31 ตุลาคม 2550 17:54 น.
พิมญดา
อย่ามาทำให้ฉันรัก....
แล้วเดินจากเธอรู้ไหม...
ด้วยข้างใน..ในหัวใจ...ไม่เข็มแข็ง
หากต้องเหนื่อย..เหนื่อย..เพราะรักคงหมดแรง
น้ำตาแห่งความเศร้า...เศร้า..ร้าวฤดี
อย่ามาทำให้ฉันหลง..หลง
แล้วปล่อยให้ฉันงง..งง..อยู่กับที่
โปรดสงสารฉันเถิด...เถิดนะคนดี
คนคนนี้...ไม่อยากมีรอยร้าว....ร้าวคราวรักไกล
อย่ามาทำให้ฉันเสียน้ำตาเลย.......เลยจะได้ไหม...
ไม่อยากประวัติศาสตร์..ซ้ำรอย..รอยแผลใจ
ขอฉันได้ไหม..ไหมใจคนดี....
อย่ามาทำให้ฉันคอยนาน...นาน..จะได้ไหม
หากสองเรา...มีใจ..ใจจะคบหา
ขอให้อยู่กับฉันทุกเวลา...ยามฉันล้า..
และเหนื่อยใจ...........
อย่ามาทำให้ฉันหวั่น...หวั่นไหวมากกว่านี้
เธอจะรู้...รู้บ้างไหมใจคนดี
คนคนนี้รักใครรัก...รักจริง..
30 ตุลาคม 2550 12:34 น.
พิมญดา
อยากให้รู้ว่าคิดถึงคุณยิ่งนัก
สุดที่รักอยู่เมืองใหญ่ใจคิดถึง
ได้แต่นั่งมองเดือนดาวสาวรำพึง
สุดคะนึงถึงที่รักไม่ยักมา
กดเบอร์โทรแต่ว่าสัญญาณเงียบ
หรือไม่เสียบแบตหมดอดโทรหา
อยากได้ยินเสียงคุณพร่ำย้ำสัญญา
ที่รักจ๋าลืมหรือไรใครหลงคอย
วันเดือนเพ็ญกลับมาบ้านหรือเปล่า
อย่าปล่อยสาวนั่งหาวดูเหงาหงอย
ลอยกระทงคนเดียวใจเลื่อนลอย
กระทงน้อยหลงทางน้ำตามใจคน
เปิดรายการคลื่นเหงาสาวข้างบ้าน
คนร้าวรานขอเพลงไปตั้งหลายหน
เปิดให้หน่อยนะดีเจพ่อหน้ามน
เพลงของคนคอยแฟนแทนจากใจ
เพลงกระทงหลงทางฟังแล้วเศร้า
ถึงจะเก่าแต่เนื้อหาน้ำตาไหล
เล่านิยามของความรักที่ร้างไกล
ฟังทีไรเพลงทำไมเข้าใจเรา..............
29 ตุลาคม 2550 12:36 น.
พิมญดา
เศษซากแห่งความหลังฝังใจลึก
ตกผลึกจมฤทัยยากไถ่ถอน
เศษความเจ็บสะสมเป็นตะกอน
มันร้าวรอนเก็บไว้ให้จดจำ
เศษซากของเดนใจในอดีต
มันคอยกรีดแผลเก่าเฝ้าปวดช้ำ
นึกขึ้นมาน้ำตารินสิ่งเขาทำ
เวรหรือกรรมชาติไหนชดใช้มา
เศษซากแห่งรอยรักรอยอาลัย
คิดขึ้นมาคราใดให้โหยหา
เจ็บลึกลึกจนบาดปาดอุรา
เจ็บหายช้าหรือเวลาหมุนช้าไป
เศษซากแห่งความสุขหายหมดสิ้น
เคยถวิลความฝันร่วมฝันใฝ่
ตั้งความหวังฝากฉันนั้นทำไม
แล้วทิ้งให้คร่ำครวญหวนโศกตรม
เศษซากแห่งความโศกถาโถมมา
กินน้ำตาแทนข้าวคราวรักขม
ทำอย่างไรให้หายใจระทม
เศษซากบ่มในใจใครช่วยที.................
27 ตุลาคม 2550 22:48 น.
พิมญดา
ฉันเหมือนนกหลงทางบนฟ้ากว้าง
ทั้งอ้างว้างเหน็บหนาวแสนร้าวจิต
เจอบ้านหนึ่งจึงร่อนลงฝากชีวิต
รักษาพิษบาดแผลใจให้บรรเทา
บ้านหลังนี้มีเพื่อนดีที่คอยปลอบ
ชอบไม่ชอบแต่เห็นใจในตัวเขา
คอยเอื้อนเอ่ยกำลังใจให้ทุเลา
โลกความเศร้าค่อยค่อยคลายหายบางครา
บ้านหลังนี้มีกวีศิลป์นักเขียน
คอยวนเวียนเขียนอ่านตามภาษา
ทั้งรักหลงทุกข์หรือสุขตามเวลา
แต่ไหนมาอยู่ร่มเย็นเป็นสุขใจ
หากจะแบ่งความคิดเห็นเฉกเช่นเพื่อน
คนหนึ่งเตือนขอจงคิดอย่าผลักใส
เพื่อนเตือนเพื่อนยิ่งลำบากยากเพียงใด
กลัวผิดไปในอักษรก่อนรู้ความ
ฉันก็ร้องไปตามเสียงเรื่องของนก
ใจวิตกเพราะนกน้อยกลัวคำถาม
เธอเป็นใครใหญ่นักหรือหือลามปาม
แบ่งนิยามสมาชิกมิตรบ้านกลอน
ฉันเป็นนกตัวน้อยน้อยด้อยความรู้
ไร้แรงสู้เที่ยวต่อว่ากล่าวสั่งสอน
หลบลมฝนมาอาศัยเกาะบนคอน
จึงหลงรักบ้านกลอนไทยด้วยใจจริง
27 ตุลาคม 2550 14:59 น.
พิมญดา
ลูกผู้หญิงคนหนึ่งที่เฝ้ารอ
ยังคอยก่อแรงใจใฝ่ฝันถึง
รักยังตรึงอยู่ทุกห้วงคำนึง
ฝากคำซึ้งข้ามดาวกล่าวถึงเธอ
ฝากคำซึ้งรักคิดถึงอยู่ไม่หน่าย
คงความหมายซื่อตรงนั้นเสมอ
บ่นคิดถึงคิดถึงอยากพบเจอ
ได้แต่เพ้อฝากฟ้าครารำพัน
ฝากแรงใจไปให้ยามอ่อนล้า
ฝากจันทราห่มผ้าเวลาฝัน
ฝากรอยจูบฝากฟ้าทุกคืนวัน
ฝากเพลงฝันกล่อมนอนก่อนนินทรา
เหนื่อยและท้อบ้างไหมใจขอถาม
ยังติดตามห่วงใยอาลัยหา
หากเธอทุกข์อย่าท้อจงมองมา
สุดปลายฟ้า พิมญดา ยังถ้าคอย..........
..เพราะรัก..
..เพราะคิดถึง..
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1719
