4 เมษายน 2550 16:19 น.
พิมญดา
พี่ห่างเหินเกินไปหรือปล่าว
ปล่อยน้องหงอยเหงาเฝ้ามองหา
ปลอกหมอนมีแต่คราบน้ำตา
ร้องโหยหาคร่ำครวญทุกคืนวัน
ได้ยินเสียงตามสายปลายทางรับ
บอกรีบกลับมารับขวัญตามใจฝัน
โอ้พี่จ๋ารีบกลับมาสานสัมพัน
เมื่อไหร่กันจะกลับมาหาคนดี
พี่อยู่ไกลแสนไกลใจแสนเศร้า
น้องก็เหงาเฝ้าแต่คอยไม่หน่ายหนี
ถนอมกายถนอมใจให้คนดี
เมษานี้ถ้าพี่มาคงสมใจ
หรือไม่ห่วงน้องคนงามที่ถามถึง
จะให้รอให้ซึ้งไปถึงไหน
สงกรานต์นี้พี่ไม่มาน้องเปลี่ยนใจ
ไม่กอดใครกอดขวดเหล้าเมาเช้าเย็น
2 เมษายน 2550 11:02 น.
พิมญดา
ขอบคุณที่ทำให้ใจฉันเจ็บ
ขอบคุณคงเข็ดไปแสนนาน
ขอบคุณที่เธอใจโคตรดำ
มอบความช้ำให้ฉันจนเจียนตาย
ขอบคุณที่ทำให้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม
ขอบคุณที่ทำให้รอยยิ้มแย้มฉันจางหาย
ขอบคุณที่ทำให้ความหวังพังทลาย
นี่หรือชายทำหญิงช้ำระกำทรวง
1 เมษายน 2550 00:12 น.
พิมญดา
ครั้งแรก
เจอกันเธอยิ้มฉันยิ้มถวิลหา
เจอกันตาสบตาประสานมั่น
เจอกันเกี่ยวก้อยร้อยเคียงกัน
เจอกันเธอกับฉันนั้นสุขใจ
ต่อมา
เจอกันรอยยิ้มเริ่มหดหาย
เจอกันกลับกลายเป็นเมินหมาง
เจอกันเริ่มเดินคนละทาง
เจอกันเริ่มห่างห่างไม่เหมือนเดิม
ต่อไป
เจอกันมองหน้าเริ่มหยุดคิด
เจอกันถามนิดให้พูดจา
เจอกันนั่งห่างไปสามวา
เจอกันคราวหน้าก็เป็นปี
ต่อต่อไป
เจอกันอย่างนี้สู้ไม่เจอดีกว่าไหม
เจอกันแล้วหัวใจจะแปรผัน
เจอกันก็เลิกกันไม่ข้ามวัน
เจออย่างนี้อย่างนั้น.......ไม่ฝันเจอ
31 มีนาคม 2550 15:48 น.
พิมญดา
รักมากรู้ไหมคนดี
คำนี้ทำใจหวั่นไหว
เป็นคนดีเป็นกันอย่างไร
เป็นอย่างไหนถึงเรียกคนดี
เป็นคนดีแล้วต้องนั่งคอย
เหมือนที่ฉันเป็นบ่อยๆใช่ไหม
เป็นคนดีแล้วต้องทำใจ
ยามเธอห่างหายไม่มามอง
รักมากรู้ไหมคนดี
รักแบบนี้บ่อยๆไม่ค่อยไหว
รักแล้วให้คอยแสนทรมานใจ
รักอย่างไหนดีด้วยช่วยบอกที
31 มีนาคม 2550 15:09 น.
พิมญดา
เจ็บช้ำกับรักของชายคนหนึ่ง
เป็นความโง่เขลาของเราใช่ไหม
รักเขามอบให้ทั้งกายและใจ
สุดท้ายสิ่งที่ได้มาคือ....ความทรมาน
ร้องให้..โหยหวนครวญหา
น้ำตาหลั่งรินสิ้น..ศักดิ์ศรี
ร้องแล้วร้องเล่าไม่เห็นเงา คนดี
ชีวีแทบขาด......อนาถใจ
หน้าส่วนตัว
2204
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
