15 สิงหาคม 2546 07:29 น.
พี่ดอกแก้ว
เป็นริ้วรอยเวลามากรีดกด
ให้รู้รสชีวิตสิทธิทั้งหลาย
ได้พบความงามล้ำพรรณราย
และวุ่นวายร้ายล้นอัปลักษณ์
บางคราวเหงาเศร้าทรวงทวงถามฟ้า
ดั่งธุลีไร้ค่าอันต่ำศักดิ์
นอกสายตาผู้ใดจะทายทัก
อยู่ในปลักอารมณ์ขมขื่นใจ
บางคราวราวมณีที่สูงค่า
เขาถนอมนักหนาเอาใจใส่
ดุจเพชรงามร้อยเหลี่ยมเจียรนัย
ที่วางไว้บนเรือนแห่งราชา
สลับความเหลี่อมล้ำต่ำสูงนี้
ให้ชีวีรับบทที่มีค่า
รู้สัมผัสรสร้ายแห่งมายา
หลอมให้กล้าแกร่งสู้อยู่บนทาง
ทุกรอยแผลแท้คือชัยชนะ
ที่อดทนเสียสละแม้อ้างว้าง
ทุกรอยยิ้มคือหัวใจไม่เจือจาง
จากแรงสู้อยู่อย่างไม่มืดมน
ผ่านเวลามาพบประสบศิลป์
จึงหมายจินต์จารตำนานที่ผ่านหน
ให้ปรากฏลายสือสื่อกมล
อักษราค่าล้นบนกลอนกานท์
ไว้เป็นอย่างต่างแบบไม่แคบคิด
ด้วยชีวิตไม่ราบรื่นชื่นสุขศานต์
ไว้เป็นบทช่วยจำย้ำเหตุการณ์
ของวันวานเพื่อพรุ่งนี้ที่ดีงาม
15 สิงหาคม 2546 07:25 น.
พี่ดอกแก้ว
พิรุณพร่างร่างละออก่อความชื้น
ปลุกใบไม้ให้ตื่นจากหลับใหล
เริงระบัดวรรษาจากฟ้าไกล
เขียวขจีปรี่ใบไล้แสงทอง
มองหยดน้ำตามใบที่ใสพราว
ร่างแวววาวกลิ้งหล่นไม่หม่นหมอง
กระทบดินสิ้นแล้งแหล่งละออง
ก็เจิ่งนองซึมรากผู้พรากใบ
อีกไม่นานท้องธารจะเอิบอิ่ม
พฤกษาปริ่มเปี่ยมชุ่มชอุ่มไหว
จะผลิดอกออกผลบนช่อใบ
ในพงไพรไม่ร้างห่างอุดม
มีเพียงหนึ่งซึ่งไร้ความหมายแล้ว
ดุจรากแก้วขาดสายกลายความขม
ถูกพิษรักกร่อนใบให้ระทม
กิ่งก้านเฉาร้าวระบมเพราะแผลใจ
แม้นวรรษาพร่างสายให้ความชื่น
มิอาจปลุกให้ตื่นจากหมองไหม้
ยิ่งท่วมท้นพ่นพิษสะกิดใจ
ส่งกิ่งใบติดเชื้อไม่เหลือดี
แม้นฝนหลั่งสั่งฟ้ากี่คราครั้ง
ไม่อาจยังต้นรักเพียงต้นนี้
ให้งอกงามแตกใบได้ผลดี
รอนาทีล้มร่างลงกลางดิน
13 สิงหาคม 2546 23:01 น.
พี่ดอกแก้ว
ที่ปลายทางสุดท้ายในชีวิต
ไร้มวลมิตรเคียงข้างอย่างเคยใกล้
เหลือแต่ความโดดเดี่ยวอยู่เปลี่ยวใจ
ความอ่อนโยนสิ้นไร้ผู้นำพา
มอบน้ำใจให้ไปไม่เคยหวง
สร้างความดีทั้งปวงเพื่อโลกหล้า
ยังแพ้พ่ายใจคนบนมายา
มิเห็นค่าน้ำใจที่ให้จริง
ได้แต่ปลอบใจตนให้พ้นโศก
ใดในโลกล้วนเปลี่ยนไปทุกสิ่ง
ที่ได้รับได้เห็นความเป็นจริง
เพราะทำสิ่งเหตุไว้ในก่อนกาล
เมื่อเวลาคราเหมาะเพาะให้ผล
กรรมบันดลให้เป็นไปในสังสาร
แม้นทำดีเพียงใดในสันดาน
แต่ผลพาลอดีตกรรมยังตามทัน
วันนี้รับกรรมเก่าอย่างเข้าใจ
แม้นสิ้นไร้เพื่อนเคียงเรียงความฝัน
เพราะรู้ว่าความดีที่ทำนั้น
อนาคตสักวันส่งผลงาม
ที่ปลายทางสุดท้ายในชีวิต
แม้นไร้มิตรเคียงใกล้คอยไถ่ถาม
ยังยืนยันขันต่อก่อนิยาม
สร้างคุณงามฝากไว้ในปฐพี
13 สิงหาคม 2546 22:54 น.
พี่ดอกแก้ว
สายรุ้งพรรณรายหลายร้อยสี
เหลือบรวีงามเด่นเฉกเช่นฝัน
ความดีงามความหวังยังผูกพัน
จึงได้กลั่นอักษราภาษาจินต์
ผดุงค่าเทิดคำลำนำพจน์
ร้อยเรียงจรดประพันธ์วรรณศิลป์
ฝากเพื่อนพ้องน้องพี่ให้ยลยิน
ณ แดนถิ่นเคยเนายามเข้ามา
สายรุ้งพลุ่งพลาดวาดเส้นสาย
เป็นลวดลายประดับกับเวหา
สายเพลงพจน์บทนี้จากอุรา
คนรักษ์ค่าอักษรกลอนประพนธ์
จากฤดีที่กระจ่างมิร้างเลือน
มาย้ำเตือนน้องพี่นี้อีกหน
น้อยมาลัยวจีฤดีดล
ฝากแด่คนเคยคุ้นให้อุ่นใจ
แพรรวีสีรุ้งจรุงเด่น
เหมือนจะเน้นนภาจ้าสดใส
แพรพจน์บทประพันธ์อันวิไล
จะส่องใจให้คะนึงคิดถึงกัน
แม้มิพบสบพักตร์สักเพียงนิด
ถ้อยลิขิตเตือนตาพาสุขสันต์
มาร่วมวงศ์ดำรงลักษณ์อีกสักวัน
ถ้อยคำอันล้ำค่าอย่าได้เลือน
13 สิงหาคม 2546 22:49 น.
พี่ดอกแก้ว
เย็นย่ำพลบค่ำแล้ว สนธยา
หมายแมกไม้พักพา ผ่อนไข้
เหิรลมฝ่าลมมา ลำบาก
เหนื่อยยากทุกวันให้ ทุกข์ท้นหนทาง
ค่ำคืนฝืนหลับค้าง แรมเคียง
แผ่วแผ่วแว่วสำเนียง สะท้อน
พฤกษ์ไพรสะพรึงเสียง นกป่า
ดุดันหมายขู่ข้อน ยอกย้อนเหยื่อกาม
พรั่นพรึงถึงพิษผู้ หมายปอง
โดดเดี่ยวตามครรลอง ชีพสู้
หลายพวกหลายหมู่จอง จับโจทย์
ด้วยโกรธที่ล่วงรู้ ว่าร้ายหมายเลว
พร่างแสงสูรย์ส่องไม้ เลือนลาง
อรุณรุ่งพรายพราง เบิกฟ้า
เตรียมผินสู่เส้นทาง กำหนด
จรดจิตเจิดจ้า ดั่งท้าแสงทอง
แม้นพบกับสิ่งร้าย ไล่ตาม
แม้นจักหลบหลีกขาม ไม่พ้น
แม้นติดบ่วงที่ลาม รุกไล่
แม้นจะพบทุกข์ล้น ไม่พ้อต่อเพรง
ที่ได้รับเช่นนี้ เพราะใคร
คือพิษที่ตนวางไว้ ก่อนหน้า
ทำเหตุที่โยงใย ให้พบ
จึงแพ้ภัยเองอ้า ไม่พ้นผลกรรม
ได้รู้เหตุผลไซร้ ใจเบา
บินสู่เป้าหมายเรา ไม่ช้า
ทำสิ่งคลายโง่เขลา ให้สิ้น
จึงผกผินทายท้า เลิกย้ำกรรมเวร
กำหนดจิตล่วงรู้ อารมณ์
กระทบแล้วไม่ตรม เมื่อเคล้า
ปัญญาตัดด้วยคม สมเหตุ
แปรเปลี่ยนผลสิ่งเร้า กลับร้ายกลายดี
รู้ร้อนหนาวทุกครั้ง ยั้งใจ
ไม่เสพทุกข์ทางใจ สะท้อน
เพียงรู้ว่ารูปใด กำหนด
ตัดสิทธิ์ที่คิดย้อน ส่งผลกลกรรม
บินไปสู่แหล่งหล้า เสรี
ด้วยหมั่นรู้อย่างนี้ ที่ได้
จักพบกับสุขที่ ไร้โศก
พ้นโลกพ้นทุกข์ไร้ ไม่ต้องเกิดกาล
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1415
