20 มกราคม 2551 10:44 น.
พิมญดา
เห็นภาพข่าวทหารไทยใจหดหู่
ถูกศัตรูก่อการร้ายยิงด่าวดิ้น
เลือดไหลนองปฐพีพลีแผ่นดิน
ฤาต้องสิ้นรั้วของชาติพินาศไป
เห็นธงไทยคลุมร่างกายไร้วิญญาณ
จะกี่ผ่านรัฐบาลจักแก้ไข
ปัญหาความแตกแยกออกนอกเขตไทย
หรือมีหนอนคอยบ่อนไส้ให้ทะลวง
ต้องสิ้นลมพลีร่างลับดับสลาย
คุ้มครองภัยครูภาคใต้งานใหญ่หลวง
ยอมพลีชีพเพื่อส่วนรวมงานทั้งปวง
สุดท้ายร่วงดั่งใบไม้ให้แผ่นดิน
คนแนวหลังน้ำตาหลั่งครั้นเห็นข่าว
ร่างทอดยาวเหยียดหงายตายจนสิ้น
อีกกี่ร่างเลือดกี่หยดรดแผ่นดิน
น้ำตารินอีกกี่สายหายเศร้าตรม
พ่อและแม่ลูกและเมียอยู่แนวหลัง
หมดสิ้นหวังน้ำตาหลั่งพังขื่นขม
หมดสิ้นแล้วโอ้ดวงแก้วมาสิ้นลม
ร่างเจ้าจมกองเลือดสาดอนาถใจ
คนบ้านกลอนส่งแรงใจให้ทหาร
ขอทุกท่านสู้ต่อไปอย่าหวั่นไหว
จับปืนอยู่คุ้มครองครูที่อยู่ไกล
สู้เพื่อไทยขอส่งใจไปชายแดน.......
18 มกราคม 2551 14:38 น.
พิมญดา
สุดคิดถึง..พี่คนดีที่ลาลับ
ใยไม่กลับมารับขวัญนวลเลยหนอ
อยู่ที่ไหนใยพี่ปล่อยให้น้องรอ
นั่งคอยพ้อรอพี่ยาน้ำตาริน
ดอกราตรีหอมลอยมาพาใจหาย
คนข้างกายลอยไปไหนให้ถวิล
พี่จากไกลไม่หวนกลับรับยุพิน
หรือพี่สิ้นรักแก้วตาพาโศกตรม
คิดถึงพี่สร้างความดีรอพี่กลับ
เฝ้านั่งนับรอพี่ซับใจขื่นขม
ทุกเช้าค่ำรอพี่มาชื่นภิรมย์
น้ำค้างพรมกี่ค่ำคืนจะฝืนคอย
สุดที่รักของน้องแก้วไปอยู่ไหน
หรือมีคนจองห้องใจหรือใครสอย
หรือพี่หลอกให้น้องรักให้น้องคอย
หรือพี่ปล่อยคนคอยรักทรมาน
กลับมาโอบกอดหัวใจน้องคลายเหงา
กลับมาปลอบคนนอนเศร้าเคล้าความหวาน
กลับมาบอกว่ารักมั่นน้องนงคราญ
กลับมาสานรังรักเรา ไม่เหงาใจ.....
17 มกราคม 2551 23:03 น.
พิมญดา
ดาวบนฟ้าคือดวงตาคนไกลห่าง
ถึงอ้างว้างยังคงมองถวิลหา
คงความรักดาวประดับในแววตา
ฝากส่งมาถึงเขาอย่างเหงาใจ
เฝ้าคอยมองดาวเคลื่อนคล้อยลอยหารัก
อาการหนักด้วยใจรักฝันคอยใฝ่
รู้หรือเปล่าอยากกระซิบว่าห่วงใย
ดาวหัวใจเต็มท้องฟ้าดาราราย
ลมหนาวผ่านโอบกอดกายคลายความหนาว
แต่ใจสาวยังอบอุ่นกรุ่นจันทร์ฉาย
ยืนมองเหม่อฝากเดือนดาวหนาวแค่กาย
เย็นพระพายใจลอยไกลไปหาเธอ
ดาวระยิบทอระยับจับท้องฟ้า
ดูพราวตาคอยมองหาเธอเสมอ
ดวงหนึ่งรักดวงหนึ่งห่วงอยากพบเจอ
อย่าเสนอใจให้ใครยามไกลกัน
คิดถึงฉันมองท้องฟ้าราตรีนี้
ขอคนดีสบตาดาวสาวในฝัน
ฝากคำรักคล้องดาวร้อยคอยผูกพัน
อย่าลืมฉันดาวกลางใจในราตรี
16 มกราคม 2551 18:29 น.
พิมญดา
มนุษย์เอ๋ยมีอะไรมาด้วยเจ้า
ถึงมัวเมาคอยอิจฉาริษยา
เห็นเขาดีเขาเด่นเกิดอัตตา
อย่ามัวบ้าวางเถิดหนาจะพาจม
หากจิตเราคอยแต่คิดอกุศล
ใจคงหม่นร้อนรุ่มพาขื่นขม
จิตระแวงขัดแย้งแปร่งอารมณ์
นั่งทุกข์ตรมด้วยไฟไหม้อุรา
ปิยมิตรดีกว่าอย่าห้ำหั่น
จับมือกันให้มั่นนั้นเถิดหนา
แสงสีทองส่องฟ้าอิสรา
ไม่โรยราสังคมดีมีน้ำใจ
มีรอยยิ้มมาฝากยามพบเจอ
อย่ามัวเหม่อเย่อหยิ่งทำยิ่งใหญ่
เหยียดหยามกันแล้วนี่ได้อะไร
มีไมตรีให้กันไว้ใช้ปัญญา
ไม่มีใครเหาะเหินเดินอากาศ
ร่างสลายกลายเป็นธาตุของดินฟ้า
อยู่ด้วยกันอย่ามัวแบ่งศักดินา
ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าได้สักคน.......
15 มกราคม 2551 22:02 น.
พิมญดา
หัวใจเอ๋ยใยลู่ลมดั่งต้นไผ่
โอนเอนใยคำหวานนานคงหาย
คำออดอ้อนจากใจใยง่ายดาย
กลัวใจพ่ายรักลวงบ่วงน้ำตา
หัวใจเอ๋ยอย่ารักเลยเคยเจ็บช้ำ
หลงน้ำคำหลงเงาเขาเฝ้าห่วงหา
หลงในรักยอมพลีได้แม้วิญญา
เสน่หารักร้างราพาใจครวญ
รักเจ้าเอ๋ยคงไม่เคยปราณีใคร
คงชอบใจซุกซนคนจนปั่นป่วน
ทุกข์สุขเศร้าเคล้าน้ำตาพาเรรวน
รักมาชวนยิ้มร้องให้ร้ายน่าดู
รักเจ้าเอยเอ้อละเหยเลยไปก่อน
อย่ามาอ้อนเอารักมาน่าอดสู
เคยเจ็บช้ำเอารักนั้นถือเป็นครู
น้ำตาพรูร่วงหล่นบนทางใจ
รักหนอรักไม่คืนกลับมารับขวัญ
ได้แต่ทวนกลัวความรักชักสั่นไหว
รักเอ๋ยรักอย่ามาทักรักกับใคร
รู้บ้างไหมใจคนดีมีแต่กลัว.....
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
13652
