15 มกราคม 2547 14:19 น.
พิกุลทอง
เมื่อรักร้าง ทิ้งไว้ ให้ก่อเกิด
แผลในใจ ถือกำเนิด สะท้านไหว
เมื่อสองเรา ไกลห่าง จากกันไป
ทิ้งรอยใจ ให้คิด นิจนิรันดร์
ถ้าหากเจ็บ เพียงแผล ยังแก้หาย
เจ็บแค่กาย ชีวา ไม่อาสัญ
แต่เจ็บยิ่ง กว่าตาย วายชีวัน
เจ็บต้องจาก จอมขวัญ พรากกันจร
อ้างว้างนัก อ้างว้างแท้ แผลเจ็บแปลบ
เจ็บหัวใจ แสนแสบ เมื่อแนบหมอน
รอยน้ำตา ไหลหลั่ง ดั่งชลธร
ไหลเป็นคราบ เปื้อนหมอน ที่นอนมา
อยากลืมเรื่อง เฟื่องรัก หนักชีวิต
หันมาคิด เริ่มต้นใหม่ มารักษา
แผลในใจ เธอฝากไว้ ได้เยียวยา
สู้ก้มหน้า รักษา แผลในใจ
อดีตกาล ผ่านมา ข้าจำไว้
เป็นบทเรียน เรื่องรักใคร ต้องศึกษา
ไม่ใหลหลง ปลงจิต อนิจจา
อายแสนอาย เสียหน้า ประชาชี
ขอประกาศ ตามหา คนรักแท้
ที่สามารถ ล้างแผล ชายคนนี้
แผลในใจ สร้างทุกข์ใหญ่ ปวดฤดี
กระอักเลือด สิ้นชีวี พี่ขอจำ
14 มกราคม 2547 20:57 น.
พิกุลทอง
ใจเจ้าเอ๋ย ใจเจ้ากรรม ชอกช้ำแท้
ฝากรอยแผล รักร้าง อ้างว้างให้
เธอตัดขาด ไม่เหลือ แม้เยื่อใย
อยากปล่อยให้ รักเลยผ่าน นานนิรันดร์
แต่ว่าใจ ข้าเอ๋ย เคยช้ำชอก
ด้วยเพราะรัก กลับกลอก ใจเปลี่ยนผัน
ทำไม่ได้ เพราะใจรัก ยังผูกพัน
อยากจะรู้ เธอทิ้งกัน เพราะอะไร
หรือฉันดี เกินไป ใคร่ขอถาม
ขอตอบความ ตามใจ ไม่ว่าได้
ก็ไม่บอก รักคนชั่ว กลั้วเกลือกไป
ฉันจะได้ ชั่วให้ สมใจเธอ
หรือว่าฉัน ไม่มี เวลาให้
หรือว่าใจ ของฉัน นั้นคอยเก้อ
ขอเถิดนะ อย่าแก้ตัว เถิดนะเธอ
ฉันรับได้ เสมอ ว่าร้างลา
หรือเจ้าเปลี่ยน ใจแล้ว แม่แก้วขวัญ
บอกกับฉัน สักวัน ไม่เสียหน้า
แล้วร้องไห้ ทำไม แม่ยอดยา
ขนาดข้า ถูกทิ้ง ยังไม่เลย
เพราะยึดถือ คติ ที่แม่สอน
รักอาจมี แคลนคลอน มีชาเฉย
อย่ารักเขา ใหลหลง ปลงเถิดเอย
ร่ำเฉลย ธรรมดา ของโลกเรา
ไปเถิดนะ ไปดี พี่ยกโทษ
ไม่ขอโกรธ ให้ใจ นั้นอับเฉา
เพราะท่องไว้ สักวันหนึ่ง คงทิ้งเรา
ไปเถิดเจ้า ทิ้งไว้ เพียงเพื่อนกัน
13 มกราคม 2547 18:34 น.
พิกุลทอง
จากเธอมา แรมร้าง อ้างว้างนัก
มิอาจหัก เยื่อใย ใจห่วงหา
เฝ้านับคืน ฝืนท้อ รอเวลา
จะกลับมา เคียงคู่ อยู่ด้วยกัน
ใจดวงน้อย แต้มไว้บน ผืนฟ้ากว้าง
เป็นสื่อกลาง ความรัก สมัครสมาน
ใจฉันแต้ม แต่งไว้ ให้นงคราญ
หวังตาหวาน คงคิดถึง ซึ้งหัวใจ
ระยะทาง มิอาจ คลาดเราสอง
เพราะสวรรค์ ส่งน้อง คล้องพี่ไว้
เป็นกิ่งทอง ใบหยก สมฤทัย
ให้สองใจ ผูกไว้ นิจนิรันดร์
แม้ตัวห่าง ไกลกัน แต่เพียงไหน
แต่สองใจ เราใกล้ ไม่เปลี่ยนผัน
คะนึงถึง น้องนาง ทุกคืนวัน
เพราะพี่มั่น ในรัก ประจักษ์มา
13 มกราคม 2547 10:34 น.
พิกุลทอง
เมื่อพี้นนภาหม่นหมอง
หากจันทร์เข้าครองก็สว่างสดใส
เปรียบดวงจันทร์เป็นหนึ่งในท้องฟ้าอ่าอำไพ
ที่ยังคงฉายแสงให้
ความสดใสสู่พื้นนภา
เมื่อมองแสงจันทร์คราใด
เธอรู้ไหมใจฉันหงอยเหงาเฝ้าห่วงหา
คิดถึงแต่แก้วตา
อยากพบอยากเห็นหน้าเจ้าตาเนื้อทราย
อยากสัมผัสชิดใกล้ไออุ่น
สูดกลิ่มหอมละมุนไม่ห่างหาย
อยากอยู่กายใกล้กาย
อยากได้หัวใจเธอมาครอง
อยากอยู่แนบสนิทชิดใกล้
อยากไปร่วมหอร่วมห้อง
อยากครองคู่ชู้ชื่นกับน้อง
เพราะเจ้าต้องตาต้องใจ
รักเธอดั่งฟ้านภากาศ
เพราะเธอคือภาพวาดนิมิตได้
หนึ่งฟ้าคือจันทรืนั่นไง
หนึ่งใจของฉันคือเธอ
12 มกราคม 2547 16:09 น.
พิกุลทอง
ยโสธร เมืองฟ้า ดารารัตน์
มีกษัตริย์ ครองเมือง เลื่องทิศา
ทิพยรัตน์ เจ้าหญิง พริ้งงามตา
จำต้องขึ้น ปกครองหล้า สืบจากลุง
ด้วยเป็นหญิง เกรงไพร่ ไม่เคารพ
แผ่นดินต้อง ถึงจุดจบ เลือดกลบฟุ้ง
เพราะต้องรบ ชิงบัลลังก์ จากท่านลุง
ด้วยหมายมุ่ง เป็นกษัตริย์ รัฐนั้นนา
อโณทัย องครักษ์ จักแก้ไข
แสร้งทำเป็น ขบถให้ เสื่อมเสียหน้า
แม้ไว้ใจ แต่ต้องตาย วายชีวา
แล้วไพร่ฟ้า ต้องเคารพ และเชื่อใจ
ทั้งหมดที่ ทำไป ก็เพราะรัก
ถวายหัว ให้ประจักษ์ สลักไว้
ทิพยรัตน์ ขัตติยา ข้าขอตาย
ชีพวางวาย ให้เจ้าต้อง ครองราชย์นาน
อโณทัย หลับตาลง ปลงชีวาตม์
เสียงปืนสาด เลือดพล่าน ลานประหาร
เจ้าตายแล้ว ตายแล้วหนอ ขอวิญญาณ
ชาติทหาร สู่สวรรค์ ด้วยใจจริง
อาลัยรัก อาลัยเจ้า อโณทัย
ผู้มั่นคง รักไว้ แด่เจ้าหญิง
ขอนับถือ ความรักเจ้า เฝ้ารักจริง
แด่เจ้าหญิง แห่งเลือด ขัตติยา...
หน้าส่วนตัว
1781
