หน้าส่วนตัว
ลมอ่อนๆจรเอื่อยๆเรื่อยระริก
กระซี้ซิกช้อนใบใล้พฤกษา
ใบระรี้กิ่งระริกกระดิกไปมา
เย็นนัยน์ตาเมื่อมายืนชื่นกระชวย
ทินกรอ่อนโอ้อัสดง
รอนรอนลงริบริบพริบนั้นสวย
แต่ชั่วคิดอาทิตย์ตกอกระทวย
เพราะคนสวยไม่มายืนชื่นชมนำ*
หวนนึกถึงครั้งนานเนาเก่ากาลก่อน
ทินกรอ่อนทีไรได้คมขำ
มายืนเคียงเบี่ยงกายซบ...ซบนำคำ
ว่าหล่าคำฮักอ้ายอายหน้าแดง
อย่าลืมนวลด่วนลาเดออ้ายเด๊อ
อย่าทำเผลอลืมคำมาทำแหลง
ทุกข้อคำนำพูดหล่าคำแพง
อ้ายไยเสกล้าแสร้งแกล้งทำลืม
ถึงศุกร์จึงมาที่เก่าแต่เช้าตรู่
ตามคำชู้สัญญาไม่ลืมหลง
รอยยิ้มร่าเปี่ยมสุขได้หุบลง
เพราะข้าคงยืนอยู่เดียวเปลี่ยวเอกา
914
โลกร้างกลางใจที่ไร้รัก
ฟูมฟักความเศร้าเปล่าเปลี่ยว
เจอตัวความเหงาเข้าไปเกี้ยว
ลดเลี้ยวไม่กล้าเกี้ยวจีบสาว
หลายครั้งเมินเดินผ่านทำไม่สน
หลายครั้งจนบ่มเพาะเป็นนิสัย
มากครั้งเข้าจนไม่กล้าสบตาใคร
เก็บเนตรนัยน์สบตาเหงาใต้เงาจันทร์
จากดอกดินถึงดอกฟ้าว่าคิดถึง
จากหัวใจดอกจึงรําพึงหา
จากวันนั้นจากฉันจากกานดา
จากเธอมาด้วยน้ำตาจากหัวใจ
จากนำคำหวานหวามที่ซ่านซาบ
จากวันนั้นรู้ใหมซาบอาบใจไผ
จากนำคำหนึ่งน้อยของกลอยใจ
จากกันไกลนึกถึงชู้มิรู้วาย
จากวันครั้งนั่งลาเถียงนาเศร้า
จากฟากเก่าฝนกร่อนสะท้อนไหว
จากรักมั่นต้องมาร้างลาไกล
จากนานไปหวั่นรักเป็นเช่นไพจาก
ขอคนดีที่ฉันรักดั่งตาแก้ว
ขอให้แว่วเสียงฉันครวญอย่าด่วนพราก
ขอให้แจ้งใจฉันไยเช่นไพจาก
ขอให้รู้รักเธอมากจากดอกดิน
พัลจิลพันใจเจ้า จงจํา
พันหมื่นบ่คืนคํา หว้าเพื่อน
พันใจแต่ก็จํา จากเมื่อ ถึงครา
ครานั้นเพียงกายเคลื่อน ห่อนได้ ใจแปรถึงเพื่อน
