28 ธันวาคม 2551 22:20 น.
พิมญดา
เธอคือหลักพักใจมิไหวหวั่น
แต่ตัวฉันพันไล้อาศํยเกี่ยว
เพราะมีเธอเคียงกายมิดายเดียว
ได้รัดเลี้ยวเกี่ยวใจให้มาเจอ
เธอเหมือนพระที่สวมห้อยคอไว้
คุ้มครองภัยให้ฉันได้เสมอ
ทุกย่างก้าวหวังเพียงเคียงข้างเธอ
คอยละเมอทุกคืนวันฝันกับดาว
อธิษฐานต่อเดือนดาวที่ลอยลิบ
ช่วยกระซิบฝากคนไกลว่าใจหนาว
คิดสักนิดรักสักหน่อยร้อยเรื่องราว
รักของสาวเวียงพิงค์ระมิงค์ปอง
กลับมาหาฉันได้ไหมใจคนดี
ปลอบชีวีให้ฉันหายคลายหม่นหมอง
ฟ้ากว้างใหญ่แต่ฉันไร้คนประคอง
เขียนร้อยกรองกลอนกานท์อ่านเดียวดาย
คิดถึงเธอเพ้อรัญจวนชวนอาลัย
รอสายใยเกี่ยวก้อยร้อยเสียงสาย
ร้องเพลงรักท่ามกลางมวลดาวราย
ฟ้าพร่างพราย..จำได้ไหม..ใครสัญญา
25 ธันวาคม 2551 10:15 น.
พิมญดา
คิดถึงจังฟังอยู่ไหมคนปลายฟ้า
พิมญดาอยากดึงเธอเข้ามากอด
โน้มคอมาหอมตรงแก้มอีกซักฟอด
จะขอกอดให้สมใจใฝ่ถึงคุณ
เอียงแก้มหอมก่อนจากจำได้ไหม
แก้มใสใสไม่มีใครแนบไออุ่น
ก็เพราะรักจึงยอมให้หอมละมุน
สัมผัสคุณอ่อนโยนจนจับใจ
คิดถึงมากอยากไปหาแต่งานเข้า
เลยต้องเหงาเดียวดายพ่ายหวั่นไหว
จะกี่ปีกี่เดือนเลือนลบไป
แต่หัวใจดวงนี้มีไว้รอ
อาการคิดถึงคนดีมีเสมอ
เธออย่าเผลอหอมแก้มใครรู้ไหมขอ
เรียกที่รักขอตระหนักรักเพียงพอ
ยังเฝ้ารอสร้างเรือนเหย้าเราสองคน
คิดถึงนะคิดถึงจึงส่งข่าว
ถึงจะหนาวแค่ไหนไม่สับสน
ปีใหม่เยือนพี่อย่าเลือนดวงกมล
แก้มคนจนยังรอพี่..มีหอมคืน.......
18 ธันวาคม 2551 08:58 น.
พิมญดา
หัวใจฉันนอนจ่อมจมบ่มน้ำตา
ไร้เรี่ยวแรงจะเก่งกล้ามาสู้โลก
ฟ้าสีหม่นคนไร้หวังทางสีโศก
แสนอัพโชควาสนาน้ำตาริน
หัวใจน้อยช้ำเสียจนทนไม่ไหว
ผิดอันใด ฤา ใหญ่หลวงทรวงถวิล
ไร้เรี่ยวแรงแห่งรักจักโบยบิน
โลกโสภิณแต่ไร้หลักพำนักใจ
หัวใจหม่นฟ้าสีจางทางรักขาด
แผลโดนบาดเลือดสาดหยดกดอย่าไหล
เอาผืนฟ้าวันเวลาฆ่าเยื่อใย
ลบเลือนไปอย่าจดจำคำของคน
หัวใจหญิงคนหนึ่งบนโลกนี้
มันก็มีศักดิ์ศรีแม้หมองหม่น
เจ็บคือเจ็บปวดคือปวดก็จะทน
เกิดเป็นคนอย่ายอมแพ้แม้โรยรา
หัวใจนี้ผ่านความโศกโลกยลยิน
วอนฟ้าดินท่านเมตตาบ้างเถิดหนา
หญิงอาภัพอัพโชคตลอดมา
มีน้ำตา.ห่อหุ้มใจ..ในชีวี............
17 ธันวาคม 2551 10:19 น.
พิมญดา
หลงรอคอยน้อยใจนักรักถูกลืม
คำเคยปลื้มดื่มด่ำช้ำห่างหาย
เราหลงรอเขาทำลืมจึงกลับกลาย
สิ่งเคยหมายไม่หวนคืนสะอื้นทรวง
เมื่อเขาลืมเรายังรอท้อใจนัก
คอยฟูมฟักรักข้างเดียวเขาไม่ห่วง
ปล่อยเราจมงมปลักรักหลอกลวง
หลงติดบ่วงคนชอบลืมกลืนน้ำตา
ลืมยามค่ำสนธยาบ้านนาเรา
ลืมเรือนเหย้าที่เคยนอนอาวรณ์หา
ลืมกลิ่นโคลนสาปควายที่ปลายนา
ลืมดอกหญ้าไหวลู่ลมชมดวงดาว
ปล่อยสาวนารอคอยด้วยใจหมาย
แต่สุดท้ายเขามาลืมเสียกลางหาว
ลืมสัญญาข้างกองฟางน้ำค้างพราว
สองหนุ่มสาวจะรักมั่นไม่ผันแปร
เมื่อเขาลืมเรารอง้ออย่างนี้
รอหลายปีไม่เห็นมีความแน่แท้
คนใจร้ายมีรักใหม่ให้ดูแล
ลืมคนแพ้..หลงรอ..พ้อปลายนา
15 ธันวาคม 2551 16:13 น.
พิมญดา
หงส์ฟ้าเอยร่อนถลามาเลียบดิน
เจ้าทิ้งถิ่นเมืองแมนแสนอ่อนล้า
หลงเยือนถิ่นแห่งเราเผ่าดงกา
เจ้าจากฟ้าบินข้ามแคว้นแดนดินเรา
หงส์ฟ้าเจ้าจากชั้นฟ้ามาสู่ดิน
เจ้าถวิลโลกของคนบนทางเหงา
เจ็บใดรึหรือเผ่าเจ้าดูถูกเอา
ขอให้เราช่วยรักษาอย่าอ่อนแรง
หงส์ฟ้างามพรรณรายในชั้นฟ้า
ส่วนตัวข้าด้อยเพียงดินดูสิ้นแสง
เผ่าพงศ์เจ้าสูงกั้นดั่งกำแพง
แค่ข้าคิดก็สิ้นแรงแสงดับพลัน
หงส์ฟ้าสวยราวยูงทองผ่องโสภา
ลักขณาเทียมเทียบฟ้าพาใฝ่ฝัน
ข้ารู้ตัวมิอาจเทียบดาราวัลย์
หงส์สวรรค์หมดสิทธิ์คว้ามาเคียงกาย
กลับไปเถิดปราสาทสวยด้วยเจ็ดสี
สู่วิมานฉิมพลีที่เจ้าหมาย
ข้าคือกาปองหงส์ฟ้าคงเดียวดาย
ว่าอย่าหมายหงส์ฟ้า..มาครอง
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1231
