11 ตุลาคม 2550 22:22 น.
พิมญดา
อย่าฝากหวังฝากใจให้ฉันเก็บ
เคยหนาวเหน็บหนาวใจมาหลายหน
พอแล้วพอไม่อยากรักให้วกวน
กลัวใจคนร้อยเล่ห์เพทุบาย
สร้างวิมานลอยฟ้าคราแรกรัก
แล้วก็ผลักลงมาฟ้าสลาย
กลัวเหลือเกินคำหวานของผู้ชาย
พอเขาหน่ายแล้วทิ้งหญิงระกำ
อย่าฝากคำว่ารักขอคืนกลับ
อยากจะพักหัวใจที่บอบช้ำ
ไม่อยากเชื่อใครแล้วในน้ำคำ
เคยถลำความเจ็บเก็บเรื่อยมา
อย่ามาฝันทำอย่างไรก็ไร้ผล
ประตูกลกั้นแล้วอย่างแน่นหนา
อย่าหวังเลยชาตินี้เงากานดา
คงได้แหงนมองฟ้าทุกคราคืน..........
10 ตุลาคม 2550 11:39 น.
พิมญดา
เพื่อนคือคนที่เราเฝ้าคบหา
เพื่อนคือคนมีคุณค่านั้นเสมอ
เพื่อนคือคนที่ปรับทุกข์ยามพบเจอ
เพื่อนคือเธอฉันยอมรับนับเพื่อนกัน
มิตรภาพระหว่างเพื่อนมั่นคงนัก
ขออย่าพักหัวใจเปลี่ยนแปรผัน
ขอเพื่อนเป็นแค่เพื่อนคอยแบ่งปัน
จุดเชื่อมมั่นความสัมพันธ์ที่ยั่งยืน
รักหญิง-ชายสักวันกลายจักขื่นขม
หวานเป็นลมสิ้นแล้วแววขมขื่น
หากคือเพื่อนไม่มีวันล้มทั้งยืน
ขอเพื่อนคืนใจกลับไม่รับมา
จุดทาง-แยกใช่แยกนามความเป็นเพื่อน
ไม่ลางเลือนยังคงเตือนใจใฝ่หา
หากเพื่อนทุกข์ทดท้อต่อชะตา
เพื่อนอย่าล้าเขียนกลอนมาจะปลอบใจ
แล้วจะพบมิตรภาพอาบปลายฟ้า
ที่ล้ำค่าเชื่อมพลังอันยิ่งใหญ่
ช่วยกล่าวถ้อยร้อยกรองบทกลอนไทย
จะเข้าใกล้ค่าแห่งมิตรนิจนิรันดร์...
9 ตุลาคม 2550 13:42 น.
พิมญดา
เดินทางมายาวนานบนทางทุกข์
ทั้งล้ม-ลุกคลุกคลานบนขวากหนาม
โดนถากถางหยามเหยียดเกลียดเอาความ
นิรนามฉันคือใคร ใยวกวน
หากมีคนมาถามตามความหมาย
ฉันคือใครที่อาศัยโลกสับสน
จะขอตอบให้หายข้องใจพิกล
ฉันคือคนคนหนึ่งที่ต้องตาย
เพราะศรัทธาในธรรมกรรมวิบาก
ตัดความอยากจากนิวรณ์ก่อนจะสาย
ให้รู้แจ้ง แลเห็นจริง ชีวาวาย
ร่างสลาย สัจธรรม ย้ำตัวเอง
ก่อให้เกิดการเตรียมตัวก่อนร่างดับ
ให้ระงับงดกรรมชั่วมัวข่มเหง
ก่อกรรมดีอุตสาหะอย่ากริ่งเกรง
ตั้งใจเร่งสร้างเส้นทางห่างทุกข์พลัน
อย่ายกตัวสูงเกินใครในโลกนี้
ทุกคนมีจิตวิญญาณต้องบากบั่น
ลองฝึกจิตในส้วมถ้วนทั่วกัน
จะรู้มันเหม็นเน่าเท่ากันเลย
หรือว่าเราเข้าขั้นบ้านานาจิต
คอยแต่คิดดัดจริตให้นิ่งเฉย
ขออภัยไม่ได้สอนใครนะเอย
แค่มาเอ่ยท้าวความถาม..ฉันคือใคร....
8 ตุลาคม 2550 18:46 น.
พิมญดา
หยิบปากกามาจรดบนกระดาษ
เขียนคำขาดตัดรอนกลอนถึงเขา
น้ำตาหลั่งลงกระดาษที่บางเบา
เขียนถึงเขาหวาดหวั่นเกินพรรณา
ถึง..คนดีที่รักของน้องแก้ว
จะขาดแล้วดวงมานขนิษฐา
นั่งร่ำให้ร่ายอักษรตรอมอุรา
ตัวพี่ยาโปรดฟังก่อนสะท้อนใจ
แม่ของน้องขอร้องรับทองหมั้น
มันฉับพลันจนยากจะทานไหว
ท่านมีเหตุธุรกิจพลาดกำไร
ดวงฤทัยตอบแทนแม่แกเลี้ยงดู
คนดีจ๋าอย่าเสียใจอาลัยหนัก
ชาตินี้รักของเราเศร้าอดสู
น้องขอคืนสัญญามั่นใต้ลำพู
น้องก็รู้ เป็นคนผิด คิดกลับกลาย
วางปากกานอนซบหมอนสะอื้นให้
ร้าวหทัยในเนื้อความตามจดหมาย
หากพี่อ่านหัวอกพี่คงวางวาย
สัญญากลายเป็นอื่นขื่นขมทรวง.......
7 ตุลาคม 2550 14:20 น.
พิมญดา
ออง ซาน ซูจี สตรีแห่งหงสา
เป็นผู้กล้าเมียนม่าที่ยิ่งใหญ่
คอยต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย
ไม่หวั่นไหวรัฐบาลเผด็จการ
ด้วยสองมือหนึ่งสมองที่มีอยู่
ยืนหยัดกู้แรงศรัทธาถิ่นสถาน
หวังวันหนึ่งธิปไตยจะเบ่งบาน
อุดมการณ์ตามรอยพ่อขอสู้ไป
หวังเห็นนกพิราบขาวบินบนฟ้า
ความเหนื่อยล้าไม่ย่อท้อพอทนไหว
ยอมสละแม้ครอบครัวอยู่แดนไกล
เรียกร้องให้ชาวประชามีเสรี
โดนจองจำคำหนึ่งน้อยไม่เคยบ่น
ปลุกมวลชนลุกขึ้นสู้เพื่อศักดิ์ศรี
หญิงผู้นำในพม่ายอดสตรี
คือคนดี แห่งแม่น้ำสาละวิน
อ้างสิทธิมนุษย์ชนบนพื้นฐาน
ก้องกังวานทั่วโลกโศกถวิล
อย่าตามหาในพม่าชั่วชีวิน
ตราบไม่สิ้น เผด็จการ ทหารเอย...
ข้ารู้ว่าวันหนึ่งข้าจะไม่แพ้ ข้าเห็นวันหนึ่งข้าจะชนะ
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2228
