17 ธันวาคม 2550 22:35 น.

....ขี้เหร่โดนรัก...

คนขี้เหร่โดนแอบรักชักขวนเขิน
อกสะเทิ้นต๊กกะใจใครกันหนอ
มาต่อกลอนบอกว่ารักแล้วให้รอ
ปล่อยให้พ้อถึงเดือนดาวหนาวฤทัย

ทบทวนคำพร่ำคิดถึงคอยห่วงใย
คนเหงาใจปลื้มยิ่งนักชักหวั่นไหว
คนขี้เหร่ยิ้มรับรักประทับใจ
รอยอาลัยใครคนนั้นจำนรรจา

คนขี้เหร่พี่รักจริงหรือหลอกลวง
อยากมาทวงคำว่ารักปักใจหา
หากรักจริงยอมเป็นทาสพี่ทุกครา
ปรารถนารักพี่ยาชั่วนิรันดร์

หากรักจริงขอขอบคุณไม่แชเชือน
จะยอมเป็นแม่ศรีเรือนตามความฝัน
จะต่อกลอนอ้อนอุ่นรักพี่ทุกวัน
ขอพี่ช่วยย้ำคำมั่น ฉันรักเธอ

คนขี้เหร่ก็แอบปลื้มพี่มานาน
ฟังคำหวานที่พี่คอยมาเสนอ
ชักเอนเอียงใจเสียแล้วเฝ้าละเมอ
ถึงกับเพ้อคร่ำครวญหามาเป็นกลอน.......

2237

love

comment

16 ธันวาคม 2550 11:21 น.

...นี่หรือคือ..สัจธรรม..

พิมญดา

สัจธรรมนำปัญญาหาเหตุผล
เกิดเป็นคนสังขารไม่เที่ยงแท้
มีเกิดแก่เจ็บตายหน่ายดวงแด
ใครเหลียวแลยามแก่เฒ่าเฝ้าคิดดู

มัวหลงรูปหลงจิตหลงกายหยาบ
มัวซึมซาบสังคมและวัตถุ
กายเน่าเหม็นแย่งกันเห็นดังเป็นพุ
มุทะลุแอบแย่งกายหน่ายอุรา

คนเรานั้นเกิดแก่เจ็บธรรมชาติ
อภิวาทคำสั่งสอนศาสนา
มีแต่เรื่องของขี้ขี้เต็มกายา
จ้องดูหน้ามีขี้ตานั้นเต็มดวง

พึงสังวรเถิดมนุษย์อย่าลุ่มหลง
มัวพะวงใส่จริตคิดห่วงหวง
คนนั้นรักฉันต้องการมาคู่ควง
เหมือนเอาบ่วงมาผูกมัดจัดในกาม

ตรองดูดีจะกี่ปีอายุขัย
ลองเอาคูณจำนวนวัยใคร่อยากถาม
ถึงหมื่นพันกี่วันแล้วคิดตาม
เป็นนิยามเลขคณิตชีวิตคน

สัจธรรม ร่างแตกดับตามอายุ
อย่ามัวยุจิตตนให้สับสน
มองให้เข้าแก่นแท้ใจอย่าลน
แล้วจะพ้นวังวน..คนหลงเงา.............สาธุ

1794

love

comment

15 ธันวาคม 2550 22:09 น.

..นี่หรือคือ..ทุกอย่าง..

พิมญดา

ทุกอย่าง...มีเจอมีจบ
ทุกอย่าง...พานพบหวั่นไหว
ทุกอย่าง...มีได้เสียไป
ทุกอย่าง...เป็นได้ตามกาล

ทุกอย่าง...คือเงาว่างเปล่า
ทุกอย่าง...อย่าเอามาขาน
ทุกอย่าง...มันมีตำนาน
ทุกอย่าง...เล่าขานเรื่องราว

ทุกอย่าง...ดีใจเสียใจ
ทุกอย่าง...อาลัยหงอยเหงา
ทุกอย่าง...มีแรงมีเบา
ทุกอย่าง...คิดเอาเผาตน

ทุกอย่าง...เกิดจากที่ใจ
ทุกอย่าง...ไม่สายเริ่มต้น
ทุกอย่าง...หากเกิดเป็นคน
ทุกอย่าง...ไม่พ้นกรรมเวร

ทุกอย่าง...มีผูกมีแก้
ทุกอย่าง...ไม่แย่แสนเข็ญ
ทุกอย่าง...อาจยากลำเข็ญ
ทุกอย่าง...ที่เป็นรอบกาย

ทุกอย่าง...มีคู่มีคี่
ทุกอย่าง...มีดีมีร้าย
ทุกอย่าง...มีเกิดมีตาย
ทุกอย่าง...สลายหายไป..

1741

love

comment

15 ธันวาคม 2550 22:06 น.

..นี่หรือคือ..ทุกข์...

พิมญดา

ทุกข์เอ๋ยทุกข์เกิดจากไหน
ทุกข์ใครเว้นได้ใครหนอ
ทุกข์มากทุกข์น้อยใครพอ
ทุกข์ก่อเกิดจากใจเรา

หากทุกข์ขออย่าอ่อนไหว
ทุกข์เกิดจากใจไฟเผา
รุ่มร้อนเก็บกดหนักเบา
ทั้งเขาทั้ง เราเผาใจ

เจอะเจอทุกข์หนาอย่าหนี
หากมีแน่วแน่แก้ไข
มันคงไม่ยากเกินไป
ต้องใช้เวลาพาคิด

ทุกข์ท้อทุกข์ใจใครก่อ
ยุบหนอพองหนอฝึกจิต
ปล่อยวางทุกอย่างชีวิต
ลิขิตตามเวรตามกรรม

มีสุขให้รู้ว่าสุข
อย่าปลุกให้ใจถลำ
หลุดห้วงความสุขระกำ
เพลี่ยงพล้ำยากถอนงวยงง

หมดสุขนั้นพลาดหมดสิ้น
ด่าวดิ้นเพราะจิตลุ่มหลง
จิตใจคอยทุกข์พะวง
จงปลงปล่อยวางทางใจ.......

ความเกิดเป็นทุกข์
ความแก่เป็นทุกข์
ความเจ็บไข้ไม่สบายเป็นทุกข์
ความตายเป็นทุกข์
ความโศกเศร้าร่ำไรรำพัน
ความไม่สบายกาย
ความไม่สบายใจ
ความคับแค้นใจก็เป็นทุกข์
ความประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์
ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์
ความผิดหวังเมื่อปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์
ว่าโดยย่ออุปาทานในขันธ์ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์นั่นเอง ฯ

บัณฑิตย่อมรู้แจ้งในกองทุกข์ทั้งปวง
บัณฑิตย่อมรู้แจ้งว่าทุกข์เป็นสิ่งที่ควรกำหนดรู้
บัณฑิตย่อมรู้แจ้งว่าทุกข์ที่ควรกำหนดรู้ได้กำหนดรู้แล้ว