1 พฤษภาคม 2550 00:53 น.
พิมพิลาไลย
ฉันนะหรือไม่รักเธอ ฉันนะหรือไม่รักกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงไปนานแล้ว
เธอสิเธอไม่รักเลย ทำไมไม่เคยมีวี่แวว ฉันรอนานแล้ว แต่เธอรอใครอยู่
ทั้งที่ยืนห่างกันแค่ก้าวเดียว
ก็เหมือนว่าไกลแสนไกล และไม่มีสิทธิ์จะใกล้เธอไปกว่านี้
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ไปไม่ถึง
ต่อให้มีรักเดียว แต่เธอไม่ซึ้งใจ
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ที่มันไกล เหลือเกินหัวใจ
เธอเว้นก้าวเดียวเอาไว้ ไว้ให้ใครกัน
ใจมันคอยจะท้อลง เมื่อไหร่ที่เธอจะท้อใจ ท้อใจไม่รัก มารักฉันคนนี้
รู้ว่ารออย่างเลื่อนลอย ก็รอก็คอยได้ทุกที หวังเพียงแค่นี้ สักครั้งที่เธอมีใจ
ทั้งที่ยืนห่างกันแค่ก้าวเดียว
ก็เหมือนว่าไกลแสนไกล และไม่มีสิทธิ์จะใกล้เธอไปกว่านี้
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ไปไม่ถึง
ต่อให้มีรักเดียว แต่เธอไม่ซึ้งใจ
อยู่ห่างกันก้าวเดียว แต่ที่มันไกล เหลือเกินหัวใจ
เธอเว้นก้าวเดียวเอาไว้ ไว้ให้ใครกัน
1 พฤษภาคม 2550 00:10 น.
พิมพิลาไลย
วันไหน ไหน ไม่เคยพัก
เหนื่อยแสนเหนื่อย หนักแสนหนัก สักแค่ไหน
ไม่เคยท้อ เพราะรักคือแรงใจ
นั่นคือลูกผูกพัน
กว่าจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่
เหนื่อยกายใจเพียรพร่ำสอน
เป็นคนดีนะเจ้า อย่าเอาแต่นอน
วันพักผ่อน น้อยนิดก็เพียงพอ
อยากหาวันพักบ้าง
หยุดกลางทาง นั่งพักบ้างได้มั๊ย
คำตอบคงเป็นไปไม่ได้
เพราะเวลาอีกไม่ไกล
วันพักผ่อน ทั้งกายใจ ใกล้เข้ามา
หน้าส่วนตัว
992
