29 มกราคม 2552 11:08 น.
พิมญดา
เขียนกลอนอาบน้ำตามานานเนา
เขียนบอกเล่าความเป็นมาน้ำตาไหล
เขียนย้ำรอยแผลรักปักทรวงใน
เขียนเพื่อใครไหนกันฉันร้าวราน
กลอนหลายบทแบกความเศร้าเคล้าความโศก
อยากหยุดโลกความเป็นจริงที่หักหาญ
ความขื่นขมตรอมตรมทรมาน
เขียนประจานใจช้ำย้ำระทม
กลอนน้ำตามีมากอยากปลดปล่อย
แก้ด่างรอยมลทินชินขื่นขม
เขียนกลอนรักก็แค่ทักทายสายลม
เขียนแค่พรมใจน้อยคอยรักคืน
กลอนบรรเลงเพลงโศกอกแทบพัง
นอนน้ำตาไหลหลั่งฟังขมขื่น
เสียงเพลงกรีดอารมณ์ล้มทั้งยืน
อกสะอื้นด้วยหนาวเหน็บเจ็บอุรา
หนักเกินไปหรือไม่ใจเจ้าเอ๋ย
เขียนกลอนเผยเย้ยโลกโศกหนักหนา
เผื่อบรรเทาทุกข์มากหยาดน้ำตา
อักษราผ่อนปรนอารมณ์...เอย
28 มกราคม 2552 11:12 น.
พิมญดา
โลกกว้างใหญ่ยังไม่ใหญ่เท่าใจรัก
แบกก็หนักเหนื่อยก็พักตามความฝัน
สองมือเอื้อมไขว่คว้าเงาพระจันทร์
สูงปานนั้นได้แต่มองร้องเรียกเอา
อยากมีใครสักคนไว้เคียงข้าง
ยามอ้างว้างคิดถึงบ้างบนทางเหงา
คอยหยอกล้อยิ้มรับคำว่าเรา
ลบความเศร้าทุกคราวที่เข้ามา
แต่คงเป็นเพียงเสียงใจร่ำร้อง
ที่กู่ก้องร้องเรียกเพรียกใจหา
เขียนกลอนรักปลอบตัวเองอยู่เรื่อยมา
รอสัญญิงสัญญาหามีใคร
ดูลางเลือนเลือนลางทางแสนเปลี่ยว
ตัวคนเดียวบนโลกนี้ที่อ่อนไหว
มีท้องฟ้าสายลมคอยพรมใจ
ดอกหญ้าไหวคอยทักทายหายครั้งคราว
หากโลกนี้ไร้ความรักจะหนักไหม
หรือต้องคอยแบกหัวใจคืนเหน็บหนาว
จะมีไหมใครสักคนนั่งชมดาว
ดูห้วงหาวฟ้างามยามค่ำคืน........
26 มกราคม 2552 18:34 น.
พิมญดา
เฝ้าอบรมตัวเองอย่าใจอ่อน
คิดถึงตอนรักล่มจมสลาย
นอนร้องไห้เสียน้ำตาตั้งมากมาย
อย่าคิดหมายมีรักใหม่ให้ซ้ำรอย
อบรมใจตัวเองมาตลอด
อย่ามืดบอดตกหลุมพรางวางใจน้อย
เจ็บอีกครั้งคงไม่หวังนั่งตาปรอย
อมรมใจบ่อยบ่อยอย่าปล่อยไป
ยืนมองหน้าตัวเองเพ่งกระจก
น้ำตาตกยังไม่กลัวหรือไฉน
เจ็บเอ๋ยเจ็บคราวนั้นแทบขาดใจ
เกินรับไหวใจหนอใจใยไม่ฟัง
ดอกไม้สวยใช่ต้องคู่ภมร
ดูเสียก่อนใจจ๋าอย่าเพิ่งหวัง
หากเจ็บมาน้ำตาดั่งเขื่อนพัง
ภมรบินแตกรังนั่งโศกา
เตือนกี่ทีอย่าริรักคนตัวขาว
น้ำตาพราวอาลัยร้องไห้หา
รักคนดำดีกว่านะกานดา
อย่าห่วงหาคนขาวจะร้าวทรวง....
25 มกราคม 2552 21:13 น.
พิมญดา
คิดถึงเธอมากมายเลยรู้ไหม
คิดถึงเธอแทบขาดใจอาลัยหา
คิดถึงเธอคนไกลในสายตา
หนักอุรายิ่งนักเพราะรักเธอ
คิดถึงเธอที่สุดของที่สุด
ทำอะไรก็สะดุดมัวแต่เพ้อ
บางเวลาถึงจับไข้ใจละเมอ
เห็นไหมเอออาการหนักรักคอยตาม
คิดถึงมากจนท่วมท้นทนไม่ไหว
หากขาดใจใครจะต่อขอคำถาม
ยืนเหงาหงอยคอยเธอใต้ฟ้าคราม
ทุกโมงยามไม่เคยหยุดสุดหัวใจ
คิดถึงมากแบบนี้เห็นใจบ้าง
ความอ้างว้างคอยก่อเหงาเศร้าหวั่นไหว
หยิบดอกไม้มาเด็ดกลีบทีละใบ
กลีบสุดท้ายตัดสินใจยังไรกัน
คิดถึงจังฟังอยู่ไหมใครห่วงหวง
รอจนล่วงเวลาพาโศกศัลย์
นับวันรอพ้อกับดาวถามข่าวจันทร์
คิดถึงฉันบ้างไหมใจคนดี....
........บางเวลาที่เรารักใครหัวใจทำไมคิดถึงมากมาย.........
24 มกราคม 2552 07:47 น.
พิมญดา
ลมสุดท้ายปลายหนาวผ่าวพลิ้วไหว
ดุจใบไม้ร่วงหล่นบนถนน
เคยเกาะเกี่ยวกิ่งใหญ่ไม่ร้อนรน
พอร่วงหล่นพ้นกิ่งกล้าน่าอาลัย
ลมเหมันต์สั่นสะท้านนานคงกลับ
ลมเหนือจับใจน้องล่องไปไหน
ใยไร้หลักที่พักพิงหัวใจ
ลมหนาวใยค้างคาฟ้าพร่างพราว
ลมสุดท้ายปรายฟ้าอย่าลาลับ
ช่วยมาพับใจน้องคล้องห้วงหาว
แซมราตรีเดือนเด่นเช่นดวงดาว
กระต่ายขาวบนจันทรายังถ้าคอย
ลมฝากรักฝากฝันวันผันผ่าน
บทกลอนกานท์นานแล้วแผ่วเหงาหงอย
ใครคนหนึ่งฝากคำซึ้งยามดาวลอย
ยิ้มฝากรอยรับฝากจากใจเธอ
นานมาแล้วโค้งฟ้าริ้วรอยรัก
เขามาพักแล้วฝากใจเสมอ
ยืนหนาวลมห่มฟ้ามาละเมอ
คิดถึงเธอเหลือเกินอย่าเมินชัง
ลมหนาวผ่านกี่หนาวร้าวรานยิ่ง
คนรักจริงอยู่ที่ไหนไร้ความหวัง
หนาวสุดท้ายมองปรายฟ้าหาจีรัง
ใจถูกฝังกว่าหนาวผ่านนานนับปี
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
6249
