10 มิถุนายน 2546 23:09 น.
พุด
จันทราแห่งความหวังสุกปลั่งเรืองรอง ณ ..ฟากฟ้าไกลโพ้น
โลกยังรอให้ความฝัน..
บุปผาราตรี..ยังบานสะพรั่ง หอมระริน
ดอกไม้ในหัวใจยังถวิลเบ่งบาน
ให้รจนางานเขียนรื่นรมย์
ข้าไม่ต้องการเวทีใหญ่
ขอแค่ฝากฝัน ฝากใจ ฝากรักของข้าล้นใจ ให้ใครบางคนรับรู้..
มีรอยยิ้มอิ่มเอมที่มุมปาก..
กระชากหัวใจสะเทือนไหวยามถึงบทโศกตรม
ระทมไปกับบรรทัดฝัน ที่บรรจงสร้างฝันโลกแลชีวิต...
แสงสร้อยสุริยา รอท่าทุกวัน ให้คนช่างฝันถักทอมาวางแทบเท้าเธอ..
ริมฝั่งธารสีน้ำตา ริมภูผาสีกำมะหยี่
ริมใจดวง..นี้สีโศก..สะเทือน..
ในทิวาวารไร้หัวใจ..ในกระซิบของสายลมเปลี่ยวดายเดียว..
ในจันทร์เสี้ยว..แสนรักซึ้งเศร้า..
ที่เธอมิเคยเฝ้าแหงนมอง..
ได้ยินไหม...
เสียงคลื่นเว้าวอนออดอ้อนฝั่ง กับรอนรอนแสงสนธยา..
กับปรารถนาและรอยจูบฝากตะวันรอน เว้าวอนเธอเสมอมาเสมอไป
ในดินแดนสุดท้ายกับฝันพลี!........
10 มิถุนายน 2546 22:29 น.
พุด
ฉันนั่งมองหน้าต่างบานกว้าง..
ลายดอกแก้วสวยสะอ้าน..
ผ้าม่านลูกไม้สีงาช้างลายโปร่งละออระบัดไหวไปตามสายลมแรงพัดพลิ้ว
นกน้อยๆบินมาคลอเคล้าคู่ร้องระงมทายทักดังจุ๊บจิ๊บๆๆๆ....
โมบายเงิน จากครีบแลนด์ ดินแดนแห่งความฝัน
ที่สาวน้อยนามเอลิสัน
นักอนุรักษ์ปลาโลมา นำมาฝาก..ดังกรุ๋งกริ๋งๆ ตามแรงลม
ชวนให้รำลึกนึกถึงเจ้าของ..ทุกคราคราว...
หอมจำปี จำพราก ที่ออกดอกดกนวลขาวพราวต้น
ทิ้งกลีบราร่วงโรยหล่นคาพื้นพราว..
ให้หนาวใจคิดถึงวันเดือนปีที่อาจจะจำจาก..
ที่ต้องจำพรากจากดวงใจ
วันที่หัวใจอาจจะร้าวระบมจนจำปีจำเดือนจำวัน.มิได้เลย..
นะจำปีหอมแผกแหวกลมไกล
ฝากใจลอยลอยไปกระซิบถึงเธอ..
เล็บมือนาง..งอนงามกวักไกว สามสีสามสวย
ขาวนวล ชมพู แดง กำลังอ้อยสร้อยระย้า
พวงพราวคลอเคลียรั้วทายทัก อยากให้ทุกคนมาพักพิงใจ
กับวิมานดินแห่งนี้..ที่มีน้ำใจใสเย็นไว้ต้อนรับ..
นั่นมะม่วงต้นใหญ่ยักษ์ พวงหนักจนค้อมกิ่งห้อยย้อย
จนกลัวจะร่วงลงมา..เห็นท่า
ต้องเด็ดมาชิม ลืมภาษิตสิ้นที่ว่าให้อดเปรี้ยวไว้กินหวาน.
.เพราะนี่มันพันธุ์มันส์สะใจ
มิใช่หวานลิ้นที่ต้องกินแกล้มข้าวเหนียวมูน..
บานหน้าต่างรายรอบบ้าน..ช่างแสนงามเสียนี่กระไร
เป็นบานหน้าต่างแห่งหัวใจ หน้าต่างแห่งจิตวิญญาณ.....
ของผู้มองเห็นงามง่ายใกล้ๆตัว..มิพักไปไขว่คว้าไกล..
บานหน้าต่างแห่งชีวิตชีวา
ที่รอท่าทุกผู้ที่มีดวงใจพิสุทธิ์ใสงามหวานไหวจะแลเห็น..
ในกรอบ ในกรอบใจ ในวันเวลาแห่งการดิ้นรนเพื่อยังชีพอยู่
บานหน้าต่างแห่งชีวิต..จักรออยู่..ให้สัมผัสและ
เรื่อยระรินไหลสู่ดวงใจให้เงียบงามตามใจฝันคว้า..
บ้านฉัน มีบานหน้าต่างมากมาย ไว้ทายทักพักใจและเรียนรู้
อยู่กับโลกธรรมชาติแสนดีที่สวนทางกับชีวิตคนเมือง
ผู้หวังเรืองรุ่งสนองกิเลส..วัตถุมากมีที่กำลังรานรุกเนื้อที่ในห้องหัวใจ
ให้มืดบอดหลงวน หาทางออกมิพบเจอ เอ้อระเหย..ลอยชาย
ตราบจนถึงวันสุดท้ายแห่งลมหายใจชองชีวิต
ซึ่งจริงแท้แน่ไซร้ต้องฝังฝากร่างไร้ร่างรักคืนกลับสู่ธุลีดิน...ทุกผู้คน..
ตามฉันมาสิ
มานั่งดูบานหน้าต่างนี้ด้วยกันกับทิวาวันที่แสนสั้น..กับราตรีแห่งฝัน
ทอดไกลที่รอเธออยู่..
บานหน้าต่างลายใบกล้วยเขียวละออใส เต็มกรอบตา
มิเหว่ว้าเต็มไปด้วยกล้วยหลายหวี
ในเครือสีม่วงชมพูสวยราวสีผ้าซิ่นไหมงามบนร่างของ
สาวผีเสื้อปีกบาง ในมโนนึกของฉัน ที่กำลังนั่งทอผ้าราวภาพฝัน
อยู่ใต้ลานจันทร์ กับฟ้ากระจ่างดาว
กับแสงนวลของตะเกียงพริบไหวไปตามแรงลม
นี่คือ..บานหน้าต่างชีวิต..
ที่อาจเนรมิต..ฝันไกลให้ใจเอิบงาม
ในทุกโมงยามแห่งชีวิต..
บานหน้าต่าง..ลายดอกไม้หวานใบไม้ไหว
สร้างขึ้นมาจากดวงใจรักและซึ้งค่างามตามธรรมชาติ
ง่ายๆไว้ตามหาฝัน..มิจำเป็นต้องลงทุนสร้างม่านหรู
ปิดทับมิมองเห็นแสงเดือนแสงตะวันทั้งในยามค่ำและยามอรุณรุ่ง
บานหน้าต่างแห่งฝัน ที่แลลอดเห็นจันทร์เสี้ยวทอแสงงาม..
ในยามค่ำคืนนี้..ให้ฉันนี้ฝันฝากใจและจูบไปกับจันทร์..
กระซิบคำพร่ำหวานหู บอกรักเธอ..
ฝากหน้าต่างเมฆ..น้อยลอยเกลื่อนฟ้ากับดวงดาราพรายพราวแสง
เฝ้าเตือนเธอ..ให้รับรู้ว่า..
ในฟ้างามนั้น..จันทร์เสี้ยวที่ส่องเศร้า..คือใจที่รานร้าวดายเดียวรอเธอ
ทุกทิวาราตรี นะดวงใจ..ในฝัน!.....
.......ดวงใจในฝัน.......
รำพึงรำพันฝันรัก รักเอยใฝ่หา
ยังจำติดตาชวนปลื้ม..ฉันลืมไม่ลง
เป็นรอยพิศวาสปักใจมั่นคง
ฝังใจพะวงหลงรอคอย...
อาวรณ์ใจครวญหวนคิด คิดจนพร่ำเพ้อ
พาใจละเมอหมองหม่น..คิดจนเลื่อนลอย
ยามนอนถอนสะอื้น..ตื่นตาแลคอย
คิดจนดาวลอย คล้อยเมฆา..
ฝันกอดเชยชมภิรมย์รื่น พี่ชื่นตื่นผวา
จนใจ..ไม่มีใครเมตตา
เพียงนิทรา..นิจจานึกว่าสุขเอย..
บางคืนมองจันทร์หรรษา..นิจจาอกฉัน
บางคืนขาดจันทร์เยือนหล้า น้ำตาหลั่งเคย
ลมเอยพัดพลิ้วยังแผ่ว..ไม่มีแววเลย
เหงาใจจริงเอยหลงเชยแต่เงา!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
944
