29 กรกฎาคม 2546 23:02 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=290
หวัน....เขียนเรื่องนี้ เพื่อคนดี ที่หวันรักและห่วงใย...
ในวันนี้ กับทุกคนที่ คิดว่าพลาดหวังจากความรัก
อย่าเสียใจไปเลย
เพราะเรายังมีเส้นทางสายอื่น ที่แสนสวย แสนงาม
เรียงราย ให้เราก้าวเข้าไปค้นหา.......
ถ้า....เพียงแต่เราบอกกับตัวเอง..ว่า อย่ามัวจม อยู่กับอดีต....
ที่ผันผ่านไปไม่หวนคืนมา....
เส้นทางชีวิตนี้....มีอีกยาวไกล...ที่เราจะพิสูจน์...
อย่า..มัวโศกตรมระทมทุกข์ อยู่กับความไม่แน่นอนของหัวใจคน
ที่บางที....ก็ไม่สามารถ มาเป็นตัวกำหนด ..โชคชะตาฟ้าลิขิต
ให้ชีวิตเราได้อย่างเที่ยงธรรม.....
ถ้า.....ใจดวงนี้.....มิยอมแพ้ .........
เปลี่ยน..ความคิด..และทัศนคติ...บอกกับใจตัว ทุกๆวัน............
ว่า....
วันของเรานั้น.....ยังมีวันแสนดี อีกมากมาย
ท้าทายให้เราก้าวเข้าไปเรียนรู้และสัมผัส
อย่าจำกัด...อยู่แค่ว่าต้องได้ใจคนเพียงคนเดียว..
ถึงจะแน่...ไม่แพ้ใจ...
ให้กำลังใจ ตัวเอง คอยตอกย้ำ ให้ใจคิดดี มีความรัก ....
แล้วเชื่อไหมจะมี นิวโรเพบไทด์
คำนี้หมายถึง ตัวนำสารเคมี(ในงานวิจัยของแคนเดช เพิร์ท)
ที่จะนำไปทำให้ ระบบภูมิคุ้มกันกระชุ่มกระชวย...
ช่วยให้เราได้ความคิดมาบำรุงสมอง...
มิใช่..หาทางคิดเรื่อง ไม่ดี ที่คอยแต่จะมาบั่นทอน สมองสองมือ ของเรา.......
คนเรานี้หนา...จะพาให้ใจเลิกซึมเศร้า
ถ้ามีการให้อภัย ไม่ว่ากับใคร แม้กระทั่งกับตัวเอง.....
จงคิดว่า..เรานี้ ทำดีที่สุดแล้ว นะแก้วตา.....
ได้แค่นี้..เพียงแค่นี้....
มนุษย์เรา....เปลือกนอกอาจดูไม่เท่าเทียม....
แต่ในความคิด มีสิทธิ์ จะฝันจะสัมผัสสิ่งดีๆ อยู่ที่ใจเราจะบอก.....
จงค้นหาความสุขภายใน และ.....เชื่อมสายใยกับจักรวาล....
เรามีขุมทรัพย์ แห่งปัญญา ความสงบ ความรัก
และความเบิกบานใจ อันไม่สิ้นสุดอยู่ในตัว.....
จิตของเรานี้ดังสวนดอกไม้...อยากให้ดอกไม้งามบานสมบูรณ์.....
ในใจเรา..เราก็ต้องสร้างกำลังใจดีๆให้กับชีวิต.....
ถอน..วัชชพืช....เก็บสิ่งไม่ดีออกไป จากชีวีนี้...
เพาะฝันพืชพันธุ์ไม้งาม...ด้วยพลังใจ ในความเชื่อ..ว่า
โลกนี้..ยัง มีทางให้เราก้าวเดิน เพื่อเผชิญ..กับสิ่งใหม่ๆ...
เลิกฟูมฟาย คิดทำร้าย ให้ใจตัวเรายิ่งอ่อนแอ
ยอมแพ้พ่าย สิ้นไร้หวัง เสียที มิดีกว่าหรือ.....
หวัน...พลีใจดวงนี้ ที่มากมีความรัก
ความห่วงใย ไม่สิ้นหวัง พลังใจ...
มาเคียงข้าง ประโลมใจ ให้ทุกคนเริ่มต้น...
กับวันใหม่....วันสดใส...แสนดี มีชีวิตชีวา
ที่กำลังรอเราอยู่..อย่างผู้ชนะใจ.....
ไม่มีปัญหา...ถ้าฝันลอยลับไป....
จงทำใจ ว่ายังมีฝันใหม่...ใกล้เข้ามา..
ถ้าเราไขว่คว้า...ไม่ยอมท้อแท้ แพ้พ่าย
ใช้ชีวิต ที่คิดเป็น คิดดี มีความรัก
รู้จักให้...และอภัย...ในใจดวงนี้..ที่ยังเป็นของเรา...
และจงอยู่กับโลกใบนี้...ที่ไม่เคยมีอะไรแน่นอน..จีรังยั่งยืน
ไม่ว่าเศร้าหรือสุข....ไม่นานจะผ่านไปไม่หวนกลับมา...
ดั่งเฉกเช่นตัวเรา....ไม่นานวัน
ต้องไปพบจุดจบเดียวกัน..ไม่ว่าฉันหรือเธอ !....
29 กรกฎาคม 2546 22:44 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=418
ไม่มีวันของเราต่อไปแล้ว
ไม่มีแก้วกลางใจเคยใฝ่หา
ไม่มีวันออดอ้อนลบเหว่ว้า
ไม่มีวันเสียน้ำตาอีกต่อไป..
ไม่มีวันอ่อนแอยอมแพ้พ่าย
ไม่มีวันฝากใจกายให้หวั่นไหว
ไม่มีวันรักเธอหมดทั้งใจ
ไม่มีวันสะเทือนไหวให้ตรอมตรม
ไม่มีวันถอยหลังกลับไปหา
ไม่มีวันเสียเวลากับขื่นขม
ไม่มีวันรับฟังคำลมลม
ไม่มีวันร้าวระทมอีกต่อไป
ไม่มีวันของเราต่อแต่นี้
ไม่มีวันแสนดีให้หลงใหล
ไม่มีวันครวญขอสิ่งใดใด
ไม่มีวัน ไม่มีใจ ไม่มีใคร ไม่มีแล้วมันไม่มี ไม่มีวัน!
29 กรกฎาคม 2546 22:30 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=716
วิมานดินพุดพัดชา
.
มีคุณผู้อ่านน้อยนิดที่รักเหนียวแน่น
ตามติดและเป็นแฟนภาษาย้วยๆของ..
พุดพัดชา ท้วงทักมาว่า อยากให้พุดพัดชา
เขียนให้ภาษากระชับๆหน่อย
เพราะว่า อ่านไปอ่านมาชักจะ..เสพแทนยานอนหลับได้เลย...
ยิ่งยามวิเวกวิเหวโหว..ตอนดึกๆ
อ่านอ่านไปจะออกอาการ ง่วงงุนโงกเงก
เอาศีรษะเขกโขกจอคอมได้ ถ้าไม่ทันระวังนะคะ.....
จริงๆเป็นคนที่มีความดันทุรังสูงมาก
กับความเป็นตัวของตัวเอง
ที่เขียนคือภาษาที่ตั้งใจใส่เจตนาที่คิดว่าสวยสุด
สะท้อนสะท้านสะทือนไหว ในใจในความเป็นตัวเอง..ให้สุดฤทธิ์ สุดเดช
แต่มาบัดนี้..กริ่งเกรงว่าไปๆมาๆไม่นาน
คงต้องอ่านเองอยู่คนเดียวเป็นแน่แท้....
ขนาดบางคน..ที่สู้ฝืนทนกล้ำกลืนชื่นชม
พยายามให้กำลังใจมาตลอด ยังอดบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้..
ว่าถ้าหากย้วยยานอยู่อย่างนี้
ใครที่ไหนนี่จะอยากมายื้อยุด
ให้เลิกหย่อนยานมาเอาหวานแหววแต๋วจ๋าใส่หัวใจ
ยื้ดเยื้อซะไม่มีน่าเบื่อเหลือจะทน.
จนต้องทนๆทำเอาใจไปเซบไว้ทิ้งถังขยะ ใช่!จะสนใจอ่าน
ใช่!..จะไยดี
เฮ้อ..รู้น่า กำลังจะบอกนะคะ
ว่าที่เขียนๆนี่ไม่มีตำราวิทยายุทธิ์เลยนะ
เขียนตามใจแบบไม่มีที่มาที่ไป
ไม่มีไคลแมกซ์ ทะลักล้น ตอนสุดท้าย
ให้ได้อย่างนักเขียนปากทองปากกาฝังเพชร
ทั้งหลายทั้งปวงในยุทธจักรนักเขียน..
เพราะพุดพัดช้าชอบใช้แค่ปากกา Pilot Feed GP2 0.7
จากร้านLoft ที่ชอบซื้อมาตุนเอาไว้เขียน เพราะว่ามันลื่นดีจัง
และที่บ้านพุดพัดชาจะมีตะกร้านักอยากจะเขียน
ทั้งที่สานด้วยลวด ดีไซน์หรู และที่ถักด้วยเชือก..
ไว้ทั้งทิ้งและเก็บงานเขียนที่ยังไม่แล้วเสร็จ..
ให้หิ้วไปหิ้วมา ยามเคลื่อนที่ไปเขียนตามมุมต่างๆ.
.และไว้ขยำขยี้ทิ้งขยะ ที่เขียนไม่ดีไม่ถูกใจ ถึงใจ..
แถมจะมีกล่อง (หีบไม้) ใบใหญ่ ลายปลาสวยตัวใหญ่ยักษ์ข้างหีบ
เป็นกล่องเก็บรัก ไว้เก็บงานเขียนอันเป็นดวงใจ
ยิ่งกว่าเพชรพลอยมากค่าซะอีก.
ซึ่งตอนนี้มีเป็นร้อยๆเรื่องรอสำนักพิมพ์ปีกฟ้า
ติดต่อมาอยู่นะคะนี่.. ไม่รวมในไทยโพเอมที่มากมีมากมาย
กระจายกระจัดไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ..
ซึ่งกำลังตามพยายามนำมาเซบไว้ให้ได้มากที่สุด..
มาวันนี้..
ขอขอบคุณคนดีในดวงใจทุกท่าน.
ที่พยายามปลุกปลอบมอบกำลังใจให้เสมอมา
สอนให้พัฒนาเป็นนักเขียนที่มีสาระ
พยายามทั้งผลักทั้งดันทั้งเข็นทั้งกระชากใจ
ให้ยอมรับว่า หากจะเอาดีเอาได้ทางการเขียน
ก็ควรจะขยันศึกษาหาความรู้
อย่างคุณหมอวฤกหรือคุณม้าก้านกล้วย
ปรมาจารย์ทางด้านกานท์กลอน...
ทั้งๆที่..ใจดวงนี้ มิเคยหวังสิ่งใด
นอกจากตั้งอกตั้งใจรจนาสนองความอยากส่วนตัว..แค่นั้น....
วันนี้สบายใจดีจัง..เปิดเพลง.บรรเลงจากเปียนโนแสนไพเราะ
เลยมีอารมณ์ เล่าสู่กันฟัง.. อย่ารีบเบื่อนะคะ
คนดีที่รักทั้งหลาย(เอาอีกแล้วที่รัก ที่รักๆๆๆ)
เพราะพุดพัดชากำลังมีความสุขมาก
และกำลังเปิดหนังสือบ้าน....
Falling Water ของ Frank Llyd Wright ยอดสถาปนิกโลก
ที่ออกแบบบ้านพร้อมธารน้ำตกระรินไหล
ราวออกมาจากตัวบ้าน ซอนเซาะผ่าน
แอ่งหินงามเบื้องล่าง งามเลอล้ำและ
กลมกลืนกับป่าไม้ผลัดใบสีทองทั้งราวป่า
ที่งามดั่งภาพฝัน ในจินตนาการ
ในพงพฤกษ์ไพรจนน่าไหลหลง ดูไม่เบื่อเลย..
และอีกหลัง..Glass House ของ Philip Johnson
ที่เป็นกระจกทั้งหลังในราวไพรเฉกเช่นกัน
ให้นอนสัมผัสฝัน สัมผัสธรรมชาติ นอนนับดาวเดือน..มิรู้เบื่อเลย......
ทำให้พุดพัดชา......มีความสุขมาก
และหันมามองวิมานดินของตัวเอง..ในวันนี้....
พุดพัดชาจะมีโต๊ะเขียนหนังสือสไตล์โบราณ
ไว้นั่งเขียนหนังสือ. .และที่บ้านพุดพัดชา
จะมีกระจกรายรอบบ้านเลยสามารถปล่อยให้
ธรรมชาติลื่นไหลเข้ามาทายทักสัมผัสได้อย่างใกล้ชิด..
ยามเหนื่อยล้าจากงานเขียน
พุดพัดชาซื้อต้นโมก ดอกหอมกระจิ้ดริด
ที่ขณะนี้กำลังบานพราวหวานขาวนวลไปทั้งต้น
ที่สูงแผ่ก้านกิ่ง เหนือโต๊ะที่ใช้เขียนหนังสือ
เพื่อว่าให้งานฝัน ของพุดพัดชาทุกบรรทัดอวลไปด้วย
หอมงามละมุน ลองอ่านไปดมไปนะ...
บางทีจะได้กลิ่นหอมฟุ้งลอยล่องมาปลอบประโลมใจ
ให้เลิกดายเดียว เหงาเศร้า..ไปด้วยกันทุกอณูแห่งใจรัก
ที่พุดพัดชายินดีรินรดให้ด้วยจริงใจและ
ด้วยรักมากมีมากมายต่อทุกดวงใจ
ให้ใสงามสดชื่นแสนสุข....ทุกอารมณ์รู้สึกสุขเศร้าเคล้าไหว...ในงามงาน..
จากแนวตา ที่เขียนนี้จะมีซุ้มการะเวก และบ่อปลา ..
ในยามเย็นจะมีกลิ่นการะเวกส่งกลิ่นแกล้มมาประชัน
ให้งานเขียนงานฝันบรรเจิดใจเป็นยิ่งนักแล้ว...
เวลาเขียนงาน พุดพัดชาจะชอบมีดอกไม้สดหอมๆเคียงข้าง
ในโถลายครามบางที่จะเต็มไปด้วยกุหลาบๆและกุหลาบ
และจะจุดเทียนหอมงามตามมุมต่างๆวางไว้ในยามค่ำ
และบางค่ำคืนจะจุดตะเกียงโบราณ
เขียนหนังสือ หรือไม่ก็เขียนกับแสงเทียนให้วับวับแวม..
ให้งานหวามไหวด้วยใจดวงนี้ที่สุขล้ำ..เกินรำพัน
นี่คือชีวิตจริง..ของนักอยากจะเขียน..
ที่พากเพียร เขียนเรื่องรักโรแมนติก คนนี้
ที่เกิดมากับใจดวงนี้ที่มิได้เสแสร้งแกล้งทำ
เป็นผู้หญิงช่างฝัน อ่อนไหว
จนใครๆบอกว่าสมแล้วที่ใช้นามปากกาว่าพุดพัดชา
หรือทะเลที่มิเคยหลับไหล ผันแปรเอาแน่ไม่ได้ในบางครั้งครา
ยามอ่อนล้าใจเจอพายุร้ายพัดผันผ่านมา..
พุดพัดชาเขียนมาเล่า..กันฟังแค่อยากฝากฝัง
ฝากฝันฝากกายใจ ให้รักและเข้าใจพุดพัดชา
ว่ามีชีวิตติดดินและงามง่ายเพียงใด
ในโลกสับสนเร่าร้อนนี้ ที่ตามไม่ทัน
และเขียนเพื่อบอกว่า พุดพัดชาโชคดีนัก
ที่มีบ้านไว้ซุกกายใจ ในยามเจ็บช้ำกับสังคมห้ำหั่น
ที่ยังตามมาถึงบ้าน แต่ใจดวงนี้ไม่เคยท้อนะ
แม้บางทีจะพ้อกับโลกกับคนที่รัก
ด้วยเสียใจชั่ววูบวับแล้วดับหาย
ด้วยอาศัยใจดวงดีนี้ที่คิดอภัย ไม่เคยคิดร้ายใคร...
และบ้านคือวิมานของเราอย่างแท้จริง
ที่เราจะใส่ฝันสวยงามอย่างไรก็ได้
เพื่อให้กายใจเราสวยใสสดชื่นตามไปด้วยกัน.....
นะคนดี..
ค่ำคืนนี้..พุดพัดชาจะสร้างฝัน นอนกางมุ้งบาหลี
และจะจุดเทียนเวียนวนเขียนเรื่องรักงดงาม
ให้หวามไหว ฝากถึงดวงใจในฝันทุกคน
ให้อย่าเลิกฝันสรรสร้างสิ่งงามงดมอบให้แก่โลกในใจในฝัน
และโลกจริงของเรานี้ให้ลดเร่าร้อนรุนแรง แย่งชิง..
หวังใจว่าคงไม่หลับไหลจนเทียนไหม้มุ้งเสียก่อนนะ
29 กรกฎาคม 2546 10:38 น.
พุด
บ้านฉันมีเพลงฝันให้ฟัง
มีความหวังมีรอยยิ้มคอยปลอบหล้า
มีดวงใจใสงามรักเธอชั่วชีวา
มีดวงตาไว้อ่านงานละมุน
มีดอกไม้สยายกลีบรอน้ำค้าง
ยามฟ้าสางมีแสงเทียนรับโลกหมุน
มีหัวใจสร้างไฟฝันรับอรุณ
มีตะวันกรุ่นกลิ่นแดดละออทอทอดทอง
มีราตรีเรือนจำปีให้ฝากรัก
ให้ได้พักมองจันทร์หยาดหวานส่อง
มีน้ำใจใสงามรักทุกคนดั่งพี่น้อง
เหนือใดปองมีความรักคอยปลอบใจละไมละมุน!
29 กรกฎาคม 2546 09:44 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=65
พี่ที่รัก........
ฟ้าใกล้สว่างแล้ว...
เสียงนกการ้องจุ๊บจิ๊บระงม.....
อากาศเย็นสดชื่น......กลิ่นการะเวก แก้ว..
จำปี ...และพันธุ์ไม้ไทยนานา...ส่งกลิ่นหอม......
อวลละมุนมากับสายลมเยือกเย็น....ยามอุษาสาง
หวันจุดเทียนหอม...ตามมุมต่างๆของบ้าน....
และจุดตะเกียงโบราณแสนรักเพื่อเขียน
จดหมายถึงพี่....เปิดเพลงซึ่งอยากฝากไปกับสายลม....
ให้พี่ได้ยินคำครวญคร่ำ.........
ตอบใจตัวเองมานาน..
.แอบรอคอยเธอก็รู้.......
อยากให้เธอลองตรองดู......
ในความทรงจำ..เก็บไว้.....
ต่างคนมีทาง..ต้องเดิน ........
.อาจมีเวลาต้องไกล....
.หนึ่งคนยังคงรอใจ
ยังคงคอยไปอย่างนั้น ..........
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า....
หากยังมีใจคุ้นกัน....
จะโยงใยความสัมพันธุ์
มาจนพบกันใกล้ตา.......
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ.....
แบ่งปันในยามทุกข์ตรมไม่หวั่น.....
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกันจนเต็ม .........................
หวันคิดถึงพี่เหลือเกินค่ะ
ในเวลาอย่างนี้ บรรยากาศอย่างนี้..และกับใจดวงนี้..
ที่แสนสงบสุข...แต่ว้าเหว่ลึกล้ำ....จนเกินใจจะทน......
หวันตื่นมาเพื่อเตรียมของจะไปใส่บาตร...
เช้าวันนี้......เป็นวันสำคัญของคนไทยทั้งชาติ......
พี่คงทราบดี คงซึ้งดี ว่าวันที่ 12สิงหาคม
ของทุกปีนั้น เป็นวันที่ยิ่งใหญ่
มีค่ามหาศาลต่อใจของพสกนิกรชาวไทยเพียงใด.....
หวันเป็นเพียงธุลีเล็กๆที่ตั้งใจจะทำทุกสิ่งที่ดีงาม..
เพื่อถวายแด่พระองค์ท่าน
หวันคิดว่าวันนี้คือวันที่..เรา..
คนไทยทุกคนได้ร่วมร้อยดวงใจเป็นหนึ่งเดียวกัน...
เพื่อประสานสามัคคี..และ.
.แสดงความจงรักภักดีที่ตราตรึงในใจของเราทุกคนชั่วกาลนาน
พี่คะ....หวันเตรียมจัดของไปวัดด้วยใจ
ที่อิ่มเอิบอย่างเหลือเกิน........
ใจดวงเล็กๆดวงนี้อยากย้อนวันคืนกลับ....
ไปเป็นเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้งหนึ่ง
หวันยังจำได้ดีถึงยามเช้าแสนงาม..
ของชีวิตบ้านนอกของหวัน....
ยามเช้าที่เป็นวันสำคัญๆของชีวิต...
ที่หวันจะต้องตามคุณย่าไปวัด..
ไปทำบุญตามประเพณีไทยของเรา....
ที่หล่อหลอมให้วิถีไทยของเรามีความสงบงาม..
เรียบง่าย มากล้นน้ำใจ..ต่อทุกสรรพสิ่ง.........
หวันจะตื่นมาพร้อมกับเสียงไก่ขัน เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก.......
กลิ่นดอกราตรี โมกและดอกพุดริมรั้ว ได้น้ำค้างยามเช้าพรมพร่าง
มาหอมอวลปลุกนิทรา ......
เสียงถ่านประทุ
กลิ่นข้าวหอมร้อนๆที่เดือดปุดๆบนเตา
เสียงตำน้ำพริก เสียงภาชนะกระทบกัน
ล้วนแล้วแต่เป็นเสียงที่ทำให้หวันลุกจากที่นอน......
หวันมีหน้าที่จะต้องเตรียมดอกไม้เพื่อไปถวายพระ...
เป็นดอกไม้ที่หวันเก็บจากริมรั้วบ้าน
ชบาแดงจัดจ้าน .....บานชื่นหลากสี
ที่หวันคิดว่าคงแทนความเบิกบานร่าเริงใจ......
ดาวเรืองเหลืองละออ....
แทนความสว่างไสวของชีวิตชีวา.....
ทุกๆดอกคือความงามที่หวัน
คัดสรรด้วยใจดวงงามของหวันเอง.....
เอาความอิ่มเอิบของใจที่ใสงามและเย็นฉ่ำราวน้ำค้างยามเช้า
มาผูกเป็นช่อร้อยรัด ........
ทุกๆสิ่งที่เรานำไปวัดมาจากใจที่งามล้ำค่าดั่งมณี............
หวันจะช่วยคุณย่าจัดของทุกอย่างใส่ลงใน..กะเฌอ....
ซึ่งบ้านหวันเรียกอย่างนี้..
.กะเฌอ..คือภาชนะที่สานละเอียดยิบ
ด้วยไม้ไผ่ตอกละเอียด ด้วยฝีมือวิจิตรบรรจงของคนทางใต้
นำมาถักทอเป็นลวดลายงาม
ทุกวันนี้ที่บ้านหวันยังมีอยู่หลายใบ
และพี่จำได้ใช่ไหม มีใบหนึ่งเป็นใบเล็กๆที่พี่อุตส่าห์
แอบไปให้เค้าสานให้หวัน
เป็นของขวัญชิ้นพิเศษ
ที่หวันน้ำตาซึมเมื่อได้รับ
ความพิเศษที่เหนือค่า เหนือราคา...
.
เพราะหวันซึ้งใจเหลือเกินที่คนที่หวันรักนักรักหนา ..
และเรียกว่าผู้ชายคนพิเศษของหวัน...เข้าใจ
และมองเห็นความงามความละเอียดอ่อนเฉกเช่นใจเราเป็นดวงเดียวกัน
พี่คะ........ หวันเคยกลับไปบ้านที่เกาะ
และพยายามหามาเก็บไว้ เพราะหวันทราบดีว่า
ของเหล่านี้นับวันจะหายากยิ่ง......
หาคนใจดวงละมุนฝีมือละไมละม่อม....ที่จะมาประดิษฐ์
ประดอย ด้วยใจดวงงามทั้งดวง..ทุ่มเท..ถ่ายทอดยากยิ่งนัก...........
บางครั้ง..เวลามีงาน หวันจะนำมาใส่ผลไม้
และหวังว่าแขกของหวันสักคน
ที่มีใจละเอียดอ่อนจะมองเห็นรายละเอียดของงานแห่งชีวิตนี้......
แต่น้อยคนนัก
ทุกคนมัวแต่ดื่มกิน เฮฮาปาร์ตี้จนหลงลืมและมองข้ามไป
เราคนไทยยังโชคดีนัก
ที่..สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถองค์มิ่งขวัญ..ของเรา
พระองค์ท่านทรงรัก ทรงห่วงใยงานศิลปกรรมทุกประเภท
และมีโครงการศิลปาชีพ
เพื่อส่งเสริม สนับสนุน และอนุรักษ์งานศิลปของไทย
ให้ดำรงอยู่ เพื่อเป็นมรดกทางวัฒนธรรม
ที่น่าภาคภูมิใจชั่วกาลนาน
พี่คะ...โลกทุกวันนี้หมุนเวียนเปลี่ยนผันไป
ชีวิตทุกคนรีบเร่ง..ต่อสู้ แย่งชิง
เพื่อให้ได้มาสนองโลกแห่งวัตถุ
คงมีน้อยคนที่จะมีเวลามามองเห็นความงามประณีตของวิถีชีวิต
และมีเวลามาประณีตกับจิตภายใน แม้กระทั่งการเตรียมของไปวัด....
หวันถึงแสนเสียดาย เสียใจกับวิถีชีวิตสงบงาม
ที่หวันเคยมีเคยเป็นเคยได้สัมผัส
แต่หวันยังเชื่อมั่นว่า
ในบางชนบทที่ห่างไกลของประเทศเรานี้
จะยังคงเหลือวัฒนธรรมทางใจให้โลกนี้มีวิถี
ที่จะนำเราเดินไปตามเส้นทางสายงามของชนบท
ที่รายเรียงไปด้วยนาข้าว
พระอาทิตย์ดวงโต ลัดเลาะผ่านกองฟาง ข้ามลำประโดง
เพื่อใช้เส้นทางสายสวยที่ธรรมชาติหยิบยื่นมาให้นี้.......
นำเราไปสู่เส้นทางใจ
ที่จะกล่อมเกลา ให้ใจของเรา สะอาด สว่าง สงบ.............
และสร้างรากฐานความสุขทั้งสิ้นทั้งมวลของชีวิตเราหนึ่งนี้
ที่เราต้องอาศัยใจที่สว่างล้ำด้วยปัญญาแห่งการเรียนรู้
เพื่อจะมองโลก มองชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น
พี่คะ........พี่ทราบดีทุกๆโอกาส
ที่หวันเดินทางกลับบ้านเกาะของเรา หวันจะออกจากบ้าน
ตอนตีสาม ตีสี่ หวันจะเตรียมของใส่ท้ายรถเอาไว้
และไม่ลืมเลยที่จะเตรียมของพร้อมที่จะใส่บาตร
ไปด้วยทุกครั้งครา..............
หวันจะชงกาแฟหอมอ่อนๆ มีกลิ่นช่อเล็บมือนาง
จากประตูรั้วบ้านแกล้มกลิ่นกาแฟ
ในรถ เพื่อรับอรุณรุ่งแสนงามของชีวิต
และจะเปิดเพลงเย็นๆคลอเคล้า...........
ยามอุษาฟ้ากระจ่าง
ทั่วนภางค์สว่างแล้ว....
ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว
สว่างแล้วนะแก้วตา.....
แจ้วจำเรียง เสียงกระซิบสั่งดังสัญญา
กระซิบคำรักว่าอุษาสวาทวอน
อย่าข้องใจมอบฤทัยไว้ด้วยกัน
ยามน้องหนาวตัก
พี่ซบดวงพักตร์
อบไอรักให้อุ่นพลัน....
อย่าโศกสันต์ ขวัญตา
เจ้าอย่าลืมสัมพันธ์
ปองรักกันจนวันตาย........................
และเมื่อพ้นจากกรุงเทพ.....
แหงนมองออกไปยังฟากฟ้ายามเรื่อเรือง
ดาวดวงโตที่ระยิบระยับ จันทร์สีทองสุกปลั่งค้างฟ้า
จะทำให้ใจเรา มีพลังรับความเบิกบานในเช้า
วันใหม่ของโลก
เมื่อเข้าเขตเพชรบุรีเมืองน้ำตาล....
พี่ที่รักจะเห็นสองข้างทางที่จะทำให้
ต้องตื่นจาก ภวังค์....
พระอาทิตย์จะค่อยๆชักรถโผล่พ้นดงตาลออกมาเยี่ยม
เยือนทายทักโลก ....
ลำแสงสีทองจะค่อยๆ ทาบทา โลมไล้นาข้าว ราวกับจะค่อยๆ
พรมจูบลูบไล้ทุกรวงเรียว
เพื่อเผยอแย้มบานรับพลังแห่งชีวิต
นกกา..ผีเสื้อบินว่อน..
นกกระยางขาวราวภาพวาดสลับกับความเขียวขจี
ของพืชพรรณทุกกิ่งใบ
ทุกสรรพสัตว์ตื่นมาอย่างเริงร่าเพื่อสู้ฝัน สู้วันใหม่
ทิวเขาสลับสล้าง.....
เป็นฉากงามตระการตาตระการใจจนตื่นตาตื่นใจ...........
เบื้องหน้านั้นคือโลกแห่งความฝัน..
หรือโลกแห่งความจริง.....ใกล้ตาใกล้ใจจน
เราสัมผัสได้ ......
และที่นั่นจะมีพระภิกษุเดินเป็นแถวยาวเพื่อให้ชาวบ้านใส่บาตร
หวันพรรณนาความงามที่ธรรมชาติเมตตา
ให้แก่มวลมนุษย์ออกมาเป็นภาษา
เขียนยากลำบากยิ่ง
นาทีนั้น หวันอยากเกิดมาเป็นกวี
อยากเกิดมาเป็นนักประพันธ์เอก
อยากเกิดมาเป็นนักวาดรูป......
ที่จะได้สะท้อนใจ ....สะท้อนความงามออกมา
ให้โลกรับรู้ได้อย่างหมดจด
เท่าที่ใจของหวันได้สัมผัสเห็นงามละเมียดละไมนี้
จากใจที่อ่อนโยนดวงนี้
พี่คะ.......หวันเล่าไปยาวเลย
เพราะอยากจะบอกผู้ชายคนดีคนพิเศษสุด
ของชีวิตหวันให้ได้รับรู้ถึงความคิด..
ความรู้สึกของหวันที่ยากนักที่ใครจะได้สัมผัสและ
หยั่งถึง ดังเฉกเช่นพี่
ซึ่งพร้อมเปิดห้องหัวใจที่จะเข้าใจเสมอมา..และคงตลอดไปนะคะ
หวันกลับจากวัดก็มาเขียนจดหมายนี้ต่อ
คงเป็นจดหมายที่ยาวมาก เพราะหวัน
ใช้ใจทั้งดวงของหวันเขียนทุกสิ่งถึงพี่....
ไปวัดวันนี้ หวันมีความสุขมากล้น
ลั่นทมขาวคู่ใจหวันยังบานอวดดอกสะพรั่ง
หวันทรุดตัวนั่ง..และเก็บดอกร่วงหล่นมาทัดหู
ใจหวังจะให้หอมไปถึงเส้นผม โลมไล้แทรกซึม
ไปประโลมใจดวงร้าวให้สร่างซาจากคิดถึงพี่......
หวันชอบวัดนี้ เพราะเป็นวัดที่มีต้นไม้มากมายราวจำลองป่ามา
หวันชอบเดินทอดน่องชมนกชมไม้.......
และคิดไปว่านี่คือสวนแห่งธรรม..........
ธรรมชาติจริงๆ........
ที่นี่มีหนังสือธรรมมะมากมายให้อ่าน
เพื่อกล่อมเกลาจิตใจ
และค้นหาแสงธรรมแห่งจิตวิญญาน
เหล่าพระสงฆ์ที่เป็นตัวแทนของพระบรมศาสดา
ได้เขียนชี้ทาง นำทาง หลวงพ่อพุทธทาส....
หลวงพ่อปัญญา.....หลวงพ่อเทียน...
หลวงพ่อชา ....หลวงพ่อจรัญ.........
และอีกนับไม่ถ้วน..............ในเส้นทางสายจิตนี้
อยู่ที่เราจะมีดวงตามองเห็นธรรมหรือไม่.........................
และค่ำคืนนี้......
หวันก็ไปที่ศูนย์เมืองทองใกล้บ้าน ซึ่งกำลังมีงานค่ะ...
.เพื่อไปจุดเทียนถวาย
พระพรแด่พระองค์ท่าน..
มิ่งขวัญของใจปวงชนชาวไทยทุกๆดวง.........
หวันน้ำตาซึม.....
เมื่อมองเห็นแสงเทียนพริบพราว สว่างไสว ตอกย้ำใจให้รู้ว่า
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใจของคนไทยทุกดวง
ก็ยังมีที่ยึดเหนี่ยว แน่นเหนียวเป็นหนึ่งเดียว
ด้วยพระเมตตา บารมีจากน้ำพระทัย ที่ปกเกล้า..
ปกกระหม่อมมานานนับหลายทศวรรษ
หยดน้ำตาเทียน
ทำให้นึกถึงพระเสโทจากพระวรกายของพระองค์......
ที่ยอมทุ่มเทจนแทบทานทนไม่ไหว
เพื่อพลีให้แผ่นดินนี้ มีสุข สงบ ร่มเย็น
เป็นแผ่นดินธรรม แผ่นดินทอง เพื่อลูกหลานชาวไทย.........
หวันน้ำตาซึมด้วยปลื้มปิติ ด้วยสำนึก
ด้วยใจที่ตั้งมั่น....ว่าแม้เราจะเป็นเพียงธุลี
แต่ทุกธุลีนี้คือส่วนหนึ่ง
ที่จะหลอมรวมให้ไทยนี้มีแผ่นดิน
ที่เราจะเชิดหน้าบอกใครได้อย่างภาคภูมิ
ว่า..........เราคือคนไทย ..เรามีแผ่นดินของเรา .....
เรามีพระมหากษัตริย์ไทยและพระบรมราชินีนาถที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
เกินจะเปรียบปาน......................................
พี่ที่รัก......หวันหวังว่าพี่ซึ่งเป็นข้าราชการ..
ข้าของแผ่นดินนี้ คงทำหน้าที่ได้มากกว่าหวัน
งานของพี่ปกป้องแผ่นดินนี้โดยตรง...
หวังว่าพี่คงรู้ว่าหน้าที่ของมนุษย์นั้นคืออะไร
โดยเฉพาะหน้าที่
ของลูกผู้ชายคนดี ต่อแผ่นดิน ต่อชาติ
และเพื่อให้ผู้หญิงคนนี้ของพี่ภูมิใจ........
หวันคิดถึงพี่มากล้น มากเกินกว่าจะบอก
มากเกินกว่าจะนำสิ่งใดๆมาเปรียบเปรย
แผ่นฟ้า แผ่นดิน แผ่นน้ำ น้อยไป
เมื่อเทียบกับใจดวงนี้ที่รักพี่แน่นหนักนัก
หวันขอฝากบอกเพียงว่า
เหนือความรักระหว่างเราสอง
หวันอยากให้พี่รักแผ่นดิน
ของเรา เพราะเราได้เกิดมาเพื่อพบ.....
และรักกันก็เพราะผืนดินไทยแห่งนี้......นะคะคนดี
.............
ภาพประกอบที่เห็นคือพะงันงาม
และจากสวนทะเลขวัญของพุดพัดชา
จะเดินขึ้นมามองวิวงามเฉกสวรรค์ลอยเลื่อนมาเยือนหล้าได้ค่ะ
และหากอ่านคลอเพลงแคริบเบี่ยนบลูประกอบนะคะคงยิ่งบรรเจิดค่ะ
ด้วยรักล้นใจไม่รู้จบค่ะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
850
