30 กันยายน 2546 22:24 น.
พุด
ทุกค่ำคืน..ที่หวัน..เดินเดียวดาย บนเส้นทางสายโศก..กลับบ้าน
หวันจะหยุดตรงลำประโดง..
ที่มีกระท่อมโย้เย้ เพิงพัก ปลูกชิดตลิ่ง
มีเรือลำเล็กๆผูกอยู่ ในดงดอกโสน เหลืองสะพรั่งพราว ราวภาพฝันของคนยาก
หวันจะยืนนิ่งงัน ..
ปล่อยให้ความเหงาเงียบเย็นเฉียบเข้าไปผนึกในดวงจิตในดวงใจ..
หวันชอบชีวิตงามง่าย ติดดิน ไร้มายา แบบนี้
ที่ยังคงมีกลิ่นอายของอดีตยามวัยเยาว์
หลงเหลือลอยละล่องมาสู่คลองใจของหวัน
กลิ่นควันไฟหอมกิ่งไม้ จากที่จุดไว้ไล่ยุง
กลิ่นฟุ้งของกับข้าวมื้อเย็น
เสียงตำน้ำพริก...
เสียงแม่เอ็ดเด็กน้อย ให้ถอยห่างออกจากกองไฟ
เสียงวิทยุทรานซิสเตอร์
ที่มีเพลงมนต์รักลูกทุ่งลอยลมหวานแว่วแผ่วมา
และบางคราก็เป็นข่าวชาวบ้าน..
ธรรมดาๆที่พาให้..เนื้อหัวใจไหวยวบอ่อนโยน..
ด้วยคิดถึงบ้าน คิดถึงความหลังฝังใจ เป็นยิ่งนัก....
เจ้าของกระท่อมคงชินตา เสียแล้ว
ที่แทบทุกราตรี
จะเห็นผู้หญิงผมยาวสยาย ราวนางไม้นางไพร
เพียงแต่ยังไม่ได้ห่มสไบเพียงนั้น
มายืนนิ่งงัน ทิ้งใจงามเงียบ ในภวังค์ฝันเหงาเศร้า
ดายเดียว ลำพัง ใต้ต้นชมพูพันทิพย์
คงมีบางครากระมัง ที่แกอาจจะยังสงสัยไม่ชินใจใคร่รู้
จากผู้หญิงคนนี้ ที่ดูจากการแต่งกายภายนอก
น่าจะมีชีวีที่ดีกว่าแกมายมายนัก
แต่ทำไมดูราวไร้ชีวิตจิตใจเสียไม่มี ยามหยุดอยู่ตรงนี้คนเดียว
แต่แกก็ยังคงเก็บความสงสัยไว้ .....
ได้แต่ทายทักและและตอบคำถามเดิมเดิมจากเธอ..วันนี้แกงอะไรจ๊ะ......
หวันจะทรุดตัวนั่ง ตรงเก้าอี้ไม้ไผ่สาน ที่วางไว้ใต้ต้นหางนกยูง
แล้วรอท่า รอเวลา แหงนเงย มองดูดาวประจำเมือง ดาวประจำใจ
ที่จะเรืองรุ่งพร่างฟ้าประดับราตรีงาม
และราวจะรอลอยร่วงลงมา
คลอเคียงข้างประดับใจหวันในทุกค่ำคืน
หวันจะส่งพลังใจ สายใจสายไยรัก ถึงใครบางคน
ที่..ณ..บัดนี้
อาจจะมีใครสักคนเคลียคลอพะเน้าพะนอ
เอาอกเอาใจในยามค่ำให้เหงาคลาย
มิได้ดายเดียวเหงาเศร้า..อย่างหวันนี้..
ที่ทุกคราครั้ง..หวันจะคิดถึงบทเพลงแห่งรักนี้ .....
ในราตรีใจในอณูเนื้อแห่งความภักดี
ที่แสนคิดถึงคะนึงหา..อย่างที่สุดแล้ว.........
คิดถึงพี่ไหม
คิดถึง พี่หน่อย นะกลอยใจพี่
ห่างกัน อย่างนี้
น้องคิดถึงพี่ บ้างไหม
อย่าลืม อย่าลืม อย่าลืมสัจจา สัญญาที่ให้
ว่าตัวห่างไกลหัวใจชิดกัน
คิดถึง พี่ก่อนน้องนอนก็ได้
เมื่อยาม หลับไหล
น้องเจ้าจะได้ นอนฝัน
ข้างขึ้นเมื่อใดแก้วใจโปรดมอง
แสงของนวลจันทร์
เราสบตากัน ในแสงเรื่อเรือง
คืนไหน ข้างแรม ฟ้าแซมดารา
น้องจงมองหา ดาวประจำเมือง
ทุกคืนเราจ้องดูเดือนดาว
ทุกคราวเราฝันเห็นกันเนืองเนืองถึง
สุดมุมเมือง ไม่ไกล
คิดถึง พี่หน่อย นะกลอยใจเจ้า
พี่ตรม พี่เหงา
เพราะคิดถึงเจ้า เชื่อไหม
ฝากใจกับจันทร์ ฝากฝันกับดาว
ทุกคราวก็ได้ เราต่างสุขใจเมื่อคิดถึงกัน...
................................
คนดี..ไยดาวประจำเมืองช่างริบหรี่..โรยแรง..ราวรับรู้
พลังแห่งรักของสองเราจักมอดดับดวงแล้วหรือไร
หรือจะโชติช่วงสุกใสส่องกระจ่างนำทางใจแสนหวานไปชั่วนิจนิรันดร์
หวันได้แต่ฝัน..อ้างว้าง..คว้างฝัน ฝากใจไปกับจันทร์
ฝากฝันไปกับดาวประจำเมืองในดวงใจเรา ไปกระซิบอ้อน....
วอนถามเธอนะดวงใจ
ไม่มีใคร ไม่มีใจ ดวงไหนจะเสมอรัก
จะภักดีจะเข้าใจมหัศจรรย์แห่งรักนี้
ได้เท่าเทียมเทียมเท่าจิตวิญญาณรักแห่งสองเรา....
และนะนาทีนี้
ใจดวงร้าวนี้ก็ติดปีกฝันโผผินบินข้ามน้ำข้ามทะเล
ไปสู่เกาะสวรรค์สรวงในห้วงน้ำจรดฟ้า
ที่หวันเคยพาหัวใจเหว่ว้าไปเยียวยา
รักษาใจลำพังอย่างดายเดียวเปลี่ยวร้างสิ้นไร้ใคร
หวันกำลังทำตัวเองให้ว่าง สักพัก
ปลดภาระใจออก ไปพิงพักให้หัวใจสงบงาม..อีกสักครั้งครา
และก่อนนิทราฝัน..
น้ำตาหวัน จะชื้นเปียกหมอนเงียบพร่าง
ด้วยรอนร้าวใจ ที่มิอยากให้ผู้ใดได้รู้เห็น
ด้วยความคิดถึงมากล้นทรวง ด้วยห่วงใย ด้วยดวงใจอ่อนอ่อน
ที่เปี่ยมด้วยสงสารด้วยเข้าใจและด้วยรานร้าว สาสะใจ สาสมใจ ในเจ็บนี้
ที่เจ็บยิ่งกว่าเจ็บกับการได้ลงทัณฑ์ตัวเองอย่าสาสมใจ
ที่ทำร้ายแม้กระทั่งหัวใจตัวเองได้ลง......
.............
หวันได้แต่ขอฝากเพลงแห่งความหลังนี้..ผ่านหน้าต่างเมฆ
ฟากฟ้ากว้าง ทางช้างเผือก
เรียวรุ้งบนโค้งคุ้งฟ้า ฝากดวงดารายามราตรี
ฝากลำเนาไพรที่เราแสนรักพอกัน..
และฝากกระซิบคำอ้อนให้ดาวประจำเมืองกระพริบพราว
ทุกคราคราวที่คนดีที่ดวงใจได้แหงนจ้องมอง ..
แทนรักล้นทรวงแทนห่วงใยที่ใครยากหยั่งถึงนะดวงใจ..
รักข้ามขอบฟ้า
ขอบฟ้า เหนืออาณาใดกั้น
ใช่รักจะดั้น ยากกว่านก โบยบิน
รักข้ามแผ่นน้ำ รักข้าม แผ่นดิน
เมื่อความรักดิ้น ฟ้ายังสิ้นความกว้างไกล
ขอบฟ้า ทิ้งโค้งมาคลุมครอบ
อ้าแขนรายรอบโอบโลกไว้ ภายใน
เหมือนอ้อมกอดรัก แม้ได้ โอบใคร
ชาติภาษาไม่ สำคัญเท่าใจตรงกัน
รัก ข้ามขอบฟ้า รักคือ สื่อภาษาสวรรค์
อาจมีใจคนละดวง ต่างเก็บอยู่คนละทรวง
ไม่ห่วงถ้ามีสัมพันธ์
ขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก
ห่างไกลกันมาก แต่ก็ฟ้าเดียวกัน
รักข้ามขอบฟ้า ข้ามมา ผูกพัน
ผูกใจรักมั่น สองดวงให้เป็นดวงเดียว
รัก ข้ามขอบฟ้า รักคือสื่อภาษาสวรรค์
อาจมีใจคนละดวง ต่างเก็บอยู่คนละทรวง
ไม่ห่วงถ้ามีสัมพันธ์
ขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก
ห่างไกลกันมาก แต่ก็ฟ้าเดียวกัน
รักข้ามขอบฟ้า ข้ามมา ผูกพัน
ผูกใจรักมั่น สองดวงให้เป็นดวงเดียว.........
...............
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=169
เพราะขอบฟ้ากว้าง กุ้ง กิตติคุณ เธียรสงค์ : : Key Eb
ป่านนี้แก้วตา นิจจาคอยพี่
โอ้ป่านฉะนี้ คนดีคงทุกข์โศกตรม
คิดถึงคืนวัน ที่สองเรานั้นรื่นรมย์
ต่างชื่น ต่างชม ภิรมย์รักกันมา
บัดนี้พี่ยัง รักเธอไม่หน่าย
สู้อยู่เดียวดาย ไม่คลายความรักแก้วตา
รสรักยังตรึง ซาบซึ้งแน่นดวงวิญญา
ขอเพียงแก้วตา สัญญาไม่เปลี่ยนใจ
แต่เรานี้ต้องอยู่ห่างกัน ต่างคนต่างฝัน
ต่างคนตื้นตันทรวงใน
เห็นดารา นึกว่าเนตรน้อง
พี่หลงพี่จ้อง มองไป
เห็นเงากิ่งไทร พี่ยังเคลิ้มไป ว่ากานดา
อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง
แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา
ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา
อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย
อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง
แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา
ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา
อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย....
30 กันยายน 2546 11:12 น.
พุด
อรุณรุ่งพรายแสงอรุณเรื่อ
ลำแสงเจือม่วงทองส่องเรียวข้าว
ประกายส้มอมชมพูงามแพรวพราว
ลีลาเช้าละลานใจไหววิบวัน..
โน่นเรียวรุ้งพร่างพรมห่มร่างรัก
รูปสลักเนินสล้างนางในฝัน
ดั่งสายไหมพันเนื้อนวลพลิ้วแพรพรรณ
วับแวมฝันหนั่นเนื้อนุ่มรุมรัดใจ....
พลิ้วพวงแก้มแกมชมพูผ่องผุดผาด
ขนงนาฏโก่งคันศรชำเลืองไหว
เรียวละออวงหน้าละมุนใจ
เจ้าขวัญไพรเทพีฝันวสันต์รอ......
เกสรเพชรพร่างนัยน์ตาวะวิบวับ
ตะวันจับน้ำค้างพร่างพรมพ้อ
หยาดเพชรพราวในเรียวตาอ่อนละออ
ก็ร่วงพ้อพร้อมน้ำค้างฝันวันไร้เธอ!
************
พุดพัดชา..เดินเดียวดายริมทุ่งกว้าง รับอุษาสาง อ้างว้างใจ
รอพรายแสงเรืองรำไรๆม่วงละมุนอุ่นอ่อนจากดวงสุริยา
ประกายแสงทองเหลืองระยับ..วาววะวับ วาวจรัส มลังเมลือง..
แสงแรกแหวกม่านเมฆมาทายทัก มวลหมู่นกกาภมรบินว่อนโผผิน
หยาดน้ำค้างเริ่มระรินลาดอกไม้ไพรกลางกลีบใบ ไหวอ่อน...
นาทีนั้น...
พุดพัดชาหลับตาฝัน..
พาดวงใจทุกดวงแห่งเรือนไทยดำดิ่ง....
สู่...ภวังค์อัศจรรย์..ฝันไกล ถึงนางไพร นางในฝัน..
เห็นนวลแสงงามนั้นจับเรียวหน้างามละมุน..
รูปสลักกลมกลึงหนั่นเนื้อ..นั้นถูกพันธนาร่างอย่างนิ่มนวล
ด้วยเรียวรุ้งบางเบาราวสายไหมไยเมฆ..
เว้นเนินเนื้องามผ่องสล้าง..
ที่ถูกโลมไล้ร่างด้วยเรียวแดดสีทองอ่อนอุ่น
งามระยับจับตางามบาดใจ..
จนหัวใจต้องไหวเพ้อครางครวญ..
...........
และพุดพัดชาหวัง..ภาวนา..เมื่อ..ทุกดวงใจลืมตาตื่น
ให้ได้พบวันชื่นคืนสุขพบอรุณอุ่นงามในโลกจริงนะคะ
ให้นางใจ นางในฝัน ที่นอนฝันเคียงข้าง
พันร่าง ด้วยแพรไหมนวลนิ่ม สร้างอารมณ์ถวิลหวาน
ให้สุขซ่านซึ้ง กับงามล้ำนั้นชั่วนิจนิรันดรนะคะ
ด้วยรักจากนักฝันค่ะ
29 กันยายน 2546 20:18 น.
พุด
น้ำผึ้งขวัญน้ำค้างฝันกำลังใจ..
*************
ไพลกำลังซุกตัวกับโซฟาสีขาวแสนรัก ร่ำไห้....
แข่งกับสายฝนเสียงเพลงกำลังใจ...
ที่กำลังกระหึ่มอย่างหน่วงหนักบดขยี้ดวงใจแทบแหลกราน
ให้หนาวลึกหนาวล้ำกำซาบซึ้ง
ถึงก้นบึ้งดวงใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
.................
ในยามที่ท้อแท้ ขอเพียงแค่คนหนึ่ง
จะคิดถึง และคอยห่วงใย
ในยามที่ชีวิต หม่นหมองร้องไห้
ขอเพียงมีใคร ปลอบใจ สักคน
ในวันที่โลกร้าง ความหวังให้วาด
มันขาดมันหาย ใครจะช่วยเติม
เพิ่มพลังใจ ให้ฉันได้เริ่ม
ต่อสู้อีกครั้ง บนหนทางไกล
* กำลังใจ จากใครหนอ
ขอเป็นทาน ให้ฝันให้ใฝ่
ให้ชีวิต ได้มีแรงใจ
ให้ดวงใจ ลุกโชนความหวัง
กำลังใจ จากใครหนอ
ขอเป็นทาน ให้ฉันได้ไหม
ดั่งหยาดฝน บนฝากฟ้าไกล
ที่หยาดริน สู่พื้นดินแห้งผาก ..
..........
ดวงดอกพุดสีขาวพราวนวลริมเรียวแก้ม..หอมคลุกเคล้าเศร้าลึกพอกัน
วสันต์ลีลา ครางครวญ พรายฝนนอกหน้าต่างกระจกบานกว้าง
แตกพร่างออกดวงดอกฝนตกลงในบ่อปลา..
กล้วยหวีไหว ราวกับอยากตามใครบางคน ไปบวชชี
หนีรักตรม หั่นหวี หั่นผม เข้าวัด เลิกรัก
เลิกเศร้าเลิกรานร้าววกๆวนๆเวียนๆ
ดั่งกังหันสวาท ตัดมิขาดประหลาดใจ...
ไม่เอาแล้ว..
ไพล..ตั้งใจจะหนักแน่น ดั่งแผ่นผา
ถึงมาตรแม้นว่า สลัดรักมิขาดตัดโซ่สวาท สร้อยเสน่หามิสิ้น..
ไพลก็จะถวิลรู้รัก ถักทอสายใจสายไยฝัน
ด้วยพลังแห่งคำว่ามิตรภาพ
และมอบกำลังใจให้ไปเสมือนหนึ่งมิตรชิดใกล้..
ให้หอมหวานบานพราวเป็นดั่งดอกไม้แห่งรักมั่นชั่วนิจนิรันดร
เป็นดั่งลำธาร ไม้หอม และอ้อมตัก
ให้พักเอนอิงพิงไหล่ได้ดื่มกินไปชั่วกาล
เพราะไพล..กลัวความร้าวราน และพรากจาก
ที่ให้บทเรียนเพียงพอแล้ว
ไม่อยากให้แก้วกลางใจหลุดลอยไปอีกหนอีกครานะคนดี นะดวงใจ
ไพล...ขออุทิศดวงใจ จิตวิญญาณ
และทุกสิ่งที่มี ...
เป็นดั่งสะพานเชื่อมฝัน..กันและกัน..
และขอยืนยัน...คำมั่นสัญญาเป็นความหมายเป็นสายรัก
และขอยืนยัน...คำมั่นสัญญาเป็นความหมายเป็นสายรัก
27 กันยายน 2546 14:22 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=1983
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=613
ณ..ราตรีนี้
พายุแรง..สายฝนกระหน่ำหนัก..
เทียนดับไปนานแล้ว..พร้อมกับแก้วกลางใจแตกดับ..ดวง..
เรือนจำปี.......เงียบเศร้า แต่ใจไพลเงียบงันเสียยิ่งกว่า
ท้องนภา.......โปรยปรายสายพระพิรุณราวร่ำไห้ หน่วงหนัก
แต่ดวงใจรักไพลเศร้าหนัก...เสียยิ่งกว่า...
ใบจำปี......ร่วงลาปลิดปลิว ลิ่วลอยควะควะคว้าง
แต่ใจไพลอ้างว้างร่วงลอยละลิวลิ่บไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้...
ลั่นทม.....ท้อระทมกิ่งพร่างกลีบ ราวรีบรับรู้ระทมในกลีบใจนี้
ที่แสนระทมเศร้ารานร้าวใจพอกัน.....
ดวงดอกแก้ว....
เคยพราวแพรวนวลระยับจับ..เรียวตา
มาบัดนี้พากันสลัดกลีบเกลื่อน
เสมือนดวงใจเจ้าของที่แก้วหอมกลางใจ
แหลกกระจาย หายวับลาลับไป ไม่หวนคืน...กลับมา!
การะเวก...เลิกเสกมนต์ชั่วคืน ทิ้งหอมตรมตรอมใจตาม
เลิกหวานพ้อรอร่วงพราวเพียงอย่างเดียว..
โมก.....ดอกกระจิ๊ด ขอโศกหมดสิทธิ์จะชูช่อ
ขอร่วงพ้อลาสลัด สะบัดใบ ไม่ไยดี ราวกับดวงใจนี้
ที่สิ้นไร้ใครไยดี..
เข็มขาว....แทงช่อ จากกระเปาะประปุกเขียวใส
ราวเลี้ยวกลับมาแทงใจ
เจ้าของนี้ที่หัวใจกำลังร้องไห้ราวสายฝน..
ดวงจันทรา........ไยหลบหน้าเข้ากลีบเมฆ
เลิกสงสาร เลิกหยาดหวานน้ำผึ้งพระจันทร์
ให้ฝันลมลมแล้งแล้ง
กลายเป็นน้ำผึ้งขม น้ำคำที่พาให้ระบมหมองไหม้
ตอกย้ำใจให้สิ้นศักดิ์ศรี แบบเจ็บนี้อีกนาน
เงาดารา...ลาลับฟ้าไปกับโศกโลกสั่นสะเทือนพิไรร่ำ ในยามค่ำนี้
ที่พรายวสันต์ลีลา นำพาบทเพลงพรากจากไป ไม่ไยดี
ราวฤดูไม่ไยดีฤดีที่ครางครวญหวนไห้..
บทเพลงENYA....ไร้มนตรา มีแต่พาหมองหม่นใจ..
โยนไปไกลไกล ไม่อยากฟังให้ตอกย้ำ สาสะใจ...
พุดซ้อนพราวหวาน........บานอ้อนใคร ทำไมมี
มานี่จะหักรานทั้งช่อทั้งกิ่งทิ้งไปไม่ไยดี
หากไม่เชื่อคอยดูซีจะหักรานถอนรากถอนโคนโยนทิ้งไป
ให้รู้หักอกหักใจ ลืมตาตื่นเสียที อย่าให้ใครนี้
ที่ใจร้ายมาคอยห้ำหั่นประหัตประหารใจ..อีกแล้วอีกเลยนะ!
ฟ้า.....ยังคงครวญคร่ำร่ำไห้..สายฝนในใจยังละหลั่งรินมิขาดสาย
พาท่วงทำนองสายฝนสายฝันมาพร่างพรายตรงหน้า
Rythmy of the rain ...และ the last leaf ...
ที่จังหวะกำลังกระหึ่มใจ แต่ทำไมหัวใจไพลถึงอ่อนล้า
ราวกับว่าจะถึงกาล ลา ดับดวง!!!!!!
..............
ไพล..ค่อยค่อยประคองใจกลับมา..
ทรุดตัวลงตรงเบื้องหน้าองค์พระปฎิมา..
อธิษฐาน..ขอขมา...
คืนนี้ลูกขอลาสวดมนต์ ในรอบสิบปี...
ลูกเพียงจุดเทียนถวายพระพร
ลูกเพียงวอนขอประท้วงถาม....
ถึงท่านนะพระพรหม..
ไยท่านให้ดวงใจรักที่เลอล้ำค่ามอบมาแด่ลูก..
แต่ทว่า....
ท่านลืมกาลเวลา ลืมหว่านมนตราเสน่หามากำกับ..
ให้ทุกผู้ที่ได้รับดวงใจรัก น้ำใจรัก จากลูกไป
ให้รักลูกอย่างเข้าใจมากเมตตา
และรู้ซึ้งถึงค่ามากมีมากมายจากใจดวงดีดวงพิสุทธิ์ใสนี้
ไม่ไปพิพากษาตีความตามใจ..
และโยนหัวใจรักลูกให้แหลกเหลว
ราวธุลีขยี้ราน...
ให้สิ้นไร้ใจสิ้นไร้หวังไร้พลังใจ
ให้ลูก..ดับดวงใจ
อยากถอดใจอายฟ้าดิน
สิ้นศรัทธารักศรัทธาใจ
ไปชั่วกาล..และ..ลูกก็..
สิ้นคำถามเพียงแค่นี้...!!!11
25 กันยายน 2546 21:28 น.
พุด
สีสันแห่งรัก...
เธอ....เป็นสีสันแห่งรัก...
ที่ฟ้าเบื้องบนประทานมาให้..มาประดับหล้า มาเคียงใจ
มาพร่างพรมให้โลกสดใสงามงด หมดจด..
เป็นความว่าง ความงาม ความเป็นกลาง
ที่มีทั้งหวานทั้งสุขโศกให้โลกนี้มีความพอดิบพอดี
มิใช่..สีสันจัดจ้า เร่าร้อนรุนแรง
หากแฝงไว้ด้วยความละเมียดละไม
และหากเป็นสีแล้วไซร้..
เธอ..เป็นดั่งสีเขียวของเรียวใบไม้
สีธรรมชาติ สีเอิร์ทโทนประมาณนั้น ประมาณนี้
ประมาณที่..บางทีบางครั้งก็ยังเป็นดั่งแสงงามแห่งเรียวรุ้ง
โอบท้องนาป่าเขาเงาละหานได้
เธอ..ทำให้ทุกดวงใจอบอุ่นเป็นสุข หากอยู่ใกล้
เธอ..ให้ความรู้สึกดี..ความเอื้ออาทร
ความอ่อนหวาน ความห่วงใย และเหนือสิ่งอื่นใด
การให้นั้น..ให้อย่างมีสติ ให้โดยไม่มีเงื่อนไข
ไม่หวังผลตอบแทน..
เฉกเดียวกับธรรมชาติ..ผสมผสานรักกับผู้คนบนหล้าโลก..
มิรู้สิ้นรู้โศกรู้เพียงถวิลหวานถวิลหวัง..
เธอ.......เป็นสีสันแห่งรัก....
ก้าวมาทายทักให้ยิ่งหลงรักวสันต์ลีลา
วันไหนฝนพร่างคืนไหนฝนพรำ ฟ้าร่ำโศก โลกอ้างว้าง..
หรือยามเดินดายเดียวในป่าปูนลำพัง..
เธอ..คนดีจะติดปีกฝันมาซุกซบให้เอนอิงพิงไหล่
ในอ้อมอกในอ้อมใจ
ให้ไออุ่นกันและกัน..
ให้พลังฝัน..พลังใจ ไม่มีช่องว่างใดใด..ไม่มีคำว่ากาลเวลา..
เธอ..เป็นสีสันแห่งรัก..
ให้พักใจในยามดายเดียว
เหลียวไปไม่พบเจอใครเสมอเหมือนเทียมเท่าจิตวิญญาณ
ที่แปลกแยกแผกคิดแผกใจ
เธอ..พร้อมพลี เคลีอคลอเคียงข้างลบอ้างว้าง
ลืมช่องว่างใจ ให้แนบชิดสนิทใน ดั่งหลอมละลายใจและร่าง
ให้มลายกลายเป็นเรา และเรา...
ในโลกอันเร่าร้อนรุนแรงแล้งน้ำใจ
ในความวุ่นวายสับสนขันแข่งแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น
ในการค้นหาทางใจของคนมายมายไม่พบเจอ
ในห้วงหาวห้วงเหวแห่งความไม่มีใคร..
ที่มนุษย์ส่วนใหญ่ยังตะเกียกตะกายดิ้นรนไขว่คว้า
อยากแค่มีใครสักคนมาคลายเหงา..ไม่สิ้นร้างไร้รักอีกต่อไป..
เธอ..เป็นดั่งสีสันแห่งภูเขา เงาไม้
สายธาร หวานหยาดจากพรายพระจันทร์
ดั่งดวงดอกไม้... ดั่งดงดอกหญ้า..ดั่งท้องทุ่งนา ..
ดั่งราตรีที่งามด้วยแสงดาวระยิบระยับ...
ดั่งเรียวรุ้งจับท้องฟ้างามยามหลังฝน..
ดั่งสายฝนพรมพรำชื่นฉ่ำใจ
ดังท้องฟ้าใสกระจ่างเมฆงามลอยเลื่อน..
ดั่งดวงเดือนประดับฟ้า
และดั่งมนตราประดับหล้าโลกประดับใจ..ไปชั่วกาล..
เธอ..เป็นสีสัน
ให้ชีวีมีดวงตาที่สาม มองเห็นหนทางลบหมองหม่นใจ
ในบทเรียนโลกโศกสุขที่รุกราน
รุกเร้าดวงจิต ตามติดมาแต่ปางก่อน
ที่มาลวงหลอนหลอกใจ..ในบางคราให้ทุกข์คลาย
ให้โลกไหวหวั่นพลันลับลา
ให้รู้เหลียวกลับมามองความงามภายใน
ให้ดวงใจสอดประสาน
เป็นดั่งเสมือนหนึ่งมิตรชิดใกล้กับธรรมชาติ
ให้รู้การปล่อยวาง
ให้ใจเป็นกลางๆให้รู้จักความว่าง ความพอดีๆ
อย่างผู้มีธรรมชาติเป็นครู..
ให้รู้เตือนรู้ตนไม่หลงทางยึดติดอีกต่อไป..
เธอ..เป็นสีสันแห่งดวงใจ
ให้เพียรเพาะบ่มห่มรัก ห่มเนื้อใจด้วยร่มธรรม
เป็นดั่งร่มกั้นฉากป้องคุ้มผองภัย
ให้ดวงใจใสกระจ่างราวหยาดน้ำฝน น้ำค้างกลางห้วงหาว
ดั่งดวงดาวพริบพราวสุกสกาวประดับฟ้าประดับใจส่องนำทาง
ให้เลิกไหวครวญ ให้เลิกหมองหม่น..
เธอ..เป็นสีสันแห่งดวงใจ
ให้ใคร่ครวญคิด...ให้น้ำใจแบ่งปัน
ในทุกวันเวลากับผู้ที่ยากกว่าผู้ที่ด้อยกว่า
เพื่อฝึกการสละออก
ปลดแอกของความยึดมั่นถือมั่น มากมาย
หัดให้มองผู้ยากไร้ดั่งมิตรควรอุปภัมภ์..
เธอ..ดั่งสะพานดาว
ทอดยาวให้ทุกย่างก้าวของผู้คนมากทนทุกข์ยาก ในโลกนี้
ได้มีโอกาสเดินไปคว้าไขว่เก็บดาวมาประดับใจประดับภาคภูมิ..
เธอ..เป็นสีสันแห่งรัก
ที่สอนให้รู้ค่าของการพลัดพรากจากลา
สอนให้ยอมรับสัจจะแห่งชีวิตนี้ที่อย่าประมาท
ที่มิอาจหมายมาดให้ยาวยืนได้ดั่งใจ..และ
ฉลาดในการวาดหวังรัก วาดหวังใจ สร้างไฟฝัน
ให้ไสวสว่างนำสู่เส้นทางใจ เส้นทางสายฝัน เส้นทางสายงาม
อย่างผู้เข้าใจโลก..อยู่เหนือโลกเหนือโศกสุขอย่างเงียบงาม..
เธอ..เป็นสีสันแห่งรัก
มาจากดินดี..ดินเดียวกัน..
มาหว่านเพาะดวงดอกฝันดวงดอกรัก
ด้วยเนื้อใจใสพร่างพิเศษพิสุทธิ์งาม
เพียรสร้างโลกภายใน ให้ทุกยามมีแต่ความเงียบง่าย
ให้ใช้ดวงตาที่สามที่ฟ้าเบื้องบนประทานให้
เฝ้าเตือนตน ค้นหางามแห่งความว่างความพอดี
มีชีวิตอย่างสมถะ หากทว่าอิ่มใจ อิ่มสุข
มิหวังตามหลงตามใครๆ
หลงไปในโลกวัตถุมากมี มากมาย
ที่ดูคล้ายจะนำมาซึ่งความเหน็ดเหนื่อยเป็นยิ่งนัก..
ให้รู้จัก..หยุดอยาก......และพอ..
เธอ..เป็นสีสันแห่งรัก
ให้...โลกแล้งราโรย..โหยหาจิตวิญญาณไพร ได้เติมเต็ม
ให้อ่อนไหวอ่อนหวานให้เงียบงาม
ให้สงบสุข ให้ทุกผู้ได้พบเรียนรู้ค่ารัก
ให้โลกจักหมุนไปอย่างไม่รู้จบรู้สิ้นด้วยพลังแห่งใจแห่งรักนี้
ที่เกิดมาเพียรสร้างสรรมิใช่การทำลายล้างประหัตประหารกัน..
เธอ..เป็นสีสันแห่งรัก
ที่ไม่ยอมแพ้พ่าย มาดหมายจะเสียสละชีพน้อยนี้
ให้มากมีค่า จนกว่าจะถึงวันตะวันลามาเยือนดวงชีวิต
ให้ใบไม้ปลิดปลิวโปรยพรให้นอนนิทราฝันดี
ยามร่างนี้ได้ผ่อนพักละวาง..
กลับคืนร่างสู่พื้นพสุธา..เป็นนิรันดร์รัก เป็นหนึ่งเดียว..
เธอ...จะยังคงเป็นสีสัน
ให้โลกฝันไกล ไม่ว่าเธอจะเหยียบย่างไป ณ.ที่ใด
เธอก็คงไปส่องสว่างกระจ่างใจในทุกผู้คน
ด้วยใจดวงเดิมดวงดีดวงงามดวงนี้
ที่ไม่สิ้นไร้รัก ตราบที่โลกยังหมุนไปและหมุนไป
มีตะวันกระจ่างใสในยามกลางวัน
มีราตรีฝันให้จันทร์งามกระจ่างดวง
เธอ...จะยังเป็นสีสัน..
อยู่ในฝันในใจในเรือนไทยริมบึงบัวพร่าง
ในพื้นพสุธานี้..ที่งามเป็นยิ่งนัก..
เพื่อจะใช้ดวงใจน้ำจิตน้ำใจรักที่สวรรค์ประทานมา..
มอบรัก มอบหวาน มอบงาม มอบพลังใจ
ให้หวามไหว ให้เลิกหม่นหมองครองใจ ไปชั่วกาล
หากหัวใจและร่างยังไม่สิ้นศรัทธารักนั้นจักยังคงดำรงอยู่..
และ...
เธอคือสีสันสีสันและสีสัน
สุดแต่ใจใครจะเลือกใครมาเป็นสีสันใดแห่งชีวิตนะที่แห่งนี้..
มาเคียงขวัญเคียงร่างประดับโลกไร้ร้าง ประดับโลกฝันหรือโลกจริง
ให้พิสุทธิ์สวยใส กระจ่างใจนำทางใจไปชั่วนิจนิรันดร์...นะคนดีนะดวงใจ
.....................
ฉัน..คงมิใช่สีสันแห่งสายลมที่พรายพรมพัดพร่างเพียงชั่วครู่ชั่วครา..
ฉัน..มิใช่สีสันและนางใจนางไพรที่จะทำให้เธอถูกใจ สมบูรณ์แบบไปเสียทุกสิ่ง..
ฉัน..คงมิใช่ถวิลหวังให้ใครฝากฝังใจ หากแม้นหัวใจนั้นยังมีสีสัน
พร่างพรายสดใสสดสวยมากมายรอท่าให้ค้นหามาประดับใจประดับร่าง
ให้พรายพร่างชื่นฉ่ำใจมีชีวิตชีวาเสียยิ่งกว่า....
สำหรับฉัน..
เป็นได้แค่เพียงสีสันเดียว....
เขียวไพลเขียวพร่างกลางใจ ในโลกฝัน
ให้ค้นพบสงบงามแห่งโลกภายใน ในทุกยามที่สิ้นไร้ใครสิ้นไร้รัก
ตามฉันมาสิทุกดวงใจ..มาเคียงไพรเคียงใจไปกับฉันสู่ฝันนิรันดร..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1466
