10 มิถุนายน 2552 13:15 น.
พิมญดา
กิ่งฟ้าพรรณรายสายแล้วเจ้า
มีคนเขาปองภิรมย์ประโคมฝัน
พี่บุญน้อยด้อยค่าวิลาวัลย์
กิ่งฟ้านั้นฤาจะโน้มก้มลงดิน
เมื่อพระพรหมกั้นกลางระหว่างรัก
พี่มิหักรักเจ้าเฝ้าถวิล
แค่ได้ชมกิ่งฟ้าโสภาภิณ
หายลยินสิ่งใดให้กั้นกลาง
พี่ทั้งรักทั้งหลงพะวงหา
ศักดินากิ่งทองมองยิ่งห่าง
ได้แต่ปองดอกฟ้าสุดปลายทาง
มิลาร้างจากเจ้าเฝ้าชื่นชม
กิ่งฟ้าเอ๋ยพี่ไม่เคยลืมสักหน
ขอเจ้าพ้นทุกข์ใดให้สุขสม
กิ่งเจ้าสวยเช่นไรอย่าไล้ลม
ขอรักพรมกิ่งเจ้า..ทุกเช้าเย็น
จนปัญญาไขว่คว้ากิ่งฟ้าครอง
จะไม่ร้องร่ำไรให้เจ้าเห็น
ขอเจ้าสุขสมหวังดั่งจันทร์เพ็ญ
พี่จะเป็น..คนชมเงา..เฝ้ากิ่งเอย
8 มิถุนายน 2552 17:28 น.
พิมญดา
ฉันสตรี!ใช่ศัตรู!รู้บ้างไหม
มีจิตใจความรู้สึก..ใช่ตึกหนา
ถึงจะต้านลมพายุโหมซัดมา
เพียงมาลาร้อยพลิ้วก็ปลิวลม
ฉันร้องไห้!ใช่อ่อนแอพ่ายแพ้รัก
เพียงแต่หนักปัญหาพาขื่นขม
เป็นดอกไม้ไหวหวามที่โศกซม
เสพ!สุขสม อารมณ์ บ่ม วิญญาณ
ฉันวาดหวัง! ใต้ฟ้าว่างดงาม
หวังนิยามความรัก..จักสมาน
หวังดอกไม้ชูช่อ..รอเบ่งบาน
หวังสายธาร..คนดีที่หลั่งริน
ได้แค่หวัง!เมื่อมันพังทางชีวิต
พรหมลิขิตขีดเส้นทางร้างถวิล
ถึงร้องไห้ก้องฟ้าหายลยิน
เหมือนนกบินเวิ้งว้าง..ทางฟ้าไกล
ฉันสตรี!มีหัวใจที่เหนื่อยล้า
แบกปัญหาเต็มบ่าเกินรับไหว
หวังมีเธอเข้ามาคอยปลอบใจ
แต่ไม่ใช่..ดั่งหวัง..พังล้มครืน
หนักเกินไปแล้วหนอขอพักยก
จะไม่ตกลงใจให้ขมขื่น
พอแล้วพอจะไม่ขอล้มทั้งยืน
แอบสะอื้น..จากสตรี..ที่ร้าวราน
7 มิถุนายน 2552 14:56 น.
พิมญดา
เคยคิดหวังรักนิรันดร์มิผันแปร
เคยคิดหวังเจอรักแท้ไม่ห่างหาย
เคยคิดหวังรักชั่วฟ้าตราบวันตาย
เคยคิดหมายว่าเธอ..นำค้ำชีวี
แต่เมื่อถึงทางแยกแบ่งเป็นสอง
น้ำตานองก็ต้องยอมตรอมใจนี้
พรหมลิขิตให้สองเราเศร้าฤดี
รักทั้งทีแค่ชั่วคราว มาผ่าวใจ
นับแต่นี้นับนาทีไม่มีเขา
นับแต่นี้เหลือเพียงเงาแค่เคยใช่
นับแต่นี้คงไม่เหลือแล้วเยื่อใย
นับแต่นี้คงทำใจไปอีกนาน
คงจะกลายเป็นอดีตที่ผิดพลาด
คงเลิกวาดวิมานรักอันแสนหวาน
คงเหลือเพียงริ้วรอยทรมาน
กว่าจะข้ามสะพานแขวนแฟนร้างลา
ฉันจะข้ามสะพานดาวก้าวล่วงพ้น
ฉันจะทนเดียวดายไปภายหน้า
ฉันจะร้องเพื่อผ่อนขมตรมอุรา
เมื่อมันมาถึงทางแยก..แหลกเหลวเอย
3 มิถุนายน 2552 14:09 น.
พิมญดา
คนจริงใจ!มีไหม ในโลกนี้
คนที่ดี จริงแท้ หรือแค่ฝัน
คนจริงใจ! อยู่ไหน อยู่ไหนกัน
คนที่มั่น รักแน่ แคร์ห่วงใย
คนจริงใจ! อยู่ไหนกันเสียหมด
เหลือแต่คนโป้ปดมดเท็จใส่
เอาน้ำตาร่วงหล่นบนทางใจ
เธออยู่ไหน เล่าหนอรอ ไม่มา
คนจริงใจ!เข้ามา.ใกล้ใกล้หน่อย
มีคนคอย รักอยู่ ดูบ้างหนา
อาจใจช้ำ หม่นหมอง นองน้ำตา
โดนมายา คนลวง ทรวงร้าวราน
คนจริงใจ!หลบมุม ทำไมเล่า
มีคนเศร้า รอหวัง ดังไขขาน
เขียนกลอนโศก วิโยค อยู่บนลาน
ยังบนบาน เฝ้าพ้อ รอรักจริง
คนจริงใจ!ขอโสด แบบสนิท
ต้องไม่ติด คาใจ ใครทุกสิ่ง
จะรับไว้ เคียงอยู่ คู่แอบอิง
คนรักจริง!มีบ้างไหม.ในบ้านกลอน
31 พฤษภาคม 2552 23:26 น.
พิมญดา
ดอกไม้ไหว..ยามแรกมิแตกต่าง
รักนำทางหวานค่าน่าถนอม
แม้นว่า.นกเป็นไม้ .ยังยินยอม
ทุกหญ้าหย่อม..ระรื่นจิตมิผิดใด
ดอกไม้ไหว.หวามวาบราบหน้ากอง
เลยทำนองหวานลม.ขมโลมไล้
เหม็นกลิ่นรัก..ยากนักจักเข้าใจ
พูดคำใด.ใยผิด..นิดก็ติง
ดอกไม้ไหว.ไร้กลิ่นก็ผินหน้า
หาคุณค่าไม่มีขยี้ทิ้ง
โน้มกิ่งใหม่ดอกใสชื่นใจจริง
แค่แอบอิงตีจากสำรากคาย
ช่าง!น่าขำเจ้าดวงดอกไม้
เอะอะ!ก็ร่ำไห้ เป็นเส้นสาย
ถูกเขาดมแล้วทิ้ง..หล่นกระจาย
ร้องแทบตาย..ไร้ค่า.หาใครมอง
เห็นไหม.เส้นสายลายรุ้งสวย
อย่าทำป่วยหัวใจให้เศร้าหมอง
ดูสิ!แสงขอบฟ้าสาดสีทอง
ยังเรืองรอง..เจ้าดวงดอกไม้งาม.
........
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1908
