17 มีนาคม 2549 16:21 น.
พัฐฐา
..........ปัญหาเป็นเหมือนแขกของชีวิต
ไม่เลือกทิศ เลือกเวลา โอกาสไหน
ขอแค่เพียงเจ้าของร่างยังหายใจ
ก็พร้อมไปทักทายทุกเวลา
......... ไม่เคยเลือกคนดีจนหรือทนพร้อม
ทั้งตรงอ้อมบิดเบือนไม่เลือกหน้า
จะสุขเศร้าเหงาทุกข์อกหักมา
ไม่เว้นช่วงเวลาให้พักใจ
......... คนเราเป็นเจ้าบ้านต้องต้อนรับ
จัดห้องหับในสมองอย่าผลักใส
ตั้งสติ นึกตรึกตรองให้ว่องไว
แล้วจะได้เจอทางออกในตัวมัน
......... เวลานั้นไม่ต่างกับฉันวันนี้
ฉันคนที่ยังไร้ซึ่งฝั่งฝัน
ใจสลายรักมลายจบลงพลัน
ยังต้องคอยประจัญแข่งปัญหาตน
......... สูดหายใจเข้าให้ลึกแล้วลืมตา
เผชิญหน้าความมัวหมองมันอีกหน
ฉันก็มีแค่สองมือเหมือนทุกคน
แต่จะไม่ยอมทนเจ้าภัยพาน
.......... ตั้งสติ เตรียมใจ รับมือพร้อม
ไม่ออมชอมปัญหาไหม้เหมือนไฟผลาญ
แก้ไปทีละขั้นตอนไม่ช้านาน
วันเบิกบานจะกลับมาให้สุขใจ
.........ปัญหาใดแก้ได้ไม่หน่ายนัก
ปัญหารักสิแก้ยากกว่าไหนไหน
มีรักแล้วไม่พ้นทุกข์และช้ำใจ
ใครเก่งไว แก้ได้ บอกฉันที...
31 มกราคม 2549 14:00 น.
พัฐฐา
+ + + คิดถึงคนคุ้นเคยยามไกลห่าง
เหงาอ้างว้างเดียวดายอยู่หลายหน
จำต้องปล่อยให้เดินไปตามใจตน
ด้วยจำทนเพราะกฎเกณฑ์บังคับมา
+ + + นั่นเพราะเป็นเพียงเพื่อนรักหาใช่แม่
ไม่ดีแน่จะหวงห้ามให้กังขา
ถ้าหากฉันเป็นคนรักคู่กายา
คงมีสิทธิ์ห่วงหาเอื้อนบอกเธอ
+ + + แต่เพราะความเป็นจริงเรายังต่าง
ทำได้บ้างแค่สบตายามเธอเผลอ
พูดคุยกันเสี้ยวเวลายามพบเจอ
ไม่กล้าเสนอบอกรักเธอแค่ในใจ
+ + + จึงอยากฝากดวงดาวช่วยดูหน่อย
สายลมคอยพัดให้ใจเขาสดใส
จันทร์เจ้าขาอย่าให้เขาต้องทุกข์ใจ
โปรดดลให้ไม่เจ็บกายสบายที
+ + + แม้คนที่เขาคิดถึงไม่ใข่ฉัน
แต่ขอแค่ความฝันในวันนี้
ฉันจะเป็นสายลมที่หวังดี
โอบกอดเธอตรงนี้ไม่ห่างไกล
++++ แมวน้อย จะไปเข้าค่ายที่เขาชนไก่แล้วแม่มดเป็นห่วงนะจ๊ะ ดูแลสุขภาพด้วย อย่าโหมล่ะรู้ไหม โชคดีนะ "เพื่อนรัก" ++++
30 มกราคม 2549 23:10 น.
พัฐฐา
+ + + ความห่างคืออาจารย์ยามมีรัก
มันช่วยตักเตือนใจให้แข็งแกร่ง
ความคิดถึงคือยาช่วยเสริมแรง
ให้เข้มแข็งแม้ไม่มีเธอข้างกาย
+ + + ความคำนึงเกิดตามเมื่อมีห่วง
ใจสองดวงครวญหาเมื่อห่างหาย
ไม่พบเจอ พบพราก เหงามากมาย
แม้เช้าสาย บ่ายค่ำ ไม่เว้นวาง
+ + + ยามอยู่ใกล้ใจกลับไม่มีความสุข
เพราะมัวทุกข์จับผิดในทุกอย่าง
เมื่อเลิกลาห่างไปไม่ปล่อยวาง
กลับเร่งสร้างบ่อน้ำตาไว้ข่มใจ
+ + + อันความรักจะว่าหวานก็ใช่ที่
จะว่าขมทุกนาทีคงไม่ได้
จะรสไหนแล้วแต่ใจชี้นำไป
ปรุงแต่งได้ตามใจที่ตนเป็น
22 มกราคม 2549 22:28 น.
พัฐฐา
+ + + แค่บุคคลพันผูกเมื่อวันวาน
เป็นแค่กาลเวลายามเธอเหงา
เป็นสายลมที่โอบกอดเธอเบาเบา
เพื่อพัดความโศกศร้าให้จางไป
+ + + เป็นเพียงเพื่อนที่อยู่ใกล้ไม่เคยห่าง
เป็นเพียงทางให้เธอผ่านยามชิดใกล้
เป็นเพียงคนที่นึกถึงยามอาลัย
แต่ไม่เคยได้ใจเธอสักที
+ + + เป็นแค่คนสร้างรอยยิ้มเมื่อทายทัก
แต่ไม่ใช่คนรักในวันนี้
เป็นแค่เพียงเพื่อนแท้ที่แสนดี
เป็นคนที่เธอไม่รักและปักใจ
21 มกราคม 2549 20:04 น.
พัฐฐา
ความรักคือยาพิษที่ขมปาก
มีพบพรากลาจากให้ใจหาย
ยามมีสุขก็แสนสุขไม่รู้วาย
พอรักตายใจสลายทุกข์ระทม
ความรักคือโรคาอันร้อนเร่า
ความรักคือความเหงาที่สั่งสม
มีรักแล้วใจมักสร้างความระบม
ให้ตรอมตรมหมองไหม้ด้วยไฟครวญ
รักเหมือนเงาวิ่งตามยามวิ่งหนี
เลิกลาแล้วยังมีซึ่งลมหวน
รักสวยสดเหมือนดอกไม้ที่เย้ายวน
แต่มากล้วนหมู่ภมรไม่จริงใจ
แม้นหากอยากตัดใจให้รักขาด
ก็แสนยากเพราะฝังจิตไม่ไปไหน
แม้นอยากลืมเธอให้สิ้นดวงหทัย
ก็ยังเหลือไว้ซึ่งใยให้คำนึง
หน้าส่วนตัว
734
