25 เมษายน 2550 08:03 น.

เจ็บจนสิ้นลม...หายใจ

พิมญดา

ผิดด้วยหรือที่รักเธอจนล้นใจ
เธอถึงได้ผลักใสฉันไกลห่าง
บอกว่ารักเราคงล้มระหว่างทาง
น้ำตานางไหลร่วงพรูไม่รู้ตัว

ร้องให้หนักทั้งคืนสะอื้นหา
เขาไม่มาใยดีหลีกหนีหาย
นอนคิดไปอยากหมดลมชีวาวาย
หลับสบายไม่ต้องตื่นฟื้นมาตรม

ด้วยภาระหน้าที่ที่เป็นอยู่
เป็นศัตรูขวางกั้นฝันเราสอง
รักกันได้ใช่ต้องเคียงคู่ครอง
รักแอบซ่อนรักรันทดแทบหมดใจ

รักมากรู้ไหมคนดี
คำคำนี้ใช้กับฉันอยู่บ่อยบ่อย
ต่อแต่นี้คนดีนั่งใจลอย
คงต้องคอยเยียวยารักษาใจ

ไม่เรียกร้องเรียกสิทธ์ขอตัวช่วย
หากจะม้วยด้วยรักคงสาสม
เจ็บเกินแล้วแย่แล้วขอสิ้นลม
รักขื่นขมเกินเยียวยารักษาใจ				
23 เมษายน 2550 10:19 น.

โอ้..เทพบุตรสุดที่ร๊ากกกกก..5555

พิมญดา

เมื่อวานเดินห้างหรูดูโดดเด่น
เดินตอนเย็นชักเหนื่อยปวดเมื่อยขา
ชวนเพื่อนรักพักเหนื่อยเมื่อยอุรา
มือซ้ายขวาถือข้าวของน้องซื้อมา

มองผู้คนเดินกันนั้นขวักไข่ว
ไม่สนใจว่าใครจะมองฉัน
แต่ก้อแปลกหัวใจอยู่คร้ามครัน
ใครไหนกันแอบมองฉันไม่วางตา

รู้สึกได้หันไปใช่แน่แล้ว
โอ้พ่อแก้วแม่แก้วไม่ได้ฝัน
ชายคนนั้นมองมาตาหลบพลัน
พบชายในฝันฉันเขินอาย

หล่อสูงยาวขาวตี๋ดูดีสุด
หรือว่าหลุดจากละครทางช่องไหน
พ่อพระเอกยอดรักถูกดวงใจ
ขอหันไปยิ้มตอบรับชักเข้าที

พอหันไปหัวใจฉันแทบหลุด
โอ้..เทพบุตรกลายเป็นตุ๊ดสุดขื่นขม
นั่งจีบปากจีบมือว๊าย..ตายต๊าย...วุ่นวายกัน
โธ่....ฉันหลงฝันไปเองเซ็งเลยเรา.555555				
23 เมษายน 2550 10:02 น.

เรียนรู้..ความเดียวดาย

พิมญดา

มองเห็นสนต้องลม
มองเห็นคนเป็นคู่
เขารักกันน่าดู
เราไร้คู่อยู่เดียวดาย

ชีวิตฉันก็แค่นี้
ไม่มีสิ่งดีเลยใช่ไหม
ทำไมเพราะอะไร
จึงไม่เข้าใจกฎเกณฑ์

กฎเกณฑ์ที่ไร้คู่
ทำไมให้อยู่อย่างเดียวดาย
ชีวิตจึงมีความหมาย
เรียนรู้ความเดียวดายด้วยตัวเอง				
22 เมษายน 2550 21:21 น.

สาวดอย..สอยดาว

พิมญดา

ตะวันลับดอย
สาวน้อยคอยเพื่อน
กี่ปีกี่เดือน..
คอยเพื่อนกลับดอย..

 อยู่ดอยภูสูงเป็นห่วงเพื่อนมาก
กลัวเพื่อนลำบากอยู่ในเมืองหลวง
กลัวเพื่อนเป็นเหยื่อของคนหลอกลวง
คนในเมืองหลวงเป็นยักษ์มากมี
			
ลมเย็นบ่ายคล้อยบนดอยสูง
ไม่มีใครมาจรุงภูสูงเขียว
 มีแต่เรานั่งนับวดาวยู่คนเดียว
ดอยสีเขียวเป็นเพื่อนคอยระห้อยใจ

วอนเพื่อนกลับมาหาดอยบ้าง
อย่าปล่อยให้ฝันค้างกลางลมหนาว
อย่าปล่อยให้คนที่ดอยนั่งนับดาว
กลับบ้านเราสาวดอยมาสอยดาว				
22 เมษายน 2550 12:08 น.

ชีวิตคือละคร....

พิมญดา

เธอบอกฉันสูงศักดิ์
เธอจะรักฉันไม่ได้
เธอบอกเธอต่ำไป
ไม่อาจดึงใครให้ต่ำเหมือนเธอ

เธอว่าเหมือนนิยาย
ฉันบอกคล้ายชีวิตเราสอง
ให้มันเป็นไปตามครรลอง
ถ้าเราสองมีใจต้องการ

หากเธอกล้าจะรัก
ฉันก้อหักใจรักได้
ไม่ต้องหวั่นเรื่องใดใด
อาจเป็นไปได้เรื่องของเรา

ความรักไม่มีเส้นขีด
มันปราณีตละเอียดอ่อน
บทบาทคล้ายละคร
ที่มีเราสองเป็นคนแสดง				
ไม่มีข้อความส่งถึงพิมญดา