ธรณีปรานีบ้า

พัลจิล

จะกลืนดินกินฟ้าห่าสมุทร
                                   กุดหัวคู่แค้นสักแสนฉับ
                                   ร้องเงียบเชียบฉี่ตรีโลกสดับ
                                   วูบวับวิญญาณสร่านกระจุย
          
                                    หากแม้นดวงยิหวามาจาก
                                    ขอฝากเรือนร่างหลุดลุ่ย
                                    ใต้ปากกาห่าแร้งแย่งกันกระจุย
                                    แทนคำคุยว่ารัก...ภักดิ์นางเดียว

                                    หนักหนาสาหัสอัสสุชลล้นหลั่ง
                                    คว้างคลั่งมือเขวี้ยงขวิดเขวียว
                                    วืดวึดบึดหน้าลังกาเกลียว
                                    ได้ครึ่งเดียวเกลือกพื้นกลืนทราย

                                    ซอนซบอกดินสูดกลิ่นหล้า
                                    นึกน่าน้อยใจเหลือหลาย
                                    ยามเจ็บชำระกำแท้แม่บ่กราย
                                    ยามใก้ลตายเพียงธรณีปรานีเรา.