5 กุมภาพันธ์ 2555 15:56 น.
พิพัฒนชัย พรมศรี
๏ รวีฉายฉาบพื้น
เด็กน้อยตื่นจากฝากฝัน
ผวะผวาพลัน
หวั่นเห็นยักษ์เยื้องเกรียวกรู
๏ ร้องไห้และแงงอ
น้ำตาหนอก็หลั่งพรู
ปาดแก้มชะแง้มดู
กลัวเจ้ายักษ์มาผลักเกว
๏ คนเลี้ยงไม่รู้คิด
ยิ่งปลอบปลิดยิ่งโยเย
มือสักแต่ไกวเห่
ยิ่งแย่ลงยิ่งเลวลง
๏ ยักษ์ยิ้มกระหยิ่มใจ
ตะบึงไปจากไพรพง
กราดกร้าวทุกด้าวดง
สะแหยะเขี้ยวเขมือบย่ำ
๏ เปลอุ่นที่หนุนนอน
ก็ร้อนเร่าทุกเช้าค่ำ
ช้ำชอกซ้ำชอกช้ำ
อยู่เช่นนี้อยู่อย่างนี้
๏ แดดอ่อนเริ่มรอนเลือน
ตะวันเคลื่อนเดือนแทนที่
ความหวังยังคงมี
ยังเจิดจ้ากว่าดาวใด
๏ เด็กฝันว่าวันหนึ่ง
คงถึงคราที่คนไทย
จะเริ่มร่วมแรงใจ
ไล่ยักษ์ใหญ่จนไกลเปล !
______________
พิพัฒนชัย
๕ / กุมภาพันธ์ / ๒๕๕๕
3 กุมภาพันธ์ 2555 08:58 น.
พิพัฒนชัย พรมศรี
๏ รู้ผิดเเละรู้ชอบ
ใช่รู้ชอบในฉ้อฉล
รู้ขอบรู้กรอบตน
และรู้หลักรู้ต่ำสูง
๏ รู้สิทธิ์ต้องรู้เสียง
ใช่รู้เพียงแต่ชวนฝูง
แห่โฮ่งกระโหย่งจูง
ตะโบมกันตะบันมา
๏ โข่งเขื่องอัตตาตน
ก็เขื่องข้นในอัตตา
ชูตีนตบนำพา
ฉนำเหนอะกันกร่างกวน
๏ เถอะตีนก็ย่ำเดิน
โขย่งเพลินด้วยตราตรวน
โยงโยงอยู่จวนจวน
จนแก่ไกล้จะชนกรง
๏ สิบทางก็สิบทิศ
เขยิบนิดก็ผิดหลง
สติมั่นจงมั่นคง
รู้ผิดชอบรู้ชั่วดี !
____________
พิพัฒนชัย
๓ / มกราคม / ๒๕๕๕
Facebook
http://www.facebook.com/Pipat.Thaipoet
3 กุมภาพันธ์ 2555 03:04 น.
พิพัฒนชัย พรมศรี
๏ วันเพ็ญจันทร์แจ่มพู้น ........ เพ็ญดวง
ศูนย์อรรธนิศาสรวง .............. สว่างแล้ว
ทรงกดหมดจดพวง ............... พเยียทิพย์
อัจกลับตะเกียงแก้ว .............. ก่ำฟ้า เฟือนดาว
๏ ดาวหยาดดวงล่วงด้าว ........ ประดับดิน
ลอยเลื่อนลงวาริน ................. ประดับหล้า
ธรณีนี่ดาวนิล ....................... ประดับเนตร
เดือนปล่อยดาวจากฟ้า .......... ฝากด้าว ประดับแด
๏ แพพระประทีปท้าว ........... เทียมแข
ชะลอรักลอยโคมแล ............. ระยะต้น
เรือหงษ์โห่เห่แปร ............... เป็นระเบียบ
สว่างทั่วลำน้ำท้น .................. กระทั้งฟ้า ฝั่งสอง
___________________
๓ / กุมภาพันธ์/ ๒๕๕๕
1 กุมภาพันธ์ 2555 11:59 น.
พิพัฒนชัย พรมศรี
๏ เปรวระบัดปัดโบกต้อง ..... ตะวัน
พลิ้วพฤกษ์พระพายผัย ......... ผกฟ้า
ธุมางค์มืดมหัศจรรย์ ........... ประจักษ์
เป็นมหาอุบาทว์บ้า ............ กราดเกรี้ยว กระเวียนวน
๏ ทนได้มิได้แม้น ......... จำทน
อารยะเวรว่ายวน ............ เวี่ยล้อม
ผีฝรั่งสิงสู่คน ............... สมเสพ
เศษระยำตำราห้อม.......... แห่ขึ้น เขมือบขมอง
๏ มองมุ่งแต่เรื่องร้าย ....... รุกราน
พาลผิดก็ผิดพาล ............. ผิดซ้ำ
ปัญญาหย่อนเหยอะยาน ..... หยำแหยะ
ยิ่งหย่อนยิ่งหยาบย้ำ ......... หยาบช้า เดียรฉาน
๏ ไตรรงธงค์ระบัดพลิ้ว ..... ระบม
มือตบตีนถีบถม .............. ถ่มให้
รากเหง้่าอ่วมระทม .......... เทวษ
หลั่งรินรดหลั่งไกล้ .......... เจียดพื้น บรมสรวง ฯ
________________________
พิพัีฒนชัย
๑ / กุมภาพันธ์ / ๒๕๕๕
30 มกราคม 2555 07:49 น.
พิพัฒนชัย พรมศรี
โคลงสี่สุภาพ :: เทพารักษ์ กับ คนขับเกวียน
๏ คนเกวียนขับเกวียนพลั้ง ....... ติดหล่ม
แทบม้วยนั่งจิตตรอม ............... ขุ่นข้อง
พร่ำเรียกร้องลั่นระงม .............. งันงก
มีแรงบ่ใช้แรงจ้อง ................... แต่เทพ นำพา
๏ พนมกรน้อมจิตไหว้ ............ เจ้าป่า
ทั้งทวยเทพยดา ..................... โปรดได้
เถิดท่านเถิดจงมา .................. โปรดช่วย
กรรฉุดกรรชากไซร้ ................. เกวียนพ้น หล่มกรรม
๏ เทพาปรากฏแล้ว .............. เสกส่ง
แนะท่านผู้นั้นจง ................... อดกลั้น
แนะท่านผู้นี้จง ..................... หมายมุ่ง
รวบแรงนั่นดึงนั้น ................. จักพ้น หล่มเอง
๏ คนเกวียนพาเกวียนพ้น ............ หล่มแล้ว
แรงตนแหละช่วยแคล้ว ................ ปลดแก้
แรงตนแหละเพริศแพร้ว ............. ประเสริฐนัก
อุปสรรคหนักจิตแท้ .................. หาได้ หนักจริง ฯ
๏ "แรงกรรมก็คือแรงแห่งการกระทำ
ต้องแก้กรรมด้วยกรรมทำถูกยิ่ง
ไม่มีเทพองค์ใดให้พึ่งพิง
ตัวเป็นสิ่งวิเศษสุดช่วยฉุดตัว"!
_______________
พิพัฒนชัย
๓๑ / มกราคม / ๒๕๕๕
* หมายเหตุ : บทแรกเป็นโคลงมหาวิชชุมาลี
จึงไม่มีบังคับเอกโทในบาทที่สี่คำที่ ๖,๗
Facebook
http://www.facebook.com/Pipat.Thaipoet
หน้าส่วนตัว
1384
