้เดือน

ฟ้าครางครืน...
หัวใจตื่นเพรียกหาลมหายใจแห่งนิรันดร์รัก
ใกล้..แค่ริมหู ...
เสียงมาสิงสู่ราวมายาฝันมิใช่ความจริง
หากเป็นเพียงมั่นภักดิ์นิรันดร...

หัวใจดวงอรชร ...
หลับตาช้าช้า..อย่าง
ล้าอ่อน..
และ..
น้ำตาแห่งความคิดถึงคะนึงหา
ก็...พร่างริน..อย่างมิสิ้นสาย

ในคืนนี้..คืนที่ฟ้าสิ้นไร้ดาว
และกับคนใน..อารมณ์อาวรณ์ถวิล
จำพรากลาไกล..ไปสุดหล้า..ฟ้าดิน..อีกคราคราว..แล้ว...

ดวงดอกแก้ว ยัง...หวานหอมหากไยอวลเศร้า
สายลมหนาว...หลังฝน..ยิ่งหนาวเหน็บกว่าเคย

ดวงดอกเล็บมือนาง...หยุดเฉยมิกางฟ้อนอ้อนหาใคร
การะเวกมิไหวกิ่งพราวราวดายเดียวเต็มประดา

มะลิลา ลาระรินระริน กลิ่นระรวยระรวย...ระทม..

กล้วยเลิกสบัดไกว..
ไม่อยากโบกพัดพลิ้วไหวรับลม อีกเลยแล้ว

ทิวจำปีรายรอบเรือนหยุดเริงร่าย
ฟ้าคล้ายมืดมนอนธกาลกว่าเคย

ใจดวงนิ่งเฉย ยิ่งเงียบงัน..
ฟ้าร่ำไห้..
ราวหลั่งพลีเพื่อใจดวงนี้ที่จำพรากขวัญ

จันทร์เจ้าหลบหลังม่านเมฆ
วิเวกทับไปทั่วในวิมานดิน

พุดซ้อนหุบกลีบ...
มิยอมแย้มเผยอกลิ่น
ราวสิ้นแล้ว..ทุกรสชื่น..สุคนธา...!!!!
........................

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2551.html

เดียวดาย พัณนิดา เศวตาสัย

เดียว ดายอาดูร สิ้น สูญแล้วทุกทุกสิ่ง
เธอ มาทอดทิ้ง จากไปแสนไกลสุดไกล
จำ ใจจำทน หม่น หมองเพ้อร้องร่ำไห้
โอ้ ยอดดวงใจ แสน เศร้า โศก ตรม
จำ ใจจำฝืน กล้ำ กลืนชอกช้ำเหลือเอ่ย
เธอ ทำเมินเฉย ห่าง เหินทำเมินไม่มอง
ยาม ใดใจเหงา เฝ้า ดูนวลแสงจันทร์ส่อง
ใจ คอยร่ำร้อง เรียก หา แต่ เธอ
ทอดทิ้ง ทอดทิ้ง ฉัน ไป แสน ไกล
สุด อาลัย ในรัก หัก หาย
ปวดร้าว ปวดร้าว เหลือใจ หมอง ไหม้
หมด เยื่อ ใย มิหวน คืน มา
คอย คอยหา ตั้ง ตาคอยเธอคืนกลับ
เธอ ไปลาลับ จาก ฉันคืนวันผ่านไป
คอย เธอหวน กลับ มาเคียง ชิดใกล้
ไย เป็น ไฉน คอย เก้อ เดียว ดาย

ทอดทิ้ง ทอดทิ้ง ฉัน ไป แสน ไกล
สุด อาลัย ในรัก หัก หาย
ปวดร้าว ปวดร้าว เหลือ ใจ หมอง ไหม้
หมด เยื่อใย มิหวน คืน มา
คอย คอยหา ตั้ง ตาคอยเธอคืนกลับ
เธอ ไปลาลับ จาก ฉันคืนวันผ่านไป
คอย เธอหวน กลับ มาเคียง ชิดใกล้
ไย เป็น ไฉน คอย เก้อ เดียว ดาย
ไย เป็น ไฉน คอย เก้อ เดียว ดาย...

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song359.html
ไกลบ้าน ชรินทร์ นันทนาคร

วิปโยคโศกใจ เหมือนเมื่อไกลบ้าน
ไกลสถานพักพิง ยิ่งใจเหงา
ห่างไกลหัวใจจำเศร้า เจ้าอยู่ดีเป็นไฉน
พลัดที่พึ่งที่พิง ทิ้งที่พำนัก
ไกลที่รักพักพา จะอาศัย
เจ้ามีเพื่อนชมคนใหม่ แล้วทิ้งพี่ให้ชอกช้ำชีวี
อันรักกันอยู่ไกล ถึงสุดขอบฟ้า
เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ดูเสียดสี
อันชังกัน นั้นใกล้สักองคุลี
ก็เหมือนมีแนวป่า มาปิดบัง
เพราะไกลบ้านซ่านมา โถนิจจาเจ้า
จะเงียบเหงาแล้วลืม ซึ่งความหลัง
ฝากเพียงเสียงกระซิบสั่ง
ขอน้องอย่าชัง คนร้างแรมไกล

อันรักกันอยู่ไกล ถึงสุดขอบฟ้า
เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ดูเสียดสี
อันชังกัน นั้นใกล้สักองคุลี
ก็เหมือนมีแนวป่า มาปิดบัง
เพราะไกลบ้านซ่านมา โถนิจจาเจ้า
จะเงียบเหงาแล้วลืม ซึ่งความหลัง
ฝากเพียงเสียงกระซิบสั่ง
ขอน้องอย่าชัง คนร้างแรมไกล...

1192

love

comment

2 ตุลาคม 2548 09:42 น.

บ้านคือวิมานของเรา..!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song716.html
(บ้านเรา..บ้านคือวิมานของเรา)

ดวงดอกไม้สยายกลีบยามเช้านี้
เมื่อคนดีคืนกลับให้รับขวัญ
จันทร์ดวงงามก็แย้มหวานกว่าทุกวัน
ราตรีฝันช่างหอมงามในท่ามรัก..

คือสายใจสายใยรักถักทอทอด
ให้โอบกอดยอดดวงใจแนบแน่นนัก
คือรักเรานะดวงใจรักเกินรัก
โลกประจักษ์เกินกว่าค่าคำใด

เจ้าแย้มยิ้มเพริ้มเพราเหงาเลือนหาย
เหมือนดอกไม้กรายกลีบเกสรไหว
เหมือนเรียวรุ้งแตะแต้มฟ้างามกว่าใด
เหมือนธารใสไหลระรินมิสิ้นรอ

โลกเดียวดายกลายอุ่นละมุนหวัง
ลืมใครฝังความทุกข์ระทดท้อ
มีเพียงคืนและวันไร้เพ้อพ้อ
มิหวังรอขอสุขใจจากใครคน....

แตะริมแก้มด้วยแก้มนี้พลีเพื่อเจ้า
ลบรอยหนาวให้อุ่นไอไปทุกหน
ถึงกายไกลใจหลอมรวมเกื้อกมล
ทั่วเวหนเหินเวหาคว้าเก็บดาว...นะเจ้ายอดดวงใจ...

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=716

วิมานดินพุดพัดชา

มีคุณผู้อ่านน้อยนิดที่รักเหนียวแน่น
ตามติดและเป็นแฟนภาษาย้วยๆของ..
พุดพัดชา ท้วงทักมาว่า อยากให้พุดพัดชา
เขียนให้ภาษากระชับๆหน่อย
เพราะว่า อ่านไปอ่านมาชักจะ..เสพแทนยานอนหลับได้เลย...
ยิ่งยามวิเวกวิเหวโหว..ตอนดึกๆ
อ่านอ่านไปจะออกอาการ ง่วงงุนโงกเงก
เอาศีรษะเขกโขกจอคอมได้ ถ้าไม่ทันระวังนะคะ.....

จริงๆเป็นคนที่มีความดันทุรังสูงมาก
กับความเป็นตัวของตัวเอง
ที่เขียนคือภาษาที่ตั้งใจใส่เจตนาที่คิดว่าสวยสุด
สะท้อนสะท้านสะทือนไหว ในใจในความเป็นตัวเอง..ให้สุดฤทธิ์ สุดเดช

แต่มาบัดนี้..กริ่งเกรงว่าไปๆมาๆไม่นาน
คงต้องอ่านเองอยู่คนเดียวเป็นแน่แท้....
ขนาดบางคน..ที่สู้ฝืนทนกล้ำกลืนชื่นชม
พยายามให้กำลังใจมาตลอด ยังอดบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้..
ว่าถ้าหากย้วยยานอยู่อย่างนี้
ใครที่ไหนนี่จะอยากมายื้อยุด
ให้เลิกหย่อนยานมาเอาหวานแหววแต๋วจ๋าใส่หัวใจ
ยื้ดเยื้อซะไม่มีน่าเบื่อเหลือจะทน.
จนต้องทนๆทำเอาใจไปเซบไว้ทิ้งถังขยะ ใช่!จะสนใจอ่าน
ใช่!..จะไยดี

เฮ้อ..รู้น่า กำลังจะบอกนะคะ
ว่าที่เขียนๆนี่ไม่มีตำราวิทยายุทธิ์เลยนะ
เขียนตามใจแบบไม่มีที่มาที่ไป
ไม่มีไคลแมกซ์ ทะลักล้น ตอนสุดท้าย
ให้ได้อย่างนักเขียนปากทองปากกาฝังเพชร
ทั้งหลายทั้งปวงในยุทธจักรนักเขียน..

เพราะพุดพัดช้าชอบใช้แค่ปากกา Pilot Feed GP2 0.7
จากร้านLoft ที่ชอบซื้อมาตุนเอาไว้เขียน เพราะว่ามันลื่นดีจัง

และที่บ้านพุดพัดชาจะมีตะกร้านักอยากจะเขียน
ทั้งที่สานด้วยลวด ดีไซน์หรู และที่ถักด้วยเชือก..
ไว้ทั้งทิ้งและเก็บงานเขียนที่ยังไม่แล้วเสร็จ..
ให้หิ้วไปหิ้วมา ยามเคลื่อนที่ไปเขียนตามมุมต่างๆ.
.และไว้ขยำขยี้ทิ้งขยะ ที่เขียนไม่ดีไม่ถูกใจ ถึงใจ..

แถมจะมีกล่อง (หีบไม้) ใบใหญ่ ลายปลาสวยตัวใหญ่ยักษ์ข้างหีบ
เป็นกล่องเก็บรัก ไว้เก็บงานเขียนอันเป็นดวงใจ
ยิ่งกว่าเพชรพลอยมากค่าซะอีก.

ซึ่งตอนนี้มีเป็นร้อยๆเรื่องรอสำนักพิมพ์ปีกฟ้า
ติดต่อมาอยู่นะคะนี่.. ไม่รวมในไทยโพเอมที่มากมีมากมาย
กระจายกระจัดไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ..
ซึ่งกำลังตามพยายามนำมาเซบไว้ให้ได้มากที่สุด..

มาวันนี้..
ขอขอบคุณคนดีในดวงใจทุกท่าน.
ที่พยายามปลุกปลอบมอบกำลังใจให้เสมอมา
สอนให้พัฒนาเป็นนักเขียนที่มีสาระ
พยายามทั้งผลักทั้งดันทั้งเข็นทั้งกระชากใจ
ให้ยอมรับว่า หากจะเอาดีเอาได้ทางการเขียน
ก็ควรจะขยันศึกษาหาความรู้
อย่างคุณหมอวฤกหรือคุณม้าก้านกล้วย
ปรมาจารย์ทางด้านกานท์กลอน...

ทั้งๆที่..ใจดวงนี้ มิเคยหวังสิ่งใด
นอกจากตั้งอกตั้งใจรจนาสนองความอยากส่วนตัว..แค่นั้น....

วันนี้สบายใจดีจัง..เปิดเพลง.บรรเลงจากเปียนโนแสนไพเราะ

เลยมีอารมณ์ เล่าสู่กันฟัง.. อย่ารีบเบื่อนะคะ
คนดีที่รักทั้งหลาย(เอาอีกแล้วที่รัก ที่รักๆๆๆ)

เพราะพุดพัดชากำลังมีความสุขมาก
และกำลังเปิดหนังสือบ้าน....
Falling Water ของ Frank Llyd Wright ยอดสถาปนิกโลก
ที่ออกแบบบ้านพร้อมธารน้ำตกระรินไหล
ราวออกมาจากตัวบ้าน ซอนเซาะผ่าน
แอ่งหินงามเบื้องล่าง งามเลอล้ำและ
กลมกลืนกับป่าไม้ผลัดใบสีทองทั้งราวป่า
ที่งามดั่งภาพฝัน ในจินตนาการ
ในพงพฤกษ์ไพรจนน่าไหลหลง ดูไม่เบื่อเลย..

และอีกหลัง..Glass House ของ Philip Johnson
ที่เป็นกระจกทั้งหลังในราวไพรเฉกเช่นกัน
ให้นอนสัมผัสฝัน สัมผัสธรรมชาติ นอนนับดาวเดือน..มิรู้เบื่อเลย......
ทำให้พุดพัดชา......มีความสุขมาก
และหันมามองวิมานดินของตัวเอง..ในวันนี้....

พุดพัดชาจะมีโต๊ะเขียนหนังสือสไตล์โบราณ
ไว้นั่งเขียนหนังสือ. .และที่บ้านพุดพัดชา
จะมีกระจกรายรอบบ้านเลยสามารถปล่อยให้

ธรรมชาติลื่นไหลเข้ามาทายทักสัมผัสได้อย่างใกล้ชิด..
ยามเหนื่อยล้าจากงานเขียน

พุดพัดชาซื้อต้นโมก ดอกหอมกระจิ้ดริด
ที่ขณะนี้กำลังบานพราวหวานขาวนวลไปทั้งต้น
ที่สูงแผ่ก้านกิ่ง เหนือโต๊ะที่ใช้เขียนหนังสือ
เพื่อว่าให้งานฝัน ของพุดพัดชาทุกบรรทัดอวลไปด้วย
หอมงามละมุน ลองอ่านไปดมไปนะ...

บางทีจะได้กลิ่นหอมฟุ้งลอยล่องมาปลอบประโลมใจ
ให้เลิกดายเดียว เหงาเศร้า..ไปด้วยกันทุกอณูแห่งใจรัก
ที่พุดพัดชายินดีรินรดให้ด้วยจริงใจและ
ด้วยรักมากมีมากมายต่อทุกดวงใจ

ให้ใสงามสดชื่นแสนสุข....ทุกอารมณ์รู้สึกสุขเศร้าเคล้าไหว...ในงามงาน..

จากแนวตา ที่เขียนนี้จะมีซุ้มการะเวก และบ่อปลา ..
ในยามเย็นจะมีกลิ่นการะเวกส่งกลิ่นแกล้มมาประชัน
ให้งานเขียนงานฝันบรรเจิดใจเป็นยิ่งนักแล้ว...
เวลาเขียนงาน พุดพัดชาจะชอบมีดอกไม้สดหอมๆเคียงข้าง
ในโถลายครามบางที่จะเต็มไปด้วยกุหลาบๆและกุหลาบ

และจะจุดเทียนหอมงามตามมุมต่างๆวางไว้ในยามค่ำ
และบางค่ำคืนจะจุดตะเกียงโบราณ

เขียนหนังสือ หรือไม่ก็เขียนกับแสงเทียนให้วับวับแวม..
ให้งานหวามไหวด้วยใจดวงนี้ที่สุขล้ำ..เกินรำพัน

นี่คือชีวิตจริง..ของนักอยากจะเขียน..
ที่พากเพียร เขียนเรื่องรักโรแมนติก คนนี้
ที่เกิดมากับใจดวงนี้ที่มิได้เสแสร้งแกล้งทำ
เป็นผู้หญิงช่างฝัน อ่อนไหว

จนใครๆบอกว่าสมแล้วที่ใช้นามปากกาว่าพุดพัดชา
หรือทะเลที่มิเคยหลับไหล ผันแปรเอาแน่ไม่ได้ในบางครั้งครา
ยามอ่อนล้าใจเจอพายุร้ายพัดผันผ่านมา..

พุดพัดชาเขียนมาเล่า..กันฟังแค่อยากฝากฝัง
ฝากฝันฝากกายใจ ให้รักและเข้าใจพุดพัดชา
ว่ามีชีวิตติดดินและงามง่ายเพียงใด
ในโลกสับสนเร่าร้อนนี้ ที่ตามไม่ทัน

และเขียนเพื่อบอกว่า พุดพัดชาโชคดีนัก
ที่มีบ้านไว้ซุกกายใจ ในยามเจ็บช้ำกับสังคมห้ำหั่น
ที่ยังตามมาถึงบ้าน แต่ใจดวงนี้ไม่เคยท้อนะ

แม้บางทีจะพ้อกับโลกกับคนที่รัก
ด้วยเสียใจชั่ววูบวับแล้วดับหาย
ด้วยอาศัยใจดวงดีนี้ที่คิดอภัย ไม่เคยคิดร้ายใคร...
และบ้านคือวิมานของเราอย่างแท้จริง
ที่เราจะใส่ฝันสวยงามอย่างไรก็ได้
เพื่อให้กายใจเราสวยใสสดชื่นตามไปด้วยกัน.....
นะคนดี..

ค่ำคืนนี้..พุดพัดชาจะสร้างฝัน นอนกางมุ้งบาหลี
และจะจุดเทียนเวียนวนเขียนเรื่องรักงดงาม
ให้หวามไหว ฝากถึงดวงใจในฝันทุกคน
ให้อย่าเลิกฝันสรรสร้างสิ่งงามงดมอบให้แก่โลกในใจในฝัน
และโลกจริงของเรานี้ให้ลดเร่าร้อนรุนแรง แย่งชิง..
หวังใจว่าคงไม่หลับไหลจนเทียนไหม้มุ้งเสียก่อนนะ...
.....................

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song716.html
บ้านของเรา ...สวลี ผกาพันธ์

บ้าน คือวิมานของเรา
เราซื้อเราเช่า
เราปลูกของเรา ตาม ใจ
ย่อมเป็นสถานทิพย์วิมานพอหาได้
เป็นที่เกิด ที่ ตาย
ที่เราสร้างเอาไว้คอยท่า
บ้าน คือวิมานของ คน
ถึงแม้ยากจน
ก็ต้องดิ้นรน
อย่าจนปัญญา
หาบ้านสักหลัง
ที่พอประทังชีวา
เพื่อสนิทในนิทรา
ให้ตื่นมามองโลกชื่นใจ
บ้าน ฉัน มีเพลงฝันให้ฟัง
มีเสียงระฆัง
จากกังสดาลพริ้งไป
มีสวนไม้ดอก
ผลิบานก้านกอช่อใบ
มีความรัก มีน้ำใจ
มีให้อภัย มีกรุณา
บ้าน คือวิมานของเรา
ยามพบความเศร้า
รีบกลับบ้านเรา
จะเปรมปรีดา
เพราะบ้านมีรัก
น้ำใจอภัยกรุณา
คอยเราอยู่ทุกเวลา
ในชายคาเขตบ้านของเรา

บ้าน ฉัน มีเพลงฝันให้ฟัง
มีเสียงระฆัง
จากกังสดาลพริ้งไป
มีสวนไม้ดอก
ผลิบานก้านกอช่อใบ
มีความรัก มีน้ำใจ
มีให้อภัย มีกรุณา
บ้าน คือวิมานของเรา
ยามพบความเศร้า
รีบกลับบ้านเรา
จะเปรมปรีดา
เพราะบ้านมีรัก
น้ำใจอภัยกรุณา
คอยเราอยู่ทุกเวลา
ในชายคาเขตบ้านของเรา...
.................

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html

บ้านเรา ...สุเทพ วงศ์กำแหง

บ้าน เรา แสน สุขใจ
แม้จะอยู่ ที่ไหน
ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา
คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา
ด้วยพระบารมีล้นเกล้า
คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์
รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง
พริ้วแดดส่อง สดใส
งามจับใจ มิใช่ฝัน
ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน
ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น
หอมทุกวัน ระบือ ไกล
บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น
ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร
หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้
จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า
เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ
ขอวานหน่อยได้ไหม
ลอยล่องไป ยังบ้านเขา
จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว
ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า
ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย...