7 มิถุนายน 2548 16:01 น.
พี่ดอกแก้ว
เขาว่าฉันมากมายในเรื่องผิด
ฉันเลยเก็บไปคิดจนหนักหัว
ยิ่งทบทวนกระบวนความยิ่งตามัว
ความโกรธรัวประทับกับหัวใจ
ทำไมหนอมาต่อว่าอย่างนี้
ทำไมจึงย่ำยีไม่ปราศรัย
ทำไมคิดเข้าใจผิดอยู่ร่ำไป
ทำไมและทำไม ทำไมกัน
ความฟุ้งซ่านดาลเดือดเผาเลือดดี
ผงโทสะคละคลีให้หุนหัน
น้ำหนักของตัวตนพุ่งฉับพลัน
ทำไมทำกับฉันไม่เหลือดี
ยอมไม่ได้ ใจไม่ยอมไม่พร้อมจบ
เพราะทำนบอัตตาหนาศักดิ์ศรี
ไหลบ่าล้นความคิดปิดไมตรี
อย่ามาทำเช่นนี้ฉันไม่ยอม
ยิ่งครุ่นคิดยิ่งติดในตัวตน
ทิ้งเหตุผลอุปาทานซ่านหล่อหลอม
แบ่งเธอฉันเราเขาไม่ประนอม
อดีตล้อมปัจจุบันไร้ปัญญา
เพราะถือตนจึงถือสาว่าผิดถูก
เพราะถือตนจึงปลูกต้นปัญหา
เพราะถือตนจึงเหนื่อยเหลือคณา
เพราะถือตนจึงบ้ากับเรื่องราว
ในชีวิตคิดไปไม่มีตน
มีเพียงเหตุกับผลให้สืบสาว
มีเกิดขึ้นดับไปเป็นครั้งคราว
ที่ทอดยาวคือความคิดฤทธิ์อัตตา
3 มิถุนายน 2548 08:17 น.
พี่ดอกแก้ว
วันเดือนผ่านวิจารณ์วิจัยตน
พบเหตุผลความคิดจิตเหลวไหล
พบทางออกจากเงื่อนที่ร้อยใจ
เปลี่ยนบทไปกำกับจับละคร
ความต้องการเกิดในใจได้รับรู้
จึงหยุดดูท่าทีที่หลอกหลอน
รู้ความจริง..ไม่จำเป็น...ควรตัดรอน
บัญชาใจต่อกรดับต้องการ
มีเสรีชี้นิ้วและผิวปาก
เลือกเปลี่ยนฉากสั่งใจให้กล้าหาญ
ริดนิวรณ์สอนจิตบัญชาการ
ชนะมาร...ด้วยใจไร้โซ่ตรวน
พลิกบทเป็นจอมทัพจับข้าศึก
ใช้ปัญญาลุ่มลึกมาไต่สวน
ตัดต้องการประหารเหตุสร้างชนวน
ปิดขบวนไฟทุกข์รุกชีพลาม
อยู่ด้วยความจำเป็นเช่นสันโดษ
พิจารณาประโยชน์ในกาลสาม
ปัจจุบันอนาคตให้งดงาม
เพื่อสู่ความสูงสุดหยุดเกิดเอย
1 มิถุนายน 2548 09:14 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อยามเยาว์เขลาความตามไซ้ซัก
อยากรู้จักนกน้อยคอยเฝ้าถาม
อยากรู้จักดอกใบและไม้งาม
อยากรู้จักลุกลามเรื่องรอบตน
เมื่อเข้าเรียนเขียนอ่านการศึกษา
รู้วิชามากมายได้ฝึกฝน
จากที่เคยถามไถ่ใครหลายคน
หันพึ่งตนค้นคว้าวิชาชาญ
เมื่อทำงานผ่านกลเกมชีวิต
รู้จักสิทธิ์เติมศักดิ์อัครฐาน
รู้จักโต้เหตุผลวิพากษ์วิจารณ์
ประสบการณ์สานปีกรู้หลีกบิน
บางคนหยุดการเรียนไม่เพียรรู้
ดูหมิ่นผู้เคยให้ปัญญาสิน
บ้างถือตนเหิมกล้าท้าฟ้าดิน
หรือเข่นสิ้นผู้ขวางอย่างดูแคลน
นึกสลดหดหู่ผู้ประมาท
หลงในความเก่งกาจอย่างเหลือแสน
ทะนงหนักหลักตนจนพ้นแดน
ทิฏฐิแม้นภูผาน่าตกใจ
ไหนเลยจะมีผู้รู้ทุกสิ่ง
เว้นพระพุทธองค์ผู้ยิ่งปัญญาไข
ในเรื่องของความรู้นั้นกว้างไกล
หาเพียงใช่ลำธารผ่านพนา
ยังมีใหญ่กว่าธารให้พานพบ
เมื่อประสบลำคลองล่องมัจฉา
จากลำคลองไหลลงลุ่มคงคา
สู่ทะเลและมหาสมุทรชล
จึงไม่ควรด่วนได้ในภูมิรู้
ดุจแก้วน้ำคว่ำอยู่ที่กลางหน
ไร้ประโยชน์เพราะกรอบครอบกมล
อย่าปล่อยตนเย่อหยิ่งทิ้งธารา
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1486
