หนังกำพร้า

พิณวรา

ยังแต่ความซื่อใสไร้เดียงสา
มองมารดาอย่างหงอยเหงาเศร้าหดหู่
กุมมือน้อยห้อยขาหน้าประตู
นั่งเก้าอี้อย่างผู้มิรู้ชะตา

เท้าที่เจ็บห้อเลือดสีเผือดนั้น
ยังหมายมั่นใจแท้แม้ผืนผ้า
จะทำแผลหรือใช้กษัยยา
มิยักย้ายทีท่าเบือนหน้าไป

แววตาแม่จับจ้องมองเท้าลูก
ประหนึ่งผูกเงาสิงอิงเข้าใส่
มาหลอมหล่อร่วมทางหว่างสายใย
มิให้ใครคนไหนมาฉุดยื้อ

แม้สุดสายปลายเอ็นของเส้นพื้น
จะยังฝืนกอดไว้กระไรหรือ
แม้ปวดปร่าชาเจ็บทั้งเล็บมือ
ยังหยิบถือธงธรรมมานำใจ

"ครั้นทำแผลฟังแม่สอนก่อนนะลูก
ข้อกระดูกขาคดจงอดไว้
อย่าโอดครวญชอกช้ำหรือร่ำไร
เพื่อให้ใครมาติฉินหรือนินทา

สมาทานศีล-ธรรม ทุกค่ำเช้า
เพื่อบรรเทารอยชังหนังกำพร้า
มารับเอย...รับขวัญเจ้ากลับมา
คืนวิญญากำสรวล..เจ้านวลปราง"

................................................