1 พฤษภาคม 2550 00:21 น.
พิมญดา
.
เดินทางกับกาลเวลาแห่งความหวังมาทั้งชีวิต
คงได้แต่หวัง..และ..ก็หวัง
ว่าใครสักคนจะเข้าใจเราได้ดีที่สุด..
แต่สิ่งที่ได้กลับมา..คือน้ำตา
หวังแบบนี้...จาอยากหวังอีกทำไม..
หากต้องผิดหวังแล้วผิดหวังอีก..
ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก...
ความถูกผิดอยู่ที่เราหรืออยู่ที่เรา..คาดหวังกับสิ่งที่รัก..มากไป
เหนื่อยเหลือเกิน..เหนื่อยกับ..ความคาดหวัง
ท้อมากมาย..ท้อกับใจตัวเอง..ที่ดูเหมือนพรหมจะลิขิต
ให้เรา..เจอแต่ความสิ้นหวัง..
อยู่เพียงมีลมหายใจ..ให้ลุล่วงวันเวลา
ไปวันวัน..ใครหนอจะรู้.ว่า
คนสิ้นหวัง..หาฝั่งฝันของตัวเอง.ไม่เจอ
มีฝั่งฟ้าไหนจะยอมรับ..
คนไร้ที่หวัง..ที่พึ่งคนนี้ได้หนอ..
รอ...ใครคนนั้นจะมีจริงหรือเปล่า
ในโลกใบนี้..ที่เป็นหนึ่ง..ในล้านๆๆๆๆคน
เดินมาซับน้ำตาให้..สองแก้ม.กับหนึ่งใจที่
บอบช้ำเหลือเกิน...อย่าให้สิ้นหวัง
แล้วความสวยงาม..บนโลกใบนี้จะพลอยหม่นหมองไปด้วย
อารมณ์..คนไร้ที่หวัง..นะสินะ..พิมญดา
29 เมษายน 2550 21:22 น.
พิมญดา
ชีวิตเศร้าเพราะรักง่ายเขาหน่ายรัก
อกจึงหักเป็นแผลใจใหญ่แสบสัน
มอบทั้งหมดใจที่มีให้เป็นรางวัล
สุดท้ายมันไม่มีค่าน่าเชิดชู
เพราะรักมากจึงยอมมอบกายชม
พอได้สมอารมณ์หมายเขาหน่ายหนี
พูดไม่ออกเราผิดเองเชื่อโดยดี
น้ำตาปรี่ล้นทรวงหมดทวงคืน
เขาทำเราไม่เหลือไว้ไร้ศักดิ์ศรี
เกรียติยศที่มีหายสิ้นไปในทันที
หมดแล้วซึ่งความดีที่สะสมมา
เจ็บอุราจนแทบแตกแยกจากใจ
ชีวิตเหมือนจมอยู่กับความทุกข์
คิดจะลุกจะนั่งทำไม่ไหว
ไม่มีแรงก้าวเดินสู้ต่อไป
หมดแรงใจเขาทำเราเศร้าเหลือเกิน
เขาคงนั่งยิ้มเยาะเพราะเราโง่
น่าโมโหตัวเองเป็นหนักหนา
อยากจะตายไปจากโลกหมดโศกา
ตายสมค่าที่โง่งมสมควรตาย
29 เมษายน 2550 13:46 น.
พิมญดา
รักของเราจบลงเพราะเหตุใด
เพราะหัวใจของเธอไม่เข็มแข็ง
เพราะฉะนั้นมือที่สามจึงสำแดง
คอยยุแยงเธอจึงฟังอย่างตั้งใจ
ไม่ตัดสินใจอะไรคือถูกผิด
อยู่อยู่คิดเลิกกันกะทันหัน
ตัดสินใจแล้วนะก็แล้วกัน
เจ็บช่างมันทนเอาหน่อยค่อยๆลืม
คิดย้อนไปได้ไหมแต่เริ่มต้น
บอกหน้ามนรับได้ไม่แปรผัน
จะรักเธอคนเดียวชั่วนิรัน
เรื่องอื่นช่างมันฉันรักเธอ
พูดง่ายง่ายทำไปได้นะที่รัก
ต่อนี้จักพูดกับใครที่ไหนหนา
อย่าเพิ่งรีบให้ความหวังฝังอุรา
น้องกานดาคนต่อไปไม่หลงลม
รักคนหนึ่งฟังคนหนึ่งจึงต้องเศร้า
เรื่องรักเราเหมือนนิยายขยายผล
มีทั้งตรมสุขเศร้าเคล้าดวงกมล
ไม่สุขสมขอลาร้างนางขอจร
29 เมษายน 2550 12:35 น.
พิมญดา
เธอใช่ไหมผลักใสฉันไกลห่าง
จมกับความอ้างว้างทางแสนเหงา
สัญญารักสลายกลายเป็นเงา
บ่มความเศร้าหนาวเหน็บเก็บเรื่อยมา
ฉันเข้าใจเธอคงเหงาในคราวนั้น
สร้างความฝันสองเราเฝ้าห่วงหา
กายอยู่ไกลจากไทยกับมารดา
เธอจึงคว้าฉันคลายเหงาเฝ้าติดตาม
เคยบอกว่าจะอยู่เคียงข้างเสมอ
แม้จะเจออุปสรรคและขวากหนาม
ไม่ย่อท้อต่อปัญหาทุกเขตคาม
สร้างนิยามรักข้ามฟ้ากันยาวนาน
มาวันนี้อยู่ดีดีขอตัดขาด
เหมือนโดนบาดด้วยคมมีดกรีดประหาร
เหมือนฟ้าผ่ากลางใจแทยแหลกราญ
ไม่สงสารคนเคยรักและภักดี
จะลาด้วยความเข้าใจไปไกลห่าง
จะไม่ขอเดินร่วมทางไปสร้างฝัน
จะไม่ตอบกลับไปเมื่อไกลกัน
จะไปไหนอย่าสนใจฉันฉันไปเอง
28 เมษายน 2550 21:57 น.
พิมญดา
ไม่ต้องห่วงจะทวงสิทธิ์รับผิดชอบ
ฉันขอบอกเก็บไว้ได้ไม่หน่ายแหนง
สายใยรักหักสะบั้นขาดตอนกัน
เรื่องของเธอกับฉันพลันสิ้นลง
เธอก็ไปตามทางที่เธอเลือก
ฉันก็เลือกที่จะเดินตามทางฉัน
หมดแล้ววันที่เกี่ยวก้อยร้อยใจกัน
ความสัมพันธ์แค่เพื่อนเตือนใจตน
ตอนเธอจากฉันอยากตายหน่ายชีวิต
ไม่อยากคิดเรื่องอะไรกวนใจฉัน
นอนไม่หลับข้าวปลาไม่ยอมทาน
นอนครวญครางน้ำตาไหลใจหลงคอย
แต่วันนี้ขอแรงฟื้นคืนสติ
ขอยุติเรื่องช้ำช้ำแต่หนหลัง
ไม่อภัยไม่เกี่ยวข้องไม่เกลียดชัง
ไม่หันหลังกลับไปเศร้าเหงาคนเดียว
เพราะวันนี้มีตัวน้อยไว้พันผูก
สายใยลูกคิดได้ไม่เปลี่ยนผัน
กลับออกไปจากชีวิตไม่เกี่ยวกัน
ลูกของฉันเลี้ยงเองได้ใช่ลูกเธอ
จะบอกลูกไม่ต้องพันผูกกับพ่อ
เขาไปรอแล้ววิมานแก้วบนสวรรค์
อยู่กับแม่นะลูกรักถนอมครรภ์
รักลูกนั้นแม่ไม่ยอมพ่ายแพ้แก่ตัวเอง
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
928
