3 พฤษภาคม 2551 18:34 น.
พิมญดา
เรียกที่รักได้ไหมใจขอถาม
ให้นิยามคำว่าเราคราวเรียกหา
ด้วยใจนี้เชื่อมั่นพี่มีสัจจา
อยากเรียกว่า"ที่รักจ๋า"ทุกคราคำ
ตลอดมายังดำรงคงคำมั่น
จึงขอมอบรางวัลให้ใช่ถลำ
มอบจากใจด้วยรักจริงสิ่งต้องทำ
ของกำนัลจากฤทัยให้ชมเชย
"ที่รักจ๋า"เรียงวาจาช่างน่าเขิน
ใจสะเทิ้นอกวาบหวามยามเอื้อนเอ่ย
กว่าจะแย้มแก้มน้องแดงอายจังเลย
คนไม่เคยอย่าถือสานะพี่ชาย
เรียกที่รักจะได้ไหมให้สิทธิ์น้อง
มาเรียกร้องต่อคนดีอย่าหนีหาย
เรียกที่รักเพราะรักพี่มิเสื่อมคลาย
ต่อให้โลกสลายหาคลายคลอน
ขออ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของห้องใจพี่
เอ่ยวจี"ที่รักจ๋า" อย่าถ่ายถอน
คำคำนี้มอบให้พี่นิรันดร
คนใจอ่อนแพ้ความดีพี่ให้มา.........
2 พฤษภาคม 2551 08:53 น.
พิมญดา
เอาความรักมาฝากรับไหมหนอ
ให้สมค่าที่รอคอยยิ้มหน่อยหนา
ขอโทษด้วยอย่างอนฉันด้วยสายตา
รักเท่าฟ้าโปรดหันมาอย่าน้อยใจ
ยิ้มสักนิดคิดเท่าไหร่ไหนดูซิ
อย่าตำหนิดวงฤทัยให้หวั่นไหว
ที่ผ่านมาระยะทางห่างกันไกล
ขออภัยนะพี่ชายช่วยหายงอ
จะให้ทำอย่างไรถึงจะหาย
เป็นผู้ชายขี้ใจน้อยเสียจริงหนอ
ผิดไปแล้วไม่ใส่ใจเธอดีพอ
น้ำตาคลอขอเห็นใจใช่เรรวน
เอาความรักมาฝากหากรำคาญ
ดูซิแกล้งทรมานคนปั่นป่วน
หากไม่สนบอกมาเลยขอทบทวน
จะรีบด่วนให้พ้นหน้าไม่มาเยือน
ดีกันนะอย่าน้อยใจให้มันหนัก
กลับมารักกันดั่งเดิมเติมใจเหมือน
ครั้งเราสองนั่งเคียงข้างดูดาวเดือน
อย่าลืมเลือน..สัญญามั่น..วาเลนไทน์ .....
30 เมษายน 2551 22:48 น.
พิมญดา
ยามสายลมพลิ้วแผ่ว..เพียงแว่วเสียง
ดั่งสำเนียงของชายที่หมายมั่น
ฝากกระซิบห่วงหาครารำพัน
ใต้แสงจันทร์สีนวลชวนสราญ
เพียรส่องเนตรทุกค่ำคืนทั่วผืนฟ้า
หมายดาวมาถักถ้อยร้อยประสาน
สายลมล้อกอไผ่ใสกังวาน
ดังผสานดั่งพิณล่วงสู้ห้วงใจ
สายลมเจ้าเฝ้าโอบกอดพลอดผีเสื้อ
เจ้าจุนเจือดอกไม้งามยามพัดไหว
แสงสุรีย์สีทองผ่องอำไพ
ดุจรักอันจริงใจมอบให้เธอ
ไผ่ลู่ลมเอนไหวดั่งใจฉัน
ที่หวาดหวั่นรักไกลให้พร่ำเพ้อ
ร้างคนเคียงทอดถอนนอนละเมอ
หวั่นจะเผลออิจฉาไผ่และสายลม
วอนสายลมช่วยนำความคิดถึง
สู่หัวใจซ่านซึ้งตรึงสุขสม
ระยะทางแห่งรักภักดิ์ภิรมย์
ดั่งสายลมลู่ไผ่ไม่ร้างเลือน
29 เมษายน 2551 23:05 น.
พิมญดา
.
ฉันคนนี้แค่ความฝันเท่านั้นหรือ
จะมีสิทธิ์เดินกุมมือเธอหรือไม่
ฉันคนนี้เป็นแค่คนคั่นหัวใจ
หรือเธอเจอคนใหม่ไยหมางเมิน
ฉันคนนี้เป็นแค่เงาเฝ้าใฝ่ฝัน
ราวเมฆกั้นฟ้าหม่นคนห่างเหิน
โลกกว้างใหญ่แต่คับใจไร้ทางเดิน
เธอกล้าปล่อยฉันเผชิญเดินเดียวดาย
ฉันคนนี้มุ่งหมายสุดปลายฟ้า
ปราถนาเธอดั่งดวงดาราฉาย
คอยส่องแสงสว่างยามพร่างพราย
สิ่งที่หมายกลายเป็นเงาเฝ้าจันทรา
ฤาเพียงฝันตื่นมาคว้าเพียงเงา
มีแต่ความว่างเปล่าเฝ้าโหยหา
หากรักเหลือเพียงเงาเฝ้าพรางตา
หวังชาตินี้ชาติหน้าไขว่คว้าลม
เคยคิดคว้าฝันไหมไว้เคียงข้าง
เคยคิดไหมหนทางสร้างสุขสม
เคยไหมอยากแนบชิดคิดเชยชม
อย่าจ่อมจมกับฝันลวงเถิดดวงใจ....