26 สิงหาคม 2546 11:37 น.
พี่ดอกแก้ว
รวีวรรณผันฟ้าครารุ่งสาง
ลบเลือนร่างราตรีที่เปลี่ยวเหงา
ก้าวไปบนเส้นทางอย่างแผ่วเบา
นักสัญจรรอนเขาลำเนาไพร
มุ่งจะไปให้ถึงซึ่งความหวัง
ค้นหาฝั่งชีวิตที่สดใส
ทั้งสองเท้าสาวทางระหว่างไพร
สองดวงตาแลไกลหมายแสงทอง
กี่ล้มลุกฉุกใจให้ทดท้อ
บางคราก่อความร้าวคราวหม่นหมอง
บางครั้งสิ้นแรงไร้ใครประคอง
จึงล้มกองลงดินแทบสิ้นใจ
มีเพียงลมพัดไล้ให้คลายทุกข์
แล้วปลอบปลุกอีกครั้งหวังสดใส
เสียงลมแผ่วแว่วหวานบนลานไพร
ให้ก้าวไปต่อสู้รู้อดทน
เส้นทางนี้เคยมีผู้ผ่านมา
เป็นผู้กล้าฝ่าไปในแห่งหน
ทิ้งร่องรอยเดินทางอย่างลำบน
หวังให้ชนตามไปไม่หลงทาง
เส้นทางนี้มีกระดูกอยู่มากมาย
คือผู้ตายจากความกล้าคราหมองหมาง
เป็นคนท้อรอหวังอย่างเลือนลาง
บนเส้นทางมีแบบไว้ให้เลือกเป็น
26 สิงหาคม 2546 11:33 น.
พี่ดอกแก้ว
กาลเวลาพัดพาความแตกต่าง
มาพบกันกลางทางระหว่างฝัน
คนสองคนกับสองใจที่ไกลกัน
มาสืบสานสัมพันธ์เป็นหนึ่งใจ
เริ่มพื้นที่มีความหมายเชื่อมใจสอง
กำหนดกรอบครอบครองจองเขตไว้
ลงสีพื้นกลืนความต่างห่างกันไกล
เป็นเฉดใหม่สีอ่อนผ่อนปรนกัน
เมื่ออารมณ์งดงามตามหมายปอง
ใจทั้งสองผสมสีที่สุขสันต์
แล้วแต่งแต้มดอกไม้นานาพันธุ์
เต็มสวนฝันกลิ่นหอมย้อมฤดี
ยามเมื่อใจได้รับ...ความสดชื่น
จึงร่มรื่นพันธุ์ไม้ระบายสี
วาดพู่กันสานใบเขียวขจี
คลุมพื้นที่ของใจให้ร่มเย็น
ความอ่อนหวาน...บันดาลให้ใช้สีฟ้า
วาดนภาสดใสไร้ขุ่นเข็ญ
ความอบอุ่นให้แสงงามยามเช้าเย็น
ลงสีเป็นลายทองของตะวัน
ความหม่นเศร้า...คราวร้างห่างกันไกล
วาดใบไหวไม้ร่วงควงโศกศัลย์
ทับถมพื้นสีน้ำตาลพาลจาบัลย์
จรดพู่กันแต้มสีเทาคราวเหงาใจ
คราวแตกหัก...พักใจไม่สมาน
ผสมสีลงจานอย่างหมองไหม้
ระบายสีดำด่างกลางดวงใจ
ดั่งคืนแรมที่ไร้เพ็ญนภา
ครารักชื่น...ฟื้นค่ามาใกล้ชิด
สีของมิตรถูกฉาบลงตรงท้องฟ้า
กลบสีดำให้จางบางเบาตา
วาดเมฆขาวพราวฟ้าพาเบิกบาน
จุ่มพู่กันฝันใฝ่ในจานสี
แล้วแต่งแต้มฤดีที่สืบสาน
ความรู้สึกลึกซึ้งตรึงดวงมาน
ปรากฏการณ์จิตรกรรมย้ำอารมณ์
ในกรอบภาพอาบสีที่หลากหลาย
ความรู้สึกมากมายส่วนผสม
ทั้งรูปลักษณ์แสงเงาที่น่าชม
คืออารมณ์ของใจที่ใกล้กัน
24 สิงหาคม 2546 06:42 น.
พี่ดอกแก้ว
คนสามัญนั้นหรือก็คือฉัน
ที่มีฝันและใฝ่ในบางสิ่ง
มีหัวใจรักใคร่อย่างแท้จริง
มิเคยหยิ่งมีแต่ยอมถนอมเธอ
หากได้รู้ข้างในใจฉันนี้
ทุกอณูนั้นมีเธอเสมอ
ขอเคียงข้างล้างภัยให้กับเธอ
เป็นแก้วเกลอป้องกันอันตราย
เมื่อเธอหมองจงมองมาที่ฉัน
จะแบ่งปันความเหงาเศร้าสลาย
และจะปลอบโยนเธอให้ผ่อนคลาย
คือความหมายของคนนี้ที่สามัญ
24 สิงหาคม 2546 06:34 น.
พี่ดอกแก้ว
ขอโทษ...
หากจะโกรธสักพันครั้ง
เพียงหมายให้พลัง
เพื่อเธอยังทางสวยงาม
หาใคร่ได้จู้จี้
หรือบ่งชี้ตั้งคำถาม
เพียงย้อนก่อนนิยาม
ทวนถึงความที่มุ่งไป
ฉันหวังตั้งความหมาย
ให้เธอหายความหมองไหม้
เติมเต็มด้วยน้ำใจ
มิให้ไร้ใครข้างเคียง
ฉันนี้...
แม้นไม่มีสิทธิ์ส่งเสียง
ได้แต่ร้อยจำเรียง
มาเป็นเพียงอักษรา
เพียงหวังและตั้งจิต
ถึงมิ่งมิตรที่ห่วงหา
ฉันอยู่ที่ขอบฟ้า
รอเธอมาพบสบกัน
เธอรู้ดีใช่ไหม
ฉันคือใครในฟ้านั้น
หาใช่ดวงตะวัน
ฉันคือฝันที่เธอปอง
มองสิมองขอบฟ้า
คนเหนื่อยล้าที่หม่นหมอง
แม้นสิ้นลำแสงทอง
จงจ้องมองดาริกา
หาใช่ไร้แสงสี
เธอยังแสงล้ำค่า
คือแสงแห่งปัญญา
ให้เธอฝ่าความล้าใจ
แล้วเราจะพบกัน
เธอและฉันผู้ยิ่งใหญ่
ฉันจะรอเธอต่อไป
แม้เธอไม่คิดไยดี
24 สิงหาคม 2546 06:23 น.
พี่ดอกแก้ว
เมื่อความท้อมาถึงจึงร้องไห้
เพราะแพ้พ่ายตัวเองเกรงผิดหวัง
ตั้งเป้าหมายสูงยิ่งอย่างจริงจัง
แล้วก็พลั้งพลาดล้มจมน้ำตา
มีเพียงคำประนามเขาหยามเหยียด
คนรังเกียจเบียดใจให้ด่าว่า
คนชอบพอเขาก็ก่อวาจา
ให้ก้าวไปข้างหน้าอย่าท้อใจ
หากหัวใจไร้หวังเพื่อยั้งอยู่
แม้นวาจาเลิศหรูจากผู้ไหน
ก็มิอาจเหนี่ยวรั้งกำลังใจ
ให้ก้าวไปตามหนตนต้องการ
หากหัวใจรับรู้อยู่ตรงนี้
ทุกสิ่งมีผิดหวังดั่งประหาร
ทุกสิ่งมีสมหวังดังใจจาร
ทุกสิ่งพบแล้วผ่านไม่นานเลย
ความท้อแท้แค่พบก็จบได้
ความฝันใฝ่คือการสู้ไม่อยู่เฉย
กำลังใจจากจิตตนคนคุ้นเคย
จะเปิดเผยพลังใหม่ให้เดินทาง
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟพี่ดอกแก้ว
หน้าส่วนตัว
1117
