9 เมษายน 2552 22:00 น.
พิมญดา
ฉันไม่ลืมทุกอย่างที่ผ่านผัน
จะกี่ปีกี่วันที่ผันผ่าน
แม้เวลาล่วงเลยไปตามกาล
จะตราบนานเท่านานยังรักเธอ
ดอกไม้ช่อเก่าสวยถ้วยกาแฟ
ยังดูแลให้สะอาดอยู่เสมอ
มุมดูหนังที่เคยนอนดูกับเธอ
ฉันยังเผลอรอรับจะกลับมา
บทกลอนบทเก่ายังวางอยู่
เปิดอ่านดูด้วยใจที่โหยหา
ภาพคุ้นเคยจารึกไว้ไม่ห่างตา
อักษราหวานหยดจรดความ
ทุกเหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลงเลยรู้ไหม
ความหวังในชีวิตคิดแต่ถาม
รู้ทั้งรู้เธอไม่กลับมาทุกยาม
แอบหวังตามคำตอบรับกับตัวเอง
ชีวิตฉันเหลือความหวังอยู่แค่นี้
ที่หล่อเลี้ยงชีวีหายคว้างเคว้ง
โลกความจริงดนตรีรักไม่บรรเลง
เหลือบทเพลงโศกนิรันดร์ฝันเลื่อนลอย..
8 เมษายน 2552 15:53 น.
พิมญดา
เคยโดดเดี่ยวเดียวดายในชีวิต
กลัวจะทำสิ่งผิดติดคาดหวัง
เรื่องมากมายเฝ้ารุมสุมประดัง
กลัวจะพลั้งพลาดหวังดั่งเคยมี
เรามีเราในวันนี้ดีเหลือแสน
ค่าตอบแทนด้วยน้ำใจที่ล้นปรี่
ต่างประคองยึดมั่นคุณความดี
เอื้ออารีย์ด้วยน้ำจิตมิตรจากใจ
มิตรภาพอาบรักจากเพื่อนมิตร
ขอน้อมจิตรับไว้ไม่หวั่นไหว
หากวันหน้าจะตอบแทนคุณน้ำใจ
เพื่อนมอบให้ขอมอบตอบขอบพระคุณ
เรามีเราจะเคียงข้างสร้างทางฝัน
เรามีกันและกันแนบไออุ่น
เรามีรักผ่านไปให้เป็นทุน
คอยเกื้อหนุนมิตรภาพตราบฟ้าดิน
เรามีเราจับมือกันสู้ฟันฝ่า
ต่อปัญหากล้ำกรายหายหมดสิ้น
เขียนกานท์กลอนป้อนแนวศิลปิน
กวีศิลป์บ้านกลอน..ตอนมีเรา
7 เมษายน 2552 16:27 น.
พิมญดา
อยู่เหมือนตายทั้งเป็นเช่นวันนี้
คือวันที่ไร้เธอเคียงข้างฉัน
ลมหายใจต่อชีวิตไปวันวัน
เมื่อความฝันหายไปกับใจเธอ
มองผู้คนผ่านไปมาหารู้สึก
ไร้สำนึกไร้สำเนียงเสียงพร่ำเพ้อ
ไร้ความหวังไร้พลังสิ่งพบเจอ
ได้แต่เหม่อมองทางอย่างร้าวราน
สภาพคนไร้ใจใครจะสวย
อ่อนระทวยด้วยพิษรัก ที่หักหาญ
ร่างไร้ใจเหลือแต่เพียงดวงวิญญาณ
มีสุสานน้ำตาพาเศร้าใจ
หากวันหนึ่งเธอผ่านมาจะได้เห็น
ร่างที่ตายทั้งเป็นเจ็บแค่ไหน
นั่งโศกเศร้าเหงามากขาดเยื่อใย
ช่วยบอกหน่อยได้ไหมใจร้ายเกิน
ปล่อยให้ร่างฉันเป็นอุทาหรณ์
นั่งเขียนกลอนเล่าถึงความห่างเหิน
ซากน้ำตาซากหัวใจที่ยับเยิน
เป็นส่วนเกินของรักหายตายทั้งเป็น
6 เมษายน 2552 10:38 น.
พิมญดา
เพียงสบตาภาษารักทักเข้าแล้ว
มองเห็นแววตาหวานพานหวามไหว
เจอครั้งแรกแปลกใจนักรักพาไป
เอาหัวใจสั่นรัวยิ้มยั่วเรา
หัวใจเอ๋ยเคยแข็งแกร่งดั่งหินผา
หากว่าใครเดินเข้ามาผลักหนีเขา
แต่วันนี้ใยแปลกนักรักรุมเร้า
เพียงแค่เขายิ้มให้อายหน้าแดง
หรือว่าใจเจ้ากรรมทำเสียฟร์อม
อุตส่าห์ออมถนอมไว้ให้เข้มแข็ง
แต่วันนี้ใจมาอ่อนนอนสิ้นแรง
ไหนกำแหงนักไงใจเจ้ากรรม
เขามีดีอะไรใจถึงอ่อน
เขียนบทกลอนอ้อนรักจนหวานฉ่ำ
หรือร้องเพลงเสียงใสในน้ำคำ
ใจถลำเสน่หาพาอาลัย
ใจอ่อนไหวคล้ายขี้ผึ้งโดนไฟลน
ใจคงโดนมนต์ตราเสกคุณไสย
แค่เขามองจ้องหน้าพาพิไล
ใจอ่อนไหวเสียนักรักเสียเลย
2 เมษายน 2552 19:20 น.
พิมญดา
หากว่าเราจะไม่รักดีกว่าไหม
ฉันต้องไร้หัวใจอยู่อย่างนี้
ผ่านกี่วันกี่เดือนเลื่อนเป็นปี
รอยแผลมีไม่หายขาดอนาถทรวง
ฉันไม่ใช่ปลาทองอย่างเธอเป็น
ฉันไม่ได้เลือดเย็นถึงไม่ห่วง
ฉันไม่ใช่คนที่ชอบจะหลอกลวง
ฉันมาทวงถามเธอนิดคิดได้ไง
ถึงตั้งใจให้มารักแล้วผลักทิ้ง
แล้วความจริงว่ารักฉันนั้นไปไหน
วางแผนมาฆ่าฉันนั้นหรือไร
ทั้งที่ใจดวงนี้..มีให้เธอ
จำได้ไหมยืนตากลมทนหนาวสั่น
โทรหากันข้ามฟ้ามาเสมอ
มองเดือนดาวผ่าวรักอยากพบเจอ
จนฉันเผลอรักมากยากถอนคืน
มันไม่แปลกเลยหนอพ่อปลาทอง
เมื่อสมปองลืมสัญญาพาขมขื่น
รักเคยหวานพานขมล้มทั้งยืน
ใจสะอื้นเพราะปลาทองสมองกลวง..
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1405
