เสียงแว่วไหวโลมไล้"ความรู้สึก" สุดจะนึกให้ออก เสียงใครหนอ เหมือนลอยลม ห่มใจ นวลละออ แล้วเคล้าคลอ บรรเลง เพลงเบาเบา ..หลับหรือยัง คนดีพี่จะกล่อม.. เสียงละมุนละม่อม ล้อมคนเหงา หอมอบอุ่น กรุ่นกาย ชายบังเงา เป็นเจ้าเข้า เจ้าของ น้องเมื่อไร ..รับเสียเพรียกเรียกหาอย่าห่างหาย ขอให้ชายคุ้มครอง ยามหลับไหล เอื้อมมือคว้า เสียงเรียกของหัวใจ ผวา!ใน ความฝัน..อันตธาน ..คนในฝัน รูปงามตามนิมิต สิงสถิตย์ หนใด ขอไขขาน จากสวรรค์ ชั้นไหน ในวิมาน ราตรีกาล ค่อนคืน ชื่นฤดี ..อธิฐานผ่านภพที่ซ่อนเร้น สิ่งที่เห็น ในฝัน มันถ้วนถี่ ยังจำเสียงเรียกย้ำ พร่ำวจี รอน้องพี่..ในฝัน ..มิผันแปร
จากวันแรกแบกใจมาให้รักแต่วันนี้แบกกลับเพราะไม่ไหวเธอไม่เคยหมั่นคอยดูแลใจปล่อยทิ้งไว้จนหมอง..นองน้ำตาเคยสัญญาว่าจะเก็บไว้ในอกจะไม่ทำหล่นตกให้เสาะหาพอนานวันผ่านห้วงกาลเวลาสเน่หาเลือนลาง..ทางรักเราเคยพูดจาหวานหูไม่รู้หายแล้วกลับกลายเงียบงันฝันเลยเศร้าหลบสายตาตอบมาก็บางเบาเหมือนมีเงาซ่อนแอบแนบ..อีกคนคนไม่รักทำอะไร..ใช่คนผิดปล่อยให้ติดวังวนจนสันสนนี่แระหนอรักแท้แค่เล่ห์กลยากหยั่งถึงใจคนแม้คุ้นเคยคนที่ร้ายไม่ไกลจากใจนี้แล้วคนดีอยู่ไหนไม่เห็นเผยวาสนาของคนถูกละเลยได้กอดเกยความช้ำ..ทุกค่ำคืน
จากคนหนึ่งแล้งหวัง ฝังใจเจ็บ จากคนเหน็บหนาวรัก ..ที่หักหาญ จากสตรีแสนเศร้า..เหงาบนลาน เขียนกลอนกานท์..ผ่อนโศกวิโยกครวญ ได้รับฝาก..ยาใจ.มารักษา ได้ลบคราบน้ำตา ..ที่ไห้หวล เติมใจรัก ให้ลืมคนเรรวน ขอเนื้อนวล หายโศก โลกสีเทา ยื่นมือน้อย ร้อยใจมาด้วยจิต ของมิ่งมิตร คนไกล ไล่ความเหงา ที่พร้อมเพรียก เรียกหาคำว่าเรา ที่หายไปนานเนา..เหงาจนชิน ยาหัวใจ ไกลพ้นคนคิดถึง ฝากคำซึ้ง รื่นหู มิรู้สิ้น ว่า ทั้งรักทั้งห่วง..เป็นอาจิณ น้องยลยิน เสียงนี้..มิเบื่อเลย ระยะการเดินทางของ..ความรัก เหนื่อยและหนักมานาน..คร้านจะเอ่ย ยาหัวใจ..ครานี้.หวังลงเอย หากกลายเป็น..คนคุ้นเคย..อย่าเลยไกล
.แหงนมองจันทร์พร่างพรายสายลมหนาว ช่วยรับฝากจากสาว..ที่คิดถึง ทั้งหนาวเนื้อเจือใจ..ใคร่คำนึง ฝากรำพึงถึงชายที่หมายปอง เพลานี้ยามหนาวร้าวดวงจิต เพราะมิ่งมิตรอยู่ไกล..ใจเศร้าหมอง สไบแพรห่มเนื่อเรื่อเรืองรอง คอยประคองผิวงาม.ยามหนาวมา จักรอพี่อยู่เรือนมิเบือนจร อรชรรักฝากปราถนา สายลมหนาวผ่าวไล้ใจพี่ยา ทุกเพลารอพี่นี้กลับเรือน พรมแป้งร่ำแนบเนื้อเพื่อรอพี่ สไบสีงามตาหาใครเหมือน ผมสยายเงาวับรับแสงเดือน อย่าแชแชือนลืมรัก..จักระทม สายลมหนาวดาวเดือนเตือนพี่กลับ อย่าลาลับเนิ่นนานพานขื่นขม เฝ้าถนอมกายใจให้ชื่นชม ฝากสายลมห่มรัก..จักหนาวคลาย
เมื่อลานกลอนร่อนไหวในชีวี มีพื้นที่ปลูกฝัน..อันหวามไหว ทั้งต้นรัก ต้นโศก โลกรำไร ปล่อยตามใจ ปรารถนา..ว่าตามกลอน จึงร้อย"ทุกข์"ที่โชกด้วยโลหิต แล้วก็ปริดน้ำตา.ร่ายอักษร เขียนปักลงตรงแผล..ทุกบทตอน เหมือนละคร หลงโรง ตรงกลางทรวง แล้วร้อย"สุข"ด้วยใจใฝ่คิดถึง จากใจหนึ่งสู่ใจหนึ่งซึ่งห่วงหวง หวานถ้อยรสอักษรา.พาเดือนดวง ดอกไม้ร่วงจากสวรรค์ชั้นวิมาน หลากวจีรินหลั่งดั่งนิยาย งามกระจายลำนำอันแสนหวาน ร่ายคำขมตรมแสบแทบร้าวราน จากวันวานผันผ่าน..มานานเนา ขอ"ร้อยฝัน"ดวงจิตจากทุกสิ่ง ตามครรลอง..ผู้หญิง.อิงความเหงา เพียงสายลมพลิ้วไหว..ใจบางเบา หญิงคนเศร้า..ร้อยกลอน..ผ่อนอารมณ์
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
Lovings
พิมญดา เลิฟ 7 คน
หน้าส่วนตัว
4934
