13 สิงหาคม 2550 22:10 น.
พิมญดา
@..สุดสายป่าน ขาดแล้ว ดวงแก้วเอ๋ย
สิ่งที่เคย วาดฝัน พลันสลาย
เมื่อเธอนั้น มีเขาอยู่ ข้างเคียงกาย
น้ำตาไหล เป็นทาง นางจึงครวญ
สุดสายใจ แทบขาด อนาถแล้ว
เจ็บไม่แคล้ว โศกซม ตรมใจหวน
เขาทิ้งเรา ให้โศกเศร้า เฝ้ารัญจวน
แล้วไม่หวน คิดอาลัย ใจคืนมา
สุดสายตา เหม่อมองหา เวลาเหงา
ป่านนี้เขา ไปอยู่ไหน ใจโหยหา
เจ็บทุกครั้ง เมื่อคิดถึง เขาบอกลา
ม่านน้ำตา จึงไหลกลบ กระทบใจ
สุดสายรัก ทางของเรา เศร้ายิ่งนัก
ระกำหนัก เมื่อความรัก มาผลักใส
พอแล้วเอย เรื่องรักรัก พักฤทัย
สุดหัวใจ ได้แค่เจ็บ เข็ดแล้ว...เอย.@
11 สิงหาคม 2550 17:50 น.
พิมญดา
ถ้าจันทร์โศก วิปโยค โศกแท้หนอ
จันทร์อย่ารอ หรืออัดอั้น ตันใจหนา
ปล่อยมาเถิด น้ำใสใส ไหลออกตา
ดวงจันทรา คงคลายบ้าง จางทรวงใน
จันทร์อย่าเศร้า แค่ดาวหล่น ลงจากฟ้า
อย่าโศกา คราพิรุณ จะหวนให้
มองลงมา ฝนฟ้าสั่ง ดั่งตั้งใจ
บดบังแสง แห่งฤทัย ของดวงจันทร์
10 สิงหาคม 2550 22:22 น.
พิมญดา
@น้ำตาจันทร์.. กระเซ็น..เย็นจับจิต
ทีละนิด........ลงยอดหญ้า...พาสดใส....
จันทร์จะลา...ลับโลก.........โศกอำไพ
พรุ่งนี้ไซร้....ก็มาใหม่......ใยโศกา
หรือเวลา.....เนิ่นนาน......ผ่านช้าเล่า
จึงทำให้.......จันทร์เจ้า......เฝ้าห่วงหา
ห่วงว่าดาว...จะโดดเดี่ยว...เปลี่ยวเอกา
จึงหลั่งมา.....เป็นน้ำค้าง.....พร่างพรมดิน...@
10 สิงหาคม 2550 10:36 น.
พิมญดา
@...พอเสียที เก็บหัวใจ ที่เหน็บหนาว@
เจ็บกี่คราว มันปวดร้าว เศร้าหนักหนา
เก็บเข้าห้อง คล้องกุญแจ น้องกานดา
ดวงวิญญา จะแตกดับ พร้อมกับใจ
พอเสียที อย่าทนเจ็บ อีกเลยสาว
จะกี่หนาว จะสั่นเทา สักแค่ไหน
ขอให้กอด ตัวเองก่อน อย่ากอดใคร
ดวงฤทัย คงอบอุ่น กรุ่นกายา
พอเสียที รักของน้อง เหมือนมีกรรม
โดนเขาทำ พ่ายแพ้ยับ สาหัสหนา
แผลใหญ่น้อย โดนแทงหลัง ตลอดมา
หมดราคา ค่าศักดิ์ศรี หญิงดีงาม
พอเสียที จะดีไหม ไม่ต้องรัก
ใจเจ็บหนัก พักเสียก่อน อย่าย้อนถาม
กว่าจะหาย อาจต้องใช้ เวลาดาม
ปิดนิยาม รักโศลก โศกให้ชิน
พอเสียที หญิงใจช้ำ เจียนสิ้นใจ
อย่าอาลัย คอยห่วงหา อย่าถวิล
รักเก่าเก่า ยังฝังรอย จมอาจิณ
@..ขอให้สิ้น เวรกรรม อย่าตามมา...@
@..ฉันเคยนอน ระทม ระบมรัก ฉันอกหัก เพราะรัก มันขื่นขม ฉันเคยนั่ง เศร้าใจ เพราะตรอมตรม ฉันรักขม เกือบสิ้นลม ซมใจกาย มาวันนี้ ฉันลุกสู้ เพราะรู้ผิด มาวันนี้ ฉันไม่คิด จะหนีหาย มาวันนี้ ฉันรู้แล้ว แสนเสียดาย มาวันนี้ ฉันดีใจ ที่ไร้เธอ ฉันควรรัก ตัวเองนั้น ให้มาก ฉันควรจาก ความช้ำ ที่พลั้งเผลอ ฉันควรห่วง ตัวเอง อย่าได้เจอ คนอย่างเธอ ไม่มีค่า น่าจดจำ วันนี้ฉัน ลืมตาดู ฟ้ากว้าง คนอ้างว้าง ก็มีอยู่ ดูชอกช้ำ คนรอบข้าง คงทุกข์ใจ ที่เขาทำ คนใจดำ ไม่เหลียวแล แม้สิ้นใจ คิดขึ้นมา น่าสมเพช ตัวเองนัก เขาไม่รัก ยังคร่ำครวญ เมื่อหวนให้ เจ็บอันใด ไม่เท่าเจ็บ ออกจากใจ น้ำตาไหล ต่อนี้ไป ไม่มีทาง....@
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1830
