22 มิถุนายน 2552 20:00 น.
พัทธวรรณ
คำเคยบอก...ยอกย้ำ...จำฝังจิต
ทุกคราวคิด...แสนเหว่ว้า...น้ำตาไหล
คะนึงคน...เคยห่วงหา...ยื่งอาลัย
โอ้ตีนไกล...พาหัวใจ...ให้ไกลตาม
หายใจเข้า...หายใจออก...มันปวดแปลบ
ยิ่งสันต์แสบ...ยามสะกิด..ต้องพิษหนาม
รักแสนรัก...ให้หนักหน่วง...ทุกห้วงยาม
เมื่อไหร่ความ...คิดถึงจึ่ง...บรรเทา
แม้จะเหลือ...เพียงอดีต..คอยกรีดกร่อน
ดั่งไฟฟอน...คอยเริงรุม...สุมเชื้อเผา
ณ.วันนี้...แม้ไม่มี...คำว่าเรา
คงเหลือเพียง...รอยความเหงา...เคล้าน้ำตา
แต่ภาพคุณ...ไม่มีเลือน...ไปกับกาล
จะวันวาร....วันนี้...หรือวันหน้า
ยังรักคุณ...ดั่งดวงใจ ...ปานแก้วตา
ถึงวันลา....จะก้มหน้า...รับความจริง
30 มกราคม 2550 23:51 น.
พัทธวรรณ
ถ้าครั้งหนึ่ง ความคิดถึง ทำใจเจ็บ
ราวถูกเล็บ กรีดผ่าน เลือดซ่านไหล
วันถึงวัน ปีและเดือน เคลื่อนผ่านไป
โอ้..ดวงใจ คงยับไป ด้วยริ้วรอย
ก็วันหนึ่ง ฉันคิดถึง ร้อยพันหน
เจ็บเจียรจน อยากจะพอ เพราะท้อถอย
ไกลกันเกิน เหินห่าง ต่างรอคอย
วันรักร้อย สองดวงใจ ไว้คู่กัน
รู้ไหมเล่า เธอคนดี ที่อยู่ได้
เพราะหัวใจ ยังเชื่อ ยังเหลือฝัน
ถึงหัวใจ ต้องร้าวราน ผ่านคืนวัน
ยังเชื่อมั่น เธอมีฉัน แม้วันไกล
บอกสักคำ เถิดคนดี มีกันอยู่
ฉันอยากรู้ เชื่อเธอได้ อยู่ใช่ไหม
โปรดยืนยัน เถอะ..ให้ฉัน ได้มั่นใจ
แม้ตัวไกล แต่หัวใจ ยังคงเดิม
หน้าส่วนตัว
1306
