10 ตุลาคม 2554 04:26 น.
**พาฝัน**
ปวดปร่า..ตรงหัวใจ
นั่งร้องไห้คนเดียวจนเช้า
มันเกิดอะไรในใจระหว่างเรา
ลมหายใจเสียงเศร้า..จึงมาทักทาย
อยู่ก็เหมือนจาก
คนเคยรักมาก..พลัดพรากห่างหาย
ความอ้างว้าง..เคว้งคว้าง..ล้อมรอบกาย
หรือมันอาจสาย..เกินแก้ตัว
ฉันงอแง..ฉันเอาแต่ใจ
ฉันวุ่นวาย ทำเธอปวดหัว
ฉันวีนแตก ไม่แยกแยะ งอนไปทั่ว
ขอโทษที่ทำตัวให้เธอเหนื่อยใจ
เธอท้อ เธอถอด เธอถอย
เธอรักฉันน้อย..เธอนอยด์ รับไม่ไหว
แค่ได้ฟังโลกฉันพังทลายลงไป
อยากได้รักกลับมาได้ไหม..ฉันอยากแก้ตัว
11 มีนาคม 2552 00:45 น.
**พาฝัน**
มันผ่านไปนานเหลือเกิน
จุดเริ่มแห่งความห่างเหินของเธอกันฉัน
เรื่องราวมากมายที่ละลายหายไปในแต่ละวัน
เหตุใดภาพเธอในใจฉัน..ไม่เคยเลือนลาง...
หลับตา..ฉันคิดถึงเธอ
ภาพฝันเพ้อเจ้อ ว่าเธอเคียงข้าง
ลืมตา รอบข้างอ้างว้าง
ในห้วงแห่งภวังค์..ฉันยังมีเธอ
ที่เดิม ที่ยืนอยู่
ฉันก็รู้ว่าต้องรอเก้อ
ฉันเข้าใจ ไม่มีอีกแล้ว..เธอ
รอยเท้าฉันย่ำอยู่ที่เดิมเสมอ ฝังลึกแม้เธอ..จะไม่กลับมา
30 พฤศจิกายน 2550 18:58 น.
**พาฝัน**
ปวดใจ
คิดถึงรู้ไหม..คนไกลของฉัน
นานเหลือเกิน..จากวันที่เราห่างกัน
เรื่องของเธอกับฉัน..ต้องเป็นเพียงฝันในวันวาน
ความคิดถึงรุมทำร้าย
หัวใจมอดไหม้..เหมือนโดนไฟผลาญ
ฉันคิดถึงเธอ..อยากพบเจอ..แต่ธอรำคาญ
ทำได้แค่เก็บความร้าวราน...ทรมานอย่างเดียวดาย
25 กรกฎาคม 2550 20:44 น.
**พาฝัน**
..เส้นทางที่ผ่านกันมา
มีทั้งน้ำตาและหัวเราะ
คงนานเกินคำว่าพอเหมาะ
ทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะแต่เธอก็ลา
..เส้นทางที่ผ่านกันไป
เพียงฉันใช่ไหมที่ยังใฝ่หา
ปวดปร่าเหลือเกินจากลา
แอบรินน้ำตาในห้องหัวใจ
..เส้นทางที่ผ่านพ้น
เรื่องคนสองคนก็จางหาย
แค่สายลมเบา-เบาพัดผ่านไป
หอบเอาใจเธอไกลกันเหลือเกิน
..เส้นทางที่ผ่านเลย
เธอจึงเฉยเมยและห่างเหิน
มือสองข้างที่เคยเคียงกันเดิน
เหลือเพียงหมางเมินไม่ไยดี
เส้นทางที่จบไป..
ทิ้งรอยไว้ในใจคน-คนนี้
ยังคิดถึงเธอเหลือเกิน..คน-ไม่-ดี
บอกฉันสักที...รักนี้จบด้วยเหตุใด..
5 กรกฎาคม 2550 14:11 น.
**พาฝัน**
...ขังตัวเอง..ในกล่อง..ใบใหญ่
น้ำตารินไหล...จนใจ...อ่อนล้า
เธอจากไปแล้ว..ไกลเหลือเกิน..ไกลตา
สุดปลายใจเกินเอื้อมคว้า..สุดปลายมือ
...ได้เพียงนั่งมองเธอลอยห่าง
สัมผัสความอ้างว้างที่ต้องแบกถือ
หมดแรงหมดกำลังจะรั้งยื้อ
กอดตัวเองด้วยสองมือที่สั่นเทา
...น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม
ความรักแรกแย้มแถมความงี่เง่า
คว้าเท่าไหร่ไขว่เท่าใดก็สูญเปล่า
เหลือเพียงความปวดร้าวเท่าทวี