11 มิถุนายน 2551 08:46 น.
พิมญดา
เสียงกังวานผ่านผู้คนที่ขวั่กไขว่
ปลุกพลังหัวใจจนเข้มแข็ง
ร้องเพลงเร่ขอทานผ่านการแสดง
มีเรี่ยวแรงจูงมือพ่อคลอใกล้ชิด
ร้องเพลงขอเศษสตางค์ข้างถนน
พ่อทุกข์ทนตาบอดทอดถอนจิต
พ่อจ๋าพ่อคือดวงใจให้ชีวิต
อย่าได้คิดต่ำต้อย น้อยใจ เลย
ลูกมาเร่ขายเสียงเพื่อเศษเงิน
จูงพ่อเดินก้าวต่อไปไม่นิ่งเฉย
ขอเพียงพ่อมีอาหารทานอย่างเคย
ไม่บ่นเอ่ยแม้ทุกข์ยากลำบากกาย
พ่อจงรู้ลูกขออยู่สู้เพื่อพ่อ
ลูกไม่รอสิ่งศํกดิ์สิทธิ์ลิขิตหมาย
ลมหายใจยังอยู่สู้แค่ตาย
เ ฮือกสุดท้ายแทนคุณพ่อขอเลี้ยงดู
จุฬา คือ เด็กชายที่ขายเสียง
ไม่บ่ายเบี่ยงทิ้งพ่อไว้ให้อดสู
การศึกษาคืออะไรไม่รับรู้
แต่อุ้มชู พ่อตาบอดยอดคนดี....
ภาพของ จุฬา หรือ ฬา เด็กหนุ่มรูปร่างกำยำผิวคล้ำวัย 14 คนหนึ่ง เดินจูงมือ บุญมี ชายวัยปลายกลางคนที่ตาบอด แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้น ก็สามารถสร้างความประทับใจของคนที่ได้พบเห็นเช่นกัน
หลายคนอาจสงสัยและอยากรู้ว่า ทำไมเด็กหนุ่มอย่างเขาไม่อายบ้างหรือ? ที่มาเดินร้องเพลงขอเงินแบบนี้ แถมยังจูงมือชายตาบอด มองไม่เห็นด้วย จุฬา บอกว่าเขาไม่อาย และเขาก็เต็มใจที่จะจูงมือคนตาบอดที่เป็นพ่อของเขาเดินไปพร้อมๆ กับเขา ... เขาแค่หวังว่าวันหนึ่งจะมีเงินเลี้ยงพ่อได้ และให้พ่อไม่ลำบากแค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
"ผมไม่เคยอายใคร ไม่เคยคิดจะอายเลยเพื่อนๆ ผมก็รู้ว่าผมมาทำอะไรที่นี่ ผมภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือพ่อ"
"ผมอยากเรียน ผมตั้งใจที่จะเรียน กศน. ยังอยากที่จะเรียนอยู่ เเต่ต้องดูเเลพ่อก่อน"
บุญมีถึงกับน้ำตาซึมเมื่อได้ยินในสิ่งที่ลูกชายเอ่ย ก่อนจะกล่าวว่า "พ่อภูมิใจที่เค้าเลี้ยงดูพ่อ พ่ออยากเก็บเงินได้ซักก้อน พ่อจะขายลอตเตอรี่ เค้าจะได้เรียน พ่อรักเค้ามาก เค้าเป็นเหมือนเเสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด มีอะไรหรือจะไปไหนก็ได้เค้าช่วยเหลือตลอด"
"พ่ออยากฝากถึงคนที่มีร่างกายปกติที่ท้อเเท้ใจหมดกำลังใจต่อสู้ ให้สู้ต่อเถอะครับ พ่อพิการพ่อยังสู้เลย โลกนี้ยังน่าอยู่เยอะ หาได้ไม่เคยเหลือก็สู้ ยังมีความสุขที่ได้ต่อสู้ ถ้ายังหาอยู่ อยากกินอะไรก็จะได้กิน ถ้าไม่หาเราก็อด ญาติพี่น้องไปพึ่งพาเค้ามากเค้าก็รำคาญ เราสู้ด้วยตัวเองดีกว่า" นี่เป็นคำพูดทิ้งท้ายเเบบซื่อๆ ของบุญมี
10 มิถุนายน 2551 17:03 น.
พิมญดา
คำว่ารักรักแบบไหนในบ้านกลอน
เอื้ออาทรแบบเพื่อนพี่ดีไหมหนา
ตั้งกระทู้ขอให้ดูสิ่งตามมา
ด้วยภาษาอาจทำลายในไมตรี
คำว่าชอบชอบแบบไหนในความคิด
ต่างลิขิตบทร้อยกรองผุดผ่องศรี
ทั้งอ้างอิงจากสื่อเขียนเพียรมากมี
คิดให้ดีก่อนกระทู้ดูให้งาม
คำว่าเกลียดเกลียดแบบไหนในภาษา
ยังไม่เคยเห็นหน้าตาถ้าถูกถาม
หลายเรื่องราวข่าวฉาวป่าวประนาม
เป็นนิยามคนอ่อนไหวในกลอนกานท์
คำว่าเพื่อนเพื่อนแค่ไหนความผูกพัน
เรียกเธอฉันพี่เพื่อนน้องปองประสาน
บางคนแอบอิจฉาคอยระราน
คนนอกบ้านชานเรือนเบือนสายตา
แต่เราคือคนหนึ่งซึ่งรักบ้าน
สมาชิกยิ้มเบิกบานคอยห่วงหา
ลงกลอนทีก็มีหยอดปลอบอุรา
คลายเหนื่อยล้าเข้าบ้านมาพารื่นรมย์
จึงขอวอนพี่น้องเหล่าสหาย
อย่าได้คล้ายการเมืองเรื่องขื่นขม
อยู่บ้านเรารักกันไว้อย่าจ่อมจม
เก็บเอาคมอักษรไว้ใช้ถูกทาง......
9 มิถุนายน 2551 18:23 น.
พิมญดา
มีคนถามฉันคือใครในบ้านนี้
ฉันคือคนมีเสรีมีสิทธิ์ฝัน
เขียนกลอนพร่ำพรรณาไปวันวัน
งงเหมือนกันฉันคือใครในบ้านกลอน
ฉันคือฉันคนยอมสู้ไม่ยอมถอย
แม้จะด้อยด้วยภาษาค่าอักษร
มีแต่คำซ้ำซากทุกบทตอน
รักอาวรณ์เช้าค่ำไม่สร่างซา
ฉันคือหญิงแท้จริงใช่หญิงเทียม
ฉันเต็มเปี่ยมด้วยน้ำใจใสจริงหนา
แม้ขี้เหร่ก็เป็นเรื่องของหน้าตา
ก็พ่อแม่ปั้นมาหาปั้นเอง
ฉันสาวดอยแต่สอยดาวมาร้อยเล่น
ใจนักเลงอย่ามาเบ่งหรือข่มเหง
อยู่บนดอยยิงแต่เสือยังกลัวเกรง
เหนี่ยวไกปืนยิงเป๋งเดียวเกี่ยวหัวใจ
โปรดอย่าถามฉันอยู่ไหนในใต้ฟ้า
ใกล้ดวงตาคนอ่านอยู่รู้บ้างไหม
หากว่ารักพิมญดาคนบ้านไกล
มาใกล้ใกล้จะสอยใจให้คล้องคอ... ..
8 มิถุนายน 2551 00:27 น.
พิมญดา
ณ.ตรงนี้ดนตรีรักยังแว่วหวาน
จินตนาการรักอยู่มิรู้หาย
ลมพริ้วแผ่วพัดผ่านสัมผัสกาย
น้ำค้างพรายพร่างพรมชมดวงเดือน
ณ.ตรงนี้กลิ่นไอรักยังหอมหวล
แสงจันทร์นวลชวนอาลัยหาใดเหมือน
ความคิดถึงจากจิตไม่บิดเบือน
ไม่ร้างเลือนรักคงอยู่ ...ทุก..อณูใจ
ณ.ตรงนี้คืนราตรีที่แสนเหงา
มีแต่เรากับดวงดาวสกาวใส
เหม่อมองฟ้าสื่อจันทราอย่าลาไกล
บอกกับเขาได้ไหมมีใครคอย
ณ.ตรงนี้คืนราตรีอันนานเนา
ปลอบหัวใจเบาบางอย่างเหงาหงอย
มองนภาที่พร่างพราวยามดาวลอย
สวยเหมือนพลอยระยิบจิตคำนึง
ณ.ตรงนี้มีรักอยู่เธอรู้ไหม
ทอสายใยข้ามขอบฟ้าว่าคิดถึง
แว่วเสียงเพรียกเรียกหาครารำพึง
รักเพียงหนึ่ง ณ.ตรงนี้..ที่ฉันรอ......
วันไหว้ครู ประเพณีโบราณแต่กาลก่อน ศิษย์อ่อนน้อมบูชาครูผู้ฝึกฝน สอนศิษย์มาเสริมปัญญาเสริมค่าคน สู้อดทนแผ้วทางสร้างคนดี เอกลักษณ์ของไทยแต่โบราณ ลำดับงานพิธีกรรมนำวิถี เจริญตามเอกองค์พฤหัสบดี ท่านเทพที่ส่งเสริมวิชาการ ร่วมตระเตรียมสิ่งของต้องประสงค์ ทุกสิ่งคงคุณค่ามาประสาน ดอกไม้หอมธูปเทียนเพียรใส่พาน สวยตระการชวนพินิจปริศนาธรรม
หญ้าแพรก แสดงถึงความเข้มแข็งและมุ่งมั่น สู้ไม่หวั่นแม้ผู้คนจะเหยียบย่ำ ดินแห้งแล้งยังยอมทนโดนกระทำ หญ้าจึงเปรียบเป็นผู้นำความอดทน
ข้าวตอก แสดงถึงเมล็ดข้าวอบความร้อน พอถึงตอนข้าวพองตัวน่าฉงน เรียกข้าวตอกหอมหวนกันทุกคน เปรียบดั่งคนได้อบรมบ่มวิชา
ดอกมะเขือ แสดงถึงดอกสีขาวบริสุทธิ์ ดูผ่องผุดโน้มกิ่งคว่ำพื้นดินหนา ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนเสมอมา เปรียบดั่งว่าจิตใจงามไม่หยามใคร
ดอกเข็ม แสดงถึงยอดดอกแหลมสีแดงสวย เอื้ออำนวยความฉลาดเป็นนิสัย แก้ปัญหาได้ลุล่วงตลอดไป เปรียบดั่งใช้ความแหลมคมบ่มปัญญา
ขอน้อมมวล เหล่าพฤกษาบูชาครู กตัญญูกตเวทิตา พระคุณที่สามมากล้นเหลือคณา ศิษย์ขอกราบบูชาด้วยดวงใจ..................
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
3205
