7 สิงหาคม 2546 12:48 น.
พี่ดอกแก้ว
ที่ปลายทางสุดท้ายในชีวิต
ไร้มวลมิตรเคียงข้างอย่างเคยใกล้
เหลือแต่ความโดดเดี่ยวอยู่เปลี่ยวใจ
ความอ่อนโยนสิ้นไร้ผู้นำพา
มอบน้ำใจให้ไปไม่เคยหวง
สร้างความดีทั้งปวงเพื่อโลกหล้า
ยังแพ้พ่ายใจคนบนมายา
มิเห็นค่าน้ำใจที่ให้จริง
ได้แต่ปลอบใจตนให้พ้นโศก
ใดในโลกล้วนเปลี่ยนไปทุกสิ่ง
ที่ได้รับได้เห็นความเป็นจริง
เพราะทำสิ่งเหตุไว้ในก่อนกาล
เมื่อเวลาคราเหมาะเพาะให้ผล
กรรมบันดลให้เป็นไปในสังสาร
แม้นทำดีเพียงใดในสันดาน
แต่ผลพาลอดีตกรรมยังตามทัน
วันนี้รับกรรมเก่าอย่างเข้าใจ
แม้นสิ้นไร้เพื่อนเคียงเรียงความฝัน
เพราะรู้ว่าความดีที่ทำนั้น
อนาคตสักวันส่งผลงาม
ที่ปลายทางสุดท้ายในชีวิต
แม้นไร้มิตรเคียงใกล้คอยไถ่ถาม
ยังยืนยันขันต่อก่อนิยาม
สร้างคุณงามฝากไว้ในปฐพี
6 สิงหาคม 2546 21:14 น.
พี่ดอกแก้ว
จรดขอบฟ้ากว้างใหญ่ในผืนหล้า
จรดเขตขอบพสุธาที่ไพศาล
จรดใจฉันมั่นไว้อย่างเนาว์นาน
จรดฤดีนี้ประสานกาลเวลา
แม้นแสนไกลไม่อาจได้พบพักตร์
จะฝากรักไว้ตรงนี้ที่แผ่นหล้า
จะฝากดินให้ถวิลทุกเวลา
จะฝากคำไว้ว่ารักสุดใจ
ระยะทางห่างแค่ไหนไม่สำคัญ
โปรดจำฉันว่ารักเธอเหนือสิ่งไหน
และจะรออยู่ตรงนี้ตลอดไป
ตราบสิ้นลมหายใจจะรอเธอ
5 สิงหาคม 2546 20:33 น.
พี่ดอกแก้ว
กระพริบตาพร่าเลือนเหมือนได้พบ
ไออุ่นนั้นยังอบอวลผิวแผ่ว
สัมผัสยิ่งกล่อมใจในรักแล้ว
สำเนียงแว่วกระซิบหวานผ่านโสตมา
ถามถึงความห่วงใยคราไกลกัน
ทุกคืนวันรู้ไหมใครห่วงหา
คำอ่อนหวานพร่ำขานเจรจา
ทบทวนคำสัญญาให้คำนึง
จึงลอยล่องท่องใจไปกับฝัน
ใครคนนั้นมาใกล้ชิดให้คิดถึง
รูปรอยยังฝังใจให้ตราตรึง
คำหวานซึ้งยังกึกก้องในห้องใจ
กระพริบตาพาใจให้รับรู้
แท้เพียงผู้เพ้อรักหนักพิษไข้
ใครคนนั้นยังคงอยู่ไกลแสนไกล
ได้แต่รอว่าเมื่อใดจักคืนมา
5 สิงหาคม 2546 14:57 น.
พี่ดอกแก้ว
อันยศศักดิ์อัครฐานตระการทรัพย์
หาใช่รับประกันถึงนิสัย
ตระกูลวงศ์พงศ์เผ่าจากเหง้าใด
ก็มิใช่วัดคุณค่าว่าเป็นคน
ทรัพย์สมบัติมากล้นปรนเปรอให้
ก็เป็นเพียงเครื่องไร้ความขัดสน
หากศีลทานราญบิ่นสิ้นกมล
คำว่าคนก็หมดค่าราคาบุญ
อยู่ตรงไหนในความเป็นมนุษย์
ที่สูงสุดปัญญาพาอุดหนุน
คือเมตตาอารีมีค่าคุณ
รู้จักบุญจักบาปทราบเรื่องกรรม
แม้นต่ำต้อยด้อยยศลดสรรเสริญ
ก็มีสิทธิจำเริญความเลิศล้ำ
ให้มีค่าควรคนบนรอยกรรม
เพื่อสร้างธรรมสร้างทานสานความดี
5 สิงหาคม 2546 14:49 น.
พี่ดอกแก้ว
เกลื่อนกลิ่นซาบอาบนาสาคราใกล้รุ่ง
กลางท้องทุ่งริมลำธารผ่านวิถี
มวลไม้ดอกบอกช่อล้อรวี
ผ่านแสงสีรุ่งรางกลางทุ่งทอง
ใบไม้หยอกบอกรักทักดอกไม้
ฝากหัวใจไว้ตรงนี้ที่เราสอง
อาบกลิ่นหอมย้อมใจให้ปรองดอง
และใฝ่ปองรักนี้ที่รักเดียว
เก็บดอกไม้มาถักร้อยเป็นสร้อยรัก
หมายสมัครหนึ่งใจให้แลเหลียว
รวมกลิ่นหอมงดงามความกลมเกลียว
มอบแด่เธอผู้เดียวนิจนิรันดร์
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
906
