15 สิงหาคม 2550 22:46 น.
พิมญดา
@..ฝนจ๋าฝน ตกลงมา น้ำตาหลั่ง
ดุจฟ้าสั่ง ให้ตก โอ้อกเอ๋ย
อกระทม ตรมไหม้ ใจจังเลย
คนคุ้ยเคย จากลา ไม่ปรานี
นั่งทรุดลง ร้องให้ ไม่อายฟ้า
ม่านน้ำตา เปียกปอน สิ้นศักดิ์ศรี
น้ำตาคน น้ำตาฟ้า พล่าฤดี
ดวงใจนี้ จะขาดรอน ตอนฝนซา
ฟ้าสั่งฝน ล้างใจคน ฤทัยช้ำ
น้ำฝนพรำ น้ำตาไหล ใจโหยหา
แน่นในอก พูดไม่ออก ยอกอุรา
มือซบหน้า น้ำจากตา พล่าทรวงใน
น้ำตาฟ้า กระหน่ำมา กายาสาว
เย็นทุกคราว จนร่างสาว หนาวสั่นไหว
ดั่งร่างกาย หลอมละลาย ฝนกับใจ
สะอื้นให้ กลางสายฝน ซมน้ำตา....@
14 สิงหาคม 2550 19:18 น.
พิมญดา
มันสุดแค้น แสนทน คนทรยศ
น้ำตาหยด ไหลริน ไม่สิ้นหาย
ดั่งมีดกรีด ทรวงใน แทบวางวาย
อยู่คล้ายคน ใกล้ตาย หน่ายชีวา
จะนั่งนอน เหม่อลอย คอยแต่คิด
มันฝังจิต ฝังใจ ใครผิดหนา
ปล่อยฉันนอน ร้อนรุ่ม กลุ้มอุรา
ใจมันล้า เสียน้ำตา ครารำพัน
เมื่อมาถึง ทางแตก แยกเป็นสอง
ตามครรลอง ลิขิต รักจากสรรค์
พระพรหมท่าน คงชี้รัก ให้จาบัน
คงบากบั่น ไม่ถึงฝัน นั้นแน่นอน
ท่านบอกว่า ชะตาเจ้า เฝ้าใจโศก
รักไม่โปรดใ ห้สมหวัง ดั่งชาติก่อน
จงจมอยู่ กับความเศร้า เรื่องร้าวรอน
เมื่อชาติก่อน เจ้าทำกรรม ย้ำใช้คืน
โอ้พิลาศ พิมพิไลย ใจโหยหวน
ฟ้าอย่าด่วน ลงโทษทัณฑ์ มันสุดฝืน
น้ำตารื้น รดแก้มสาว ทุกวันคืน
ใจสะอื้น อกตรอมตรม ขมฤทัย
13 สิงหาคม 2550 22:10 น.
พิมญดา
@..สุดสายป่าน ขาดแล้ว ดวงแก้วเอ๋ย
สิ่งที่เคย วาดฝัน พลันสลาย
เมื่อเธอนั้น มีเขาอยู่ ข้างเคียงกาย
น้ำตาไหล เป็นทาง นางจึงครวญ
สุดสายใจ แทบขาด อนาถแล้ว
เจ็บไม่แคล้ว โศกซม ตรมใจหวน
เขาทิ้งเรา ให้โศกเศร้า เฝ้ารัญจวน
แล้วไม่หวน คิดอาลัย ใจคืนมา
สุดสายตา เหม่อมองหา เวลาเหงา
ป่านนี้เขา ไปอยู่ไหน ใจโหยหา
เจ็บทุกครั้ง เมื่อคิดถึง เขาบอกลา
ม่านน้ำตา จึงไหลกลบ กระทบใจ
สุดสายรัก ทางของเรา เศร้ายิ่งนัก
ระกำหนัก เมื่อความรัก มาผลักใส
พอแล้วเอย เรื่องรักรัก พักฤทัย
สุดหัวใจ ได้แค่เจ็บ เข็ดแล้ว...เอย.@
11 สิงหาคม 2550 17:50 น.
พิมญดา
ถ้าจันทร์โศก วิปโยค โศกแท้หนอ
จันทร์อย่ารอ หรืออัดอั้น ตันใจหนา
ปล่อยมาเถิด น้ำใสใส ไหลออกตา
ดวงจันทรา คงคลายบ้าง จางทรวงใน
จันทร์อย่าเศร้า แค่ดาวหล่น ลงจากฟ้า
อย่าโศกา คราพิรุณ จะหวนให้
มองลงมา ฝนฟ้าสั่ง ดั่งตั้งใจ
บดบังแสง แห่งฤทัย ของดวงจันทร์
10 สิงหาคม 2550 22:22 น.
พิมญดา
@น้ำตาจันทร์.. กระเซ็น..เย็นจับจิต
ทีละนิด........ลงยอดหญ้า...พาสดใส....
จันทร์จะลา...ลับโลก.........โศกอำไพ
พรุ่งนี้ไซร้....ก็มาใหม่......ใยโศกา
หรือเวลา.....เนิ่นนาน......ผ่านช้าเล่า
จึงทำให้.......จันทร์เจ้า......เฝ้าห่วงหา
ห่วงว่าดาว...จะโดดเดี่ยว...เปลี่ยวเอกา
จึงหลั่งมา.....เป็นน้ำค้าง.....พร่างพรมดิน...@
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2001
