9 มิถุนายน 2551 18:23 น.
พิมญดา
มีคนถามฉันคือใครในบ้านนี้
ฉันคือคนมีเสรีมีสิทธิ์ฝัน
เขียนกลอนพร่ำพรรณาไปวันวัน
งงเหมือนกันฉันคือใครในบ้านกลอน
ฉันคือฉันคนยอมสู้ไม่ยอมถอย
แม้จะด้อยด้วยภาษาค่าอักษร
มีแต่คำซ้ำซากทุกบทตอน
รักอาวรณ์เช้าค่ำไม่สร่างซา
ฉันคือหญิงแท้จริงใช่หญิงเทียม
ฉันเต็มเปี่ยมด้วยน้ำใจใสจริงหนา
แม้ขี้เหร่ก็เป็นเรื่องของหน้าตา
ก็พ่อแม่ปั้นมาหาปั้นเอง
ฉันสาวดอยแต่สอยดาวมาร้อยเล่น
ใจนักเลงอย่ามาเบ่งหรือข่มเหง
อยู่บนดอยยิงแต่เสือยังกลัวเกรง
เหนี่ยวไกปืนยิงเป๋งเดียวเกี่ยวหัวใจ
โปรดอย่าถามฉันอยู่ไหนในใต้ฟ้า
ใกล้ดวงตาคนอ่านอยู่รู้บ้างไหม
หากว่ารักพิมญดาคนบ้านไกล
มาใกล้ใกล้จะสอยใจให้คล้องคอ... ..
8 มิถุนายน 2551 00:27 น.
พิมญดา
ณ.ตรงนี้ดนตรีรักยังแว่วหวาน
จินตนาการรักอยู่มิรู้หาย
ลมพริ้วแผ่วพัดผ่านสัมผัสกาย
น้ำค้างพรายพร่างพรมชมดวงเดือน
ณ.ตรงนี้กลิ่นไอรักยังหอมหวล
แสงจันทร์นวลชวนอาลัยหาใดเหมือน
ความคิดถึงจากจิตไม่บิดเบือน
ไม่ร้างเลือนรักคงอยู่ ...ทุก..อณูใจ
ณ.ตรงนี้คืนราตรีที่แสนเหงา
มีแต่เรากับดวงดาวสกาวใส
เหม่อมองฟ้าสื่อจันทราอย่าลาไกล
บอกกับเขาได้ไหมมีใครคอย
ณ.ตรงนี้คืนราตรีอันนานเนา
ปลอบหัวใจเบาบางอย่างเหงาหงอย
มองนภาที่พร่างพราวยามดาวลอย
สวยเหมือนพลอยระยิบจิตคำนึง
ณ.ตรงนี้มีรักอยู่เธอรู้ไหม
ทอสายใยข้ามขอบฟ้าว่าคิดถึง
แว่วเสียงเพรียกเรียกหาครารำพึง
รักเพียงหนึ่ง ณ.ตรงนี้..ที่ฉันรอ......
7 มิถุนายน 2551 09:14 น.
พิมญดา
จงภูมิใจความเป็นไทยในสายเลือด
มาเฉือนเชือดกันไยให้หม่นหมอง
เราคนไทยมีวินัยใฝ่ปรองดอง
สิ้นพี่น้องใครจะร้องเพลงชาติไทย
ความขุ่นข้องบาดหมางที่อ้างกล่าว
อีกเรื่องราวร้าวฉานเกินทานไหว
ยิ้มไว้เถิดพี่น้องใกล้และไกล
จงร่วมใจรู้รักสามัคคี
ยิ้มสยามนามกระเดื่องเรื่องใจงาม
ไทยทุกนามจงรักในศักดิ์ศรี
ศูนย์รวมใจ สูงส่ง องค์ภูมี
น้อมฤดี รักกันไว้ ถวายพระองค์
มาร้องเพลงรักกันไว้เถิดพี่น้อง
ร่วมปรองดองร่วมเติมร่วมเสริมส่ง
ร่วมสร้างชาติสร้างไทยให้ยืนยง
ชาติไทยคงฟูเฟื่องเลื่องลือนาน
หยุดขัดแย้งกันก่อนจะได้ไหม
ข้อขัดข้องหมองใจหยุดไขขาน
เราต้องยอมพร้อมใจให้อภัยทาน
หลอมดวงมานเพื่อพ่อ..ก่อความดี.....
2 มิถุนายน 2551 18:04 น.
พิมญดา
เมื่อฟ้าหม่นหมองสี
แสงสุรีย์ลาลับจับขอบฟ้า
ฉันเริ่มมีแต่....น้ำตา
หลั่งไหลมาคราค่ำคืน
อีกกี่..ทิวาของราตรี
ดวงฤดีจะหายคลายสะอื้น
ไร้จุดหมายไร้หวังพังครืน
หลับตื่นคือความ..ช้ำชอกใจ
ซาตานพรากแสงแห่งความหวัง
สูญสิ้นพลังรักครั้งสดใส
หมดสวาทขาดแล้วซึ่งเยื่อใย
ทำไมโหดร้ายชายใจมาร
กี่หยดน้ำตาที่หลั่งริน
นอนกินน้ำตาเป็นอาหาร
โศกตรมขมรักกับวันวาร
ทรมานเจ็บช้ำคำคนเลว
เมื่อสิ้นหวานพานขมตรมหนัก
เขาสลัดผลักฉันนั้นลงเหว
นอนจมบ่มซากใจจนซีดเซียว
โดดเดี่ยวเดียวดายในสายลม......
1 มิถุนายน 2551 19:15 น.
พิมญดา
อนุภาพแห่งความรักนั้นยิ่งใหญ่
รักด้วยรักถักเยื่อใยสุขใจล้ำ
รักลวงหลอกบอกให้หวังในน้ำคำ
รักระกำหรือรักสุขทุกคนเจอ
รักพ่อแม่รักแน่แท้บริสุทธิ์
รักประดุจมหาสมุทรสุดไพศาล
รักมอบใว้แก่ลูกหลานตราบยาวนาน
สิ้นลมปราณหาหยุดได้ในบุตรเอย
รักหนุ่มสาวมีแต่ร้าวเศร้ารันทด
ทั้งโป้ปดมดเท็จเก็บมาเอ่ย
สุขเริ่มต้นพอไม่นานก็คุ้นเคย
ยากจะเผยความจริงใจให้แก่กัน
รักจะให้รักจะมอบตอบแทนคุณ
รักการุณต่อสังคมถั่วถิ่นฐาน
เสียสละต่อส่วนรวมร่วมสร้างงาน
ปณิธานคอยเกื้อกูลหนุนสังคม
รักตัวเองให้เป็นก่อนรักคนอื่น
รักอย่าฝืนต้องจริงใจใช่ขื่นขม
อยากให้เขารักเราอย่างชื่นชม
รักรื่นรมย์รักเพื่อนพ้องปองอุรา
รักคือให้ใช่ครอบครองเพียงสองเรา
รักแบ่งเบาเพื่อมวลชนคนทั้งหล้า
รักร่วมสุขทุกข์ร่วมต้านด่านนานา
รักนำพาให้โลกสวยด้วยรักงาม.............
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
3720
