20 มิถุนายน 2554 12:13 น.
พัธรชรวี
พอบุญมา ไก่กา กลายเป็นหงส์
พอบุญลง หงส์เป็นกา น่าฉงน
พอบุญสูง หมูหมา กลายป็นคน
พออัปจน คนเป็นหมา น่าอัศจรรย์
( เอามาจาก ปฏิทินเทียบอายุ )
20 มิถุนายน 2554 11:02 น.
พัธรชรวี
... การเมืองไทย ใครเล่า เฝ้าเขียนอยู่
มิใคร่รู้ ผู้กำกับ ซ่อนอยู่ไหน
อาจจะเป็น คนแก่ ชแลวัย
หรือเด็กน้อย หัวใส ใกล้ตัวเรา
เขาเพียงแค่ แตะปลุก ให้ลุกตื่น
แล้วหยิบยื่น กุญแจ แด่คนเขลา
เปิดประตู สู่ห้อง แห่งขัดเกลา
ลบภาพเก่า ล้างสมอง ของปวงชน
เราจะให้ ใครลิขิต ชีวิตนี้
หรือจะชี้ ชะตา หาเหตุผล
ทุกก้าวย่าง คุณลิขิต ชีวิตตน
เดินอย่างคน ไร้กระดิ่ง สิ่งผูกคอ ...
4 ธันวาคม 2553 16:44 น.
พัธรชรวี
ขี่ช้างจับตั๊กแตนแสนยุ่งยาก
ลงทุนมากหลากหลายไม่คุ้มค่า
งานเล็กเล็กน้อยน้อยด้วยราคา
ดันอุตส่าต์มาทำจำเสียทุน
เสมือนขาดปราชญ์ผู้รู้ช่วยชูเชิด
ไม่บังเกิดสิ่งดีที่เกื้อหนุน
เป็นเสาหลักปักประกันพลันค้ำจุน
จึงขาดทุนไร้ประโยชน์โทษกับตน
เมื่อทำงานการสิ่งใดใคร่ครวญคิด
เร่งพินิจพิจารณาหาเหตุผล
เร่งตริตรองกรองความรู้คู่กับคน
อย่าหลงกลความโง่เขลาเบาปัญญา
สุภาษิตสำนวนไทยมีไว้สอน
ข้าขอวอนลูกหลานไทยให้รักษา
อนุรักษ์พักดีชั่วชีวา
ตราบเป็นตราประดับโลกทุกข์โศกคลาย
14 สิงหาคม 2553 11:43 น.
พัธรชรวี
......แสงสุรีย์แรกอรุณอุ่นดวงจิต
นีรมิตความหวังดังใจหมาย
นำทางชีพชีวาพาเพริศพราย
ทุกผ่อนคลายเสริมสุขสันต์การันตี
......อันสาดแสงแห่งตะวันนั้นเสกสร้าง
โลกส่วางทางสดใสได้สุขศรี
ทั่วพิภพจบนภาธารนที
หลอมรวมที่สุริยันต์นิรันดร
7 เมษายน 2553 20:48 น.
พัธรชรวี
เสียงรำพัน พร่ำเพ้อ ละเมอถึง
คิดคนึง หนึ่งดวงใจ ฤทัยหวัง
ชีวิตรัก มักยากเข็ญ เป็นจีรัง
ความรักพัง เพราะต้องพราก ลาจากกัน
คราบน้ำตา มาอาบแก้ม มิแย้มได้
ดึกยิ่งไหล รินหลั่ง ยังถึงฝัน
เห็นดวงดาว พราวพราย ใต้แสงจันทร์
แต่บัดนั้น ก็ยังทุกข์ ไร้สุขใจ
ความชอกช้ำ ตร่ำตรอก หลอกให้รัก
มอบกายพัก พิงจิต คิดเลื่อมใส
หมดศรัทธา เมื่อเธอมา ลาจากไป
จากแสนไกล ลับฟ้าดิน ถิ่นกมล
ถ้าย้อนกลับ กาลก่อน สอนให้คิด
นั้นว่าพิษ ฤทธิ์รัก ประจักษ์ล้น
กามเทพ เสกศร ตอนดาลดล
มอบแก่คน ตาบอดนี้ ที่รักจริง
แต่วันนี้ เจ็บอก ระทกเหลือ
เธอตัดเยื่อ ขาดใย ไร้ทุกสิ่ง
ยังเฝ้ารอ ทรมาน เพื่อคนทิ้ง
จิตประวิง เว้าวอน อ้อนเธอมา
/// ช่วยแต่งต่อหน่อยนะค่ะ พอดีแต่งตอนครูสอนเช้านี้ ค่ะ ///
หน้าส่วนตัว
2376
