เพลงยาว

พันดารา

จากเรือนร้าง ห่างบุญ คนหนุนตัก
       เรียงถ้อยถัก นัยแผ่ ให้แลเหลียว
       หวังเพีบงเจ้า- ของกร อันอ่อนเรียว
       จักเก็บเกี่ยว ความนัย ที่ใส่มา
       
       ปานว่าบุญ หนุนแผ่ มาแต่หลัง
       จึงต่อตั้ง ยังถวิล ไม่สิ้นหา
       แด่เนตรต้อง ผ่องพักตร์ ลักขณา
       ก็พิมพ์ตรา ติดขั้ วของหัวใจ
   
       หยาดน้ำหยด รดหิน ยังบิ่นกร่อน
       เลือดเนื้อออ่อน รดด้วยหวาน หรือทานไหว
       ก็แค่อก อุ่นอุ่น ที่กรุ่นไอ
       ย่อมอาลัย กับสะคราญ ที่รานทรวง

       อักษรร่าง วางจำนง เฉกวงแหวน
       สวมนิ้วแทน จับจอง ว่าปอง...หวง
       ความอาจไม่ งามสม เหมือนลนลวง 
       แต่เป็นสัตย์ ทั้งปวง ทุกช่วงวลี

       เปิดความนัย ของชาย แม้นอายอก 
       แต่ปิดปก เหมือนหมิ่นใน น้ำใจนี้
       แม้นเพียงแค หนึ่งใน น้ำใจมี
       หากเป็นหนึ่ง เดียวนี้ ที่มีใจ