29 มกราคม 2552 12:29 น.
พุด
ดวงใจ..
สายใยแห่งรักคุ้มขวัญ
เจ้าคือความงดงามนิรันดร์
คือมหัศจรรย์ยิ่งใหญ่หาใดปาน
ดวงใจ..
เจ้าคือนวลนางนกไพรผู้กล้าหาญ
เสมือนบัวทองในบึงบาน
เสมือนสายธารเมตตาฟ้าดินดล
ดวงใจ..
เจ้าคือสายรุ้งไสวลบหมองหม่น
เสมือนดวงดอกไม้ไพรชื่นกมล
เสมือนสายฝนหยาดชื่นสุนทรีย์
ดวงใจ...
หนึ่งมณีในหล้าพรายพร่างสี
คุ้มค่าคนฝากไว้เพียงความดี
คุ้มชีวีรัดร้อยสร้อยโซ่ใจ..ให้ตราจำ...!
.....................................................
28 มกราคม 2552 23:19 น.
พุด
เพียงติดปีกอิสราฝัน
สวรรค์ก็ลอยอยู่ตรงหน้า
ให้ซาบซึ้งตรึงตรา
เกินกว่าจะบอกเล่าผู้ใด
สวรรค์อยู่ตรงนี้
ตราบยังมีศรัทธามิหวั่นไหว
ความสุขงดงามรำไร
สว่างไสวดั่งแสงอาทิตย์อรุณ
เห็นทุกสิ่งรายรอบช่างสงบ
ค้นพบธรรมชาติวนหมุน
มหัศจรรย์จิตแลโลกละไมละมุน
ดั่งบัวบุญบานหอมนิรันดร์
สวรรค์อยู่ตรงนี้ที่ดวงจิต
สร้างมณีนิรมิตประดับขวัญ
มายาเกิดดับตราบชั่วกัลป์
เพียงเธอฉันรู้ทันเท่าด้วยเข้าใจ..!
.................................
26 มกราคม 2552 12:23 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3363.html
ลมเหนือ..
กระท่อมไพรมีเสียงธรรมทุกค่ำเช้า
มีดอกไม้ร่ายมนตราแสนหวานฉ่ำ
มีเสียงนกร้องพร้อมผีเสื้อเริงระบำ
มีน้ำอมฤตธรรมร่ำรินต่อ*สายบุญ..*
เสียงมงคลดั่งธารใจใสชื่นฉ่ำ
หยาดพรมพรำเนื้อนวลใจให้หอมกรุ่น
ดอกไม้ใดไหนเล่าจักหอมเท่าดอกไม้บุญ
ดั่งธรรมทุนหนุนน้อมใจใสทุกวัน
วางมาลัยเคียงหมอนอธิษฐานจิต
ดอกไม้ทิพย์กราบถวายพระพุทธาแห่งสวรรค์
กราบครูบาแม่พ่อน้อมชีวัน
จิตตั้งมั่นภาวนานิทรารมย์..
ยิ้มรับสายแสงแสนหวานเช้าวันใหม่
เปิดดวงใจรับหยาดน้ำค้างพร่างหอมห่ม
มองดอกไม้ฝากสัจจธรรมไร้ระทม
รู้ทันเท่าลมหายใจปัจจุบันเท่านั้นพอ..
ทำหน้าที่ทางโลกย์หยุดโศกทุกข์
ไม่ว่าสุขว่าเศร้ามิเฝ้าขอ
ทำหน้าที่ทุกนาทีให้ดีพอ
ก็เกิดก่อ*สายบุญ*แล้วนะแก้วใจ..แก้วกลางใจ..!
....................
หลวงพ่อเจ้าคะ ทำไมคนโบราณจึงบอกว่า คนที่มีความกตัญญูกตเวที ชีวิตของเขาจะมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง ?
คนมีความกตัญญูกตเวที คือ คนที่รู้คุณและรักที่จะประกาศคุณ ซึ่งเคยได้รับมาจากผู้อื่น
ถ้าพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ คนที่มีความกตัญญูกตเวที เป็นคนโชคดีตั้งแต่เริ่มต้น ตรงที่เกิดมาก็ได้เจอคนดี คนมีน้ำใจ และเมื่อได้รับความมีน้ำใจมาแล้ว เขาก็รู้คุณค่าของความมีน้ำใจนั้นด้วย
แต่ว่าบางคน ตลอดชีวิตไม่ว่าจะตกทุกข์ได้ยากอย่างไร ก็ไม่เคยมีใครยื่นมือมาโอบอุ้ม มาช่วยเหลือ มาหอบหิ้วเขาเลย เมื่อเป็นอย่างนี้ จึงเกิดความรู้สึกว่า โลกทั้งโลกมีแต่ความแห้งแล้ง มีแต่คนใจแคบ มีแต่ตัวใครตัวมัน
หรือทั้งๆ ที่มีคนยื่นมือมาช่วยเหลือ ทำให้ตัวพ้นทุกข์พ้นยาก แต่ว่ากลับนึกถึงพระคุณของเขาไม่ออก ก็ฟ้องว่า เจ้าคนนี้เป็นคนใจบอดเสียแล้ว
คือแม้ว่าดวงตาของเขาอาจจะยังดีอยู่ แต่ใจ ของเขานั้นบอด ตรงที่มองความดีของคนอื่นไม่เห็น ทั้งที่ความดีนั้นได้ถูกหยิบยื่นมาให้ตัวเอง คนประเภทนี้จัดว่าเป็นคนที่อันตราย เพราะว่า
ประการที่ ๑ เขาจะมองคนทั้งหลายที่ไม่เคยหยิบยื่นความสุข ความสะดวกความสบายให้กับเขา เหมือนอย่างกับคนไม่รู้จัก หรือบางทีอาจจะเห็นเป็นศัตรูเสียอีก
ประการที่ ๒ แม้แต่คนที่เคยหยิบยื่นให้ความช่วยเหลือ เขาก็ยังมองไม่เห็นความดีนั้น เมื่อเป็นอย่างนี้ โลกทั้งโลกจึงได้กลายเป็นโลกมืดสำหรับเขาเสียแล้ว ทำให้คนประเภทนี้ไม่มีความสุขตลอดชีวิต
นี่คือสภาพจิตใจของคนเราที่แตกต่างกัน ระหว่างคนมีความกตัญญูกตเวที กับคนไม่มีความกตัญญูกตเวที
ระดับของความกตัญญู
สำหรับคนที่มีความกตัญญูนั้น ยังสามารถแบ่งระดับของความกตัญญู ออกเป็น ๔ ระดับ คือ
๑. มีความกตัญญูขั้นอนุบาล ได้แก่ ผู้ที่รู้ว่าเขามีพระคุณกับเรา แต่ว่ายังไม่คิดที่จะตอบแทนคุณ คือมีจิตใจที่ดีงามเพียงแค่รู้คุณเท่านั้น
๒. มีความกตัญญูขั้นประถม ได้แก่ ผู้ที่รู้ว่า เขามีพระคุณต่อเรา เพราะฉะนั้นมีโอกาสเมื่อไร จะต้องตอบแทนคุณเขาบ้าง แค่คิดตอบแทนเท่านั้น ระดับธรรมะในจิตใจของเขาก็จะยกขึ้นสู่อีกระดับหนึ่งแล้ว
๓. มีความกตัญญูขั้นมัธยม ได้แก่ ผู้ที่รู้ว่าเขามีพระคุณต่อเรา คิดจะตอบแทนคุณ แล้วก็ลงมือประกาศคุณให้โลกได้รู้ว่า ท่านผู้นั้น ท่านผู้นี้ เคยมีพระคุณกับเรา อย่างนั้น อย่างนี้ จิตใจหรือธรรมะประจำใจของคนๆ นี้ก็ยกระดับยิ่งขึ้นไปอีก
๔. มีความกตัญญูขั้นอุดมศึกษา ได้แก่ ผู้ที่นอกจากจะรู้คุณ คิดจะตอบแทนคุณ และประกาศคุณแล้ว ถ้าจะให้ดีเยี่ยม ต้องลงมือตอบแทน พระคุณท่าน ให้สมกับที่ท่านเคยมีพระคุณต่อเราด้วย
เพราะฉะนั้น คนที่มีจิตใจระดับนี้ฟ้องว่า ในใจของเขาไม่เคยคิดเรื่องร้ายเลย ในใจของเขาคิดแต่เรื่องดี
เวลามองโลกก็มองในแง่ดี มองโลกนี้อย่างสวยงาม ตรงไปตามความเป็นจริง เวลามองคนก็มองในแง่ดี ว่าโลกนี้ยังมีคนดีอยู่ แล้วตัวเราเองก็จะต้องเป็นคนดีอีกคนหนึ่งของโลกนี้ให้ได้
พอมีความคิดอย่างนี้เกิดขึ้นแล้ว การทุ่มเท การเค้นศักยภาพในตัวเอง เพื่อไปทำความดี ก็จะเกิดตามมา เมื่อคนเราพยายามเค้นศักยภาพใน ตัวเอง ไปทุ่มเทในการทำความดีแล้ว ก็จะทำให้ไม่มีเวลาที่จะไปฟุ้งซ่าน ไม่มีเวลาที่จะไปอิจฉา ตาร้อนใคร มีแต่เวลาสำหรับการคิดดี พูดดี ทำดี แล้วสิ่งที่จะได้ตามมาก็คือ เขาจะได้ดี หรือว่าได้ความเจริญรุ่งเรือง
เพราะฉะนั้น ที่ปู่ย่าตายายของเราท่าน พูดไว้ว่า คนมีความกตัญญูกตเวที จะมีแต่ความเจริญรุ่งเรืองนั้น ถูกต้องแล้ว
เมื่อเรามีปู่ย่าตาทวดดีๆ ฉลาดๆ อย่างนี้ จึงเป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องเชื่อฟังและทำตามท่าน อย่างชนิดสุดชีวิตจิตใจ แล้วบ้านเมืองไทยของเราก็จะเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้นไป
ไม่มีดอกทั้งสวรรค์แลนรก มีเพียงจิตนกไพรติดปีกฝัน ไม่มีสุขไม่มีทุกข์ชั่วกัปป์กัลป์ เพียงนิรันดร์สว่างว่าง ณ กลางใจ ธรรม ธรรมชาติที่จริงแท้ ผันแปรไปตามดินน้ำสายลมไหว เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ไม่มีสิ่งใดจีรัง เพียงผ่านมาพานพบพลัดพราก เจ็บจากจบกรรมวิบากสั่ง เพียงลมหายใจนิดน้อยชืพยัง พลีพลังเพียรเจริญสติถาวนา หอมศีลทานภาวนาบารมี ทำดีตามมโนปรารถนา ให้น้ำใจใสงามเมตตา ใช่นานช้าสถิตธุลีหล้า..ตราบกาล..! ............................
วันที่ฟ้าฤดูหนาวพรายสีเทาสลัว หม่นมัวด้วยม่านหมอก ขับดวงสุริยาดวงเท่ากระด้ง แดงแช๊ดให้สวยเด่นชัดจรัสจรุง บัวนาเดินเดียวดายริมเส้นทางสายเดิม ทุกวัน ไม่น่าเชื่อว่าคืนฝันวันผ่านพ้นมานานหลายปีแล้ว ที่บัวนาอาศัยเส้นทางสายนี้อาศัยไปมา ตั้งแต่สองฟากฝั่ง ยังงดงามด้วยดวงดอกชมพูพันทิพย์สะพรั่ง จนกระทั่ง ถึงวันนี้ที่ถูกริดรอนถอนรากถอนโคนไปมากมาย ให้ถนนสายสวยดูแสนไร้เสน่ห์ว่างเปล่า เหงาโศก ไปกับมายาโลกที่ทดแทนด้วยตึกราม บ้านช่องศิวิไลซ์ บัวนา..เคยหลงดีใจว่าตัวเองเลือกซื้อบ้านห่างไกล ความเจริญ ที่ยังมีทุ่งนา ยังมีบ้านชาวนาชาวสวน หารู้ไม่ว่า..ในแดนดินแห่งมหานครนี้ ล้วนแล้วยากที่จะรอดพ้นจากการบุกรุก คืบคลานของถนนหนทาง ... รถรานานา..มากมาย.. ความเปลี่ยนแปลงสอนสัจจธรรมให้บัวนา ไม่ว่าวัตถุ ฤา ผู้คน ที่คงไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน บัวนาคิดถึงบางถ้อยใน *อัฐอาจารย์ ปาฏิหารย์แห่งความกตัญญู* ตำนานการเดินทางสู่มองโกเลียอันลี้ลับ* ดั่งคำนำในหน้าหนังสือที่กล่าวไว้ *ชีวิตเป็นเรื่องมหัศจรรย์ ค่าที่เราไม่มีวันรู้ล่วงหน้าได้เลยว่า ชีวิตจะนำพาให้เราต้องพบเจอสิ่งใดบ้าง *จอร์จ เครน*เป็นกวีชาวอเมริกัน ที่เชื่อมั่นในตนเอง เชื่อในเหตุและผล เชื่อในสิ่งที่เป็นวิทยาศาสตร์ พิสูจน์ได้ เมื่อโชคชะตาพัดพาให้เขามาพบ *ซุงไซ* พระภิกษุชาวพุทธ วิถีชีวิตที่สงบ เรียบง่ายและเป็นสุข ของพระผู้เฒ่าร่างเล็กรูปนี้ ทำให้เขาเกิดศรัทธา และนำพาให้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไป ความกตัญญูและความมุ่งมั่นของพระภิกษุ รูปนี้ที่จะเดินทางกลับคืนสู่ดินแดนมองโกเลีย เพื่อจะได้เผากระดูกของอาจารย์ตามประเพณี กลายเป็นแรงบันดาลใจ ให้นักเขียนอย่าจอร์จ เครน ตัดสินใจออกเดินทางในฐานะผู้ติดตาม ชายผู้หนึ่งเดินทางเพื่อค้นหาจิตวิญญาณ ชายอีกคนตัดสินใจเดินทางเพื่อแสวงหา ความหมายที่แท้จริงของชีวิต ท่ามกลางภยันตราย และความท้าทาย ทั้งจากปัจจัยภายนอกและจิตใจภายใน มิใช่ประสบการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ ในชีวิตคนๆหนึ่ง คุณค่าของหนังสือเล่มนี้ มิได้อยู่แค่เพียงเป็นเรื่องจากชีวิตจริง ที่คนเขียนบันทึกได้อย่างเห็นภาพชัดแจ้ง ด้วยอารมณ์ละเมียดละไมในฐานะกวีเท่านั้น หากแต่รายละเอียดของเหตุการณ์ ที่แสดงให้เห็นถึงความงอกงามทางจิตใจ หลังจากชายทั้งสองได้ผ่านการเรียนรู้ ความลำบาก ความทุกข์ยาก และ การข้ามผ่านความตายนั่นต่างหาก ที่เป็นแก่นแท้ของหนังสือเล่มนี้* ............................. หนังสือเล่มที่ทำให้บัวนาแสนตื้นตัน เพราะแลเห็นว่าชีวิตคือเรื่องราว ที่แสนไม่จีรัง และแสนปาฏิหารย์มหัศจรรย์เสียนี่กระไร...! ......................!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1484
