ฟ้าวันนี้ไยเป็นสีโศก ราวโลกทั้งโลก ถูกจิตรกรชื่อธรรมชาติสาดสีแกล้งกระนั้น ฝนเพิ่งหยุดตก หากยังมีหยดน้ำหยาดตึ๋ง ๆจากชายคากระท่อม ดูงามดั่งดวงแก้วกุดั่นพรรณราย ฤดี..ปล่อยให้ละอองฝนกระทบร่างรานจนหนาวเยือก ดวงดอกไม้ไทยรายรอบเรือนส่งกลิ่นอวลตรลบมากับลมหลังฝน ที่พัดพรายให้หนาวเนื้อ หนาวใจเป็นยิ่งนัก ฟ้าหลังฝนอึมครึมทึมเทาไปทั่ว จนพาให้ใจดูหมองหม่นสลัวตามบรรยากาศฟ้าฝน ฤดี...เดินออกไปยืนรับลมเย็นที่กำลังพัดระรินๆ แกมกลิ่นมวลสุคนธาไทยรายรอบ หอม...จำปี จำปา กระดังงา ที่พากันแย้มตูมจากต้นสะพรั่ง รอเวลาเบ่งบานหวานละออพ้อราตรี ให้แสนซึ้งเศร้ายิ่งหนาวนวลใจ.. เธอ..คนดีเอื้อมมือเด็ด ลีลาวดีมาเสียบแก้มแซมผมให้หอมห่มบ่มกลิ่นบุหงารำไพ แกมด้วยการเวกละไมอีกสองสามดอกดวง ที่รอร่วงพ้อพื้นพราว ที่สาวเจ้าตั้งใจจะนำไปวางเคียงหมอนให้นอนหลับฝันดี และ..กับราตรีนี้.. ที่สิ้นไร้เดือนประดับฟ้า ดวงดาริกาก็พลอยหลบหน้าหนีหาย ไปกับมวลหมอกเมฆหม่น.. เธอ..คืนเรือนกลับเข้าสู่ห้องหับ ก่อนจะตลบมุ้งสีขาว ที่เป็นลายลูกไม้ระย้าระยับ ดูงดงามราวกับห้องเจ้าสาวก็มิปาน ด้วย.. มีเตียงโบราณสี่เสาที่ดูแสนงามขลัง ราวกับตกอยู่ในภวังค์ฝันว่าอยู่ในวันย้อนยุค เธอ...ทอดร่างบนฟูกหนานุ่มนวล พร้อมกับหลับตาราวลืมโลกเหว่ว้า ภาวนาสมาธิ..หยุดฤดีไหวครวญหวนไห้ หาก..ไยเล่าหัวใจดวงดินดวงดี จึงพลีเพียงคิดถึงใครคนหนึ่งอย่างแสนลึกซึ้งเสน่หา ด้วยศรัทธาบูชาภักดี.. ใครคนที่กระซิบกล่าวคำลา เพื่อบอกกับเธอว่า *หากลมหายใจยังไม่สิ้น เขาจะคืนเรือนกลับมาให้รับขวัญ* ในวันที่เขา.. หวังและฝันว่า.. เธอจะปิติภาคภูมิกับภารกิจหน้าที่ ของลูกผู้ชายชาติทหารคนดีคนนี้ ที่เขาจักยอมสละสิ้นจนเลือดหยดสุดท้าย เพื่อ.. พลีหมายรักษา*แผ่นดินแม่*เอาไว้ ให้ลูกหลานเหลนโหลนไทยภายหน้า ได้ยืนหยัดอย่างอิสราทรนง ให้สมค่าคำว่าไท...ไท...ไปตราบกาล...! และ... กับรานโศกในฤดีดวงที่แสนห่วงใย ณ..เบื้องหน้าองค์พระปฏิมา ที่เธอเข้าไปถวายมาลัยมะลิพวงบูชา ท่ามน้ำตาเทียนทองทอ ขอวอนกราบไหว้หมายอธิษฐานจิต ที่เธอราวกับนิมิตเห็นล่วงหน้า เพียงหยดเลือดสาดกระเซ็น...แดงฉาน..! จากปลายกระบอกปืน ที่หยิบยื่นความตายให้ชายผู้เป็นที่รักดั่งดวงใจแห่งเธอ อย่าง...ไร้สิ้น ซึ่ง..ความ..ปรานี...!! ......................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6194.html อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์*แสงเทียน* จุดเทียนบวงสรวง ปวงเทพเจ้า สวดมนต์ค่ำเช้า ถึงคราวระทมทน โอ้ชีวิตหนอ ล้วนรอความตายทุกคน หลีกไปไม่พ้น ทุกข์ทนอาทรร้อนใจ ต่างคนเกิดแล้ว ตายไป ชดใช้เวรกรรมจากจร นิจจังสังขารนั้นไม่เที่ยง เสี่ยงบุญกรรม ทุกคนเคยทำกรรมไว้ก่อน เชิญปวงเทวดา ข้าไหว้วอน ขอพรคุ้มไปชีวิตหน้า ทนทรมานมามากแล้วจะกราบลา หนีปวงโรคาที่เบียดเบียน แสงแววชีวาเปรียบแสงเทียน เปรียบเทียนสิ้นแสง ยามแรงลมเป่า ชีพดับอับเฉา เหมือนเงาไร้ดวงเทียน จุดเทียนถวาย หมายบนบูชาร้องเรียน โรคภัยเบียดเบียน แสงเทียนทานลมพัดโบย โรครุมเร่าร้อน แรงโรย หวนโหยอาวรณ์อ่อนใจ ทำบุญทำทานกันไว้เถิด เกิดเป็นคน ไว้เตรียมผจญชีวิตใหม่ เคยทำบุญทำคุณ ปางก่อนใด ขอบุญคุ้มไปชีวิตหน้า ทนทรมานมามากแล้วจะกราบลา แสงเทียนบูชาจะดับพลัน แสงเทียนบูชาดับลับไป...
ขอนวลขวัญประดุจดั่งน้ำค้างใส กลางบัวใบในอุษาฟ้าแสนหวาน เป็นสายทองธรรมธาราตราบชั่วกาล เป็นลำธารสายน้ำใจไหลระริน.. เป็นดอกไม้ไทยพุทธพิสุทธิ์ค่า เป็นสายแสงสุริยาส่องมิสิ้น เป็นสายฝนพรมพรำดับแล้งถิ่น เป็นแผ่นดินประดับรมณีย์สุคนธา เป็นสายรุ้งชีวีแต้มสีสัน เป็นสวรรค์รอเอื้อมเพียรไขว่คว้า เป็นมวลหมอกเฆกเสกจินตนา เป็นนภาเลื่อมพรายให้วาดวัน เป็นความหวังพลังใจคอยเคียงข้าง เป็นความสว่างสงบเพื่อพบฝัน เป็นศรัทธาทิพย์ชีวีตราบนิรันดร์ เป็นแจ่มจันทร์อันทรงกลดตระการ เป็นพฤกษ์ไพรหอมละมุนในอุ่นอาบ เป็นทองทาบรวงระย้าข้าวกล้าหว่าน เป็นทะเลเห่กล่อมโลกลบโศกราน เป็นบัวบานในบึงบุญ..สุนทร...ธรรม...! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song347.html บัวกลางบึง อนาถเหลือล้ำ บัวบานเหนือน้ำ อยู่ห่าง คน ลับตาอยู่จน กลางบึง ได้แต่ชะเง้อ ละเมอ รำพึง เจ้าอยู่ถึงกลางบึง ปล่อย ให้ผึ้ง เชยชม แดดส่องผิวน้ำ บัวพลอยหมองคล้ำ ด้วยแดด เผา สีเจ้าก็เศร้า ด้วย ลม ตกดึก น้ำน้อย นอนคอยคนชม เจ้าต้องคลุกโคลนตมกลีบ ที่บ่ม โรย รา บัว น้อย ลอยอยู่กลาง บึง ครั้นคนเอื้อมไม่ถึง มีฝูงผึ้งบินมา อยากพักพิงบนหิ้งบูชา เขาไม่ปรารถนา แล้วจะว่าเขาแกล้ง โธ่ อยู่ไกล หนักหนา ดั่งซ่อนหลบตา แอบแฝง หากปล่อยทิ้งไว้พอใจแมลง สิ้นกลิ่นสีโรยแรง แล้วคงเหี่ยวแห้ง คา บึง...
ยามเช้าเฝ้าคะนึงถึงสายน้ำนิรันดร์รัก นกเขาทักส่งเสียงก้องร้องเสียงหวาน ดวงดอกไม้รสสุคนธ์ยังคลี่บาน ปลอบขวัญรานลืมเรื่องตรมระทมใจ เมตตาแท้แด่เพื่อนมนุษย์ อย่าสิ้นสุดแม้นโศกเศร้าสะเทือนไหว อุเบกขาภาวนาบุญรู้อภัย วันสิ้นใจปิดเปลือกตาลาด้วยดี เงียบและงามในท่ามโลกวายวุ่น ไร้ไออุ่นอกใครใจดวงนี้ กอดตัวเองปลอบใจขวัญอัญมณี คือเพชรดีมีหนึ่งในร้อยดวง ให้น้ำใจใสเย็นเช่นหยาดฝน แด่ทุกคนชิดใกล้ด้วยรักห่วง ซึ้งฤาไม่ซึ้งขึ้นกับเธอไม่ถามทวง เจ้าขวัญดวงพร้อมใจพรากจำจากลา ขออยู่อย่างดายเดียวแม้นเปลี่ยวร้าง บนความว่างกระจ่างแจ่มท่ามเหว่ว้า ในเส้นทางธรรมทองสายธารา เป็นขวัญหล้ารจนาบทกวีพลีแผ่นดิน...! ....................... ใกล้ค่ำ......... จุดตะเกียงเพียงแสงเดียว ล้อเรียวจำปีเขียวใสใบระบัด วิบวับ วูบไหว กลางกระท่อมใบไม้... กังหัน..เหนือชายคาหมุนวน ตามแรงลม... แต่..ใจคนที่นอนเฝ้าดูกลับนิ่งงันเงียบงาม.. โมบาย..กระทบกันกรุ๋งกริ๋ง..ๆ หรีดหริ่ง จิ้งหรีด พากันกรีดปีกร้องระงม.. เสี้ยวจันทร์แรม.. ราวเคียวสีทองส่องทอทอดลอดริ้วเรียวไผ่ โผล้พ้นกลีบเมฆ เหนือทิวไม้ตะคุ่ม.. ดาวดวงละออ ทอแสงแข่งกันพริบพรายฟ้า.. มนต์จันทรา..พาให้นวลใจ..นุ่มเนียนนึกลึกล้ำ..... ใช้กิ่งไม้แทนตะเกียบ..คีบก๋วยเตี๋ยวในชามกะลา อาหารค่ำง่ายๆ ใต้แสงตะเกียงเพียงลำพัง... ท้องอิ่ม.. หลับตานิ่งๆ ทิ้งหน้าที่ ทิ้งสรรพสิ่ง สรรพเสียง ไว้ภายนอก..ร่าง...ใจ มิไหวรับรู้ จิตจับ กับความว่างเปล่าเบาสบาย คล้ายสายลมบางเบา พัดร่างให้ลอยละลิ่ว..ปลิวคว้าง.. เหนือโลก..เหนือโศกสุข ของผู้คน และ.. บางครั้งครา ราวกับว่า ได้ถอยจิต ทอดร่าง ไปวางไว้บนฟองคลื่น เหนือริ้วทะเลสีคราม น้ำใสใส.. ปลดปล่อยดวงใจ... ปล่อยผมสยาย แผ่พลิ้วพราย คล้ายสาหร่ายงามละเลื่อม กับ ร่างไร้น้ำหนัก ที่มีเพียงรักจากผืนฟ้า คลุมร่าง พร่างพรมด้วยลมรำเพย โลมไล้แผ่วเบา ละเมียดละไม เหนือนับ..กับ นาน..นี้..ที่ใจ..เพียรพยายาม ... ใฝ่หางามภายในใส่ตัว แม้นานนับชั่วกับป์กัลป์ มิถึงไหน หวังเพียงขณะ ที่นวลใจพบนิ่งงันนั้น พลัน.. พอเพียง ได้ปิติ ดื่มด่ำ กับความว่างเปล่า เบาสบาย ไม่ว่าใจดวงนี้ จะผ่านดี ผ่านร้าย ผ่านร่ำ ผ่านรวย ผ่านสวย ผ่านงาม ผ่านหวาน ผ่านสุข ผ่านทุกข์ ผ่านโศก ที่... โลกและเราเลือกหยิบยื่นให้.. ก็ใช่จะนานนักหนอ กับชีวีนี้ ที่รอวันโบกมือลา ..มิช้านาน..มิยาวยืน แล้วอะไรกันเล่า.. จะช่วยเราได้ เท่าจิตวิญญาณ ที่จะตามติดให้งามกับเนื้อนวลใจเรา ทุกผู้ ทุกภพ ทุกชาติไป..... ใช่ไหมเล่าทุกดวงใจในร่มรักเรือนไทย..ไทยโพเอม ผู้พร้อมเต็มไปด้วยน้ำใจ เนื้อใจงามละม่อม พร้อมพลี.. ที่จักหวังได้ครองจิตวิญญาณแห่งงามนั้น ขอเพียงโอบเอื้อฝัน ปันอ้อมอุ่น กรุ่นกลิ่นรักสามัคคี ด้วยความงาม ด้วยความดี ที่ล้ำค่านี้แด่กันและกันทั้งฉันเธอ นะดวงใจ! ................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song72.html หนึ่งในร้อย พราว แพรว อันดวงแก้วแวว-วาว สด สี งาม หลายหลากมากนาม นิยม นิล-กาฬ มุกดา บุษรา คัมคม น่า ชม ว่างาม เหมาะสม ดี เพชรน้ำหนึ่ง งามซึ้ง จึงเป็น ยอดมณี ผ่อง แผ้วสดสีเพชรดี มีหนึ่งในร้อยดวง ความ ดี คนเรานี่ ดีใด ดี น้ำ ใจที่ให้แก่คน ทั้งปวง อภัย รู้แต่ให้ไปไม่หวง เจ็บ ทรวง หน่วงใจให้รู้ ทัน รู้ กลืน กล้ำ เลิศล้ำ ความเป็น ยอดคน ชื่น ชอบตอบ ผล ร้อยคน มีหนึ่งเท่านั้นเอย รู้ กลืนกล้ำ เลิศล้ำ ความเป็น ยอดคน ชื่น ชอบตอบผล ร้อยคน มีหนึ่ง เท่านั้นเอง...
วันฟ้างาม... ในท่ามลมหลังฝนพัดระรินระริน.. ไพล..ได้กลิ่นไอดิน กลิ่นหอมละมุนของดวงดอกลีลาวดี ในสวนศรี สวนปรีชา สวนของเกษตรกรไทย ที่มากค่าแห่งความงดงามหวานเศร้า ยาม.. ได้มาเคล้าอวลดอก มากระซิบบอกคำว่ารักรักรัก..ยิ่งนัก.. แล้ว.. ค่อยค่อยดอม...ค่อยค่อยดม..ค่อยค่อยพรมจูบ อย่าง..ซาบซึ้งแสนหวาน ที่กลางกลีบดอกบางเบา หลากสี ของลีลาวดี มากพรรณ ต่างสีสัน ต่างหอมแผกหอมพร่างหอมเย็น หอมให้ห้อมใจ.. แสนเอมอิ่มปริ่มเปรมปรีย์เกษมศานต์ อย่าง..ทะนุถนอม ละเมียดละไม ไพล...ทรุดตัวลงนั่งเคียงกันกับคนรู้ใจริมบึงฝัน ใต้กิ่งร่มใบบังของ.. *ต้นไม้รักนิรันดร์ในดวงใจแห่งสองเรา* ในท่ามเงาไม้ ริมชายคลอง เสียงครรลองแห่งธรรมชาติ กำลังสอนสัจจธรรมพร่ำบอกเราในบางสิ่ง ที่.. เพียรวิ่งหนีโลกโลกาภิวัฒน์วัตถุ..เสมอมา ตาสบตากัน.. จิตวิญญาณ อันพันผูก.. มิได้รานโศกไปกับโลกแห่งความเหงาเศร้า ในท่ามดายเดียวแห่งลีลาวดี ลีลาภักดิ์ หาก.. กลับสอน งามให้ สอนความปล่อยวาง ว่าง ให้จิตกระจ่างแจ่ม ดั่งอาทิตย์แรกแย้มยามอรุณ ที่เพียงจำต้องหมุนมารับภารกิจหน้าที่ ก่อนที่จะลับลาพรากจาก...ไป.... ในยามค่ำย่ำสนธยา กับ ฟ้าที่เปล่งแสงรัศมีสีรุ้งพุ่งพรายพราว..สดุดี พลีอ้อนอำลาอาลัย.. โลก..ดายเดียว ที่เอิบงาม ท่ามวังวนทุรนร้อนของคนนับล้าน ที่กำลังพล่านพาดวงชีวาชีวิตหลงผิดทาง จน.. ร่างไร้..ถึงเวลาไร้สิ้นลมหายใจ..จะไขว่ธรรม ได้เพียงแต่น้ำตาระรินร่วง อยากเพียงทรุดร่างทวง เพียรขอต่อเวลากับพญามัจจุราช ก็มิอาจจะยุดยื้อ ลมหายใจชื่น..ให้คืนกลับมา เพราะว่า...สายเกิน..!. นั่น..บึงบัว...บาน ที่กำลังงามสราญสะพรั่งทั้งตั้งเต่งตูม ทั้งเพิ่งผุดผลิพลี ทั้งที่จะหนีน้ำเหนือโคลนตม ล้วนให้น่าชม น่าชื่น แสนระรื่นอภิรมย์เสียนี่กระไร เสียงบทเพลง จากดวงใจ จึ่งเริ่มขึ้นคีตทิพย์บรรเลงบทเพลงอัศจรรย์ มหัศจรรย์แห่งขวัญงาม พลังแผ่นดิน หวังลอยลมไปทุกถิ่นที่ปลอบประโลม ผองชนคนชั้นรากหญ้า ที่.. หลังกำลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน อย่างมิสิ้นถวิลภักดิ์รักแผ่นดินนี้ ให้มีเรียวรวงระย้าดั่งทองทาบอาบทา สมกับคำว่า *แผ่นดินทอง แผ่นดินธรรม แผ่นดินไท* ที่..จักดำรง ธำรงไป พร้อมกับคำว่าอิสรา ชาติ ศาสนา และ..พระมหากษัตราธิราชเจ้า ผู้ทรงมากล้นน้ำพระทัยเปี่ยมพระเมตตาบารมี ให้สมกับ..ค่าแห่งลมหายใจดวงชีวี ที่ได้หยัดยืนมาบนผืนดินแห่งนี้ อย่าง.. ผู้มีหัวใจไททอง..ทรนง...! ................................................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html บ้านเรา บ้าน เรา แสน สุขใจ แม้จะอยู่ ที่ไหน ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้า คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์ รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง พริ้วแดดส่อง สดใส งามจับใจ มิใช่ฝัน ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น หอมทุกวัน ระบือ ไกล บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้ จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ ขอวานหน่อยได้ไหม ลอยล่องไป ยังบ้านเขา จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song406.html บนลานลั่นทม... รวงทอง ทองลั่นทม แดนดินใด ไม่แม้นแดนลานลั่นทม ดุจดั่งสวรรค์แดนพรหม สวยสุดสมคำชมได้ ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ทิว เขียว ลิ่วไกล เพลินมองไป เสียงลมไกวกิ่งไหวดังซู่ ทิ้ง ขั้ว หล่นปลิว ลั่นทมพริ้วโชยร่วงพรู แม้น ดังพรม ลาดปู ดุจทางสู่ สุดสวรรค์ เทวัญ ลมรำเพย ความหอมชวนดอมลั่นทม สูดกลิ่นถวิลเชยชม แสนสุขสมอารมณ์มั่น ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ใจ หวน ตื้นตัน เกินจำนรรจ์ เพ้อรำพันว่าหอมใดเท่า หอม ชื่น ลั่นทม เมื่อลมพริ้วมาเบาเบา ล้าง สิ่งตรม อกเรา ให้คลายเศร้า ที่คอยเผา โทรมใจ...
ในเส้นทาง*สายน้ำผึ้ง* มีหวานซึ้งโศกสุขนะยอดขวัญ ดั่งสร้อยโซ่เสน่หาหลอมผูกพัน มิสิ้นฝันสวรรค์รอในดวงใจ ขึ้นอยู่กับเพรงพรหมพรชะตา บันดาลฟ้าพบรักแท้หวามไหว ฤาสิ้นสวาทจำพรากลาสุดหล้าไกล สิ้นสายใยพิสวาสทุกชาติภพ ยอมจำนนท์..ศิโรราบ ก้มกรานกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์น้อมนบ อโหสิกรรมวิบากใดให้ลืมลบ ให้เราจบจากกันด้วยฝันดี ให้..สายน้ำใจยังคงอยู่ ยังเคียงคู่เคียงข้างท่ามศักดิ์ศรี งามแสนงามค่ารักแท้ปรารถนาดี เหนือชีวีดวงชีวา..ค่าของคนคือ..กมลธรรม..!!!! ....................... ในราตรีกาลที่ผ่านมา สายวสันต์พร่างลีลาลงมาอย่างหนักหน่วง.. นอนดูกิ่ง..ใบมะม่วงเคียงชายคา ไหวระบัดพัดโยกไกวไปตามแรงลม...พายุ แก้วผลิช่อละออดอกดวง พวงพราวระย้า..ยามเช้านี้ ฟ้าสีฟ้างามแจ่มกระจ่าง ไร้ร้างเมฆหมอก ราวมากระซิบบอกบทเรียนสัจจธรรม หลังการระรินร่ำเศร้าโศก วิปโยคใด ทุกข์ ใด ในหัวใจก็จะจางคลาย คละคลับคล้าย... ฟ้ากระจ่างใส หลังฝน..เช่นฉะนั้น ดั่งใจขวัญ ฝัน ฝันเช่นฉะนี้ ทุก..คนดี ที่แสนรักในดวงใจ จดจำไว้... ไม่ว่ารักฤาราน หวานฤาขม ตรมฤาซาบซึ้งตรึงตรา แท้แล้วคือ *ลีลาแห่งชีวิต* ตามพรหมลิขิต สวรรค์เมตตา* และ.. เพียงขออย่าได้ยอมท้อแท้ แพ้พ่ายเพียร ให้พ้นเวียนวนวิบากรักวิบากกรรม ขอให้เพียงน้อมนำดวงจิต สร้างทิพยนิรมิตพบพระนิรพาน ในท่าม.. ผู้คนที่กำลังสับสนเสาะแสวงหาหนทาง แห่งสัจจธรรม ธรรม ธรรมชาติ เพื่อให้พบความสะอาดสว่างสงบ ก่อน.. จากจบ ลบบัญชีรัก บัญชีฝัน ไปตราบชั่วนิจนิรันดร...!! ..............
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
Lovings
พุด เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
818
