13 กุมภาพันธ์ 2552 09:08 น.
พิมญดา
เงียบในใจยิ่งนักรักห่างหาย
สิ่งที่หมายลาลับไม่กลับหลัง
รักเคยหวานกลับต้องมาผุผัง
สิ่งที่หวังยับเยินเกินเหลียวมอง
เงียบไร้เสียงสำเนียงเรียงร้อยรัก
ฉันจมปลักอยู่กับเงาที่เศร้าหมอง
ไม่มีแล้ววันรักสุขทุกข์มากอง
น้ำตานองร้องร่ำพร่ำเป็นกลอน
อยากระบายความเจ็บเต็มผืนฟ้า
แล้วป้ายด้วยน้ำตาคนใจอ่อน
เอาความช้ำแต้มสีใจปอนปอน
จะขอผ่อนความปวดรวดร้าวทรวง
ไปดีเถิดบนเส้นทางรักครั้งใหม่
หมดเยื่อใยต่อกันอย่าห่วงหวง
ปล่อยให้สายลมพัดผ่านคำลวง
ที่เคยล่วงสาบานจงจางไป
มีน้ำตาแต่ไร้เสียงเพียงสะอื้น
ความขมขื่นจะขอกดเพียงหยดไหล
ไม่ร้องขอความเห็นอกหรือเห็นใจ
น้ำใสใสไหลออกตา..น้อยค่าเกิน
11 กุมภาพันธ์ 2552 09:19 น.
พิมญดา
ไม่มีเธอจะบอกรักใครดีหนอ
ไม่มีเธอมาคอยต่อกลอนฝากฝัน
ไม่มีเธอปล่อยฉันเพ้อใต้เงาจันทร์
ไม่มีเธอแล้วนี้ฉันบอกรักใคร
ไม่มีเธอไม่มีใจรักใครแล้ว
ไม่มีเธอคงไม่แคล้วนั่งร้องไห้
ไม่มีเธอฉันจะอยู่ได้อย่างไร
ไม่มีเธอจะทำไงให้ทุเลา
ไม่มีเธอหัวใจฉันเหมือนไข้หนัก
คงจะเป็นอาการรักสลับเหงา
ตัวไม่ร้อนแต่หน้าตาดูซึมเซา
โรคคิดถึงมันรุมเร้าเศร้าดวงแด
ไม่มีเธอไม่เคยเผลอหาใครแทน
ชายทั่วแดนขอเป็นแฟนหาแยแส
ยังยึดมั่นสัญญารักไม่ผันแปร
ฮักแต้แต้ แน่นักรักคนเดียว
ไม่มีเธอจะบอกรักแมวที่ไหน
ไม่มีเธอควงแขนใครคงแห้งเหี่ยว
ไม่มีเธอก็จะรอเธอคนคนเดียว
เธออย่าเกี่ยวก้อยสาวใด ..รู้ไหมรอ
9 กุมภาพันธ์ 2552 15:08 น.
พิมญดา
หัวใจหล่นบนลานกลอนอักษรศิลป์
หวังบางใครได้ยลยินศิลป์อักษร
คำจากใจร่วงหล่นบนลานกลอน
คำเว้าวอนอ้อนรักอักษรา
ร้อยเรียงคำหวานรสบทกวี
ร้อยวจีด้วยมนต์รักเสน่หา
ร้อยเรื่องรักเราสองตลอดมา
หนึ่งสัญญาปรารถนานั้นเพียงเธอ
หัวใจหล่นบนทางใจใครคนนั้น
ความผูกพันแน่นหนักรักเสมอ
วานสายลมผสมกลอนอ้อนฝากเธอ
หวังจะเจอหัวใจฉันในฝันงาม
หวานอักษรทุกถ้อยคำพร่ำจากใจ
ไม่มีใครข้างกายให้ไถ่ถาม
รักคิดถึงรู้ไหมทุกโมงยาม
ใต้ฟ้าครามสวยนักฉันรักคุณ
หัวใจฉันมันก็แค่กำปั้นน้อย
ที่หลงคอยคนปลายฟ้ามาเกื้อหนุน
อย่าใจร้ายถือเสียว่ารักเอาบุญ
โปรดการุณ สาวบ้านกลอน อ้อนสักคน
9 กุมภาพันธ์ 2552 11:13 น.
พิมญดา
เมื่อเขามาฉันจะไปไกลลาลับ
จะไม่กลับมารับความขื่นขม
เรื่องสองเราขอให้ผ่านดั่งสายลม
แค่ชื่นชมแต่ไร้สิทธิ์คิดครอบครอง
เมื่อเขามาฉันขอห่างทางรักเศร้า
อยู่กับเหงาให้ชาชินสิ้นรักหมอง
จะหลบลี้หนีหน้าไม่มามอง
ลืมเรื่องราวเราสองครองรักมา
แม้จะยากสักปานใดใจจะทน
เกิดเป็นคนอาภัพโชควาสนา
จะมีรักทั้งทีมีน้ำตา
เหนื่อยอุรายิ่งนักรักโบยบิน
เมื่อเขามาฉันขอยอมหลีกเพื่อจบ
ชาตินี้เราคงไม่พบจบกันสิ้น
ชาติหน้ามีอย่าให้รักน้ำตาริน
คงไม่ชินกับรักร้าวหนาวหัวใจ
ต่อนี้ไปทางสายใยไร้คนเดิน
เจ็บเหลือเกินจะเผชิญอย่างไรไหว
เมื่อเขามาฉันเลือกทางที่จะไป
ทางร้างใจ..ที่ไร้รัก..พักนิรันดร์
6 กุมภาพันธ์ 2552 12:31 น.
พิมญดา
เมื่อฉันถูกความรักวิ่งเข้าตา
มองจันทราสวยกว่าดั่งเคยเห็น
เพราะใบหน้าเธอลอยเด่นบนจันทร์เพ็ญ
สายลมเย็นคืออ้อมแขนแสนอุ่นใจ
เมื่อฉันถูกความรักหาจนเจอ
บางครั้งเผลอคล้ายละเมอเหมือนเป็นไข้
เสียงตามสายมาหน่อยจะเป็นไร
คนไข้ใจหมองเหม่อเธอน่าดู
ก่อนเคยชมดอกไม้ตอนสายสาย
ตอนนี้ย้ายมามองตอนเช้าตรู่
นกเขาขันข้างบ้านจุ๊กฮูกกรู
อยากจะร้องเพลงคู่ดูพระจันทร์
เมื่อความรักทักทายอายยิ่งนัก
รู้สึกหนักในหัวอกพกแต่ฝัน
ทุกเวลาคิดแต่เรื่องเธอทั้งวัน
โอ้ย ! นี่ฉันเป็นอะไร ใยวุ่นวาย
นี่คง!เป็นด้วยแรงรักแรงคิดถึง
ที่คอยตรึงใจดวงน้อยกลัวลอยหาย
ไม่เข้าใจเลยหนอง้อใจชาย
ทำอย่างไรจะหาย..อายจังเลย
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2014
