20 ตุลาคม 2547 12:13 น.
พี่ดอกแก้ว
คราวผิดหวังครั้งใดใจมืดมิด
โทสะปิดดวงตาพาหม่นหมอง
แม้นโลกกว้างสว่างไปด้วยแสงทอง
กลับเพ่งมองแต่รอยดำความช้ำใจ
แล้วอำพรางสร้างฉากฝากเรื่องเศร้า
เพราะใจเขลาย้ำคิดติดนิสัย
เหมือนสีดำซ้ำทาหนาทึบไป
ดังราวไพรรกร้างห่างสมบูรณ์
เปิดม่านไพรเปิดใจให้ไร้ม่าน
เปิดห้วงกาลสู้ใหม่ไม่สิ้นสูญ
เปิดรอยก้าวประสบการณ์เพื่อเพิ่มพูน
เปิดตำนานทวีคูณจากสงคราม
เป็นบทเรียนเพียรฝึกให้นึกรู้
เลือดนักสู้ฆ่าได้ไม่ควรหยาม
หากล้มลงถูกปลงชีพคุกคาม
ดีกว่าความอ่อนแอแพ้ใจตน
ใบไม้ผลัดผลิใหม่ไม่ยอมท้อ
ยังแตกช่อล้อไกวไปทุกหน
ตราบถึงวันสิ้นแรงจะบันดล
คือวันที่สิ้นตนเพราะความตาย
อย่าทำร้ายตัวเองด้วยเพลงเศร้า
อย่าโทษเขาว่ามิใช่มิตรสหาย
อุปสรรคอยู่ที่เราไม่ฟื้นกาย
ทำใจวายด้วยมือตนคนอ่อนแอ
19 ตุลาคม 2547 06:57 น.
พี่ดอกแก้ว
ดาวเรืองเรื่อเรืองใจ
ร้อยมาลัยซ้อนมาลี
บูชาพุทธบดี
สถิตย์ที่แท่นทรงธรรม
เรืองรองส่องเวไนย
ถึงห้วงใจให้จดจำ
แจ่มแจ้งกระจ่างคำ
ส่องสว่างดั่งสุรีย์
ดาวเรืองเรื่อเรืองรอง
หมายใจปองสุขเสรี
ทาบทอก่อความดี
เป็นพื้นฐานประสานใจ
แม้นดาวสิ้นเรืองรอง
กลีบหล่นกองทั่วไผท
อุดมการณ์ยังคงไว้
ไม่เคยท้อต่อเหตุการณ์
ซึมซับกระแสใจ
จากมิตรไว้นานเท่านาน
มิโรยมิร้างราน
ยังเรืองรองผ่องดาวเรือง
17 ตุลาคม 2547 19:50 น.
พี่ดอกแก้ว
ปลูกเรือนไว้หมายพบประสบขวัญ
กี่ร้อยวันยังรอขอเคียงหมาย
โรยไมตรีแทนรั้วไว้ล้อมกาย
ขึงเส้นสายรักระหว่างทางสัญจร
รอผู้มาเยี่ยมเยือนเรือนแห่งนี้
น้อมฤดีสู่ใจไม่ทอดถอน
ขอต้อนรับสัมผัสด้วยอาทร
และต่อกลอนเพลงกานท์ประสานกัน
เมื่อใดหนอรอวันนั้นมาถึง
เพียงคำนึงถึงเธออย่างเพ้อฝัน
ได้แต่ส่งห่วงใยไปให้กัน
ทุกคืนวันส่งไปไม่รอรี
เรือนแห่งรักจักรอขอพบรัก
ด้วยสลักใจไว้ไม่หน่ายหนี
อาจเงียบเหงาคราวร้างห่างฤดี
หัวใจนี้ยังปองครองรักเธอ
อย่าเพ้อเศร้าร้าวรานปานรักลวง
ใจอีกดวงห่วงหาอยู่เสมอ
เหนื่อยมากไหมในภาระที่พบเจอ
เรือนหลังน้อยคอยเธอมาผ่อนกาย
ฝากกระซิบริมโสตขอโทษนะ
อาจเลยละการรับกลับเมื่อสาย
ด้วยจัดเตรียมความรักไว้มากมาย
จนบดบังรูปกายไม่พบกัน
16 ตุลาคม 2547 07:24 น.
พี่ดอกแก้ว
อย่าเร่งร้อนผ่อนใจให้เย็นนิด
มาครวญคิดอีกหน่อยสักร้อยหน
พระศาสดาตรัสแจ้งแสดงกล
ถึงเหตุผลเสื่อมกาลประหารธรรม
เพราะมนุษย์มิหยุดความชั่วช้า
ยิ่งเวลามาก พ.ศ.ก่อถลำ
คนดีจะลดน้อยถอยผู้นำ
คนถือธรรมเดินดงไม่คงเมือง
คนชั่วช้าจักมาครองความใหญ่
สร้างนิสัยนิยมผิดให้คิดเฟื่อง
ผิดเป็นถูกปลูกใจคนทั้งเมือง
และสร้างเรื่องเชิดตนบนอุบาย
ที่ทำได้คือสู้ไปในทางตรง
ด้วยใจจริงอย่างมั่นคงและสืบสาย
ตามอำนาจหน้าที่ไม่เกินกาย
หากเกินแล้วอาจมลายเป็นพิษภัย
การวางใจในสิ่งที่ทำแล้ว
คือใจแก้วแน่วแน่คิดแก้ไข
เมื่อมีผลปรากฏประการใด
ต้องยอมรับด้วยใจนักสู้จริง
สุดฝีมือคือแค่นี้ที่ทำได้
แล้ววางใจยอมรู้ดูทุกสิ่ง
ที่เกิดขึ้นในตนไม่เอนอิง
พักใจให้สงบนิ่งเพิ่มพลัง
จึงค่อยหาทางสู้กู้ต่อไป
หากไม่สิ้นชีวิตไซร้อย่าไร้หวัง
ทำเพื่อสาธารณะด้วยพลัง
และจริงจังรักษ์ตนให้พ้นภัย
14 ตุลาคม 2547 07:58 น.
พี่ดอกแก้ว
วันที่แดดแผดกล้าพาร้อนรุ่ม
ความเหนื่อยรุมกายแล้งแห้งระโหย
ยามเย็นย่ำคล้ำม่านราตรีโปรย
ความล้าโรยปิดทางขวางพลัง
แม้ยังไปไม่ถึงซึ่งจุดหมาย
เคยแพ้พ่ายขื่นขมไม่สมหวัง
ยังคงเดินต่อไปอย่างจริงจัง
ไม่หยุดยั้งรอยเท้าที่ก้าวเดิน
ผ่านทางโค้งมากมายมาหลายครั้ง
เกือบพลาดพลั้งร่วงหล่นบนเขาเขิน
ฝ่าพายุที่โหมพัดจัดเหลือเกิน
ร่องริ้วรอยยับเยินเกลื่อนผิวกาย
ผ่านร่มไม้ชายน้ำยามเหนื่อยอ่อน
ได้เอนกายพิงขอนผ่อนเส้นสาย
ตะวันยังเรืองรุ่งงามพุ่งพราย
รอก่อนนะ..ฉันหมายไปพบตะวัน
จะไปทาสีฟ้า..ให้ฟ้าสวย
จะวานลมให้ช่วยพัดความฝัน
จะไปช่วยสาดลำแสงสุริยัน
ให้โลกพลันงดงามด้วยความดี
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1956
